Μπορεί τον τελευταίο ένα, ενάμισι μήνα να γινόμαστε μάρτυρες μιας ορμητικής επιχείρησης κατασκευής και προβολής του «φαινόμενου Κασσελάκη» αλλά τα ουσιώδη συσκοτίζονται επιμελώς και παραχώνονται κάτω από την «επικοινωνία». Και αυτή η συσκότιση δεν είναι έργο μόνο της πλευράς που προβάλλει τον νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Συμβάλλουν με τους χειρισμούς τους και πολλοί άλλοι. Οι γνωστές και μη εξαιρετέες «ξένες πρεσβείες», τα συστημικά ΜΜΕ, και άλλα πιο αθέατα ξένα και εγχώρια πολιτικοοικονομικά κέντρα που στηρίζουν τους σχετικούς χειρισμούς. Αλλά και «οι άλλοι» μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ καθώς και όλο το σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ που παίζουν τους δικούς τους ρόλους. Εκόντες, άκοντες. Αυτό που γίνεται πάντως φανερό είναι ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σημαντικό πείραμα εισαγωγής αμερικανικών «ηθών και τρόπων» στην πολιτική ζωή του τόπου. Και το σπρώξιμο του Κασσελάκη είναι κατά τα φαινόμενα μόνο μια φάση τέτοιων σχεδιασμών. Σε κάθε περίπτωση είναι αξιοπρόσεκτο ότι επιχειρείται μια εξοικείωση της κοινωνίας με το ότι θα κυβερνιέται από κάποιον «μεσαίο υπάλληλο» (κατά προτίμηση με θητεία στην Goldman Sachs) φυτευτό «απ’ έξω», και συγκεκριμένα από τις ΗΠΑ, που θα πρέπει να μάθει την «εγχώρια πραγματικότητα» (!) αφού επιλέχτηκε να κάνει τη δουλειά και να προωθήσει τις υποθέσεις αυτών που τον φύτεψαν. Φαίνεται ότι ωριμάζουν ταχύρρυθμα οι όροι για μια γενικότερη «αλλαγή πίστας» σε ό,τι αφορά το εγχώριο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό και αυτό πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν. Ενώ με τα μνημόνια ήταν η ευρωκρατία που ταυτίστηκε με το ρόλο της επιβολής του «νέου καθεστώτος περιορισμένης κυριαρχίας», τώρα φαίνεται να παίρνουν οι ΗΠΑ τον έλεγχο των υποθέσεων του προτεκτοράτου. Και αυτό δεν είναι άσχετο από το ευρύτερο πλαίσιο της βίαιης υπαγωγής της «Ευρώπης» στον έλεγχο των ΗΠΑ, που έφερε ο πόλεμος της Ουκρανίας.
Συγκλίνουν διάφορες επιδιώξεις
Η προώθηση Κασσελάκη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η ατζέντα που προωθείται, προερχόμενη από κέντρα των ΗΠΑ είναι πολυσχιδής και με τον τρόπο της αντικατοπτρίζει και τις μεγάλες συγκρούσεις που σοβούν μέσα στο αμερικανικό κατεστημένο. Κατά πρώτον, βρισκόμαστε σε μια στιγμή μεγάλων πιέσεων σε όλο το τόξο των ελληνοτουρκικών. Εδώ συνδυάζονται πολλά. Αφενός, οι κίνδυνοι για την ευστάθεια του συστήματος που μπορεί να προκύψουν λόγω αυτών των πιέσεων και στο πλαίσιο της ουσιαστικής μονοκομματικής κατίσχυσης Μητσοτάκη και της ουσιαστικής εξαφάνισης της (κεντροαριστερής) αντιπολίτευσης. Βέβαια έχει ήδη εξασφαλιστεί η συναίνεση τόσο της «αριστεράς» (!) του ΣΥΡΙΖΑ (μάλιστα υπερβάλλοντα ζήλο), όσο και του ΠΑΣΟΚ για τις όποιες «Πρέσπες» ήθελαν προκύψει αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Χρειάζονται χειρισμοί που να παγιδεύουν ευρύτερο κόσμο σ’ ένα σχήμα τύπου αμερικανικού Δημοκρατικού κόμματος που θα παίζει με μια ήξεις-αφίξεις «πατριωτική» και κατά τόπους ακόμα και «αντισυστημικών τόνων» (!) ρητορική και θα μπορεί να ανακατεύει τα πάντα όλα. Να σημειωθεί εδώ η σύγκλιση με παλαιότερες επιδιώξεις Τσίπρα μετά το 2019 που δεν προχώρησαν τότε αλλά εξακολουθούν να προωθούνται, με τον ίδιο σε γελοιογραφικό ρόλο «προξενητή» που παριστάνει τον αφ’ υψηλού αμέτοχο. Κατά δεύτερον, γίνεται φανερό ότι συγκρούονται και εσωτερικοποιούνται στην ελληνική πολιτική ζωή, διαφορετικά σενάρια αναδασμών εκπορευόμενα από τις ανάγκες διαφορετικών Δυτικών κέντρων. Υπάρχει για παράδειγμα μια «γραμμή» Πάιατ, και κάποιες άλλες πιο κεντρικά εκφραζόμενες από την αμερικανική κυβέρνηση, από το Κογκρέσο – η υπόθεση Μενέντεζ δείχνει την έκταση των συγκρούσεων κ.