Η ΚΟΕ αποφάσισε να μπει σε μια πολύπλευρη διαδικασία πολιτικής προετοιμασίας και κινητοποίησης των δυνάμεών της ώστε να προχωρήσει στη σύγκληση του 4ου Συνεδρίου της, μέσα στην ερχόμενη άνοιξη. Ο συγκεκριμένος χρόνος της διενέργειάς του θα καθοριστεί με βάση τους χρόνους που απαιτούν οι ίδιες οι διαδικασίες αλλά και τους όρους που θα θέτουν οι πυκνές πολιτικές εξελίξεις του επόμενου διαστήματος. Ήδη από τις αρχές Γενάρη έχουν κατατεθεί δύο συνεδριακά κείμενα που θα επιδιώξουμε στη βάση τους, να γίνει η ευρύτερη δυνατή κατάθεση ιδεών και απόψεων από τα μέλη και τους φίλους που ενδιαφέρονται για την προσπάθειά μας: Οι «Θέσεις για το 4ο συνέδριο της ΚΟΕ» μαζί με ένα επιπλέον κείμενο με τίτλο «Πολυπολικός κόσμος – Θέσεις και οριοθετήσεις» που εκθέτει βασικές διαστάσεις της ανάγνωσής μας του σημερινού κόσμου όπως αυτός ιδιαίτερα εξελίσσεται κάτω από τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ετών. Την παγκόσμια πολυοργανική κρίση, τη διαχείριση Covid, την εποχή παγκόσμιων πολεμικών στρατοπεδεύσεων και «πολεμικής οικονομίας» που άνοιξε με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Γιατί τώρα ένα 4ο Συνέδριο;
Η έμφαση πρέπει να δοθεί στα χαρακτηριστικά που φέρει το «τώρα» του ερωτήματος. Στεκόμαστε μπροστά σ’ ένα ιστορικό κατώφλι.
- Πρώτα απ’ όλα σε ό,τι αφορά την πραγματικότητα που διαμορφώνεται με ραγδαίους ρυθμούς γύρω μας. Τη νέα ιστορική φάση που ανοίγει για όλη την ανθρωπότητα αλλά και ειδικότερα για τη χώρα μας. Συσσωρεύσεις εξελίξεων δεκαετιών έρχονται να εκβάλουν με πολύ βίαιο τρόπο στο σήμερα. Προηγούμενες λανθάνουσες τάσεις που δεν έπαψε να επισωρεύει ο κύκλος των συστημικών κρίσεων που παραμένει ανοιχτός από τη δεκαετία του ‘70, τώρα παίρνουν την πιο ακραία «λογική» τους μορφή. Μέσα σ’ αυτό το τοπίο γίνεται κρίσιμη η συνειδητοποίηση της κομβικής αντίφασης που περιέχεται στην αντίληψη ότι ζούμε σε μια εποχή «φόβου των μαζών». Φόβου των κυρίαρχων απέναντι στον διευρυνόμενο κλονισμό της κοινωνικής συναίνεσης, στη «μυρωδιά» κοινωνικής δυσφορίας και στα προμηνύματα ενδεχόμενων ορμητικών εισβολών «των μαζών» στην ιστορική σκηνή. Αλλά την ίδια στιγμή η αντίφαση είναι πολύ σκληρή όπως συμπληρώνεται με την παρούσα παθητική καθήλωση των τεράστιων παγκόσμιων πλειοψηφιών, την αφωνία τους. Των «μαζών» που ζουν με τον φόβο που γεννά η ανημπόρια μπροστά σ’ ένα μέλλον που διαγράφεται σκοτεινό και «παράγει αβεβαιότητα». Με τη συνακόλουθη έλλειψη νοήματος και χειραφετητικής προοπτικής και με το μπλοκάρισμα της μαζικής κοινωνικής συνείδησης υπό την κυριαρχία ενός ιδιαίτερα δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων.
