Του Γιάννη Ραχιώτη
Στην Αυγή δημοσιεύτηκε, πρόσφατα, γελοιογραφία-σχόλιο του Τάσου Αναστασίου που παρουσίαζε ως στερούμενα σοβαρότητας τα περί διαπραγμάτευσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και σκιτσάριζε τον Σόιμπλε με στολή της Βέρμαχτ, να επιμένει να βγάζει σαπούνι από το λίπος μας αλλά να διαπραγματεύεται αν θα συνεχίσει να βγάζει λίπασμα από τις στάχτες μας. Περιέγραφε αυτό που είναι κοινή πεποίθηση, ότι την τελευταία πενταετία βρισκόμαστε, ουσιαστικά, υπό οικονομική και πολιτική κατοχή, με τους διάφορους Τόμσεν, Φουχτελ, Ράιχενμπαχ κ.λπ. να διευθύνουν άμεσα την πολιτική και οικονομική μας ζωή, να ελέγχουν τη Δημόσια Διοίκηση και να έχουν λόγο ακόμη και για ποιο γάλα θα ονομάζεται φρέσκο. Η όποια καλλιτεχνική υπερβολή είναι εξ ορισμού δικαιολογημένη και στη συγκεκριμένη περίπτωση αναγκαία για να αποδώσει τις δραματικές συνθήκες που βιώνει ο ελληνικός λαός.
Αυτή η γελοιογραφία έδωσε αφορμή για ένα ιταμό έγγραφο του γενικού γραμματέα της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθήνας, κ. Μίνωα Μωυσή Ζοζέφ Μιζάν, προς το διευθυντή της Αυγής, βουλευτή Νίκο Φίλη. Έγραφε ότι σέβεται την ελευθερία της έκφρασης, ιδιαίτερα μάλιστα μετά τα τραγικά γεγονότα του Παρισιού, αλλά ο σεβασμός του δεν τον εμποδίζει να θεωρεί το συγκεκριμένο σκίτσο αισχρό και προσβλητικό για την Ισραηλιτική Κοινότητα, ιδιαίτερα όταν δημοσιεύεται μόλις μια εβδομάδα μετά τις εκδηλώσεις μνήμης για τα εκατομμύρια Εβραίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος, ότι με το Ολοκαύτωμα δεν επιτρέπεται χιούμορ ή αναζήτηση αναλογιών. Τον κ. Μιζάν ακολούθησε ο εκπρόσωπος του Γερμανού υπουργού Οικονομικών που τη χαρακτήρισε απαράδεκτη και, επικαλούμενος τη «δική του ελευθερία έκφρασης», δήλωσε ότι ο εμπνευστής της γελοιογραφίας θα έπρεπε να ντρέπεται. Το κακό τρίτωσε με τον εκδότη του Stern, Αντρέας Πέτσολντ, που έγραψε στο Τwitter ότι επικοινώνησε με τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος φέρεται να του απολογήθηκε λέγοντας «δεν είναι η θέση μου» και χαρακτήρισε «ατυχές» γεγονός τη δημοσίευση της γελοιογραφίας.
Είναι πραγματικά ενδιαφέρων ο τρόπος σύμφωνα με τον οποίο οι πνευματικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι του Δυτικού κόσμου καταλαβαίνουν την ελευθερία της έκφρασης. Από τον Νετανιάχου και τον Ραχόι που διαδήλωσαν στο Παρίσι για το Σαρλί Εμπντό, μέχρι τον γ.γ. της τοπικής Ισραηλιτικής Κοινότητας που υπαγορεύει το πολιτικά ορθό σ’ ένα διευθυντή εφημερίδας και βουλευτή, φαίνεται να αναγνωρίζουν δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης μόνο όταν εκλαϊκεύεις τη δυτική μισαλλοδοξία, προπαγανδίζεις (και με σάτιρα) τις μείζονες επιλογές της ελίτ ή λοιδορείς τους αδύνατους, τους περιθωριοποιημένους, τον Άραβα, τον Αφρικανό. Όταν γελοιοποιείς τη θρησκεία του, τις ενδυματολογικές του συνήθειες, τα έθιμα και τον πολιτισμό του. Τα σεξιστικά σχόλια είναι ανεκτά όταν σκοπεύουν στη γελοιοποίηση της πολιτισμικής ταυτότητας του υποδεέστερου, του «άλλου». Αν πρόκειται για τη γελοιοποίηση του Μωάμεθ ή της μουσουλμάνας γυναίκας, η σεξιστική αντιμετώπιση του γυναικείου σώματος δεν προκαλεί διαμαρτυρίες. Αν, όμως, πρόκειται για την υπεράσπιση χωρών σαν την Ελλάδα που οι δυτικές δυνάμεις τους στερούν το δικαίωμα να είναι κυρίαρχα κράτη και να εξασφαλίζουν στο λαό τους μια αξιοπρεπή ζωή, τότε η ελευθερία της έκφρασης έχει περιορισμούς…
