Του Κώστα Γκιώνη
Σ’ έναν κόσμο που συντηρητικοποιείται όλο και περισσότερο, το μέλλον της ανθρωπότητας δεν μπορεί παρά να είναι μαύρο κι άραχνο. Αυτό βέβαια συμβαίνει επειδή ο κόσμος εκπαιδεύτηκε να φοβάται και να ανέχεται όλο και περισσότερες εκπτώσεις στη ζωή του, στην αρχή οικονομικές, αργότερα ελευθερίας.
Όλα γίνονται βήμα-βήμα, με επιστημονικό τρόπο. Ατομικοποίησαν την κοινωνία, ο καθένας μόνος του απέναντι στο τέρας. Στο τέρας της φτώχειας, που κατακρεουργεί τις αντιστάσεις και ανέχεται να δουλεύει όσες ώρες περισσότερες θέλει το αφεντικό χωρίς να πληρώνεται αυτά που θα έπρεπε, χωρίς δώρα, χωρίς ασφάλεια, αρκεί οριακά να φέρνει βόλτα την εξαθλίωσή του. Στο τέρας του σαρκοφάγου ιού τον προηγούμενο καιρό, που για χάρη του μπορεί να μείνει κλεισμένος στο σπίτι του για όσο χρειαστεί. Κι αν χρειαστεί να πάει μέχρι το σούπερ μάρκετ, το φαρμακείο, το φουρνάρικο, μπορεί να το κάνει στέλνοντας ένα απλό sms στην Κομαντατούρ. Τότε θα έχει το ελευθέρας για λίγη ώρα, αλλιώς τα ένστολα σκυλιά της διοίκησης καραδοκούν να του ρίξουν εξοντωτικό πρόστιμο.
Ανεχτήκαμε πολλά compañero-a. Ανεχτήκαμε υστερικές τσιρίδες γραφικών τηλεπωλητών να μας κουνάνε το δάκτυλο και να μας νουθετούν. Γελοίους τζιτζιφιόγκους με τις βλακόφατσες τους να κατακρεουργούν τα δικαιώματά μας. Ξεδιάντροπους παραφουσκωμένους γόνους, οι οποίοι σιτίζονται από πάππο έως τριτοξάδελφα και κουμπάρους, χωρίς καμία αίσθηση του τι σημαίνει να ζεις με ένα βασικό μισθό, να χασκογελάνε κάνοντας ταξίδια κάθε ΠΣΚ με το απόθεμα του αίματός μας.
Ο Ληξουριώτης αναρχικός ποιητής Μικέλης Άβλιχος έλεγε: «Ο άνθρωπος έγινε πουλί και ψάρι (αεροπλάνο και υποβρύχιο) μα ακόμα δεν κατόρθωσε να γίνει άνθρωπος». Για να χαρακτηρίζεσαι άνθρωπος δεν αρκεί μόνο το φαίνεσθαι αλλά και η ιδιότητα, δηλαδή η ανθρωπιά. Που σημαίνει να έχεις καλοσύνη και να νοιάζεσαι για τον συνάνθρωπό σου. Αυτό πλέον είναι το ζητούμενο στις μέρες μας: πώς μέσα στο επίκεντρο ενός πολέμου, διότι πόλεμος είναι αυτό που ζούμε, θα καταφέρουμε να ξαναβρούμε τη χαμένη μας ανθρωπιά.
Η Ανάσταση θα γιορταστεί για άλλη μια χρονιά. Οι σούβλες για άλλη μια φορά θα μπουν σε λάθος σώματα. Οι πιστοί με μηχανικές κινήσεις θα πάρουν το φως, και αντί αυτό να τους φωτίσει και να διδαχθούν ότι μετά το δράμα της Σταύρωσης έρχεται η Ανάσταση, θα συνεχίσουν να μένουν σκοτεινοί εσωτερικά και εξωτερικά. Κανένα βεγγαλικό δεν θα μπορέσει να φωτίσει τη σκοτεινιά της απάθειάς τους.
«Η Ελευθερία δεν θα κατέβει στον λαό, ο λαός πρέπει να ανυψωθεί στην Ελευθερία». Είναι γραμμένο πάνω στο τάφο της Έμμα Γκόλντμαν, κι είναι μια μεγάλη αλήθεια. Αν η κατάσταση δείχνει να είναι οριακή, ταυτόχρονα είναι μια ευκαιρία να μπορέσει η κοινωνία να απελευθερωθεί και να λειτουργήσει ως κοινότητα: αυτός είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος προς την ελευθερία.
