Γεια σας πελάτες και συντρόφια του ταξιτζή. Είμαι αρκετά αγχωμένος αυτό το διάστημα – οι εκλογές, τα ψηφοδέλτια, οι συγκεντρώσεις, τι να πρωτοπρολάβεις; Να τρέχεις για δουλειά και ο εκδότης να σου λέει «σε περιμένω, ταξιτζή, με την κάλπη σου»! Εγώ έπρεπε να έχω πατέρα το κίνημα και μάνα την πορεία! Δεν σας έταξα κάλπη βρε πελάτες μου; Ε, λοιπόν, η κάλπη μπήκε στο ταξί και τώρα είναι στα γραφεία του Δρόμου.
Θαυμάστε ανταπόκριση του κοινού:
Η ηλικιωμένη κυρία πηγαίνει Πλατεία Αμερικής. Θα ρίξετε την πρώτη ψήφο στην κάλπη του ταξιτζή; ρωτάω. Αφού με κοιτάει στραβά και με απορία, αρνείται. Γιατί καλέ; Ένα γκάλοπ κάνουμε, δεν τρώμε! Αυτή κάτι μονολογεί σαν θρησκευτικό επικάλεσμα. Συνεχίζω εγώ: Δεν θα ψηφίσετε στις εκλογές; «Ναι», μου απαντάει. Τι; ρωτάω. «Ό,τι μου πει ο Θεός», μου λέει αγριεμένα. Ο Θεός αποφάσισε Αλαβάνο, της λέω. «Πώς το ξέρεις;» Να, προχθές που είχαμε ανοίξει τα διόδια, ένας παπάς όρθιος από το λεωφορείο μας έδωσε την ευχή του σταυροκοπώντας μας. Λέτε να κατάλαβε ότι είμαι παπαδογγόνι ή ήταν αντίθετος με τα διόδια; Τότε αυτή γέλασε με την καρδιά της.
Δείτε τώρα πώς ψηφίζει ο Έλληνας. Αφού έχω αποβιβάσει στο Φάληρο, μου μένουν 30 λεπτά να κλείσω. Η κυρία πετάγεται: «Καλλιθέα πάτε;». Πάω αλλά σφαίρα, της λέω. «Σιγά παιδί μου να μπω καλά». «Φύγαμε, φύγαμε, της λέω». «Πάρτε χαρτάκι και ψηφίστε γρήγορα για την Περιφέρεια, πριν σας πιάσω στο μπλα-μπλα». «Τώρα θα στα πω εγώ», μου λέει. Τι; ρωτάω.
«Να, πριν καλά-καλά ξυπνήσω, χτυπάει το τηλέφωνο. “Είμαι η κυρία τάδε” λέει, “φιλόλογος της κόρης σας. Με θυμάστε;” Όχι και τόσο καλά, έχουν περάσει χρόνια. “Ερχόσασταν στο Λύκειο και με βλέπατε”. Α, κάτι θυμάμαι. “Τι κάνετε; Καλά;” Καλά, εσείς; “Να, ξέρετε, έχω πάρει σύνταξη και είπα να ασχοληθώ με τα κοινά. Βάζω σύμβουλος του υποψηφίου τάδε, ανεξάρτητου πασοκτζή!”» Μπαίνω σφήνα και ρωτάω, έπρεπε να πάρει σύνταξη για να ασχοληθεί με τα κοινά; «Έλα ντε», μου απαντά. Και σεις τι θα κάνετε; «Να, είπα με το σύζυγό μου να την ψηφίσουμε για το καλό της κόρης». Δηλαδή; «Να, η κόρη τελειώνει ψυχολόγος και όλο και κάτι θα κάνει γι’ αυτήν η δημοτική σύμβουλος». Με πιάσανε τα διαόλια μου, πελάτες μου. Για την κατάντια της χώρας και της κοινωνίας φταίμε και ’μεις με τον τρόπο που ψηφίζουμε ανθρώπους, σαν την πονηρή νυφίτσα, τη φιλόλογο που βαστούσε καταλόγους των μαθητών της για εκλογική πελατεία.
