Για κάποιους η αντίστροφη μέτρηση άρχισε… Του Μάρκου Δεληγιάννη
Τούτες τις μέρες τις καλοκαιριάτικες, η θάλασσα ήρεμη, σιγομουρμούριζε στου βράχου την τραχιά επιδερμίδα τις περιπέτειες του ταξιδιού. Και τι δεν συνάντησε αλήθεια! Έρωτες με περήφανα αλμπατρός, μονομαχίες με ατίθασες πλώρες, ναυάγια ονείρων. Ένα σωρό παράξενα, ανείπωτα κι απρόσμενα συμβάντα.
Ο βράχος άκουγε μελαγχολικά του ταξιδευτή τις περιγραφές, ενώ εμείς σπεύσαμε τις χαρές της θάλασσας να γευτούμε. Μια παρένθεση δροσιάς κι ανεμελιάς μεσ’ στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της τηλεοπτικής χάβρας, των κακόηχων φωνών, των άσχημων προσώπων, της αναλγησίας το μεσουράνημα, της υποκρισίας η κορύφωση, του θράσους η κορωνίδα, των λέξεων ο βιασμός, της παραφροσύνης ο θρίαμβος, της μετεκλογικής περιόδου ο παραλογισμός.
Πέρασαν δέκα μέρες απ’ την επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της εκλογικής αναμέτρησης και γίναμε θεατές μιας φάρσας που όμοια της δύσκολα θα ’βρει κανείς στη γραμματεία του θεάτρου.
Ξάφνου, όλα τα χθεσινά μεγαλειώδη μηδενικά, οι πομφόλυγες, οι οσφυοκάμπτες, όλοι εκείνοι που είναι έτοιμοι, χωρίς αναστολές, να υπηρετήσουν των αφεντάδων την πολιτεία, να υπερασπιστούν το δίκιο των αδικητών, αναγόρευσαν εαυτούς σωτήρες του έθνους. Έστρεψαν με μανία τα πυρά τους, πού αλλού, σ’ αυτούς που οδήγησαν τους χθεσινούς δερβέναγες στην έξοδο: Στον ΣΥΡΙΖΑ, την ενωμένη Αριστερά. Το ξεχείλισμα της οργής τους υποδηλώνει τον ασυγκάλυπτο φόβο για το θάνατό τους -τον πολιτικό- που κοντοζυγώνει. Νιώθουν την απέραντη μοναξιά του επαίσχυντου τέλους. Φωνάζουν, ωρύονται, εξορκίζουν. Ανακατεύουν λέξεις. Κάνουν προσμείξεις εννοιών: Επαναδιαπραγμάτευση, σταδιακή απαγκίστρωση, τροποποίηση, συστολή, διαστολή, επιμήκυνση. «Μα, επιτέλους», εξανίσταται ο έγκριτος τηλεπαρουσιαστής, «γιατί δεν τα βρίσκετε;». Τι σου είναι κι αυτοί οι αριστεροί… Ανεύθυνοι, ευθυνόφοβοι! Να μη συνεργάζονται με όσους παρέδωσαν τη χώρα στη διεθνή των τοκογλύφων;. Οι καημένοι, ενήργησαν με γνώμονα το συμφέρον του έθνους. Κι ύστερα εκείνες οι τηλεοπτικές ανακρίσεις: «Απαντήστε τώρα, χωρίς υπεκφυγές. Τι θα κάνετε, τι δεν θα κάνετε; Όχι, όχι απαντήστε!». Κι ανακρινόμενος -κάποιος απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ- προσπαθεί εν μέσω κραυγών κι αλαλαγμών ν’ αρθρώσει το λόγο του. Κι αμέσως, από όλες τις πλευρές αποδοκιμασίες. Ιδιαίτερα καυστικοί οι λεπτεπίλεπτοι αριστερούληδες που είδαν για μια στιγμή τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα. Τα έδρανα τους προσμένουν κι εσείς θέλετε να διαγράψετε μονομιάς τον ιδρώτα τόσων χρόνων; Αλλά μη φοβάστε, η φάρσα συνεχίζεται. Θα γίνουν συνδυασμοί πρωτόγνωροι ώστε ο βούρκος ο αντιλαϊκός να διατηρηθεί.
