του Νίκου Σίμου
Πώς αλήθεια ερμηνεύεται η ακροδεξιά στις μέρες μας; Γιατί οι απανταχού της Δύσης «μετα-αριστεροί» χρησιμοποιούν στην πολλές φορές αστεία ρητορική τους την ακροδεξιά, σαν τον σύγχρονο κοινωνικό μπαμπούλα; Μερικά ερωτήματα που οφείλουν να προβληματίζουν όσους ακόμα σκέπτονται και τους απασχολεί η κοινωνικοπολιτική πορεία της χώρας-χώρου… του διαρκούς χρεοστασίου κοντολογίς.
ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ εντύπωση και με εξόργισε, η αλήθεια είναι, η θέση του κ Τσίπρα που είδε το φως της δημοσιότητας: «Η απάντηση στις κρίσεις –είπε ο κ Τσίπρας– δεν είναι η αντιπολιτική, η απάντηση στην άνοδο της ακροδεξιάς δεν είναι η μεταπολιτική. Η μεταπολιτική που επικεντρώνεται στο να “γίνεσαι viral”, αντί να κινητοποιείς τους πολίτες στη βάση προοδευτικών πολιτικών. Στόχος μας πρέπει να είναι να φέρουμε τους πολίτες πιο κοντά στην πολιτική και την πολιτική πιο κοντά στους πολίτες.»
Μου κάνει εντύπωση ότι ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να κάνει μαθήματα «σύγχρονης πολιτικής αριστεροφροσύνης», όταν είναι γνωστό ότι είναι ο άνθρωπος που κυριολεκτικά μετά τον Γ.Α. Παπανδρέου πισωγύρισε το κοινωνικό κίνημα αντίστασης σε ό,τι τα κέντρα των Βρυξελλών και οι εδώ «ευρωλιγούρηδες» χάλκευαν καιρό, σχεδόν μια δεκαετία πριν το 2010, για τη χώρα μας!
Ποιος γιγάντωσε την ακροδεξιά στην Ελλάδα από την εποχή των μνημονίων και εδώ; Ήταν άραγε η πολιτική μήτρα της η κοινοβουλευτική Δεξιά, που τη μεγάλωσε σε ψήφους και ακροατήριο; Όχι ασφαλώς. Ήταν η νεοταξίτικη «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» αριστερά –το αριστερά κατ’ όνομα μόνο, για να ξεγελά αφελείς– που το νεοφεουδαρχικό εγχείρημα της «παγκοσμιοποίησης» την απορρόφησε πλήρως ιδεολογικά και πολιτικά. Σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη μεγαλώνει προοδευτικά ένα πολιτικό κίνημα αντίστασης στον νεοταξισμό, που πολιτικά –δυστυχώς– μεγαλώνει και την ακροδεξιά, η οποία το εκμεταλλεύεται με επιτυχία.
Ήταν αυτή η «εκσυγχρονισμένη»-εκφυλισμένη «αριστερά» και οι εκπρόσωποί της, οι πολιτικοί απολογητές της αποπαραγωγικοποίησης, της ουσιαστικής κατάργησης του ταξικού προσανατολισμού της πλειοψηφίας των παραγωγικών κοινωνικών στρωμάτων της άλλοτε Δύσης και του άτυχου αυτού τόπου, της αγιοποίησης του χρηματοπιστωτισμού, της αφύσικης και ανόητης κοινωνικής «συμπερίληψης», ή καλύτερα της απόλυτης χυλοποίησης των βασικών αρχών πάνω στις οποίες συγκροτήθηκε ο κοινωνικός ιστός, και της θεοποίησης της τεχνοκρατίας, ομνύοντας στα κέντρα των «ανοιχτών κοινωνιών» του κ. Σόρος, που αποτέλεσε και αποτελεί τον ουσιαστικό μέντορα της εκφυλιστικής έκφανσης της δυτικότροπης αριστεράς.
Γιατί η αριστερά των αρχών, των αξιών, της πάλης για μια δικαιότερη κοινωνία, του πολιτισμού, των αγώνων, της έμπνευσης και της θυσίας, για τα ανώτερα ιδανικά της δικαίωσης του παραγωγικού ανθρώπου, χάθηκε από το πολιτικό προσκήνιο του άλλοτε Δυτικού κόσμου και αργοπεθαίνει στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων των κοινωνιών της τάχα πολιτισμένης Δύσης. Αυτής της Δύσης που στις μέρες μας αναβιώνει ο νεοναζισμός, σαν επίσημη έκφραση εξουσίας, οδηγώντας τις κοινωνίες της σε ένα καθεστώς φυλακής, όπου οι φύλακες θα είναι οι επικυρίαρχοι νεοφεουδάρχες και όλοι οι υπόλοιποι θα είναι έρμαια στις διαθέσεις τους, την παράνοια και τα βίτσια τους.
