Εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή (και κονίστρα, και αρένα) σε ταραγμένους καιρούς. Ανήκε στα τσικό της κυρίαρχης φατρίας, αλλά προερχόταν από ισχυρή Οικογένεια (και Φαμίλια) Δυνατών (και Δυναστών), η οποία κυριαρχούσε στα μέσα και στα έξω της πατρίδας (όπως την αποκαλούσαν οι πολλοί), του μαγαζιού (όπως την αποκαλούσαν, αλλά και την ένιωθαν) οι πατρίκιοι, οι αριστοκράτες, οι μαυραγορίτες κι όλα τα συναφή ευυπόληπτα –κι ευπώλητα– επιτηδεύματα, με έναν λόγο οι Δυνατοί της πόλης.
Η αλήθεια είναι πως ήταν άγριοι καιροί. Οι Ρωμαίοι κυκλοφορούσαν στην Αγορά της Αποικίας και μοίραζαν σφαλιάρες σε όποιον γούσταραν, σφαλιάρες που έτρωγαν με ευγνωμοσύνη οι Προεστοί όπως ο σιορ Γιωργάκης, ο φον Βενιζέλος, ο κανάγιας Τσίπρας και όλοι όσοι από τις σφαλιάρες εισέπρατταν κύρος, ισχύ και γόητρο.
Σε αυτό το κλίμα ο νεαρός Γόνος Κυριάκος κινήθηκε διακριτικά, κράτησε χαμηλό προφίλ, παρουσιαζόταν κάθε πρωί στην Κομαντατούρ να φάει τη σφαλιάρα του, και, ταυτοχρόνως, δημιουργούσε σχέσεις, έπιανε άκρες κι έδινε διαβεβαιώσεις· από εκείνες που περιφρονούσαν οι Ρωμαίοι, αλλά τις έβρισκαν πολύ χρήσιμες.
Τω καιρώ εκείνω οι ραγιάδες των Ρωμαίων στην Αποικία συντάσσονταν με τα κόμματα των Ρωμαίων στη Ρώμη, εκείνα που είχαν κάθε φορά το πάνω χέρι στη Σύγκλητο, άλλοτε οι Δημοκρατικοί και άλλοτε οι Ρεπουμπλικανοί.
……………………………………
Ο Γάιος Γόνος έπιασε τις ακρούλες του με τους Δημοκρατικούς (που εκείνη την εποχή είχαν το πάνω χέρι στις σφαλιάρες) και διάλεξε (ελευθερία της βούλησης) να τρώει απ’ αυτούς τις καρπαζιές που θα τον έκαναν χρήσιμο στους Ρωμαίους. Χρήσιμο και στην εδώ κοινωνία που με τη σειρά της διάλεγε κι αυτή το μικρότερο κακό (αναλόγως της προπαγάνδας που το κακό έκανε) ή το μεγαλύτερο κακό (όταν η κατάσταση γινόταν κρίσιμη) – και «υπέρτατος Νόμος ήταν η Σωτηρία της Πατρίδας» με Μνημόνια, Ιδιωτικοποιήσεις και γενική Υποθήκευση
της μάνας μας, του πατέρα μας και της Ακρόπολης. Και του Μαντείου των Δελφών. Και των Μακρών Τειχών.
***
Κι έτσι, ξαφνικά, ο Νεαρός Γάιος Γόνος Κυριάκος, από αουτσάιντερ έγινε άλογο κούρσας, έσφαξε στη μέση στον Ιππόδρομο τον Αστραχάν (τον Τσίπρα με το όνομα) κι έλαβε αυτός τα δακτυλίδια της βασιλείας, τα κλειδιά της εξουσίας και τα σφυριά του κράτους (και του παρακράτους).