Οι σάρκες μας όμως πλήγιασαν μέσα στη σιχαμερή τη λάσπη κι η ψυχή μας ασφυκτιά στης ψευτιάς το βασίλειο. Αρκετά!
Ασήμαντοι, προκλητικοί, χυδαίοι βάζουν πλάτη να γίνει η πατρίδα φυλακή απέραντη. Κηρύσσουν ανερυθρίαστα πως πρόβατα είναι οι λαοί κι αν δεν είχανε αφέντη θα είχανε λείψει από καιρό.
Όμως για κάποιους η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Το βράδυ πέφτει πραγματικά διαποτίζοντας με το σκοτάδι του την καταχνιά κι η ακινησία του σούρουπου δίνει τη θέση του στη νάρκη της νύχτας. Τα αναίσχυντα ψεύδη δεν βρίσκουν πια πρόθυμα αφτιά. Αυτοί που διατυμπάνιζαν προεκλογικά πως εάν δεν αποκτήσουν αυτοδυναμία θα προκαλέσουν αυθωρεί εκλογές γιατί ο τόπος έχει ανάγκη από ισχυρή κυβέρνηση, τώρα λοιδορούν, υβρίζουν, σαρκάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ενδίδει στις απειλές και τα διλήμματα, που σύσσωμος ο Τύπος, τα κανάλια κι ύαινες της Ευρώπης εκσφενδονίζουν από το βράδυ της 6ης Μαΐου.
Φίλε αναγνώστη, δεν έχει καμιά σημασία εάν τελικά τα μαγειρεία καταφέρουν να σερβίρουν σούπα με γεύση μνημονιακή κι ολίγον αντιμνημονιακό αβγολέμονο. Αυτό που μετράει είναι πάνω από όλα να ενστερνιστούμε πως η βαρυγκώμια κι η θρηνωδία στου βούρκου τον πάτο δεν βοηθάει. Του κόσμου όλες οι εξουσίες τρέμουν το «όχι», σαν εκείνο το «όχι» του χορταριού όταν σχίζει την τσιμεντένια σάρκα της σιωπής. Ο δρόμος προσμένει. Το οδόφραγμα της άρνησης αδημονεί.
Ο βράχος άκουγε μελαγχολικά του ταξιδευτή τις περιγραφές, ενώ εμείς σπεύσαμε τις χαρές της θάλασσας να γευτούμε. Μια παρένθεση δροσιάς κι ανεμελιάς μεσ’ στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της τηλεοπτικής χάβρας, των κακόηχων φωνών, των άσχημων προσώπων, της αναλγησίας το μεσουράνημα, της υποκρισίας η κορύφωση, του θράσους η κορωνίδα, των λέξεων ο βιασμός, της παραφροσύνης ο θρίαμβος, της μετεκλογικής περιόδου ο παραλογισμός.
Πέρασαν δέκα μέρες απ’ την επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της εκλογικής αναμέτρησης και γίναμε θεατές μιας φάρσας που όμοια της δύσκολα θα ’βρει κανείς στη γραμματεία του θεάτρου.
