Η φοιτητική Αριστερά μπροστά στις εκλογές

Βρισκόμαστε μπροστά στην πρόκληση του νέου νόμου-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου και οι σπουδαστές πρέπει να σηκώσουν το γάντι.
Μόνο που για να γίνει αυτό και να ξεπεραστεί το μούδιασμα και η αφωνία που επικρατεί θα πρέπει: να μπορέσουν να συνδεθούν τα επιμέρους αιτήματα με την προοπτική κεντρικών πολιτικών στόχων ρήξης με την πολιτική του κεφαλαίου. Να δοθεί νικηφόρα προοπτική στη δυνατότητα των κοινωνικών αγώνων να γράφουν την ιστορία και να πρωτοστατήσουμε σε διαδικασίες οικοδόμησης μιας ευρείας κοινωνικής συμμαχίας στο εσωτερικό των πανεπιστημίων υπεράσπισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κόντρα στα σχέδια ισοπέδωσής της που ετοιμάζει το υπουργείο Παιδείας. Πάνω από όλα αυτοί οι επιμέρους στόχοι απαιτούν την αναγκαία υπέρβαση του πολυκατακερματισμού των δυνάμεων του αγώνα, απαιτούν τη δέσμευση για κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς γύρω από ένα αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο αντικυβερνητικού, αντιμνημονιακού, αντι-Ε.Ε. και αντιαναδιαρθρωτικού πολιτικού προσανατολισμού. Για να γίνει η κοινωνική οργή, δύναμη πολιτική ανατροπής, για να ανασημασιοδοτηθεί η Αριστερά ως δύναμη αντίστασης, αγώνα, αλληλεγγύης και ανατροπής.

«Δημοκρατική ανασυγκρότηση και ανατροπή συσχετισμών»
Ηλίας Παντελεάκος,

Το φοιτητικό κίνημα, σήμερα, αδυνατεί να αντισταθεί και αυτό οφείλεται κυρίαρχα στην κατάσταση αποπολιτικοποίησης που καλλιεργούν οι παρατάξεις του δικομματισμού. Η ΠΑΣΠ, από τη μεριά της ως κυβερνητική παράταξη, κρύβεται πίσω από μια γενικόλογη «αντιπολιτευτική» ρητορεία η οποία όμως δεν την περιορίζει από το να στηρίζει ανοιχτά την κυβερνητική πολιτική. Από την άλλη, η ΔΑΠ βλέπει μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ να εφαρμόζει τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα οράματά της. Προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί αυτό το γεγονός επιλέγει ανάλογα με τους συσχετισμούς να τοποθετηθεί πολιτικά, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει μία πολιτική διάλυσης των συλλογικών διαδικασιών. Απέναντι σε αυτό η απάντηση του φ.κ. πρέπει να δοθεί μέσω των διαδικασιών του. Γι’ αυτό είναι προβληματική η στάση της ΠΚΣ που με διασπαστική λογική αποδομεί τις συλλογικές διαδικασίες. Οι φοιτητές θα πρέπει να παλέψουν για τη συνολική δημοκρατική ανασυγκρότηση των δομών του φ.κ., ώστε από τη μία να καταγράφονται με σαφήνεια οι συσχετισμοί και από την άλλη να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την ανατροπή τους. Για αυτό είναι αναγκαίο το μήνυμα των εκλογών να είναι η καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής και η αφετηρία για ένα μαζικό, δημοκρατικό και νικηφόρο φ.κ.

«Στο στόχαστρο η κυβέρνηση, το ΔΝΤ και η Ε.Ε.»
Σοφία Κουκίδου,

Αν και η κατάσταση είναι αρκετά πολύπλοκη, υπάρχουν τρία σημεία που φαίνεται να παίζουν ένα ρόλο. Ένα είναι το γενικό κλίμα του μονόδρομου του Μνημονίου και της αποπληρωμής του χρέους που καλλιεργείται τόσο έξω από τις σχολές (ΜΜΕ κ.λπ.), όσο και μέσα, από την πλευρά των καθεστωτικών παρατάξεων. Σε δεύτερο επίπεδο, μεγάλο μέρος των φοιτητών βλέπει το πανεπιστήμιο σαν ένα μεταβατικό στάδιο από όπου πρέπει να πάρει γρήγορα πτυχίο, για να ψάξει δουλειά ή να φύγει στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση από όποια διαδικασία θυμίζει το παλιό και δεν δίνει διέξοδο στο μέλλον. Τέλος, η φοιτητική Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της σήμερα, δεν ορίζεται με βάση την πραγματικότητα και την ανάγκη ανατροπής της. Λείπει από τις σχολές μια πλατιά πρωτοβουλία γύρω από το κεντρικό ζήτημα της εποχής μας, της χρεοκοπίας της γενιάς μας, που θα ξεχωρίσει τα στρατόπεδα, θα βάλει στο στόχαστρο την κυβέρνηση, το ΔΝΤ και την Ε.Ε. και θα βγάλει μπροστά τη νεολαία σε ένα λαϊκό ξεσηκωμό για την πολιτική και κοινωνική διέξοδο της χώρας!

