Η νέα πρωτοβουλία «για το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και την Κοινή Δράση της Αριστεράς» και η έκκληση που απηύθυνε είναι άλλη μια απόδειξη της ανάγκης να υπάρξει μια διαφορετική στάση και πράξη –από αυτήν που έχουμε υποδεχτεί μέχρι τώρα– από διάφορα τμήματα της Αριστεράς.
Είναι άλλη μια απόδειξη πως υπάρχει ένα δυναμικό που αισθάνεται, συγκινείται, νιώθει ότι κάτι πρέπει να γίνει εκτός από το να παρατηρεί την καταστροφή που φέρνει στην κοινωνία και τη χώρα τον περίφημο Μνημόνιο και το ΔΝΤ.
Είναι μια ακόμα απόδειξη ότι η ιδέα της κοινής δράσης, όχι απλά της Αριστεράς αλλά ευρύτερων τμημάτων του κόσμου που πλήττεται από το Μνημόνιο και την τρόικα (γι’ αυτό δεν μιλάμε απλά για κοινή δράση της Αριστεράς αλλά για Μέτωπο), έχει εισχωρήσει σε όλες τις συλλογικότητες της Αριστεράς, έχει κατακτήσει χώρο, παρά και ενάντια στις αγκυλώσεις και τις συνήθειες ή τις σκοπιμότητες τμημάτων των επιτελείων της.
Η νέα πρωτοβουλία έχει «ταυτότητα». Ένα δυναμικό που τις δύο τελευταίες δεκαετίες είχε δραστηριοποιηθεί στο ΝΑΡ είναι ο κύριος μοχλός καθώς και ένα τμήμα του ΣΥΝ, γύρω από το Αριστερό Ρεύμα και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, που φαίνεται να δοκιμάζει τη νέα του θέση στον αστερισμό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, καθώς, επίσης, και ανένταχτοι αριστεροί, προερχόμενοι κυρίως από το ΚΚΕ. Αυτή η «ταυτότητα» είναι και η «είδηση» γύρω από μια πρωτοβουλία που υποστηρίζει τα απολύτως αυτονόητα για ολόκληρη την Αριστερά.
Η «ταυτότητα» και η «είδηση» δρομολογούν ορισμένες εξελίξεις στους χώρους αυτούς, αυξάνουν την κινητικότητα και τις διεργασίες. Το κύριο, όμως, θετικό που φέρνουν, είναι πως κινητοποιούν δυνάμεις –που προέρχονταν κυρίως από το ΚΚΕ και είχαν αδρανοποιηθεί–, δημιουργούν έναν πόλο συσπείρωσης δυνάμεων, οι οποίες για διάφορους λόγους είχαν αποστασιοποιηθεί και ξεμπλοκάρουν συνειδήσεις και διαθέσεις από έναν σεχταρισμό που είχε κυριαρχήσει ιδιαίτερα στο χώρο του ΝΑΡ.
Η νέα πρωτοβουλία δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι τέκνο της κρίσης και της απαίτησης να υπάρξει απάντηση από την Αριστερά, είναι τέκνο της ενωτικής – μετωπικής κατεύθυνσης που προπαγανδίστηκε και δοκιμάστηκε την προηγούμενη περίοδο με διάφορες μορφές, και τέλος, είναι και τέκνο των τελευταίων εξελίξεων που έχουν συντελεστεί στους χώρους της ριζοσπαστικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Η συναίσθηση πως μέσα στην κρίση ολόκληρη η Αριστερά θα δοκιμαστεί και θα κριθεί -ακόμα και η ύπαρξή της και η μορφή της- φαίνεται ότι λειτουργεί σαν παρακινητής σε πρωτοβουλίες και προτάσεις για την υπέρβαση του σημερινού τέλματος και της σημερινής αδυναμίας. Από αυτή τη συνειδητοποίηση μπορεί να αντληθεί και μια σχετική αισιοδοξία για τους επόμενους τολμηρούς βηματισμούς.
Είναι μια ακόμα απόδειξη ότι η ιδέα της κοινής δράσης, όχι απλά της Αριστεράς αλλά ευρύτερων τμημάτων του κόσμου που πλήττεται από το Μνημόνιο και την τρόικα (γι’ αυτό δεν μιλάμε απλά για κοινή δράση της Αριστεράς αλλά για Μέτωπο), έχει εισχωρήσει σε όλες τις συλλογικότητες της Αριστεράς, έχει κατακτήσει χώρο, παρά και ενάντια στις αγκυλώσεις και τις συνήθειες ή τις σκοπιμότητες τμημάτων των επιτελείων της.
Η νέα πρωτοβουλία έχει «ταυτότητα». Ένα δυναμικό που τις δύο τελευταίες δεκαετίες είχε δραστηριοποιηθεί στο ΝΑΡ είναι ο κύριος μοχλός καθώς και ένα τμήμα του ΣΥΝ, γύρω από το Αριστερό Ρεύμα και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, που φαίνεται να δοκιμάζει τη νέα του θέση στον αστερισμό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, καθώς, επίσης, και ανένταχτοι αριστεροί, προερχόμενοι κυρίως από το ΚΚΕ. Αυτή η «ταυτότητα» είναι και η «είδηση» γύρω από μια πρωτοβουλία που υποστηρίζει τα απολύτως αυτονόητα για ολόκληρη την Αριστερά.
Η «ταυτότητα» και η «είδηση» δρομολογούν ορισμένες εξελίξεις στους χώρους αυτούς, αυξάνουν την κινητικότητα και τις διεργασίες. Το κύριο, όμως, θετικό που φέρνουν, είναι πως κινητοποιούν δυνάμεις –που προέρχονταν κυρίως από το ΚΚΕ και είχαν αδρανοποιηθεί–, δημιουργούν έναν πόλο συσπείρωσης δυνάμεων, οι οποίες για διάφορους λόγους είχαν αποστασιοποιηθεί και ξεμπλοκάρουν συνειδήσεις και διαθέσεις από έναν σεχταρισμό που είχε κυριαρχήσει ιδιαίτερα στο χώρο του ΝΑΡ.
Η νέα πρωτοβουλία δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι τέκνο της κρίσης και της απαίτησης να υπάρξει απάντηση από την Αριστερά, είναι τέκνο της ενωτικής – μετωπικής κατεύθυνσης που προπαγανδίστηκε και δοκιμάστηκε την προηγούμενη περίοδο με διάφορες μορφές, και τέλος, είναι και τέκνο των τελευταίων εξελίξεων που έχουν συντελεστεί στους χώρους της ριζοσπαστικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Η συναίσθηση πως μέσα στην κρίση ολόκληρη η Αριστερά θα δοκιμαστεί και θα κριθεί -ακόμα και η ύπαρξή της και η μορφή της- φαίνεται ότι λειτουργεί σαν παρακινητής σε πρωτοβουλίες και προτάσεις για την υπέρβαση του σημερινού τέλματος και της σημερινής αδυναμίας. Από αυτή τη συνειδητοποίηση μπορεί να αντληθεί και μια σχετική αισιοδοξία για τους επόμενους τολμηρούς βηματισμούς.
Μιχάλης Σιάχος
Σχόλια