Η νεοταξίτικη «αριστερά» του αναθεωρητισμού στη χώρα αυτή ήταν εκείνη που υπήρξε το πολιτικό δεκανίκι του «εκσυγχρονισμού» του κ. Σημίτη και των συν αυτώ, αυτού που στρέβλωσε την ιστορική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ και προετοίμασε το έδαφος των μνημονίων και της παράδοσης της χώρας. Είναι αυτή η «αριστερά» που, την περίοδο της προσπάθειας της πολιτικής αλλαγής στη χώρα, δεν συνέβαλε στη σοσιαλιστική μετεξέλιξη της προοδευτικής παράταξης, βοηθώντας τις δυνάμεις της, που σήκωναν το βάρος της πολιτικής άμυνας απέναντι στη λογική της ταύτισης του κράτους με το κόμμα, ώστε να αντιμετωπίσουν τις στρεβλώσεις και τις αλλοιώσεις που έφερε η άσκηση εξουσίας.
Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν είχαν πολιτικό ακροατήριο, το αναζήτησαν στο στρεβλωμένο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, παριστάνοντας το πολιτικό υποπόδιό του και ένα είδος πολιτικών θεματοφυλάκων της «σύγχρονης Ελλάδας» του κ. Σημίτη και που βέβαια, όπως ήταν φυσικό, ο «ΠΑΣΟΚικός εκσυγχρονισμός» τους έδωσε πολιτικό βήμα, για να μπουρδολογούν πολιτικά ακατασχέτως, χέρι-χέρι με τους πολιτικά υπεύθυνους της δεξιάς στροφής του ΠΑΣΟΚ, για την οποία έχουν ευθύνη και πολλοί από αυτούς που αυτάρεσκα στις μέρες μας αποκαλούνται «ιστορικά στελέχη» του χώρου.
Στο Eurojam 2024 ο κ. Τσίπρας είπε κι άλλα, που στην ουσία αποτελούν μέρος του κυρίαρχου αφηγήματος της εκμαυλισμένης «αριστερής» έκφανσης της δυστοπίας, την οποία αξιοποιούν σαν αιχμή τα νεοταξικά κέντρα της άλλοτε Δύσης. Αυτό ακριβώς όμως είναι η πολιτική εκδοχή της ευρωπαϊκής «αριστεράς» σήμερα. Ένας πολιτικοφανής «ντελάλης» της δυστοπίας και ένας προπαγανδιστής των μεθόδων της «ανοιχτής κοινωνίας» που οδηγεί στο χάος και στη νέα φεουδαρχία.
ΕΠΙΣΗΣ ΜΕΣΑ από την τελευταία πολιτική του τοποθέτηση που διαβάζω στον Τύπο, υιοθετεί απολύτως τις αντιδημοκρατικές ντιρεκτίβες φίμωσης της άποψης που προωθούνται στην πολιτικά δυσμορφική ευρωπαϊκή κολεκτίβα, λέγοντας μέσα σε πολλά ότι: «Στο πεδίο των δημοκρατικών θεσμών, η αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης δεν αρκεί. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα ολόκληρο δίκτυο ακροδεξιών δυνάμεων που αναπαράγουν ιδέες τόσο έξω, όσο και μέσα στα κόμματα της παραδοσιακής δεξιάς. Πρέπει να δώσουμε τη μάχη των αξιών. Για ανεκτικότητα και στήριξη του πλουραλισμού. Για μια δίκαιη μεταναστευτική πολιτική, βασιζόμενη στο σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Για το κράτος δικαίου»…
Το πώς αντιλαμβάνεται το κράτος δικαίου ο κ. Τσίπρας και η συν αυτώ «αριστερά», το γνωρίσαμε από τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του και από την πολιτική συναίνεση που έδειξε ο ίδιος και ο πολιτικός χώρος του την περίοδο της «πανδημίας». Με βάση το ένα και μοναδικό αφήγημα στη «δημοκρατική» Ε.Ε. στήνεται ένας ολόκληρος νομοθετικός μηχανισμός λογοκρισίας και περιορισμού της άποψης, τον οποίο με τη φράση «παραπληροφόρηση» υιοθετεί πλήρως ο κ. Τσίπρας και η «αριστερά» που εκπροσωπεί.
