Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό του τρόπου που χειρίζονται οι ηγετικές ελίτ της Ευρώπης την κρίση της Ευρωζώνης. Ενώ υποτίθεται ότι αναζητούν το συντομότερο δρόμο για την ενοποίησή της, την ίδια ώρα «ντοπάρουν» τα εθνικιστικά ανακλαστικά της κοινής γνώμης κάθε χώρας.
Η γερμανική κοινωνία, που έπειτα από μακρόχρονη και εντατική προπαγάνδα έχει πειστεί ότι για τα όποια δεινά της, για τις ισχυρές δόσεις λιτότητας που έχει υποστεί για πάνω από μια δεκαετία δεν ευθύνεται η άρχουσα τάξη και η πολιτική ηγεσία της χώρας της, αλλά οι τεμπέληδες Έλληνες, οι σπάταλοι Ιταλοί, οι ασύδοτοι Ισπανοί, εμφανίζεται ώριμη να ακούσει και τον επίσημο λόγο της κ. Μέρκελ ή του κ. Ρέσλερ. «Η υπομονή μου με την Ελλάδα φτάνει στο τέλος της», δηλώνει ο Γερμανός αντικαγκελάριος, το κόμμα του οποίου, οι Ελεύθεροι Δημοκράτες, δεν πιάνει το όριο του 5% για την είσοδό του στη Βουλή. Και ο κ. Ρέσλερ πλειοδοτεί σε αυστηρότητα.
Η πλειοδοσία της ίδιας της καγκελαρίου στο ίδιο θέμα είναι πιο αποδοτική δημοσκοπικά. Το κόμμα της, οι Χριστιανοδημοκράτες, ενισχύονται στις δημοσκοπήσεις ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης του 2013, η δημοτικότητα της ίδιας ανεβαίνει, η πολιτική της σιδηράς πειθαρχίας που θέλει να επιβάλει στην Ευρωζώνη επιδοκιμάζεται και η κ. Μέρκελ, προφανώς ικανοποιημένη από τα αποτελέσματα της πολιτικής της, επαυξάνει. «Εξαντλείται η υπομονή μου με την Ελλάδα, η μόνη παράταση που θα πάρουν είναι μια προθεσμία δυο- τριών εβδομάδων για να υλοποιήσουν τους στόχους», φέρεται να δήλωσε η Άνγκελα Μέρκελ, σύμφωνα με δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ επικρίνει την ελληνική πολιτική ηγεσία ότι «είναι πολλά λόγια και λίγα έργα», ενώ η τρόικα διέρρευσε τη «στατιστική» της αποτυχίας στην οποία η Ελλάδα εμφανίζεται να μην έχει εφαρμόσει τα 210 από τα 300 μέτρα της «βίβλου της λιτότητας», του Μνημονίου.
Εμβαθύνοντας σ’ αυτές τις συμπεριφορές της γερμανικής και άλλων ευρωπαϊκών ηγεσιών η βελγική εφημερίδα De Morgen μιλάει για την «ελληνική θυσία», το σενάριο δηλαδή της πλήρους εγκατάλειψης της Ελλάδας από τους εταίρους-δανειστές προκειμένου να σωθεί η Ευρωζώνη. Η ελληνική θυσία, κατά το σενάριο «Ιφιγένεια», προσφέρεται στη γερμανική, κυρίως, κοινή γνώμη προκειμένου αυτή να αποδεχθεί το όποιο κόστος θα σημάνει για τη Γερμανία η συνολική διάσωση του ευρώ, με τη δημοσιονομική και τραπεζική ένωσή της. Η καλύτερη εκδοχή αυτού του σεναρίου είναι απλώς να συντηρηθεί το ελληνικό «ζόμπι» μέχρι τις γερμανικές εκλογές, με ένα είδος ασφυκτικής κηδεμονίας. Ύστερα μπορεί να… αποσωληνωθεί.
Μετεκλογική ψυχρολουσία
Η συγκυβέρνηση των τριών, παρ’ ότι είναι λιγοστοί οι δίαυλοι επικοινωνίας που διαθέτει με τις ηγετικές ελίτ της Ε.Ε., έχει ήδη αρκετές ενδείξεις ότι το σενάριο της εγκατάλειψης κερδίζει έδαφος. Οι χλιαρές διαβεβαιώσεις που στελέχη της Ν.Δ. είχαν προεκλογικώς λάβει από αξιωματούχους αδελφών κομμάτων στην Ε.Ε. ότι θα δοθούν κάποιες διευκολύνσεις στην εφαρμογή του Μνημονίου, διαψεύδονται εκκωφαντικά. «Εφαρμόστε το Μνημόνιο και βλέπουμε», είναι η απάντηση που παίρνει η κυβέρνηση. Κι αυτό ακριβώς κάνει. Οι υπουργοί έχουν πάρει homework για τις επόμενες μέρες στο μάθημα της περικοπής δαπανών μέχρι του ποσού των 11,5 δισ.
Η συγκυβέρνηση ρισκάρει να εκτεθεί σε μια πολλαπλή πολιτική απάτη έναντι της κοινής γνώμης, όχι μόνο γιατί εγκατέλειψε θεαματικά τις υποσχέσεις για επαναδιαπραγμάτευση, αλλά και γιατί προσπαθεί να εφαρμόσει κάτι εντελώς ανεφάρμοστο. Και επιπλέον, επειδή δεν διαθέτει την παραμικρή εγγύηση από τους εταίρους δανειστές πως, ακόμη κι αν δρομολογήσει ένα προς ένα τα καταστροφικά μέτρα του Μνημονίου, θα συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας. Αντιθέτως, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι αρκετοί από τους εταίρους μπαίνουν στον πειρασμό να αφήσουν σε χρηματοδοτικό κενό τη χώρα τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο, μη καταβάλλοντας την επόμενη δόση του δανειακού προγράμματος, με εξαίρεση ίσως μια δόση-γέφυρα για ομόλογα 3,1 δισ. ευρώ που λήγουν στις 20 Αυγούστου. Τότε φαίνεται να στερεύουν και τα ταμειακά διαθέσιμα του ελληνικού κράτους.
Με την ανεργία στο 23%, με την ύφεση να φλερτάρει ακόμη και με διψήφιο ποσοστό, με τις φορολογικές επιβαρύνσεις και τα χαράτσια να περιμένουν στη γωνία, με την κοινωνία σε βουβή απόγνωση, η συγκυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ χρειάζεται όχι ένα αλλά πολλά θαύματα για να αντέξει. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αν θα αντέξει η συγκυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι αν θα αντέξει η κοινωνία, η λαϊκή πλειοψηφία που υφίσταται οικονομικό και κοινωνικό βιασμό. Μια νέα πολιτική διέξοδος που να αντιμετωπίζει με ρεαλισμό τα αδιέξοδα της Ευρωζώνης και τα καταστροφικά σενάρια που αυτή επιφυλάσσει για την Ελλάδα είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
