…Στο τρένο για τη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά. Κοιτάζοντας το χιονισμένο τοπίο να απλώνεται γύρω, βυθίζομαι στην ανάγνωση του τελευταίου βιβλίου του Τζόναθαν Κόου: The terrible privacy of Maxwell Sim. Ή στα ελληνικά Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ (Πόλις).
Για ακόμη μια φορά σκέφτομαι πως τα μυθιστορήματα του Τζόναθαν Κόου είναι βαθύτατα πολιτικά. Παίρνουν θέση σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η Μεγάλη Βρετανία της κρίσης είναι εδώ! Η μοναξιά, η αφόρητη «ιδιωτικότητα». Η πλαστικοποιημένη ζωή. Ο ήρωας ταξιδεύει για ένα διαφημιστικό πρότζεκτ προς τον Βορρά. Παράλληλα ταξιδεύει στο παρελθόν του, ανακαλύπτοντας τα κρυμμένα μυστικά της ζωής του. Χωρισμένος, μόνος, με φίλους μόνο από το Facebook καταλήγει να μιλάει με το GPS του αυτοκινήτου. Στο τέλος μεθυσμένος, γυμνός στη μέση του πουθενά θα σωθεί την τελευταία στιγμή, αποφασίζοντας να αναθεωρήσει τα πάντα! Ο συγγραφέας ακόμη και για το τέλος μάς επιφυλάσσει μια ειρωνική έκπληξη. Ο πρωταγωνιστής συναντά τον ίδιο το συγγραφέα και του ζητάει εξηγήσεις, μέχρι που εξαφανίζεται στην τελευταία πρόταση του βιβλίου. Διαβάζοντας κανείς τα βιβλία του Κόου μπορεί να σχηματίσει μια πλήρη εικόνα των τελευταίων δεκαετιών και να αναλογιστεί πως οι συμβιβασμοί στη ζωή του καθένα μας έχουν φέρει τα πράγματα σε πλήρες αδιέξοδο. Μόνη ξεκάθαρη λύση, να ρίξουμε τα τείχη. Ο συγγραφέας μας δίνει το υλικό. Στο δικό μας χέρι είναι να τα γκρεμίσουμε…
…Άνοιξη και μοιάζει μήνας περιπλανήσεων. Έστω και νοητών… Με πολλές επιφυλάξεις διάβασα το βιβλίο του Ρούπερτ Άιζακσον, Το παιδί και το άλογο (Πατάκης). Το ομώνυμο ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία Μάικλ Οράιον Σκοτ έχει αποσπάσει ανάμεσα σε πολλές διακρίσεις και το Βραβείο Κοινού στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Υγείας «Ιπποκράτης» (Κως, 2010). Πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας που αναζητώντας τον τρόπο να γιατρέψει το αυτιστικό παιδί της φτάνει ώς τις εσχατιές της Μογγολίας, αναζητώντας σαμάνους θεραπευτές. Όπως είπα, είμαι πολύ επιφυλακτικός απέναντι σε τέτοια υπερβατικά θέματα. Αν κανείς μπορέσει, ωστόσο, να ξεφύγει από αυτή τη διάσταση του θέματος, τότε ανακαλύπτει πολλά πράγματα που θα τον αγγίξουν και θα τον κάνουν να σκεφτεί. Να αντλήσεις κουράγιο. Να φτάσεις τον αγώνα σου ώς το τέρμα, ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα…
…Σε άλλες περιπλανήσεις μας οδηγεί ο Μίμης Σουλιώτης με το Κύπρον, ιν ντηντ-περιηγητικές αρπαχτές σε στίχους (Μεταίχμιο). Μια συλλογή ποιημάτων όπου μπλέκεται με θαυμάσιο τρόπο η κυπριακή διάλεκτος, δημιουργώντας ένα σώμα με ελληνικά της δικής μας καθομιλουμένης. «…Η μιλιά και το άκουσμα είναι το παν, / το τι κάμνει με τα φωνήεντα και με τα σύμφωνα/ η μουσική φόρμα της Νήσου, και πώς τα ομορφαίνει,/ πως τα φλοισβίζει, τα κυματίζει, τα γλύφει,/ τα ταχταρίζει μέσα της και τα ξεπροβοδίζει…»
Η σάτιρα και το χιούμορ εναλλάσσονται με την τρυφερότητα χαρίζοντάς μας ένα ξεχωριστό πορτρέτο της σύγχρονης Κύπρου. Από την καθημερινότητα και τη φύση, μέχρι τα μεγάλα πολιτικά θέματα. Τις ανοιχτές πληγές του νησιού. Θα τολμούσα να πω πως είναι ένα είδος σύγχρονης ανάγνωσης του Σεφέρη. Το Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν στο 2011…
Μέχρι και ποίημα για το ΑΚΕΛ υπάρχει: «…Σας λεν κομμουνιστές βουτύρου και το είστε/ μα αυτό δεν είναι το πρόβλημα,/ το βούτυρο είναι καλό, κτηνοτροφικό…»
Και πιο κάτω: «…Η αταξική κοινωνία θα έρθει/ από την άνθηση πάνω στη σχάση του καπιταλισμού, μια μέρα που θα είναι αργά για πρωί, και νωρίς γι’ απόγευμα. Μελλοντολογούμε τώρα,/ δεν μιλούμε για Φασαρίες του Εξήντα μα για την ανέλιξη…».
