Μετά από 15 χρόνια εγκλεισμού δόθηκε 48ωρη άδεια εξόδου από τον Κορυδαλλό στον Δ. Κουφοντίνα (που την δικαιούνταν εδώ και 8 χρόνια). Γεγονός που προκάλεσε μια μικρή θύελλα. Ένα δικαίωμα που είχε εδώ και καιρό και του το απόρριπταν, όπως το απορρίπτουν μέχρι τώρα και σε άλλους, ενώ έχουν κάνει χρήση του πολλοί άλλοι που βαρύνονταν με ίδιες πάνω-κάτω κατηγορίες.
Αμερικανοί, Βρετανοί, Τούρκοι δεν κατανοούν πώς σε μια «αποικία» υπάρχουν δικαστές, νόμοι, εισαγγελείς, σύνταγμα, θεσμοί κ.λπ. Μια κατάσταση Γκουαντάναμο είναι πιο συμβατή για αυτούς. Εκπρόσωποι της Ν.Δ., αδράχνουν την ευκαιρία να εμφανιστούν σαν εκπρόσωποι του νόμου και της τάξης και της μηδενικής ανοχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ «πονηρά» κρύβεται πίσω από την «εφαρμογή του νόμου» και «κλείνει το μάτι» ως υπερασπιστής των δικαιωμάτων, όταν με την γενοκτονική πολιτική που εφαρμόζει θα χρειάζεται η καταστολή (και τα έξοδα για αυτήν) σε κάθε έκφανση της εξαθλιωμένης κοινωνίας. Άλλοι γνωμοδοτούν πως μόνο σε μεταμελημένους πολιτικούς κρατούμενους πρέπει να εφαρμόζονται οι ευεργετικές διατάξεις. Ορισμένοι από το κυβερνητικό σχήμα (ΑΝ.ΕΛ., Παπαδημούλης κ.λπ.) φροντίζουν να διαχωριστούν. Η κ. Κανέλη μίλησε για προβοκατόρικη απόφαση…
Τα κανάλια πάλι πρωταγωνιστούν σε ένα ριάλιτι, έξω από τις φυλακές, ακολουθούν το αυτοκίνητο που μεταφέρει τον Κουφοντίνα, την στήνουν στο σπίτι του απ’ έξω, παίρνουν συνεντεύξεις από την ταβέρνα που πήγε, τι έφαγε, τι ήπιε κ.λπ. Ρεπορτάζ, παλιά και καινούργια, πλημμυρίζουν τις οθόνες της TV, αντιπαραθέσεις, «ενημερώσεις» για το ποιοι ακριβώς ήταν έξω από τις φυλακές και υποδέχθηκαν τον Δ. Κουφοντίνα κι άλλα τέτοια που φαίνεται πως πουλάνε στην τηλεοπτική αγορά.
Η εσκεμμένη ταύτιση της υπεράσπισης στοιχειωδών δικαιωμάτων των κρατούμενων στις φυλακές με τις πολιτικές απόψεις ή τις πράξεις τους, στήνεται επιμελώς και ασκεί μια νέα κατασταλτική λειτουργία απέναντι στην κοινωνία και τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει. Όπως μια άλλη λαθροχειρία που γίνεται και αφορά την εξάπλωση μιας εξωθεσμικής βίας κυρίως σε χώρους νεολαίας (που δεν βρίσκει μόνο πολιτικούς χώρους για να εκφραστεί), την έκταση που έχει, τα σύνορα που την χωρίζουν από την εν γένει παραβατική συμπεριφορά, η οποία συνοδεύεται πάντα από το τσουβάλιασμα ανόμοιων και διαφορετικών καταστάσεων γιατί αυτό είναι άκρως βολικό για το σύστημα.
Το σύστημα δεν φοβάται την 17Ν. Ο κύκλος της έκλεισε εδώ και 15 χρόνια και το ξέρουν καλά όλοι. Η διαχείριση γενικά του φόβου, η φαντασμαγορία της βίας, της φωτιάς στις οθόνες, του αίματος, αλλού αποσκοπούν. Να εμποδίσουν κάτι άλλο, μαζικό, ζωντανό, φρέσκο, ελπιδοφόρο, οραματικό με έναν καταλυτικό ριζοσπαστικό ανθρωπισμό, που θα ενώνει και δεν θα χωρίζει, που θα νοιάζεται και θα μοιράζεται, που δεν θα είναι κριτής και αυτεπάγγελτη αλαζονική πρωτοπορία υπεράνω κριτικής, που δεν θα βλέπει τα πραγματικά κινήματα είτε ως άχρηστα είτε ως «μαξιλαράκια», που θα ανοίγει νέους δρόμους και θα μεριμνά σε βάθος για την κοινωνική απελευθέρωση και την ολόπλευρη χειραφέτηση.
Στην γειτονική Ιταλία, που το φαινόμενο της ένοπλης βίας είχε πραγματικές διαστάσεις, εφαρμόστηκαν διάφορες πολιτικές με αποτέλεσμα αρκετοί από όσους είχαν κάνει τέτοιες επιλογές να έχουν επανενταχθεί στην κοινωνία, χωρίς να προκαλείται η «θύελλα» του 48ώρου…
Μ.Α.
