Εκατοντάδες απλοί άνθρωποι ρίχνονται καθημερινά στην μάχη με τις φλόγες, απ’ άκρη σε άκρη της χώρας. Αγρότες και νέοι από τα χωριά στα οποία πλησιάζει η φωτιά, εθελοντές δασοπυροσβέστες και χειριστές μηχανημάτων, που καλύπτουν τα κενά μέσων και πόρων των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών. Η παρουσία τους σε κάποιες περιπτώσεις είναι καθοριστική για τον περιορισμό ή και τον έλεγχο των πύρινων μετώπων. Και δίπλα οι χιλιάδες άλλοι, που σπεύδουν να βοηθήσουν στην εκκένωση περιοχών, να σώσουν οικόσιτα και άλλα ζώα, να στηρίξουν τους πυροσβέστες, με νερά, τρόφιμα, ρούχα, καλύπτοντας με την αλληλεγγύη την απουσία του κράτους.
Δεν ζητούν αναγνώριση ή ανταμοιβή. Ρίχνονται στη μάχη, χωρίς να περιμένουν κάποιον αρμόδιο να τους το πει. «Τον τόπο μας σώζουμε, τα σπίτια μας που φτιάξαμε με κόπο» λένε, «εμείς που ξέρουμε το δάσος, το βουνό, το νησί μας, εμείς που το πονάμε». Το είδαμε και πριν μερικά χρόνια στην Εύβοια, την Αττική, τη Βοιωτία, το βλέπουμε και σήμερα στη Ρόδο, την Κέρκυρα, το Βόλο και αλλού.
Και δεν περιμένουν πολλά από το κράτος. Στοιχειώδη οργάνωση ζητούν, γιατί βλέπουν πως και οι επαγγελματίες πυροσβέστες δρουν στα όρια των ανθρώπινων αντοχών. Στα ρεπορτάζ –όσα ξεφεύγουν από το φιλτράρισμα–, οι κραυγές αγωνίας των κατοίκων είναι κοινό μοτίβο. «Μας άφησαν να καούμε», «το μόνο που μας λένε είναι εκκενώστε την περιοχή», «οι αστυνομικοί είναι περισσότεροι από τους πυροσβέστες», «είδαμε το πρώτο καναντέρ μετά από πέντε ώρες». Οι κάτοικοι, νοιώθουν την εγκατάλειψη της κεντρικής διοίκησης, σε ορισμένες στιγμές μάλιστα, καταγγέλλουν ότι το κράτος τους βλέπει εχθρικά, με αστυνομικές δυνάμεις να εμποδίζουν εθελοντές να πλησιάσουν το μέτωπο κ.λπ., επιβάλλοντας ως μονόδρομο την εκκένωση.
Κυριαρχεί η αυταπάρνηση των απλών ανθρώπων. Αυτή η δύναμη της οργανωμένης τοπικής κοινότητας είναι μια χρήσιμη μαγιά για κάθε προσπάθεια να χτιστεί μια άλλη πολιτεία, απαλλαγμένη από το «επιτελικό κράτος» που χτίζουν οι ελίτ, που θα βασίζει την πολιτική προστασία στην οργάνωση, την ενεργοποίηση και τη συνοχή των τοπικών κοινωνιών, που θα επενδύει στην ενίσχυση της με σύγχρονα μέσα και προσωπικό και δεν θα βλέπει ακόμη και τη δασοπροστασία ή την πολιτική προστασία άλλες φορές ως περιττό έξοδο και άλλες ως ευκαιρία για μπίζνες ημέτερων εργολάβων.
Δ. Γκ.