Κι άρχισε το γλέντι. Μοίραζε λεφτά στην Εταιρεία των Φίλων (γνωστή από την εποχή του Διονυσίου του Β΄ των Συρακουσών με το όνομα Ανδραγαθεία τότε, Μαφία σήμερα), κι έγινε η Ελλάδα ένα τσίρκο ημετέρων που όλοι μαζί υπηρετούσαν τους Δυνατούς έως τελευταίας ρανίδας του αίματος των πληβείων – με πετσοκομμένους μισθούς, πλειστηριασμούς, υποκλοπές και όλα όσα χρειάζεται μια ελεύθερη Αγορά για να ρίχνει ελεύθερα φουσκιές προς κάθε κατεύθυνση, κερδοφόρες και αποτελεσματικές. Ακόμα και με τους Σκύθες άρχισε να διαπραγματεύεται κατ’ εντολήν των Ρωμαίων ο Γάιος Γόνος για τα ορυκτά του Αιγαίου (για τα ψάρια είχε διαπραγματευθεί ο Γάιδαρος –από το Γάιος– Αστραχάν Τσίπρας), ώστε να ’κονομήσουν όλοι: Ρωμαίοι, Σκύθες και Γραικύλοι. Ούτε
γάτα, ούτε ζημιά! Όμως εν τέλει η ζημιά έγινε. Στα Τέμπη. Όπου συγκρούστηκαν οι ιδιωτικοποιήσεις με τη ρεμούλα, και η ανικανότητα με το λαθρεμπόριο. Με αποτέλεσμα μια Τραγωδία που ούτε οι ραγιάδες των Ρωμαίων, ούτε οι Ρωμαίοι οι ίδιοι μπορούσαν να συγκαλύψουν. Πλην όμως οι Ρωμαίοι δεν είναι κορόιδα, γνωρίζουν ότι δεν θα μπορούσαν να ρίξουν 10.000.000 σφαλιάρες σε 10.000.000 Έλληνες για να τρώει τις δικές του σφαλιάρες με την επικερδή ησυχία του ο Γάιος Γόνος Κυριάκος (και πλέον για την περίσταση Κούλης). Άσε που στη Ρώμη είχαμε αλλαγή φρουράς και τους Woke Υπάτους διαδέχτηκαν οι Κόκκινοι Σβέρκοι. Πάει ο Μάριος, ανέλαβε ο Σύλλας! Δεν πρόλαβε να προσαρμοστεί ο Κούλης κι απέμεινε στις στέπες να πολεμάει τους Ρώσους μαζί με την Κάγια Κάλας. Στο ξάγναντο!
***
Τούτων όλων δοθέντων έχουν αρχίσει οι διεργασίες στο Ιερό Παλάτιον – ποιος θα τρώει στο εξής φουσκιές από τους Ρωμαίους για να μοιράζει σφαλιάρες στους ραγιάδες; Χρειάζεται ένας άνθρωπος ικανός, με κάποιο πέρασμα, όχι άλλοι γιδοβοσκοί, ούτε άλλα δαρμένα τσόκαρα. Αλλιώς το μαγαζί των λίγων θα καταντήσει πατρίδα των πολλών – δεν είμαστε για τέτοια τώρα!
…………………………………
Πάντως, εδώ που τα λέμε, κάτι ψίθυροι για Ζηλωτές που ψάχνονται «τι χρει δραν», φτάνουν στα αυτά των Ρωμαίων καθώς και των καθ’ ημάς παχύσαρκων Δυνατών. Κάτι σαν τη «βοή των επερχομένων», κάτι σαν «φωνή λαού οργή Θεού», κάτι σαν «ακόμα τούτ’ την άνοιξη, ραγιάδες-ραγιάδες» κ.λπ.
………………………………
Στο μεταξύ στο Δεσμωτήριο κάτω απ’ το Πρυτανείο, οι δεσμοφύλακες υπηρεσίας έψηναν τη ρέγγα τους κι έπιναν το κρασί τους (για να βγάλουν τη βάρδια τους) σιγομουρμουρίζοντας «της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες», όχι για τους μπαγάσηδες.
Και χασκογέλαγαν οι σταυρωτήδες, ήξεραν αυτοί, έχουν δει πολλά τα μάτια τους…
…μπαγάσηδες όμως στη φυλακή τους, όχι…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
5●IIΙ●2025
