Από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στο Μοναστηράκι, 25 χρόνια μετά…
«Πρόκειται για την πρώτη ελληνική αντεργκράουντ ταινία, που με μια σειρά πετυχημένων αυτοσχεδιασμών δίνει μερικές καλοζυγισμένες γροθιές στα μαλακά των μακάριων», έγραφε ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο Βήμα το 1978, για την πειραματική ταινία του Νίκου Αλευρά Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι και ο τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει. Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως η χαμένη κόπια της ταινίας βρέθηκε, επιτέλους, μετά από 25 ολόκληρα χρόνια.
2009
Σωτήριο -για την ταινία- έτος, καθώς ο σκηνοθέτης την βρήκε τυχαία στο Μοναστηράκι. Η μετακόμιση του ΠΑΣΟΚ από τη Χαριλάου Τρικούπη στην Ιπποκράτους πρόσφερε την ευκαιρία στους φιλότεχνους να ξαναδούνε την ταινία. Γιατί η απαγορευμένη κόπια της ταινίας, πετάχτηκε κατά τη διάρκεια της μετακόμισης, μαζί με άλλα «άχρηστα αντικείμενα» που βρέθηκαν καταχωνιασμένα στη Χαριλάου Τρικούπη. Ήρθε ο Γιώργος «τα άλλαξε όλα» κι έβγαλε, άθελά του, την ταινία από την αφάνεια, θυμίζοντάς μας μια από τις σημαντικότερες περιπτώσεις καλλιτεχνικής λογοκρισίας της μεταπολίτευσης. Για τους ενδιαφερόμενους ενημερώνω ότι η ταινία κυκλοφόρησε, πρόσφατα, σε DVD μαζί με κατατοπιστικό, για την ταινία και τα γεγονότα, βιβλιαράκι. Μια προσεγμένη έκδοση της εταιρίας παραγωγής συναισθηματικής και πολιτιστικής ενέργειας «Λαλλούδα» και των εκδόσεων Ιδιομορφή.
1984 (της περιβόητης Αλλαγής, όχι του Όργουελ)
20 λεπτά έμεινε μόνο στο αέρα της ΕΡΤ 2 η ταινία του Νίκου Αλευρά. 20 λεπτά Πέφτουν σφαίρες… και τρία τέταρτα μαύρη οθόνη αμέσως μετά, ήταν αρκετά για να γράψει ο ξένος Τύπος για τη μεγαλύτερη τηλεοπτική γκάφα όλων το εποχών. Μην ξεχνάτε ότι το 1984 που κυβερνούσε ο Αντρέας (του «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες και όχι στους τραπεζίτες») δεν υπήρχαν πολλές τηλεοπτικές επιλογές και ο κοσμάκης ήταν καρφωμένος στην ΕΡΤ.
Αναλογιστείτε το σοκ! Η «αντιεξουσιαστική ταινία πορνό» του Νίκου Αλευρά επιτέθηκε κατά μέτωπο στους καπιταλιστικούς μηχανισμούς και στον ιερό θεσμό της ελληνικής οικογένειας μέσα στο γήπεδό τους. Την επομένη έγινε πόλεμος χαρακωμάτων στις εφημερίδες.
Ο σκηνοθέτης υποστηρίζει χαριτολογώντας, ότι στη συνέχεια η κόπια ζητήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή και ακολούθησε ιδιωτική προβολή στο προεδρικό playroom. Έπεσε πολύ γέλιο.
Αμέσως μετά ζητήθηκε και από τον Αντρέα, για να γελάσει κι αυτός με τη σειρά του. Από εκεί και πέρα η κόπια ρίχτηκε στα μπουντρούμια της Χαριλάου Τρικούπη, μέχρι που ήρθε ο Γιώργος και κήρυξε την απελευθέρωση…
1977
Η ταινία είχε προβληθεί, για πρώτη φορά, στον κινηματογράφο το 1977. Είχε αποσπάσει θετικές κριτικές, είχε κερδίσει οπαδούς, αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Μια ταινία χωρίς σενάριο, γεμάτη αυτοσχεδιασμούς, συμβολισμούς και πειραματισμούς. Ένα σχόλιο στην κοινωνία του θεάματος και στο καπιταλιστικό γίγνεσθαι, μέσα από τη φανταστική βιογραφία του πρωταγωνιστή Νίκου Αλευρά. Το σημαντικότερο, πάντως, σχόλιο για την ταινία υπάρχει μέσα στην ίδια την ταινία. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή αναγράφεται πάνω σε μαύρο φόντο με λευκά κεφαλαία γράμματα: «Οι ταινίες δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Η πολιτική δράση μπορεί. Δεν υπάρχει κανένας διάλογος με το κοινό. Όλες οι ταινίες είναι αστικές, πριν ακόμα γεννηθούν. Το σύστημα απορροφάει τα πάντα. Και οι αστοί συνηθίζουν τα πάντα».
