Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Στη μαζικότερη συνέλευση εργαζομένων της τελευταίας περιόδου, ένας εργαζόμενος είπε στο βήμα: «Δεν μπορούμε με μερικές στάσεις εργασίας να αντιμετωπίσουμε το στρατό τους». Αυτή η διαπίστωση ενός απλού εργαζομένου δεν φαίνεται να έχει γίνει κατανοητή από έμπειρα πολιτικά και συνδικαλιστικά επιτελεία. Ο στρατός του Μνημονίου δεν είναι πολυπληθής. Αλλά βασίζει την «υπεροπλία» του, στην έλλειψη ενός συνεκτικού αντίπαλου.
Η κυβερνητική προπαγάνδα δεν πείθει πολλούς, αλλά είναι παραλυτική όταν συνδυάζεται με την έλλειψη μιας πειστικής απάντησης. Οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος δεν είναι λίγες. Στην Πάτρα, πριν από μερικές μέρες, τέσσερις-πέντε καταλήψεις κτιρίων από διαφορετικούς κλάδους συνέπεσαν την ίδια μέρα. Στην Αθήνα, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες έχουν οργανώσει απανωτές απεργιακές κινητοποιήσεις. Η κατάληψη του υπουργείου Υγείας έληξε, αλλά ακολούθησαν καταλήψεις στο ΤΕΕ από μηχανικούς, στον ΔΣΑ από δικηγόρους, στη ΔΕΗ από εργαζόμενους της εταιρίας και ετοιμάζονται καταλήψεις σε δημαρχεία πανελλαδικά από τους εργαζόμενους στους δήμους. Σε κάποιες πόλεις άνεργοι κινητοποιούνται ή προσπαθούν να οργανωθούν.
Αλλά υπάρχουν και οι μικρές, καθημερινές αντιστάσεις. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που εργαζόμενοι αρνούνται να υπογράψουν νέες συμβάσεις που καταργούν ό,τι αυξήσεις κέρδισαν τα τελευταία 10 ή 20 χρόνια. Ο φόβος της απόλυσης είναι μεγάλος, αλλά αρχίζει να τον συναγωνίζεται ο φόβος της απόλυτης εργασιακής ισοπέδωσης.
Η συνάντηση εργαζόμενων στα λεωφορεία με γιατρούς δεν θα ήταν τόσο αυτονόητη λίγα χρόνια πριν. Ούτε θα ήταν τόσο ψηλά τα ποσοστά όσων στα γκάλοπ απαντούν ότι οι απεργοί έχουν δίκιο. Ούτε η Κερατέα θα είχε την προσοχή και την αλληλεγγύη που συγκεντρώνει σήμερα. Ούτε θα φούντωνε το κίνημα «Δεν πληρώνω». Όσο περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας χαρακτηρίζονται «μειοψηφίες» από τα κανάλια, τόσο φαίνεται ότι στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο μια πολύ μικρή μειοψηφία που προσπαθεί να εξαπατήσει μιλώντας στο όνομα της κοινωνίας.
Υπάρχει, λοιπόν, σήμερα το έδαφος για να ενωθούν οι «μειοψηφίες». Το Μνημόνιο φροντίζει γι’ αυτό. Πολύ μεγάλα κοινωνικά τμήματα μπορούν να ενωθούν σε ένα πλειοψηφικό πολιτικό κίνημα ανατροπής. Η γενική απεργία της Τετάρτης μπορεί να είναι μια μεγάλη πολιτική απεργία. Περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά. Έχει συνειδητοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό ότι δεν είναι εύκολο να νικηθούν σε ένα μόνο μέτωπο, δεν είναι διατεθειμένοι να αποσύρουν ένα νομοσχέδιο. Φοβούνται το μαζικό λαϊκό ξεσηκωμό. Αυτός μόνο μπορεί να εγγυηθεί τη μοναδική, σήμερα, διέξοδο: Το διώξιμο της κυβέρνησης και της τρόικας από τη χώρα.
Σχόλια
