Το 2018, όταν το Ισραήλ πραγματοποιούσε τη νιοστή σφαγή στην αποκλεισμένη Γάζα, ο Ερντογάν το είχε αποκαλέσει «κατοχική δύναμη», «κράτος τρομοκράτη» και «οργανωτή γενοκτονίας» κατά των Παλαιστινίων. Ήταν αλήθεια, και ταυτόχρονα κακόγουστο αστείο, αν αναλογιστεί κανείς το τι διαπράττει διαχρονικά η ίδια η Τουρκία. Γεγονός όμως είναι ότι οι τόνοι είχαν ανέβει δραματικά. Εκείνες λοιπόν ακριβώς τις μέρες η ισραηλινή εφημερίδα The Times of Israel έγραφε ψύχραιμα: «Παρά την υψηλή ένταση, η οποία περιλαμβάνει αμοιβαίες κατηγορίες, προσωπικές προσβολές και πρωτοφανή διπλωματικά μέτρα, οι διμερείς σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας θα μπορούσαν να εξομαλυνθούν εντός μηνών».
Χρειάστηκε να περάσει λίγο μεγαλύτερο διάστημα, αλλά αυτή η εκτίμηση δεν έπεσε έξω. Με την έμμεση αλλά σαφή ενθάρρυνση και των ΗΠΑ (πιο πρόσφατη πρωτοβουλία των οποίων ήταν η διαγραφή του πολυπανηγυρισμένου σε Αθήνα και Λευκωσία αγωγού EastMed), και οι δύο πλευρές βάζουν νερό στο κρασί τους… Τα ισραηλινά ΜΜΕ πλέουν τώρα σε κυβερνητικές «διαρροές» ότι ένας εναλλακτικός αγωγός θα μπορούσε να περάσει από, πού αλλού; Από την Τουρκία! Ο δε Ερντογάν δηλώνει, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες, ότι ο Ισραηλινός ομόλογός του Ιτσχάκ Χέρτσογκ αναμένεται να επισκεφθεί την Τουρκία εντός λίγων εβδομάδων.
Δεν είναι οι μοναδικές συμφιλιωτικές κινήσεις των δύο πάλαι ποτέ «χωροφυλάκων των ΗΠΑ» στη γειτονιά μας, που εδώ και χρόνια είχαν μεταλλαχθεί σε ορκισμένους –υποτίθεται– αντιπάλους. Εξάλλου και στην περίοδο της «ανειρήνευτης έχθρας» τους διατηρούνταν ανοιχτοί οι δίαυλοι συνεννόησης ή και «τακτικής» συνεργασίας, τελευταία θύματα της οποίας υπήρξαν η Συρία και η Αρμενία. Ούτε είναι τυχαίο πως οι απανταχού τζιχαντιστές, πολλοί εκ των οποίων βρίσκονται στο μισθολόγιο της Άγκυρας, μπορεί να αιματοκύλησαν μέχρι σήμερα τη μισή υφήλιο, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν έπληξαν ισραηλινούς στόχους…
Ποιος θα πληρώσει τη νύφη
Τόσο η Τουρκία όσο και το Ισραήλ έχουν όλο και περισσότερους λόγους να ξαναγίνουν παλιόφιλοι, αδειάζοντας όσους έκαναν κούφιους υπολογισμούς. Ο Ερντογάν μπορεί να συνεχίζει τις ριψοκίνδυνες πιρουέτες στο εξωτερικό, εκμεταλλευόμενος το ότι όλοι θέλουν να τον προσεταιριστούν, είναι όμως αρκετά στριμωγμένος στο εσωτερικό λόγω της οικονομικής κρίσης και της αυξανόμενης δυσαρέσκειας – είναι χαρακτηριστικό το πόσο εύκολα «κρέμασε» το Κατάρ και επαναπροσέγγισε τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (στα οποία έσερνε τα εξ αμάξης μέχρι πρόσφατα) με μοναδικό αντάλλαγμα μια συναλλαγματική συμφωνία ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τώρα, σε μια κίνηση καλής θέλησης προς το Ισραήλ, η Άγκυρα διαρρέει πληροφορίες ότι η Χαμάς, που είχε μόνιμη παρουσία στην Τουρκία, θα εγκαταλείψει οσονούπω το τουρκικό έδαφος. Και οι ΗΠΑ, άλλωστε, δείχνουν πόσο εκτιμούν τέτοιες κινήσεις (στις οποίες συγκαταλέγεται και ο εξοπλισμός της Ουκρανίας με τουρκικά drones και άλλη στρατιωτική τεχνολογία)…
Από την άλλη, οι Ισραηλινοί, εξίσου κυνικοί, χρειάζονται όχι μόνο μια εναλλακτική διαδρομή για να πουλάνε στην Ευρώπη αέριο, αλλά και γενικότερες «ανάσες» στη γύρω περιοχή, καθώς νιώθουν ότι αδυνατούν να σβήσουν από τον χάρτη ισχυρούς αντιπάλους τους – όπως είναι το ιρανικό ή το συριακό καθεστώς, αλλά και η λιβανέζικη Χεζμπολά. Έτσι ξεχνούν τις αμοιβαίες ύβρεις και δεν διαψεύδουν καμία από τις δηλώσεις του Ερντογάν, ενώ τα ισραηλινά ΜΜΕ προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για το «αναπόφευκτο» αλλά και «κερδοφόρο» μιας ταχείας εξομάλυνσης των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων.
Τι μένει στο τέλος; Μια υπό αναπροσαρμογή αλλά πάντα επιθετική (προς όσους «μπορεί») στρατηγική της Άγκυρας σε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, έως και Καύκασο. Ένα Ισραήλ ικανό –όπως πάντα– για όλα. Και μια ελλαδική πολιτική τάξη και ελίτ που παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, και συνεχίζουν ακάθεκτες στις βασικές επιλογές τους: Πρώτον, υποταγή στα έξωθεν κελεύσματα, ακόμη κι αν σημαίνουν πολλαπλό ακρωτηριασμό της χώρας και του λαού. Δεύτερον, συνέχιση του ξεφαντώματος με τα ξεροκόμματα που πέφτουν από το τραπέζι της πολύμορφης λεηλασίας της Ελλάδας από δανειστές, εταίρους και συμμάχους. Ας πάει και το παλιάμπελο, αρκεί να συνεχιστεί το πάρτι.
