Του Γιώργου Τσίπρα. Τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα, καμιά φορά, τα λένε όλα από πλευράς… ανάλυσης.
Οι εφημερίδες της 4/7 στην Ελλάδα, την επομένη της έξωσης Μόρσι, ήταν χωρισμένες στις δεξιές και μνημονιακές που γενικά έκαναν λόγο για «πραξικόπημα» και τις πιο προοδευτικές που αντιμετώπιζαν τις εξελίξεις στην Αίγυπτο από ουδέτερα έως νίκη του αιγυπτιακού λαού. Μόνο ο Ριζοσπάστης και μαζί διάφορες εκτιμήσεις «υπερ-αριστερών» απόψεων, διείδαν στα γεγονότα μια υποταγή των λαϊκών δυνάμεων της Αραβικής Άνοιξης σε αστικά συμφέροντα και άλλα τέτοια.
Θα μείνουμε σε μερικά απλά γεγονότα. Καταρχήν, το αίσθημα ικανοποίησης από το διώξιμο Μόρσι από την εξουσία στην Αίγυπτο είναι σχεδόν παλλαϊκό, σε ό,τι αφορά βέβαια τη μη ισλαμιστική πτέρυγα του λαού. Μια καταγγελία του πραξικοπήματος του Στρατού σήμερα στην Αίγυπτο ή ακόμη και μια στάση «ουδετερότητας» του τύπου «δεν έγινε και τίποτα», βρίσκεται πολύ μακριά όχι μόνο από το λαϊκό αίσθημα, από το αίσθημα ειδικά όσων αγωνίστηκαν τα προηγούμενα δυο χρόνια για την απομάκρυνση του Μουμπάρακ, του Στρατού και του Μόρσι, αλλά και από το αίσθημα της αιγυπτιακής Αριστεράς σχεδόν στο σύνολό της. Ο λαός νιώθει ότι κατάφερε να διώξει με τη δική του πίεση έναν ακόμη αφέντη που κατσικώθηκε στο σβέρκο του λαού, ενάντια στην επιθυμία του λαού, και αυτό είναι πραγματικό – δεν είναι ψευδαίσθηση. Το ότι τυπικά είναι ο Στρατός που διώχνει τον Μόρσι με ένα πραξικόπημα, εκμεταλλευόμενος το λαϊκό αίσθημα και κινητοποίηση για δικές του επιδιώξεις, δεν αλλάζει το παραπάνω.
Το σχέδιο που προέβλεπε ένα νέο, πέρα για πέρα αντιδραστικό, αντιλαϊκό «κοινωνικό συμβόλαιο» σταθεροποίησης της μετεπαναστατικής κατάστασης, με ανάσχεση της λαϊκής επαναστατικής ορμής στα όρια ενός νεοφιλελεύθερου, φιλοδυτικού ισλαμισμού αλά Ερντογάν και συντηρητικότερα, κατέρρευσε. Ο Στρατός θα επιδιώξει, μέσα από αυτό, να αναβαπτιστεί ως δύναμη φιλολαϊκή αλλά αυτό δεν είναι, προς το παρόν, η κύρια πλευρά.
Το νέο δάνειο του ΔΝΤ καθώς και η βοήθεια του 1 δισ. δολαρίων που επανέλαβε η Ουάσιγκτον προς το καθεστώς επιβεβαίωνε την ανταπόκριση Μόρσι στη συνέχιση της ίδιας πάνω-κάτω οικονομικής πολιτικής. Γεωπολιτικά η Αίγυπτος των Αδελφών Μουσουλμάνων, κατά μια έννοια χειρότερα και από τον Μουμπάρακ, στήριζε ολόψυχα τον αμερικανόπνευστο σχεδιασμό χρησιμοποίησης του σουνιτισμού για την προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στη Συρία.
Η προϊστορία τριγωνικών καταστάσεων σε άλλες χώρες ανάμεσα στο λαό, το στρατό και ενδιάμεσες δυνάμεις όπως οι ισλαμιστές σε ανάλογες καταστάσεις, επιβεβαιώνει την ανάγκη ανεξαρτησίας της Αριστεράς και του λαού από αστικές δυνάμεις. Αλλά ανεξαρτησία δεν σημαίνει αδιαφορία να πληγεί σε καθορισμένες στιγμές ο ένας από τους δυο, ούτε σημαίνει ίσες αποστάσεις παντού και πάντα. Το λαϊκό αίσθημα είναι, τις περισσότερες φορές, ο καλύτερος συμβουλάτορας για τη στάση που πρέπει να προκρίνει μια ανεξάρτητη, αλλά όχι στον κόσμο της, Αριστερά…