Με τον ίδιο τρόπο γίνεται κατανοητό και το δικαίωμα στη ζωή. Η εκδικητική εκτέλεση του προσωπικού ενός σατιρικού εντύπου είναι βεβαίως ανοσιούργημα. Προκάλεσε την εύλογη αγανάκτηση εκατομμυρίων ανθρώπων στον Δυτικό κόσμο. Όμως, οι ανά τον πλανήτη εξώδικες εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων που πραγματοποιούν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ με τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα, τι είναι; Αρκεί ο αυθαίρετος ορισμός κάποιου ως «υπόπτου» για την εξώδικη εξόντωσή του; Συνήθως, μαζί με καμιά εικοσαριά περαστικούς ή γείτονές του; Ακόμη και η εν ψυχρώ εκτέλεση των εκτελεστών του Σαρλί Εμπντό, από που αντλεί τη νομιμοποίησή της;
Ο γ.γ. της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθήνας αναπαράγει τη γνωστή θέση ισχυρών εβραϊκών οργανώσεων, ότι δεν επιτρέπονται -μη ελεγχόμενες- ιστορικές αναφορές στο Ολοκαύτωμα και πολύ περισσότερο η αναζήτηση αναλογιών με άλλα ιστορικά γεγονότα. Όμως, στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης εξοντώθηκαν, με οργανωμένο τρόπο, περί τα 5,1 εκατομμύρια Εβραίοι, δύο εκατομμύρια Σοβιετικοί αιχμάλωτοι, εκατοντάδες χιλιάδες Ρομά, ανάπηροι, αριστεροί, ομοφυλόφιλοι κ.ά. Άλλα 20 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες εξοντώθηκαν από τους ναζί επιτόπου, χωρίς να μπουν στον κόπο να τους μεταφέρουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το ίδιο συνέβηκε με εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, Γιουγκοσλάβους κ.λπ. Χιλιάδες Έλληνες εξοντώθηκαν μαρτυρικά από την πείνα που προκάλεσαν τα ναζιστικά στρατεύματα με την καταλήστευση της χώρας. Δυστυχώς, δεν είναι το μόνο έγκλημα τέτοιας έκτασης που έχει να «επιδείξει» ο Δυτικός κόσμος. Το εμπόριο δούλων ή συστηματική εξόντωση των ιθαγενών στη Βόρεια και Νότια Αμερική, η εξόντωση από το 1891 μέχρι το 1911 δέκα εκατομμυρίων σκλάβων στις φυτείες καουτσούκ του Κονγκό είναι μερικά μόνο παραδείγματα.
Όμως, ο πόνος και η μνήμη δεν έχουν ιδιοκτήτες. Δεν νομιμοποιούνται κάποιες οργανώσεις ή κράτη να καθορίσουν τον τρόπο πραγμάτευσης της Ιστορίας και να επιβάλουν τις αναγνώσεις που διευκολύνουν τους -πολύ σύγχρονους- στόχους τους.
Μπορεί να είναι καινοφανής η επίκληση του Ολοκαυτώματος για την καταστολή της κριτικής στις νεοαποικιακές πολιτικές της σύγχρονης Γερμανίας, όμως τα τελευταία σαράντα χρόνια χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την καταστολή της κριτικής των εγκλημάτων του Ισραηλινού κράτους, όπως άλλωστε και η ρετσινιά του «αντισημίτη».
Από τις οργανώσεις των εβραϊκής καταγωγής συμπολιτών μας, αντί για καταγγελίες των όποιων αντιστάσεων θα περιμέναμε να εξέφραζαν την αντίθεσή τους στις ταπεινώσεις και τον εξανδραποδισμό που υφίσταται ο ελληνικός λαός. Δεν το είδαμε μέχρι σήμερα. Δεν ταυτίσαμε ποτέ τους συμπατριώτες μας εβραϊκού θρησκεύματος με το αιματοβαμμένο Ισραηλινό Κράτος, αλλά δεν είδαμε μέχρι τώρα κάποια κίνηση, έστω αποστασιοποίησης, από την πρόσφατη συστηματική εξόντωση εκατοντάδων παιδιών στη Λωρίδα της Γάζας, με στοχευμένους βομβαρδισμούς σχολείων και πολυκατοικιών ή από την κτηνώδη βία που υφίστανται οι -γηγενείς- Παλαιστίνιοι εδώ και εβδομήντα σχεδόν χρόνια. Αντίθετα, στα sites τους περισσεύουν οι σύνδεσμοι με θεσμούς και υπηρεσίες του Ισραηλινού Κράτους που εξήντα επτά χρόνια μετά την ίδρυσή του αποφεύγει να υιοθετήσει Σύνταγμα, να ορίσει επίσημα σύνορα, που επιβάλει με τον πιο επίσημο τρόπο καθεστώς πλήρους απαρτχάιντ στους μισούς από τους ανθρώπους που ζουν στις περιοχές που εξουσιάζει. Οι απόγονοι των Εβραίων προσφύγων πώς καταπίνουν τον εξαναγκασμό σε προσφυγιά Παλαιστινίων ισάριθμων με τους εβραϊκής καταγωγής κατοίκους του Ισραήλ;
Ο κ. Μιζάν έκλεισε το γράμμα του προς το διευθυντή της Αυγής με τη λέξη «ντροπή». Μάλλον αλλού θα έπρεπε να την απευθύνει.
