Το κεντρικό ζήτημα μιας αριστερής παρέμβασης είναι η παρουσία της πολιτικής, τόσο στα σχήματα και στα προγράμματά τους, όσο και στα κριτήρια επιλογής υποψηφίων και επικεφαλείς υποψηφίους. Η συνεισφορά στην οικοδόμηση ενός κεντρικού μετώπου πάλης, η συμβολή στον προσανατολισμό ώστε όλα να στρέφονται προς τη δημιουργία πολιτικού κινήματος, οι επιτροπές αντίστασης που ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους, τα επιμέρους αιτήματα, οι αυθεντικές μορφές οργάνωσης, όλα αναζητούν την ανάδειξη και την εκλογική τους καταγραφή.
Οι εκλογές δεν είναι ουδέτερες και ακομμάτιστες. Χρειάζεται μία καθαρή αντιπαράθεση στη λογική «έξω οι πολιτικοί από τους δήμους» που χρησιμοποιείται σαν όχημα όλων των «αφύσικων» συνευρέσεων. Διότι υπάρχουν οι παρατάξεις που είναι ενάντια σε ΔΝΤ – κυβέρνηση – «Καλλικράτη» και υπάρχουν οι παρατάξεις που αρνούνται να πάρουν θέση (άρα αντικειμενικά αποδέχονται ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ) αφαιρώντας τάχα το πλαίσιο και «μάχονται» για το καλό του τόπου και άλλα παρεμφερή.
Οι εκλογές αποτελούν ταυτόχρονα ευκαιρία ώστε να συναντηθούν οι μικρές οργανωμένες προσπάθειες με τον αναδυόμενο ριζοσπαστισμό, την οργή και τη δυσαρέσκεια. Αποτελούν ευκαιρία ώστε να καταγραφεί ένα ρεύμα άρνησης και προοπτικής. Ένα ρεύμα που ενάντια στην αδιαφορία (γιατί επικρότηση της πολιτικής ΔΝΤ–Ε.Ε.–κυβέρνησης -«Καλλικράτη» δεν πρόκειται να υπάρξει) θα αντιτάξει όχι μόνο την αγανάκτηση αλλά την προσπάθεια μετασχηματισμού της σε συνειδητή απόρριψη συνολικά του σημερινού πολιτικού κομματικού συστήματος ανοίγοντας τον δρόμο για μία άλλη πορεία και για ένα άλλο τοπίο.
Αναζητώντας προγραμματικούς άξονες
Τον Νοέμβρη θα ακουστούν εναλλακτικά προγράμματα και προτάσεις. Εκείνο που θα μπορούσε να τα ενοποιεί, να τα κατατάσσει στην κοινή κοίτη μίας πραγματικής αντίστασης είναι τα τρία μεγάλα όχι. Όχι στο Μνημόνιο και στα μέτρα, όχι στην τρόικα και στην κυβέρνηση, όχι στον «Καλλικράτη». Ακόμα πιο σημαντικό όμως θα ήταν το κατά πόσο θα μπορούσαν να συνδεθούν αυτά τα προγράμματα με το πολιτικό αίτημα: να φύγουν, να τους διώξουμε.
Ειδικότερα, οποιαδήποτε παρέμβαση οφείλει να αναμετρηθεί με ζητήματα όπως:
1. Κοινωνική αλληλεγγύη και οργάνωσή της.
2. Προβολή και στήριξη μορφών αυτοοργάνωσης, αυτοδιαχείρισης, δημοκρατίας, συμμετοχής και ελέγχου.
3. Ανακούφιση και περιορισμός εξαθλίωσης και φτώχειας.
4. Προϋπολογισμός, πόροι, ελεγκτικοί λαϊκοί μηχανισμοί διαφθοράς.
5. Παραγωγική τοπική συγκρότηση, ανασυγκρότηση και ανάπτυξη με βάση το δημόσιο συμφέρον.
6. Συρρίκνωση του ιδιωτικού – ανάπτυξη του δημόσιου σε αγαθά, υπηρεσίες, χώρους, περιβάλλον.
Οι εκλογές είναι μακριά,
ο Σεπτέμβρης της ανέχειας κοντά
Ο Σεπτέμβρης θα έρθει φέρνοντας μαζί του ανάμεσα στα άλλα και τρία σοβαρά προβλήματα που δεν θα βρίσκουν διέξοδο:
α) Βρεφονηπιακοί σταθμοί. Προβλέπεται ότι αρκετός κόσμος θα «μετακομίσει» από το ιδιωτικό στο δημόσιο δημοτικό και εκεί θα αντιμετωπίσει την αύξηση των τροφείων και τον περιορισμό των βρεφών και νηπίων που θα φιλοξενηθούν λόγω έλλειψης χώρων, πόρων, υπαλληλικού προσωπικού. Η λαϊκή αγωνιστική παρέμβαση είναι αυτονόητη. Λαϊκές επιτροπές θα στηθούν και θα αναζητήσουν λύσεις.
β) Σχολεία. Και εκεί η μετακόμιση από τα ιδιωτικά θα προστεθεί στις ρυθμίσεις Διαμαντοπούλου, με αποτέλεσμα το στρίμωγμα των μαθητών σε 30μελή τμήματα. Η αγωνιστική ευθυγράμμιση γονέων – μαθητών – εκπαιδευτικών θα αναζητήσει χώρους και προσωπικό, ενώ οι πιο προωθημένες καταστάσεις θα στραφούν στην αποκάλυψη των «τοπικών αρχόντων» που αδιαφορούν για την παιδεία.
γ) Οι απολύσεις συμβασιούχων των δήμων και νομαρχιών που θα αυξήσουν την ανεργία και θα συρρικνώσουν τις ήδη κακές υπηρεσίες ή θα τις μετατρέψουν σε ιδιωτικές με ανταποδοτικά κριτήρια.
Σε αυτά και άλλα παρόμοια υλοποιείται η συστημική νοοτροπία ότι οι άνθρωποι αποτελούν ένα φτηνό και διαχειρίσιμο απόθεμα. Στο χέρι των αγωνιστικών προσπαθειών είναι να αποδείξουν ότι οι άνθρωποι είναι και ένα τεράστιο απόθεμα αμφισβήτησης.
Πολλά θα κριθούν τον Σεπτέμβρη.
