Του Τάσου Κανταρά.
ΗΕλλάδα βουλιάζει. Η Ευρώπη κλονίζεται. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα που οι θεωρητικοί του, πριν από δύο δεκαετίες, είχαν προδικάσει τη διαιώνισή του, βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του. Η χώρα μας, προπομπός και πειραματόζωο, οδηγείται στον κατήφορο, η Ευρώπη ακολουθεί και στο βάθος καραδοκούν τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.
Προσδεμένη στο παγκόσμιο αυτό σύστημα της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας, της υπερσυσσώρευσης του πλούτου στα χέρια των λίγων, η Ελλάδα «ευτύχησε» να έχει, τις τελευταίες δεκαετίες, τους «καταλληλότερους» πρωθυπουργούς, εκσυγχρονιστές και ευρωλάγνους, που με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους ώθησαν τη χώρα στο βάραθρο της χρεοκοπίας. Ο τελευταίος πρωθυπουργός αυτού του παραπαίοντος μοντέλου δεν βάζει καμιά κόκκινη γραμμή στις συζητήσεις με την τρόικα, όπως μας ενημερώνει ανερυθρίαστα ο κ. Πεταλωτής. Τα δίνει όλα. Ποντάρει πως οι ισχυροί προστάτες της Ελλάδας, όπως και στην προηγούμενη κατοχή της χώρας, θα σώσουν το σύστημα και τα συμφέροντα των αγίων οικογενειών της. Εξάλλου, αν δεν το σώσουν, θα τους συμπαρασύρει κι αυτούς στον όλεθρο, όπως παραδέχεται ο ίδιος ο κ. Τρισέ.
Η συγκυρία και το ΣΥΝέδριο
Μέσα σ’ αυτόν το γενικό χαμό, που τα έντονα σημάδια του κάποιοι «κολλημένοι» αριστεροί, που επιμένουν μαρξιστικά, τα «διάβασαν» έγκαιρα, ο ΣΥΝ οδηγείται σε Συνέδριο. Ένα Συνέδριο, το οποίο, με τον τρόπο που δρομολογήθηκε και την όλη παρουσία του κόμματος τον τελευταίο καιρό στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, δημιουργεί βάσιμες αμφιβολίες αν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα νέα και χρονίζοντα προβλήματα του κόμματος, δίνοντας την απαιτούμενη προωθητική δύναμη. Αν, μάλιστα, επιχειρηθεί να αναλωθεί σε προσωπικές στοιχίσεις, στο όνομα μιας δήθεν αμφισβήτησης της ηγεσίας ή της διαχείρισης ενός ημιθανούς πολιτικού οργανισμού, θα έχουν γίνει πολλά βήματα πίσω. Προειδοποίηση αποτελούν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, αφού, παρά τη σημαντική μείωση της επιρροής του δικομματισμού, οι πολίτες δεν κατευθύνονται προς την Αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί (GPO 3,2%).
Δικαιολογημένα, προβληματίζει η παρουσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, η οργανωτική και πολιτική τους αναποτελεσματικότητα, παρά τις επιμέρους προσπάθειες που γίνονται, κυρίως από τη βάση. Προβληματίζει, επίσης, έντονα η επιμονή στην πραγματοποίηση του συνεδρίου, όταν, με την επιβολή όλων αυτών των αντιλαϊκών μέτρων, οι δυνάμεις του ΣΥΝ θα πρέπει να είναι καθημερινά στους δρόμους και τους χώρους εργασίας.
Το μίζερο και προβληματικό αυτό σκηνικό ήρθε να ταράξει, στην κυριολεξία, ένα τολμηρό κείμενο παρεμβάσεων σε κρίσιμα ζητήματα, που αφορούν την οικονομική κρίση, την Ε.Ε., την Αριστερά. Κείμενο που υπογράφει ο Π. Λαφαζάνης και τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος και ανοίγει νέους δρόμους σκέψης στη σημερινή συγκυρία. Κείμενο που κάποιοι προσέτρεξαν να παραποιήσουν, να απορρίψουν, ακόμη και να λοιδορήσουν, προκειμένου να αποτρέψουν τη συζήτησή του. Τελευταία δε, οι πρόθυμοι του συστήματος ανακαλύπτουν ξεσαλωμένους γέρους στο ΣΥΝ, σε αντίθεση προφανώς με μη ξεσαλωμένους νέους.
