Μέσα σε όλα τούτα τα σοβαρά θέματα που μας περικυκλώνουν και συχνά δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε να μετράμε και να αξιολογούμε ποιο είναι το χειρότερο θα ήθελα, μέσα απ’ αυτή τη στήλη, να κάνω μια αναφορά σε ένα ζήτημα που εκ πρώτης όψεως φαίνεται δευτερεύον, θεωρώ όμως πως είναι μείζον με ρίζες και προεκτάσεις στον πολιτισμό, στην καθημερινότητα, στην ίδια τη ζωή μας, όσο απλοϊκά κι αν το προσεγγίσει κάποιος. Με αφορμή δεκάδες δημοσιεύσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, αλλά και προσωπικές εμπειρίες, το ζήτημα της κακοποίησης των ζώων και ειδικότερα αυτών αποκαλούμε ζωάκια συντροφιάς έχει πάρει διαστάσεις.
Η έλλειψη παιδείας, η απουσία κρατικής συμμετοχής μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε συνδυασμό με τη δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει σχεδόν όλα τα νοικοκυριά έχουν οδηγήσει στην αύξηση βίαιων περιστατικών, συμπεριλαμβανομένων και των εγκαταλείψεων.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να επισημάνω γιατί ο πολιτισμός κρίνεται και από την αγάπη μας προς τα ζώα –το θεωρώ αυτονόητο. Όμως, η κακοποίηση, με οποιαδήποτε μορφή εμφανίζεται, είναι βία προς ένα ανυπεράσπιστο ον. Πολύ εύκολα κάποιος που βασανίζει ή εγκαταλείπει ένα ζωάκι, θα εφαρμόσει την ίδια μέθοδο και σε έναν συνάνθρωπό του. Δεν είναι, άλλωστε, λίγες οι φορές που έχει συμβεί κάτι ανάλογο…
Οι φιλοζωικές οργανώσεις βασίζονται στην εθελοντική και προσωπική προσφορά, χωρίς αυτό να είναι αρκετό, μια και ούτε χώροι υπάρχουν, ούτε χρήματα για να συντηρήσουν τα δεκάδες εγκαταλειμμένα και κακοποιημένα ζωάκια. Συχνά, μάλιστα, οι δήμοι όχι μόνο δεν στέκονται αρωγοί στις προσπάθειες των οργανώσεων, αλλά μάλλον αποτελούν τροχοπέδη, μια που και τα ελάχιστα κονδύλια που διατίθενται για το συγκεκριμένο σκοπό, προτιμούν να τα διαθέσουν σε ανάγκες κατά βούληση.
Από ένα κράτος, λοιπόν, που μάλλον δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα πια, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να οργανωθούμε ως κοινωνία πιέζοντας και απαιτώντας για όσα δικαιούμαστε, για όσα μας οφείλουν.