- Κομβική στιγμή, κατώφλι και για τη συλλογική μας προσπάθεια, τους όρους ύπαρξης και συνέχισής της. Σήμερα προκύπτει πολύ πιο ανάγλυφα η ανάγκη αναστοχασμού και εξαγωγής γενικότερων συμπερασμάτων, από την πορεία 20 χρόνων που διανύσαμε. Ταυτόχρονα είμαστε και πολύ πιο ώριμοι για μια τέτοια ανάγνωση. Δεν πάμε σε μια «συνεδριακή διαδικασία επανεκκίνησης». Μιας αλλαγής ρότας μπροστά σε αδιέξοδα. Τα όσα δοκιμάσαμε τα τελευταία χρόνια (προτεραιότητες, θεματικές, κριτήρια, οπτικές) βαδίζοντας ένα δρόμο ανασυγκρότησης της ΚΟΕ, έχουν συσσωρεύσει μια υπολογίσιμη μαγιά, που πρέπει τώρα να την επιβεβαιώσουμε, να την κατοχυρώσουμε και να φέρουμε στην επιφάνεια της δυνατότητες που περικλείει. Από την άλλη, προκύπτει με επείγοντες, πιεστικούς όρους σήμερα, για κάθε αγωνιζόμενη συλλογική προσπάθεια –και για μας με τους συγκεκριμένους όρους που θέτει το φορτίο εμπειριών, παθημάτων και όρων ωρίμανσης της διαδρομής μας– η αναζήτηση του ρόλου μας μέσα στη νέα ιστορική φάση. Ουσιαστικών και διευρυνόμενης εμβέλειας, τρόπων «ξοδέματος» της συλλογικής μας θέλησης για το άνοιγμα δρόμων ανθρώπινης, κοινωνικής χειραφέτησης.
Στεκόμαστε μπροστά σ’ ένα ιστορικό κατώφλι σε ό,τι αφορά την πραγματικότητα που διαμορφώνεται με ραγδαίους ρυθμούς γύρω μας. Τη νέα ιστορική φάση που ανοίγει για όλη την ανθρωπότητα αλλά και ειδικότερα για τη χώρα μας. Συσσωρεύσεις εξελίξεων δεκαετιών έρχονται να εκβάλουν με πολύ βίαιο τρόπο στο σήμερα
Τι χαρακτήρα θέλουμε να δώσουμε στη συνεδριακή διαδικασία;
Τι μας κινεί: Ο ορίζοντας της παγκόσμιας ανθρώπινης, κοινωνικής, χειραφέτησης. Το πραγματικό περιεχόμενο που μπορεί να έχει σήμερα το «Κ» στον τίτλο της ΚΟΕ. Με όσα τόλμησε να θέσει από πλευράς στόχων και παγκόσμιας εμβέλειας το ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα και η μαρξιστική του κοσμοθεωρητική βάση ιδεών που το εμψύχωσε, αλλά από την άλλη και όσα σημαίνουν οι σημερινές συνθήκες έκλειψης αυτού του πρώτου παγκόσμιου κύματος προσπαθειών κοινωνικής απελευθέρωσης. Επομένως είναι ζωτική ανάγκη τα προτάγματα, τα σχέδια, ο αγώνας για μια κοινωνία «πέραν των αλλοτριώσεων του κεφαλαίου» να συνδέονται με τους όρους και τις ενυπάρχουσες ροπές και τάσεις μέσα στην σύγχρονη πραγματικότητα. Σημασία εδώ έχουν κάθε φορά τα περιεχόμενα και οι λέξεις στο βαθμό που προάγουν τη συλλογική μας σκέψη και συνεννόηση. Και η ανοιχτότητα, η απόρριψη του φετιχισμού των μορφών ώστε να βοηθιέται η αναγνώριση και η σύνδεση με τα μεγάλα ιστορικά κινήματα και διαβήματα που δεν έχουν πάψει να κυοφορούνται.