Κάπως έτσι ταξιδεύω μέσα στον Ηλεκτρικό στην Κύπρο που δεν έχω πάει ποτέ…
…Από τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις, κατευθείαν στην κουζίνα. Βεβαίως το Μαγειρεύοντας μ’ ένα ψάρι της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου (Ιτανός) δεν είναι ένα βιβλίο μαγειρικής, αν και περιέχει 25 ενδιαφέρουσες και απλές συνταγές, ιδανικές για εργένηδες αλλά και για όσους θέλουν να τραπεζώνουν τους φίλους τους με λίγα έξοδα και πολύ κέφι. Ούτε για διηγήματα θα μπορούσα να μιλήσω. Μάλλον είναι σκέψεις και εξομολογήσεις μιας νέας, σύγχρονης γυναίκας που μας μεταφέρει στην καθημερινότητά της. Μέσα στο «άδυτο» της κουζίνας της και του σπιτιού της. Η ζωή στην πόλη σήμερα. Με τα πάνω και τα κάτω της. Σαν ημερολόγιο. Οι φωτογραφίες της Βάσιας Αναγνωστοπούλου συμβάλλουν τα μέγιστα ώστε να μας μεταδοθεί η παιγνιώδης διάθεση που υπάρχει στις σελίδες του βιβλίου. Στο μετρό, η διπλανή μου κρυφοκοιτάζει τις συνταγές…
…Άνοιξη και μοιάζει μήνας περιπλανήσεων. Έστω και νοητών… Με πολλές επιφυλάξεις διάβασα το βιβλίο του Ρούπερτ Άιζακσον, Το παιδί και το άλογο (Πατάκης). Το ομώνυμο ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία Μάικλ Οράιον Σκοτ έχει αποσπάσει ανάμεσα σε πολλές διακρίσεις και το Βραβείο Κοινού στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Υγείας «Ιπποκράτης» (Κως, 2010). Πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας που αναζητώντας τον τρόπο να γιατρέψει το αυτιστικό παιδί της φτάνει ώς τις εσχατιές της Μογγολίας, αναζητώντας σαμάνους θεραπευτές. Όπως είπα, είμαι πολύ επιφυλακτικός απέναντι σε τέτοια υπερβατικά θέματα. Αν κανείς μπορέσει, ωστόσο, να ξεφύγει από αυτή τη διάσταση του θέματος, τότε ανακαλύπτει πολλά πράγματα που θα τον αγγίξουν και θα τον κάνουν να σκεφτεί. Να αντλήσεις κουράγιο. Να φτάσεις τον αγώνα σου ώς το τέρμα, ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα…
…Σε άλλες περιπλανήσεις μας οδηγεί ο Μίμης Σουλιώτης με το Κύπρον, ιν ντηντ-περιηγητικές αρπαχτές σε στίχους (Μεταίχμιο). Μια συλλογή ποιημάτων όπου μπλέκεται με θαυμάσιο τρόπο η κυπριακή διάλεκτος, δημιουργώντας ένα σώμα με ελληνικά της δικής μας καθομιλουμένης. «…Η μιλιά και το άκουσμα είναι το παν, / το τι κάμνει με τα φωνήεντα και με τα σύμφωνα/ η μουσική φόρμα της Νήσου, και πώς τα ομορφαίνει,/ πως τα φλοισβίζει, τα κυματίζει, τα γλύφει,/ τα ταχταρίζει μέσα της και τα ξεπροβοδίζει…»
Η σάτιρα και το χιούμορ εναλλάσσονται με την τρυφερότητα χαρίζοντάς μας ένα ξεχωριστό πορτρέτο της σύγχρονης Κύπρου. Από την καθημερινότητα και τη φύση, μέχρι τα μεγάλα πολιτικά θέματα. Τις ανοιχτές πληγές του νησιού. Θα τολμούσα να πω πως είναι ένα είδος σύγχρονης ανάγνωσης του Σεφέρη. Το Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν στο 2011…
Μέχρι και ποίημα για το ΑΚΕΛ υπάρχει: «…Σας λεν κομμουνιστές βουτύρου και το είστε/ μα αυτό δεν είναι το πρόβλημα,/ το βούτυρο είναι καλό, κτηνοτροφικό…»
Και πιο κάτω: «…Η αταξική κοινωνία θα έρθει/ από την άνθηση πάνω στη σχάση του καπιταλισμού, μια μέρα που θα είναι αργά για πρωί, και νωρίς γι’ απόγευμα. Μελλοντολογούμε τώρα,/ δεν μιλούμε για Φασαρίες του Εξήντα μα για την ανέλιξη…».
Κάπως έτσι ταξιδεύω μέσα στον Ηλεκτρικό στην Κύπρο που δεν έχω πάει ποτέ…
…Από τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις, κατευθείαν στην κουζίνα. Βεβαίως το Μαγειρεύοντας μ’ ένα ψάρι της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου (Ιτανός) δεν είναι ένα βιβλίο μαγειρικής, αν και περιέχει 25 ενδιαφέρουσες και απλές συνταγές, ιδανικές για εργένηδες αλλά και για όσους θέλουν να τραπεζώνουν τους φίλους τους με λίγα έξοδα και πολύ κέφι. Ούτε για διηγήματα θα μπορούσα να μιλήσω. Μάλλον είναι σκέψεις και εξομολογήσεις μιας νέας, σύγχρονης γυναίκας που μας μεταφέρει στην καθημερινότητά της. Μέσα στο «άδυτο» της κουζίνας της και του σπιτιού της. Η ζωή στην πόλη σήμερα. Με τα πάνω και τα κάτω της. Σαν ημερολόγιο. Οι φωτογραφίες της Βάσιας Αναγνωστοπούλου συμβάλλουν τα μέγιστα ώστε να μας μεταδοθεί η παιγνιώδης διάθεση που υπάρχει στις σελίδες του βιβλίου. Στο μετρό, η διπλανή μου κρυφοκοιτάζει τις συνταγές…
Σχόλια