Ξάφνου, όλα τα χθεσινά μεγαλειώδη μηδενικά, οι πομφόλυγες, οι οσφυοκάμπτες, όλοι εκείνοι που είναι έτοιμοι, χωρίς αναστολές, να υπηρετήσουν των αφεντάδων την πολιτεία, να υπερασπιστούν το δίκιο των αδικητών, αναγόρευσαν εαυτούς σωτήρες του έθνους. Έστρεψαν με μανία τα πυρά τους, πού αλλού, σ’ αυτούς που οδήγησαν τους χθεσινούς δερβέναγες στην έξοδο: Στον ΣΥΡΙΖΑ, την ενωμένη Αριστερά. Το ξεχείλισμα της οργής τους υποδηλώνει τον ασυγκάλυπτο φόβο για το θάνατό τους -τον πολιτικό- που κοντοζυγώνει. Νιώθουν την απέραντη μοναξιά του επαίσχυντου τέλους. Φωνάζουν, ωρύονται, εξορκίζουν. Ανακατεύουν λέξεις. Κάνουν προσμείξεις εννοιών: Επαναδιαπραγμάτευση, σταδιακή απαγκίστρωση, τροποποίηση, συστολή, διαστολή, επιμήκυνση. «Μα, επιτέλους», εξανίσταται ο έγκριτος τηλεπαρουσιαστής, «γιατί δεν τα βρίσκετε;». Τι σου είναι κι αυτοί οι αριστεροί… Ανεύθυνοι, ευθυνόφοβοι! Να μη συνεργάζονται με όσους παρέδωσαν τη χώρα στη διεθνή των τοκογλύφων;. Οι καημένοι, ενήργησαν με γνώμονα το συμφέρον του έθνους. Κι ύστερα εκείνες οι τηλεοπτικές ανακρίσεις: «Απαντήστε τώρα, χωρίς υπεκφυγές. Τι θα κάνετε, τι δεν θα κάνετε; Όχι, όχι απαντήστε!». Κι ανακρινόμενος -κάποιος απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ- προσπαθεί εν μέσω κραυγών κι αλαλαγμών ν’ αρθρώσει το λόγο του. Κι αμέσως, από όλες τις πλευρές αποδοκιμασίες. Ιδιαίτερα καυστικοί οι λεπτεπίλεπτοι αριστερούληδες που είδαν για μια στιγμή τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα. Τα έδρανα τους προσμένουν κι εσείς θέλετε να διαγράψετε μονομιάς τον ιδρώτα τόσων χρόνων; Αλλά μη φοβάστε, η φάρσα συνεχίζεται. Θα γίνουν συνδυασμοί πρωτόγνωροι ώστε ο βούρκος ο αντιλαϊκός να διατηρηθεί.
Οι σάρκες μας όμως πλήγιασαν μέσα στη σιχαμερή τη λάσπη κι η ψυχή μας ασφυκτιά στης ψευτιάς το βασίλειο. Αρκετά!
Ασήμαντοι, προκλητικοί, χυδαίοι βάζουν πλάτη να γίνει η πατρίδα φυλακή απέραντη. Κηρύσσουν ανερυθρίαστα πως πρόβατα είναι οι λαοί κι αν δεν είχανε αφέντη θα είχανε λείψει από καιρό.
Όμως για κάποιους η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Το βράδυ πέφτει πραγματικά διαποτίζοντας με το σκοτάδι του την καταχνιά κι η ακινησία του σούρουπου δίνει τη θέση του στη νάρκη της νύχτας. Τα αναίσχυντα ψεύδη δεν βρίσκουν πια πρόθυμα αφτιά. Αυτοί που διατυμπάνιζαν προεκλογικά πως εάν δεν αποκτήσουν αυτοδυναμία θα προκαλέσουν αυθωρεί εκλογές γιατί ο τόπος έχει ανάγκη από ισχυρή κυβέρνηση, τώρα λοιδορούν, υβρίζουν, σαρκάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ενδίδει στις απειλές και τα διλήμματα, που σύσσωμος ο Τύπος, τα κανάλια κι ύαινες της Ευρώπης εκσφενδονίζουν από το βράδυ της 6ης Μαΐου.
Φίλε αναγνώστη, δεν έχει καμιά σημασία εάν τελικά τα μαγειρεία καταφέρουν να σερβίρουν σούπα με γεύση μνημονιακή κι ολίγον αντιμνημονιακό αβγολέμονο. Αυτό που μετράει είναι πάνω από όλα να ενστερνιστούμε πως η βαρυγκώμια κι η θρηνωδία στου βούρκου τον πάτο δεν βοηθάει. Του κόσμου όλες οι εξουσίες τρέμουν το «όχι», σαν εκείνο το «όχι» του χορταριού όταν σχίζει την τσιμεντένια σάρκα της σιωπής. Ο δρόμος προσμένει. Το οδόφραγμα της άρνησης αδημονεί.
Σχόλια