Να συνεχίσει να υπάρχει η χώρα, το έθνος και ο λαός μας μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Αναγκαία αφετηρία (αλλά όχι τέρμα γιατί οι κλίμακες πλέον είναι παγκόσμιες), η επίγνωση της σύνδεσης εθνικού και κοινωνικού, η ανάγκη κατανόησης (και χρήσης) των όρων που θέτει η εντοπιότητα. Εφόσον θέλουμε να μιλάμε με πραγματικούς όρους για την οικοδόμηση φρονήματος και κοινωνικής αγωνιστικής διαθεσιμότητας ικανής να υποστηρίξει μεγάλα χειραφετητικά διαβήματα. Στην Ελλάδα, ο ραγιαδισμός είναι το όπλο των κυρίαρχων για να μπλοκάρεται η προοπτική σε όλα τα επίπεδα.
Μέτωπα απέναντι στις προωθούμενες πολυεπίπεδες στρατοπεδεύσεις και διαχωρισμούς. Ανάγκη αντιμετώπισης των στρατοπεδεύσεων και της εποχής πολέμων ανάμεσα στα μεγάλα κοσμοκρατορικά μπλοκ με τεράστιο κόστος για τις μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες που στριμώχνονται σε έναν υποτελή, παθητικό ρόλο ντεκόρ. Όμως επίσης ανάγκη δύσκολης οικοδόμησης θέσεων υπέρβασης των διαχωρισμών σε μια εποχή που οι ελίτ σε παγκόσμια κλίμακα δεν παύουν να τους αναπαράγουν βαθαίνοντας τις στρατηγικές άσκησης βιοπολιτικού ελέγχου για την αντιμετώπιση του «φόβου των μαζών». Εισβάλλοντας, διεμβολίζοντας κινηματικούς χώρους μεγάλων δυνατοτήτων ριζοσπαστικοποίησης (σχέσεις ανθρώπου – Φύσης, ταυτότητες, σχέσεις των φύλων, δικαιώματα, ελευθερίες, δημοκρατία) και προωθώντας τεράστια κοινωνικά μαντρώματα / «εμφυλίους πολέμους» και μια υστερική ατομικιστική καταναλωτική περιχαράκωση που γεννά τις εκρήξεις βίας που βιώνουμε, με προδιαγραφές «όλοι εναντίον όλων».
Πολιτική και οργάνωση – σημερινά περιεχόμενα και πραγματικοί όροι χειραφέτησης. Και πάλι κρίσιμες οι επιλογές και οι οριοθετήσεις. Όταν μάλιστα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το βάρος μιας παράδοσης (που φορείς της δεν παύουμε να είμαστε και οι ίδιοι) που αναθέτει / μεταθέτει υπερβολικά πολλά στην «οργάνωση» και τείνει να της αποδίδει «μυθικές» διαστάσεις. Και όταν η «πολιτική» και οι συνακόλουθες ιδεολογικοπολιτικές της αναπαραστάσεις είναι σήμερα το πιο πολύπλευρα κακοποιημένο (και σε κρίση ευρισκόμενο) πεδίο ανθρώπινης δραστηριότητας. Μέσα στο σημερινό τοπίο, θέλουμε να σκεφτούμε πάνω στους δύσκολους σημερινούς δρόμους πολιτικοποίησης, να τα βάλουμε με τα φορμαλιστικά βάρη και να δούμε με όσο γίνεται πιο πραγματικούς όρους τη συσπείρωση ενός δυναμικού που υπάρχει μέσα και γύρω από την ΚΟΕ γύρω από μια διπλή ανάγκη: της αντίστασης απέναντι στην αντικοινωνική και καταστροφική πορεία του κεφαλαίου, και της προαγωγής της κατανόησης της πραγματικότητας, της αφύπνισης «των μυαλών και των διαθέσεων». Της δημιουργίας μιας νέας συνείδησης.