«Οι κινηματικές δυνάμεις να διαμορφώσουν ένα μέτωπο»
Κωνσταντίνος Μαλάμης,
ΑΡΑΣ

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, συμπληρώνοντας τις αλλαγές στην εργασία από την κυβέρνηση και την τρόικα, βρίσκει το φοιτητικό κίνημα σε δυσμενή θέση. Παρά τη ριζοσπαστικοποίηση ενός κομματιού της νεολαίας που βλέπει το μέλλον του να διαλύεται, ο καθηγητικός ρεβανσισμός (μετά τις κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών) μέσω της αυθαιρεσίας και της εντατικοποίησης των ρυθμών σπουδών σε συνδυασμό με την ανασφάλεια για το μέλλον, οδήγησαν σε ιδεολογικές μετατοπίσεις των φοιτητών και ανατροπή του συσχετισμού δύναμης.
Οι αντιφατικές επιλογές και η ελλείψει αποφασιστικότητας, στάση της Αριστεράς στα πανεπιστήμια, επέδρασαν στην αντιπαράθεση με τον Νόμο Διαμαντοπούλου.
Η σεχταριστική στάση της ΚΝΕ, με την συγκρότηση γύρω από κομματικά μέτωπα που φθάνει μέχρι και τη διάσπαση συλλόγων, ορίζοντας διακριτές εκλογές αφενός και αντιφάσεις της ΑΡΕΝ μεταξύ κινηματισμού και επιστημονισμού αφετέρου, δεν μπορούν να αποτελέσουν νικηφόρες κατευθύνσεις για το φοιτητικό κίνημα.
Με την προαναγγελία της κατάθεσης του νόμου-πλαίσιο, οι κινηματικές δυνάμεις πρέπει να διαμορφώσουν ένα μέτωπο, με στόχο να προκαλέσει ολικό black-out στα πανεπιστήμια, ακόμα και σε σύγκρουση με διευρυμένα αντιδραστικά μπλοκ κινητοποιούμενα από τις καθεστωτικές παρατάξεις και τους καθηγητές.

Ένα χρόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου, ένα χρόνο μετά τα βάρβαρα μέτρα που από κοινού προωθούν ΠΑΣΟΚ, Ε.Ε., ΔΝΤ (με την «αντιπολιτευόμενη» συμπολίτευση Ν.Δ. και ΛΑΟΣ), φέρνοντας στα όρια της εξαθλίωσης την κοινωνική πλειοψηφία, είναι αυτή ακριβώς η πολιτική που πρέπει να ηττηθεί και μέσα από τις φοιτητικές εκλογές. Σε μια εποχή που η επίθεση του κεφαλαίου έρχεται από το πιο σκοτεινό εργατικό παρελθόν, είναι πιο αναγκαία από ποτέ τόσο η καταδίκη της ΠΑΣΠ, της ΔΑΠ και της πολιτικής των κομματικών τους φορέων, όσο και η στήριξη σε μια συνολική αντιπρόταση ανατροπής που θα ξεπερνά την απλή δυσαρέσκεια του άκυρου και της αποχής. Το στοίχημα για την αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι μέσα από τη στήριξη της ΕΑΑΚ να σηματοδοτηθεί η δυνατότητα για τους αγώνες της επόμενης μέρας, αγώνες στους οποίους το φοιτητικό κίνημα πρέπει να παίξει το ρόλο του ανατρεπτικού κοινωνικού πυροδότη. Από τη σκοπιά αυτή, η ΕΑΑΚ θα δώσει τη μάχη, αποφασισμένη πως το μόνο χρέος που καλούμαστε να πληρώσουμε είναι αυτό της ανατροπής τους!