Ριζοσπαστικοποίηση και επανεξέταση στρατηγικής
Το ιδεολογικό αυτό κείμενο καταδεικνύει την ανάγκη ριζοσπαστικοποίησης και επανεξέτασης της στρατηγικής και του προσανατολισμού του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, σήμερα, πρέπει να σταλεί σαφές μήνυμα σε ένα τεράστιο κοινωνικό ακροατήριο, αλλά και προς το κεφάλαιο και τους εκφραστές του, πως υπάρχει μια δύναμη που δεν ενσωματώνεται στο σημερινό σύστημα, αλλά διεκδικεί να είναι η δύναμη ανατροπής του. Ότι μια προοδευτική διέξοδος από τη σημερινή κατάσταση δεν είναι συμβατή, αλλά μοιραία έρχεται σε σύγκρουση με το ασφυκτικό νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό πλαίσιο της ΟΝΕ και της Ε.Ε. Πώς συνιστά ιδεολογική και πολιτική αναδίπλωση στο λόγο της Αριστεράς η άποψη για αναθεώρηση των συνθηκών της Ε.Ε. αντί για κατάργησή τους. Ότι το χρέος είναι ταξικό, δεν ωφελήθηκαν κατά τη δημιουργία του οι λαϊκές μάζες, και γι’ αυτό δεν πρέπει να το πληρώσουν.
Οι ιδεολογικές αυτές προσεγγίσεις των 30 συνιστούν εμπεριστατωμένη ανάλυση των σύγχρονων εξελίξεων και σημείο επανεκκίνησης του κόμματος, σε μια στιγμή που αυτό, αντί να απογειωθεί, έχει «κολλήσει».
Όταν, μάλιστα, απαιτείται μια κρίσιμη οργανωτική μάζα, που θα πρωταγωνιστεί στη σημερινή συγκυρία σε ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης και αλληλεγγύης. Και, δυστυχώς, η αναγκαιότητα αυτή δεν υπηρετήθηκε, εξαιτίας διαλυτικών φαινομένων, που πηγάζουν από μια νεόκοπη νομενκλατούρα, από προεδρικούς παντός καιρού, που τους χρησιμοποιεί η εξουσία για τις ανάγκες της, από εραστές της θεωρίας του τέταρτου πόλου με την αναρχία (Κ/Π) και ορισμένους που ζητούν δημόσια να «σκοτώσουν τα γέρικα άλογα». Ασφαλώς, όσοι αγωνίστηκαν με πάθος για την αριστερή στροφή του κόμματος, τη γείωσή του στην κοινωνία αλλά και τον προσανατολισμό στην κοινή δράση και την ενότητα της Αριστεράς θα φαντάζονταν ένα πολύ καλύτερο σκηνικό σήμερα. Αλλά η πορεία στην Αριστερά δεν είναι πάντα ευθύγραμμη. Έχει δυσκολίες, θέλει αντοχές. Και, πολύ περισσότερο, θέλει σαφή ιδεολογικό, πολιτικό και στρατηγικό στόχο. Και σήμερα, περισσότερο από οποτεδήποτε, θέλει την ενότητα και την ανασυγκρότησή της. Παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες, τις ταλαντεύσεις ορισμένων που δυσκολεύονται να κατανοήσουν πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, δεν μένει άλλη επιλογή από μια νέα αριστερή πορεία. Ας εργαστούμε το συνέδριο να γίνει η αφετηρία της.
* Ο Τάσος Κανταράς είναι πρώην μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ.
