Του Σπύρου Στογιάννη. Ακούγεται σαν φάρσα αρρωστημένου μυαλού όσα περνάμε. Κοινωνικός δαρβινισμός. Σα να ζούμε σ ένα κόσμο αντεστραμμένο.
«Πολυτέλεια» (όπως άλλωστε και πολλά άλλα «κοινά αγαθά») και η Πρόληψη των εξαρτήσεων, «πολυτέλεια» και η Θεραπεία. Τα κουτσοπερνά. Μέρα με τη μέρα. Ως την επόμενη. Γιατί να αποτελεί άλλωστε εξαίρεση; Η ανθρώπινη ύπαρξη, εξευτελισμένη. Όπου κι αν γυρίσεις, αντικρίζεις ένα τοπίο αποσύνθεσης: Φάρμακα επί πληρωμή (για όσους/ες μπορούν ακόμα να τα αγοράσουν), Υγεία, Πρόνοια, λέξεις κενές περιεχομένου… Λέξεις που μπορούν μόνο να θυμίζουν πως κάποτε υπήρξε μια κάποια πρόνοια, γέννημα μιας εποχής διεκδικήσεων. «Πολυτέλεια», ακούγεται η φωνή του λογιστή-υπουργού της Αρρώστιας. «Πολυτέλεια», φωνάζει κι ο φοβισμένος ανθρωπάκος που κρύβεται μέσα μας. «Ό,τι μπορείς να περισώσεις», σου ψιθυρίζει, «και να αποδέχεσαι μέρα με τη μέρα τη λογική του λιγότερου κακού, μόνον έτσι θα επιβιώσεις». Αμ, δε…
Ένα από τα κυρίαρχα αφηγήματα αναφορικά με τον χαρακτήρα της κρίσης, «το πιο αηδιαστικό», όπως εξηγεί ο Σ.Ζίζεκ αναπαράγεται ως εξής, από τον κυρίαρχο λόγο: «…οι Έλληνες πλέον απεικονίζονται ως τα θύματα μιας ανθρωπιστικής καταστροφής που χρειάζονται βοήθεια, λες και ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή χτύπησε την χώρα…». Σε αυτή την παραδοχή, περί «φυσικής καταστροφής», (θα) υπάρχουν θύματα, «παράπλευρες απώλειες», «αναγκαστικές θυσίες», πάντα από την πλευρά των ανίσχυρων, των αδύναμων, των κοινωνικά ευάλωτων, των εργαζομένων και των συνταξιούχων, ευπρόσδεκτες πάντα απ τους εξουσιαστές, υπηρετώντας έναν «ευγενέστερο σκοπό», την σωτηρία της πατρίδας(!) ή όποιο άλλο «αφήγημα» εφευρεθεί.
Μπορούν έτσι να «δικαιολογηθούν» και οι στερήσεις, το λένε και τα ΜΜΕ. Από παντού σχεδόν, ένας κυνικός λόγος εξαπλώνεται: «Να ξεχάσουμε ό,τι μας ανήκει», οι «συνθήκες», οι «Αγορές» (αυτό το μυστηριώδες, «εξωτικό» πλάσμα) «επιβάλουν» τη σιωπή, την υποβάθμιση της ανθρώπινης ύπαρξης, την υποταγή σε ένα νέα τύπο ανθρώπου που δεν θα ‘χει πλέον απαιτήσεις. Οι συνήθεις ύποπτοι/ες μπορούν να αναλάβουν το φορτίο τους μοναχοί/ες. Μα τι σας γράφω τώρα; Με τις Αγορές δεν παίζουμε. Σίγουρα… Με τις ζωές των ανθρώπων; Ναι, γιατί όχι ;
Ένα από τα κυρίαρχα αφηγήματα αναφορικά με τον χαρακτήρα της κρίσης, «το πιο αηδιαστικό», όπως εξηγεί ο Σ.Ζίζεκ αναπαράγεται ως εξής, από τον κυρίαρχο λόγο: «…οι Έλληνες πλέον απεικονίζονται ως τα θύματα μιας ανθρωπιστικής καταστροφής που χρειάζονται βοήθεια, λες και ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή χτύπησε την χώρα…». Σε αυτή την παραδοχή, περί «φυσικής καταστροφής», (θα) υπάρχουν θύματα, «παράπλευρες απώλειες», «αναγκαστικές θυσίες», πάντα από την πλευρά των ανίσχυρων, των αδύναμων, των κοινωνικά ευάλωτων, των εργαζομένων και των συνταξιούχων, ευπρόσδεκτες πάντα απ τους εξουσιαστές, υπηρετώντας έναν «ευγενέστερο σκοπό», την σωτηρία της πατρίδας(!) ή όποιο άλλο «αφήγημα» εφευρεθεί.
Μπορούν έτσι να «δικαιολογηθούν» και οι στερήσεις, το λένε και τα ΜΜΕ. Από παντού σχεδόν, ένας κυνικός λόγος εξαπλώνεται: «Να ξεχάσουμε ό,τι μας ανήκει», οι «συνθήκες», οι «Αγορές» (αυτό το μυστηριώδες, «εξωτικό» πλάσμα) «επιβάλουν» τη σιωπή, την υποβάθμιση της ανθρώπινης ύπαρξης, την υποταγή σε ένα νέα τύπο ανθρώπου που δεν θα ‘χει πλέον απαιτήσεις. Οι συνήθεις ύποπτοι/ες μπορούν να αναλάβουν το φορτίο τους μοναχοί/ες. Μα τι σας γράφω τώρα; Με τις Αγορές δεν παίζουμε. Σίγουρα… Με τις ζωές των ανθρώπων; Ναι, γιατί όχι ;
* Ο Σπύρος Στογιάννης είναι εργαζόμενος στο Κέντρο Πρόληψης Ρόδου και Υπεύθυνος Παραρτήματος Αιγαίου του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης
Σχόλια