Άραγε ο κ Τσίπρας περιλαμβάνει στην έννοια της «παραπληροφόρησης» και τη διαστρέβλωση ή απόκρυψη των ειδήσεων, που δεν εξυπηρετούν το δυστοπικό αφήγημα των «ταγών του νεοφεουδαρχισμού» της σε παρακμή Δύσης και στο οποίο επιδίδονται, καιρό τώρα, τα σε κεντρικό έλεγχο δυτικά ΜΜΕ; Εννοείται και κατά αυτόν δημοκρατία, χωρίς την ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας ή των απόψεων; Θα ήταν χρήσιμο να το διευκρίνιζε στην τοποθέτησή του, όμως δεν το βρήκα στην ανάγνωση του κειμένου που είδε το φως της δημοσιότητας. Την «παραπληροφόρηση» μάλιστα τη βρίσκει και εκτός της οργανωμένης Δεξιάς, διαπιστώνοντας πως ίσως τα μέτρα περιορισμού της άλλης άποψης δεν αρκούν κιόλας(!), ταυτιζόμενος απόλυτα έτσι με τις ανακοινώσεις και τους αντιδημοκρατικούς σχεδιασμούς της Κομισιόν, σε σχέση με τη διάδοση της πληροφορίας στα πλαίσια των κοινωνιών της άλλοτε Δύσης. Να λοιπόν πώς ερμηνεύεται ο όρος ακροδεξιά από την «παγκοσμιοποιημένη αριστερά» στις μέρες μας. Άλλωστε δεν είναι μόνο ο κ. Τσίπρας που ομνύει στη λογική αυτή, αλλά σύσσωμη η δυτικότροπη και δυσμορφική «αριστερά» που το κάνει σε κάθε ευκαιρία.
ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ άποψη, κάθε άποψη που αντιστέκεται στο κυρίαρχο αφήγημα ενός «ανάποδου κόσμου», στον οποίο διαστρεβλώνονται όλες οι μέχρι σήμερα παραδεκτές έννοιες κοινωνίας και δημοκρατικής πολιτείας, και στον οποίο επιδιώκεται η αποδρομή ακόμα και στοιχειωδών κανόνων κοινωνικής συνοχής ή δημοκρατίας, χαρακτηρίζονται ακροδεξιές. Και στην ουσία αυτό που πετυχαίνει αυτή η δυσμορφική και ψυχότροπη θεώρηση του κόσμου, είναι η πολιτική γιγάντωση της πραγματικής ακροδεξιάς, της οποίας μεγαλώνει το κοινωνικό ακροατήριο των απελπισμένων και ποικίλως αποκλεισμένων πολιτών, και που ο στόχος της ήταν και είναι η κατάργηση της Δημοκρατίας στην πράξη.
Η θεωρία του χάους βοηθά πολύ στις κοινωνικές μετεξελίξεις, ακόμα και τις δυσμορφικές, ας μην το ξεχνάμε αυτό – όπως δεν το ξεχνά ο κ. Σόρος για παράδειγμα. Για τον λόγο αυτό χαρακτηρίζεται και ο ορθός λόγος με επιχειρήματα σαν ακροδεξιός και περιφέρεται σαν μπαμπούλας, προκειμένου να φιμωθεί κάθε αντίθετη δομημένη άποψη απέναντι στη Νεοφεουδαρχική δομή, όπως τα ψυχότροπα κέντρα του άλλοτε Δυτικού κόσμου την προωθούν για να κρύψουν την κατά κράτος ήττα τους στα πλαίσια αυτού του καπιταλιστικού κύκλου. Στην προώθηση αυτού του δυσμορφικού κόσμου χρησιμοποιούνται σαν πολιτική αιχμή οι ΜΚΟ του κ. Σόρος, ο πολύς κ. Σβαμπ, ο κ. Χαράρι, και αρκετοί ακόμα που δεν χρειάζεται, για λόγους οικονομίας της γραφής, να αναφέρω, και βέβαια η δυτικότροπη και εκμαυλισμένη «αριστερά», που κρίθηκε από τα δυστοπικά κέντρα ότι έχει μεγαλύτερη πολιτική πρόσβαση στα πλατιά κοινωνικά ακροατήρια, ώστε να επιτύχουν την εμπέδωση μιας «ανάποδης συνείδησης», που αποτελεί προϋπόθεση για τη Νεοφεουδαρχική κολεκτιβοποίηση του κόσμου. Ο κ. Τσίπρας, στο πρόσφατο Eurojam2024, αναπαρήγαγε απλά την κυρίαρχη δυστοπική ατζέντα της «παγκοσμιοποιημένης» αριστεράς, που ταυτίστηκε με τη δυστοπία. Ο ίδιος ακολουθεί πιστά τον ιστορικό δρόμο που επέλεξε και για τον οποίο κρίθηκε από τον ελληνικό λαό, όπως θα κριθεί –δυστυχώς γι’ αυτόν– και από την ιστορία.