λπ. Η επάνοδος Κοτζιά στο προσκήνιο και το διαφαινόμενο αβαντάρισμά του στον Κασσελάκη, καθώς και μια σειρά άλλων γεγονότων που χρωματίζουν τις εξελίξεις – τα περί κρατιδίου τους / των Τούρκων που είπε ο τελευταίος προ ημερών είναι μόνο ένα στιγμιότυπο – είναι επίσης ενδεικτικά για την προώθηση συγκεκριμένων γραμμών (υπό «πατριωτική» φόρμουλα Κοτζιά;) και μιας κινητικότητας περί το Κυπριακό. Πάντως η «πάλη» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ σχετίζεται με την αντιπροσώπευση των επιδιώξεων διαφορετικών δυτικών κέντρων, σχετικά με τις επιχειρούμενες «διευθετήσεις» σε Ανατολική Μεσόγειο, Αιγαίο και Θράκη. Παρ’ όλα αυτά το μοτίβο «συνεκμετάλλευση» φαίνεται να ενώνει «τις αντιμαχόμενες πλευρές», έστω και αν η μεγάλη διαφορά (!) αφορά το πριν ή το μετά από την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών.
Επιπλέον, είναι ενδεικτικό ότι η απόβαση Κασσελάκη συνοδεύεται από ένα ποιοτικό άλμα στην προώθηση της δικαιωματικής / ΛΟΑΤΚΙ ατζέντας. Η προώθηση έρχεται σε ολοκληρωμένη συσκευασία-πακέτο: Προβολή της ομόφυλης οικογένειας μετά σκυλίτσας ως πρώτο στοιχείο πολιτικού βιογραφικού, «πρόθεση χρήσης» παρένθετης μητέρας κ.λπ. για να μείνουμε στα πιο κραυγαλέα. Στην αμερικανική της εκδοχή και με τους απροκάλυπτα φυτευτούς και χοντροκομμένους τρόπους του αμερικανικού πολιτικού θεάματος. Παράλληλα, αν κι αυτό το στοιχείο δεν έχει πολυδουλευτεί, επιχειρείται μια επικίνδυνη για την πιθανή της πέραση, αντιπαράθεση μεταξύ «παλιού, χρεωκοπημένου» πολιτικού προσωπικού, και του «νέου» επιτυχημένου και «αποτελεσματικού» επιχειρηματία που παίζει τώρα τον «πολιτικό». Ο τωρινός πρέσβης των ΗΠΑ, μάλλον όχι τυχαία –ακόμη περισσότερο οι φωτογραφίες του με τον Κασσελάκη ακόμα υποψήφιο αρχηγό– είναι μια άλλη τέτοια περσόνα προερχόμενη και αυτή από κύκλους της ελληνοαμερικανικής ομογένειας, που δεν εμποδίζεται απ’ ότι φαίνεται από την «μη εξοικείωσή του» με την πολιτική. Έχουν γίνει οι κατάλληλοι καταμερισμοί εργασίας και έχουν μοιραστεί οι σχετικοί ρόλοι εντός πρεσβείας. Θα μεταφερθούν άραγε ανάλογα μοντέλα και στην εγχώρια πολιτική ζωή;
Χρειάζονται χειρισμοί που να παγιδεύουν ευρύτερο κόσμο σ’ ένα σχήμα τύπου αμερικανικού Δημοκρατικού κόμματος που θα παίζει με μια ήξεις-αφίξεις «πατριωτική» και κατά τόπους ακόμα και «αντισυστημικών τόνων» (!) ρητορική και θα μπορεί να ανακατεύει τα πάντα όλα
Σε ποιο έδαφος, με ποιές προδιαθέσεις και προπαρασκευές
Μερικές κρίσιμες πολιτικοδιαδικαστικές προπαρασκευές κατ’ αρχάς που έγιναν με επί της ουσίας καθολική συναίνεση του συστημικού πολιτικού κόσμου. Κατά πρώτον, οι σκοπιμότητες της νομοθέτησης για τα δικαιώματα «εκλέγειν και εκλέγεσθαι» των αποδήμων. Κομμένες και ραμμένες για την προώθηση σεναρίων ελέγχου της πολιτικής ζωής «από το υπερατλαντικό έξω». Επιπλέον η καθιέρωση της εκλογής προέδρων / αρχηγών κομμάτων μέσω ασαφών και πολιτικά χειριζόμενων σωμάτων «μελών» (!) κατά τα αμερικανικά πρότυπα. Πρώτος διδάξας ο ΓΑΠ και τώρα συναινούσες άπασες οι πλευρές εντός ΣΥΡΙΖΑ που εκ των υστέρων ψελλίζουν τον αιφνιδιασμό τους μπροστά στην επιθετική εξαγορά του κόμματος της «αριστεράς».