Λοιπόν, συντρόφια, ήρθε η ώρα. Ανοίγουμε την κάλπη του ταξιτζή και μετράμε: Πρώτη η αποχή με το «δεν ξέρω» ισοψηφούν με 5 ψήφους, Αλαβάνος 4 ψήφους, ο «κανένας» 3, Σγουρός 2, Δημαράς 2, Ψαριανός 2, Κικίλιας 1, Παφίλης 1, Διάκος 1, Άδωνις 1, Άλλο 1, Μητρόπουλος… άφραγκος.
Η ηλικιωμένη κυρία πηγαίνει Πλατεία Αμερικής. Θα ρίξετε την πρώτη ψήφο στην κάλπη του ταξιτζή; ρωτάω. Αφού με κοιτάει στραβά και με απορία, αρνείται. Γιατί καλέ; Ένα γκάλοπ κάνουμε, δεν τρώμε! Αυτή κάτι μονολογεί σαν θρησκευτικό επικάλεσμα. Συνεχίζω εγώ: Δεν θα ψηφίσετε στις εκλογές; «Ναι», μου απαντάει. Τι; ρωτάω. «Ό,τι μου πει ο Θεός», μου λέει αγριεμένα. Ο Θεός αποφάσισε Αλαβάνο, της λέω. «Πώς το ξέρεις;» Να, προχθές που είχαμε ανοίξει τα διόδια, ένας παπάς όρθιος από το λεωφορείο μας έδωσε την ευχή του σταυροκοπώντας μας. Λέτε να κατάλαβε ότι είμαι παπαδογγόνι ή ήταν αντίθετος με τα διόδια; Τότε αυτή γέλασε με την καρδιά της.
Δείτε τώρα πώς ψηφίζει ο Έλληνας. Αφού έχω αποβιβάσει στο Φάληρο, μου μένουν 30 λεπτά να κλείσω. Η κυρία πετάγεται: «Καλλιθέα πάτε;». Πάω αλλά σφαίρα, της λέω. «Σιγά παιδί μου να μπω καλά». «Φύγαμε, φύγαμε, της λέω». «Πάρτε χαρτάκι και ψηφίστε γρήγορα για την Περιφέρεια, πριν σας πιάσω στο μπλα-μπλα». «Τώρα θα στα πω εγώ», μου λέει. Τι; ρωτάω.
«Να, πριν καλά-καλά ξυπνήσω, χτυπάει το τηλέφωνο. “Είμαι η κυρία τάδε” λέει, “φιλόλογος της κόρης σας. Με θυμάστε;” Όχι και τόσο καλά, έχουν περάσει χρόνια. “Ερχόσασταν στο Λύκειο και με βλέπατε”. Α, κάτι θυμάμαι. “Τι κάνετε; Καλά;” Καλά, εσείς; “Να, ξέρετε, έχω πάρει σύνταξη και είπα να ασχοληθώ με τα κοινά. Βάζω σύμβουλος του υποψηφίου τάδε, ανεξάρτητου πασοκτζή!”» Μπαίνω σφήνα και ρωτάω, έπρεπε να πάρει σύνταξη για να ασχοληθεί με τα κοινά; «Έλα ντε», μου απαντά. Και σεις τι θα κάνετε; «Να, είπα με το σύζυγό μου να την ψηφίσουμε για το καλό της κόρης». Δηλαδή; «Να, η κόρη τελειώνει ψυχολόγος και όλο και κάτι θα κάνει γι’ αυτήν η δημοτική σύμβουλος». Με πιάσανε τα διαόλια μου, πελάτες μου. Για την κατάντια της χώρας και της κοινωνίας φταίμε και ’μεις με τον τρόπο που ψηφίζουμε ανθρώπους, σαν την πονηρή νυφίτσα, τη φιλόλογο που βαστούσε καταλόγους των μαθητών της για εκλογική πελατεία.
Λοιπόν, συντρόφια, ήρθε η ώρα. Ανοίγουμε την κάλπη του ταξιτζή και μετράμε: Πρώτη η αποχή με το «δεν ξέρω» ισοψηφούν με 5 ψήφους, Αλαβάνος 4 ψήφους, ο «κανένας» 3, Σγουρός 2, Δημαράς 2, Ψαριανός 2, Κικίλιας 1, Παφίλης 1, Διάκος 1, Άδωνις 1, Άλλο 1, Μητρόπουλος… άφραγκος.
Φιλάκια πολλά,
Ο ταξιτζής του Δρόμου της Αριστεράς
Σχόλια
