Σύμφωνα με την έγκυρη Καθημερινή, «βασική ανησυχία της διεθνούς κοινότητας» (προφανώς ο όρος περιλαμβάνει αποκλειστικά τη Δύση…) είναι «οι πυρηνικές φιλοδοξίες και πολύ περισσότερο οι πυρηνικές δυνατότητες της Τεχεράνης»[1]. Η καλή εφημερίδα σπεύδει να προειδοποιήσει ότι το Ιράν «έχει συσσωρεύσει αρκετό εμπλουτισμένο ουράνιο για την κατασκευή αρκετών βομβών», συμπληρώνοντας με νόημα ότι «ο ισχυρότερος βαλλιστικός πύραυλός του αυτή τη στιγμή έχει εκτιμώμενη εμβέλεια έως και 5.000 χιλιόμετρα, βεληνεκές δυνητικά απειλητικό για όλη την Ευρώπη». Στην πραγματικότητα τέτοιας «ποιότητας» άρθρα κοπιάρουν τους επιεικώς αναξιόπιστους αναλυτές που απηχούν τη γραμμή των γερακιών των ΗΠΑ και του Ισραήλ, οι οποίοι τις προηγούμενες μέρες καλούσαν σε «αποφασιστικό πλήγμα κατά της Τεχεράνης τώρα, πριν να είναι πολύ αργά», και προειδοποιούσαν σε δραματικούς τόνους ότι «είναι ζήτημα εβδομάδων(!) η ανάπτυξη πυρηνικού όπλου από το Ιράν». Για να πείσουν μάλιστα όσους παραμένουν επιφυλακτικοί μπροστά σε ένα δυνητικό ολοκαύτωμα, άφηναν να εννοηθεί ότι το Ιράν είναι ικανό και διατεθειμένο να πλήξει με πυρηνικά όχι μόνο το Ισραήλ, αλλά και την Ευρώπη.
Οι ίδιοι άνθρωποι λησμονούν να περιλάβουν στις παθιασμένες εκκλήσεις τους για ισοπέδωση της Τεχεράνης το γεγονός ότι υπάρχει ήδη ένα καθεστώς της Μέσης Ανατολής που δεν «θα» αναπτύξει πυρηνικά, διότι ήδη το έχει κάνει. Ο λόγος περί του Ισραήλ φυσικά, το οποίο υπολογίζεται ότι διαθέτει τουλάχιστον 90 πυρηνικές κεφαλές [2]. Το κατοχικό κράτος «ούτε επιβεβαιώνει ούτε διαψεύδει» το γεγονός, αν και το 1969 δήλωνε επίσημα πως «το Ισραήλ δεν θα είναι το πρώτο που θα εισαγάγει πυρηνικά όπλα στη Μέση Ανατολή». Αυτή τη διαβεβαίωση υποτίθεται ότι απαιτούσαν τότε οι ΗΠΑ προκειμένου να προμηθεύσουν το Ισραήλ με αεροσκάφη Phantom… Εν πάση περιπτώσει, το 1986 η κατοχή πυρηνικών όπλων επιβεβαιώθηκε χάρη στα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο γενναίος Ισραηλινός πυρηνικός επιστήμονας Μορντεκάι Βανούνου – ο οποίος έπειτα απήχθη από τη Μοσάντ, φυλακίστηκε επί 18 χρόνια (τα 11 σε απόλυτη απομόνωση) και μέχρι σήμερα ζει υπό δρακόντεια μέτρα επιτήρησης, παραμένοντας φιμωμένος[3].
Τελικά, ποιος απειλεί;
Δεν είναι τυχαίο ότι το Ισραήλ αρνείται οποιονδήποτε έλεγχο από τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας, και η Δύση δεν βγάζει μιλιά γι’ αυτό – ενώ θεωρεί… ανεπαρκείς τους αλλεπάλληλους ελέγχους του ΔΟΑΕ στις ιρανικές εγκαταστάσεις. Τα διπλά στάνταρ φαίνονται και από το γεγονός ότι, διαχρονικά, όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ σιωπούν για το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ, και ταυτόχρονα πιέζουν για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων στην περιοχή και απαιτούν τον περιορισμό του προγράμματος πυρηνικής έρευνας του Ιράν[4]. Για να υπογραμμιστεί λίγο ακόμη η υποκρισία, ας σημειωθεί ότι οι νόμοι των ΗΠΑ «περί εξωτερικής βοήθειας» και «περί ελέγχου των εξαγωγών όπλων» απαγορεύουν σαφώς την παροχή οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας σε χώρες που διαδίδουν ή/και αποκτούν πυρηνικά όπλα. Αλλά το έχουμε πια εμπεδώσει: οι νόμοι και οι κανόνες ισχύουν για τους πάντες, πλην Ισραήλ…
Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα, λοιπόν, είναι το εξής: ακόμη κι αν το Ιράν είχε ήδη πυρηνικό οπλοστάσιο, ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που διαθέτει κοινή λογική θα ανησυχούσε περισσότερο γι’ αυτό; Ή μήπως για το γεγονός ότι μια αφιονισμένη και αποδεδειγμένα αδίστακτη ηγεσία ενός ρατσιστικού κράτους έχει τη δυνατότητα να «πατήσει το κουμπί»; Διότι, όσο κι αν τα «έγκυρα» ΜΜΕ επιμένουν να αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα, η διαφορά μεταξύ Ισραήλ και Ιράν όσον αφορά το ποιος απειλεί την ειρήνη, τσαλαπατά τη διεθνή νομιμότητα και γενικά συμπεριφέρεται ως ταύρος εν υαλοπωλείω είναι πλέον χαοτική: το κατοχικό καθεστώς κάνει σήμερα την Τεχεράνη να μοιάζει με υπόδειγμα μετριοπάθειας και αυτοσυγκράτησης.
[1] «Τα αναπάντητα ερωτήματα για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν» (Καθημερινή, 17/4/2024).
[2] SIPRI Yearbook 2023 (Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας για την Ειρήνη της Στοκχόλμης, www.sipri.org). Άλλες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των ισραηλινών πυρηνικών κεφαλών σε 300 (βλ. μεταξύ άλλων αναλύσεις στο Time, 30/1/2012, και στο LobeLog, 14/9/2016).
[3] Η περίπτωση του Μορντεκάι Βανούνου (Δρόμος, φύλλο 450).
[4] «Διπλά πυρηνικά μέτρα και σταθμά στη Μέση Ανατολή» (Αυστραλιανό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων, www.internationalaffairs.org.au, 29/6/2021).