Γίνεται έτσι κρίσιμο να μην «πνιγούμε στα ρηχά νερά» ενός προσχηματικού, μονομερούς αντι-Κασσελακισμού που πάει να πλασάρει μια γραμμή συσπείρωσης ενός κόσμου στη βάση «να σώσουμε την Αριστερά από την επέλαση» κ.λπ. Αυτή η «αριστερά» με όλες της τις φυλές παραείναι ενσωματωμένη και συστημική, ταυτισμένη με τις ευρωπαϊκές εκδοχές της παγκοσμιοποίησης. Σημαιοφόρος ενός ρεύματος που εδώ και χρόνια προωθεί εφ’ όλης της ύλης αντι-πατριωτικές (εθνοαποσυγκροτητικές) και δικαιωματικές πολιτικές.
Τα πεπραγμένα της σε μια εποχή υπαρξιακών διλημμάτων και κρίσης για τη χώρα (από το 2010 και δώθε), οι αφόρητοι τυχοδιωκτισμοί της, οι μετεωρισμοί της ανάμεσα στα ευρωκρατικά και τα αμερικάνικα κέντρα, η εξοικείωση της κοινωνίας που επιχειρήθηκε με τις διάφορες «φαεινές» και με τις μεσσιανικές σταθερά καταστροφικής κατάληξης αποστολές που ανέλαβαν (φυτεμένες κι’ αυτές) προηγούμενες «λαμπερές περσόνες» (Τσίπρας σε πρώτο ρόλο, αλλά και Βαρουφάκης, και σε μικρότερους ρόλους και άλλοι όπως η Ζ Κωνσταντοπούλου), είναι το έδαφος της σημερινής της χρεωκοπίας και «βίαιης εξαγοράς» / μετάλλαξης, από μια θρασύτερη, επιθετικότερη έκδοση των όσων η ίδια προώθησε φθειρόμενη ανεπανόρθωτα και χάνοντας «την ενέργειά της».
Όρια, βεβαιότητες και αβεβαιότητες
Κατ’ αρχάς τα εγχειρήματα δεν κρίνονται από την «παράσταση νίκης» που επιχειρούν να προσδώσουν τα ίδια στον εαυτό τους. Για την ώρα δεν εμφανίζεται κάποιο αποφασιστικής σημασίας (σαρωτικό κ.λπ.) ρεύμα υποστήριξης Κασσελάκη μέσα στην κοινωνία. Τα μεγέθη είναι αρκετά μικρά ακόμα και συγκρινόμενα με τις αντίστοιχες επιδόσεις άλλων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ αλλά και Ν.Δ.). Η προβολή και το δούλεμα βέβαια που γίνεται από τα ΜΜΕ έχουν τη σημασία τους αλλά και κάποιες αμφισημίες τους και μια στάση αναμονής που διαφαίνεται. Όπως επίσης η πολύπλευρη κατεργασία της κοινωνικής συνείδησης των τελευταίων χρόνων έχει και αυτή τα αποτελέσματά της στο φρόνημα και στην επιρροή ενός κυνικού πνεύματος χαμηλοτάβανου πραγματισμού που διαχέεται σταθερά από τα πάνω μέσα στην κοινωνία. Πάντως οι προσδοκίες από τον συγκεκριμένο «θείο εξ Αμερικής» συνορεύουν με το ενδεχόμενο να διεγερθεί από τις αρκετά χοντροκομμένες επαναληπτικές δόσεις αμερικανιάς, αυτή η χαρακτηριστική ελληνική έκφραση κοινωνικής αποστροφής που βρίσκει τους δρόμους της μέσω μιας επιθεωρησιακού τύπου γελοιοποίησης. Στα παραπάνω ας προστεθεί και ο «μη μεταρρυθμίσιμος» ΣΥΡΙΖΑ που έχει αποδείξει ότι μπορεί να καταπιεί οποιονδήποτε επιχειρήσει τον έλεγχό του μέσω των «καταστατικών του αρχών», των «οργάνων» κ.λπ.
Συμπερασματικά, και μάλιστα μέσα σ’ ένα πλαίσιο αστάθειας σε όλα τα επίπεδα, η γραμμή των εξελίξεων παραμένει αβέβαιη, με ισχυρό το ενδεχόμενο να πάρει μεσοβέζικες μορφές. Με τα όσα συμβαίνουν να μην αποτελούν εν τέλει παρά μια φάση σε μια διαδικασία μετάβασης. Αν δούμε πάντως τη συνολική εικόνα των όσων προωθούνται και τα κρύβει η σκόνη του «φαινομένου Κασσελάκη», αλλάζει σε μεγάλη έκταση το πλαίσιο των κοινωνικοπολιτικών ρυθμίσεων που αφορούν τη ζωή του λαού και την ύπαρξη της χώρας.
