Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
200 χρόνια ακριβώς. Τόσα πέρασαν από την 26 Σεπτεμβρίου 1815, τότε που οι μεγάλοι της Ευρώπης αποφάσιζαν να ιδρύσουν την Ιερά Συμμαχία. Εκείνη τη συνεργασία Αυστρίας, Πρωσίας και Ρωσίας (που μετά… εμπλουτίστηκε και με Γάλλους και Άγγλους) που στάθηκε εχθρικά απέναντι σε κάθε προσπάθεια αλλαγής και προόδου στην Ευρώπη, σε μια εποχή που έμελλε να ξεσπάσουν κοινωνικές και εθνικές απελευθερωτικές επαναστάσεις (Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα). Η Ιερά Συμμαχία έφτασε στην πορεία της να προωθεί την κατάπνιξη κάθε επαναστατικής εστίας στην ευρωπαϊκή και στην αμερικανική ήπειρο, και τη στήριξη των παλαιών, αυτοκρατορικών ή φεουδαρχικών καθεστώτων. Θεώρησε παράνομη οποιαδήποτε μεταρρύθμιση που πραγματοποιείται με κίνημα ή ανοικτή βία. Η δέσμευση αυτή έγινε στην πραγματικότητα μία από τις αρχές του Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου της εποχής. Οι αυθάδεις Έλληνες του 1821 αποτέλεσαν ένα από τα κύρια μενού δράσης του καγκελάριου Μέτερνιχ της Αυστρίας, ισχυρού άνδρα της Ιεράς Συμμαχίας ο οποίος διακήρυσσε ότι δεν υφίσταται ελληνικό έθνος ή λαός.
Αυτά είναι Ιστορία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με το σήμερα όμως δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Για τις αναλογίες, ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και π. πρύτανης του Πάντειου Πανεπιστημίου, Γιώργος Κοντογιώργης γράφει στην ιστοσελίδα του (contogeorgis.blogspot.gr):
«Ο κόσμος σήμερα βιώνει μια περίοδο ανάλογη με εκείνη της εποχής της Ιεράς Συμμαχίας. Τότε η ευρωπαϊκή κρατική δεσποτεία/απολυταρχία συνασπίσθηκε υπό την ηγεσία του Μέτερνιχ για να υπερασπισθεί το κεκτημένο της απέναντι στην ανερχόμενη είσοδο των κοινωνιών στην ανθρωποκεντρική ιστορία που αποκρυσταλλώθηκε με το κράτος έθνος. Σήμερα, η οικονομική ολιγαρχία των αγορών έχει συνασπισθεί για να υπερασπισθεί το ολιγαρχικό πολιτικό της σύστημα, συντρίβοντας κάθε αναφορά στο συμφέρον των κοινωνιών, και να εμποδίσει την είσοδο των κοινωνιών των πολιτών στην πολιτεία. Την εποχή της Ιερής Συμμαχίας ο ελληνισμός κατάβαλε τεράστιο τίμημα, οδηγούμενος σε ένα κράτος προτεκτοράτο, που διαχειρίστηκε την ολική αποδόμηση του ιστορικού ελληνισμού. Σήμερα, η ελληνική κοινωνία διατρέχει τον κίνδυνο να βρεθεί αντιμέτωπη με ένα μείζον υπαρξιακό πρόβλημα. Όπως και τότε, έτσι και τώρα η ευθύνη της καταστροφής θα βαρύνει όχι τους ξένους, που διαχειρίζονται το συμφέρον τους, αλλά την ελληνική πολιτική τάξη και τους συγκατανευσιφάγους του κράτους. Αυτοί υπονομεύουν τη χώρα, λεηλατούν την κοινωνία, την υποβάλλουν σε καθεστώς ξενικής εξάρτησης για να διατηρήσουν την πολιτική τους ηγεμονία, υποθηκεύουν το μέλλον της. Γι’ αυτό και η υπέρβαση της ολιγαρχικής κομματοκρατίας, που μεταβάλλει το πολιτικό προσωπικό σε ξένο σώμα έναντι της ελληνικής κοινωνίας και το κράτος σε καθεστωτικό εξολοθρευτή της Ελλάδας του πολιτισμού, που ακυρώνει κάθε δημιουργική ανασύνταξη του ελληνισμού, αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα. Για να μη μεταβληθεί η χώρα σε χώρο, για να μην ζήσουμε την “ιμιοποίησή” της».
