Της Ζερμέν Γκριρ. Ο βασικός τρόπος απελευθέρωσης των γυναικών είναι η αντικατάσταση του ψυχαναγκασμού με την αρχή της ηδονής. (…)
Ο φόβος της ελευθερίας είναι πολύ έντονος μέσα μας, πρέπει όμως να γίνει αντιληπτός ως ένας από τους παράγοντες που διασφαλίζουν την αντοχή της καθεστηκυίας τάξης. Εγκατάλειψη της δουλείας σημαίνει συγχρόνως απόρριψη της χίμαιρας της ασφάλειας. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει εν μια νυκτί και η απελευθέρωση δεν θα πραγματοποιηθεί παρά μόνον εάν η κάθε γυναίκα ξεχωριστά αποδεχτεί να χαρακτηριστεί απόβλητη, ιδιόρρυθμη, διεστραμμένη ή ό,τι άλλο αποφασίσουν να τη θεωρήσουν οι υπάρχουσες εξουσίες. (…)
Έχουμε μόνο μια ζωή να ζήσουμε και ο πρώτος στόχος είναι να την διασώσουμε από τις αναπηρίες που ήδη υπέστη στην υπηρεσία του πολιτισμού. Μόνο με τον πειραματισμό μπορούμε να ανοίξουμε νέες δυνατότητες. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε ο σοσιαλισμός θα καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία και θα επιβάλλει την κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Η απελευθέρωση των γυναικών, εφόσον καταργήσει την πατριαρχική οικογένεια, θα καταργήσει μία αναγκαία υποδομή του αυταρχικού κράτους, και από την στιγμή που αυτό καταρρεύσει. Ο Μαρξ θα έχει επαληθευθεί έτσι κι αλλιώς, επομένως ας ξεκινήσουμε. Αφήστε τους άντρες να μοιράζουν φυλλάδια σε εργοστάσια όπου οι προλετάριοι έχουν γίνει σκλάβοι αγορασμένοι με δόσεις αντί για κομμουνιστές. Η ύπαρξη αυτών των σκλάβων βασίζεται στην ύπαρξη της συζύγου καταναλώτριας. Αν οι γυναίκες επαναστατήσουν, η κατάσταση υποχρεωτικά θα ανατραπεί. Οι γυναίκες αποτελούν την πιο καταπιεσμένη τάξη διά βίου απλήρωτων εργατών. Είναι το μόνο πραγματικό προλεταριάτο που έχει απομείνει και αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, επομένως τι τις σταματάει; Οι συντηρητικοί, που είδαν την παραχώρηση πολιτικών και επαγγελματικών δικαιωμάτων στις γυναίκες ως υπονόμευση του πολιτισμού μας και ώς τέλος του κράτους και του γάμου είχαν, τελικά, δίκιο. Είναι ώρα πια να αρχίσει η κατεδάφιση. […]
Ο πιο σίγουρος οδηγός για την ορθότητα της πορείας είναι η χαρά του αγώνα. Η επανάσταση είναι η γιορτή του καταπιεσμένου. Χαρά δεν σημαίνει εξεγερσιακό παραλήρημα, σημαίνει περηφάνια και εμπιστοσύνη, σημαίνει επικοινωνία και συνεργασία με άλλες γυναίκες. Σημαίνει χειραφέτηση από την ανικανότητα και την εξάρτηση, σημαίνει να περπατάς ελεύθερα πάνω στη γη που είναι κληρονομιά σου. Σημαίνει να αρνείσαι τα δεκανίκια και την παραμόρφωση και να αναλαμβάνεις το σώμα σου και να δοξάζεις τη δύναμή του και να αποδέχεσαι τους δικούς του νόμους ομορφιάς και αγάπης. Χαρά σημαίνει πως έχεις κάτι να επιθυμείς, πως έχεις κάτι να κάνεις, και τελικά πως έχεις κάτι αυθεντικό να δώσεις. Σημαίνει να απελευθερωθείς από την ενοχή και την ντροπή και την επίπονη αυτοπειθαρχία των γυναικών. Σημαίνει να πάψεις να προσποιείσαι, να πάψεις να χαϊδολογάς και να χειραγωγείς, σημαίνει να ελέγχεις και να συμπάσχεις. Χαρά του αγώνα σημαίνει να οικειοποιηθείς τις αντρικές αρετές της μεγαλοψυχίας, της γενναιοδωρίας και του θάρρους. Η χαρά του αγώνα πάει πολύ πιο μακριά από τον ίσο μισθό για ίση εργασία, γιατί αυτό που πρέπει να ανατραπεί πλήρως είναι οι ίδιες οι συνθήκες εργασίας. Η χαρά του αγώνα νοιάζεται για «ισότητα ευκαιριών», γιατί οι ευκαιρίες πρέπει να ανατραπούν εκ βάθρων και οι ψυχές των γυναικών να αλλάξουν έτσι ώστε να επιθυμούν τις ευκαιρίες αντί να τις τρέμουν.
Η σημαντικότερη ανακάλυψη που θα κάνουμε ακολουθώντας τον γυναικείο δρόμο προς την ελευθερία είναι πως ούτε οι άντρες είναι ελεύθεροι και πως θα προσπαθήσουν να μετατρέψουν την έλλειψη ελευθερίας τους σε επιχείρημα του γιατί κανείς δεν πρέπει να είναι ελεύθερος. Το μόνο που θα απαντήσουμε είναι πως οι σκλάβοι σκλαβώνουν τους αφέντες και πως, εξασφαλίζοντας την δική μας ανεξαρτησία, θα μπορέσουμε να δείξουμε στους άντρες τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουν όταν έρθει η σειρά τους.
(Μετάφραση: Έλενα Πατρικίου)
* Η Ζερμέν Γκριρ είναι Αυστραλή, συγγραφέας και φεμινίστρια
