του Δημητρη Μπελαντή
Η συνεχιζόμενη σφαγή αυτών των ημερών εκ μέρους του κράτους του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων, που σε μεγάλο βαθμό αποτελεί καταστολή και δολοφονία αμάχου πληθυσμού (1), αντιμετωπίζεται από την ελληνική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με ωμό και κυνικό τρόπο. Οι δηλώσεις του υπουργείου Εξωτερικών σε σχέση με την κρίση στην Γάζα εμφανίζουν κατά βάση τους Ισραηλινούς ως θύματα και τους Παλαιστίνιους (με έμφαση στην Χαμάς) ως θύτες. «Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα» είναι η επίσημη θέση του δυτικού κόσμου και κατ’ αντανάκλαση, όπως συμβαίνει συνήθως, και του δικού μας υποτεταγμένου κράτους.
Επίσης, όσον αφορά τον αμερικανικό παράγοντα, η υποστηρικτική στάση του απέναντι στην εποικιστική και εθνοκαθαρτική πολιτική του Ισραήλ, είναι πολιτικά σταθερή και, κατά βάση, δεν επηρεάζεται από την πολιτική της εκάστοτε administration στην Ουάσιγκτον ή το πρόσωπο του εκάστοτε προέδρου. Είναι σαφές ότι το φιλοϊσραηλινό λόμπυ στην Ουάσιγκτον είναι παντοδύναμο ανεξαρτήτως καιρού και καθορίζει τις επιλογές της αμερικανικής διοίκησης. Από τον Τραμπ που στήριζε το να γίνει η Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους στον Μπάιντεν που υποστηρίζει την «αυτοάμυνα» κατά της Λωρίδας της Γάζας απέναντι στις ρουκέτες της Χαμάς, δηλαδή την αντιμετώπιση ενός ασθενούς αντιπάλου με τον εξοπλισμό ενός ελέφαντα. Από την άλλη πλευρά, η Βρετανία φαίνεται κάπως πιο μετρημένη. Η Ρωσία, πάλι, καλεί σε συζήτηση για την επίλυση της κρίσης τους λεγόμενους «τέσσερις διαμεσολαβητές», δηλαδή τα Ηνωμένα Έθνη, την Ε.Ε., τις ΗΠΑ και την ίδια τη Ρωσία.
Τα ίδια πάνω-κάτω με τις ΗΠΑ πράττει και η Γερμανία. Εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών δήλωσε την Τετάρτη 12 Μαΐου ότι, ενώ το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα έναντι της Χαμάς, και, άρα, ως εκ τούτου η Γερμανία δεν καταδικάζει τον βομβαρδισμό της Γάζας, το δικαίωμα στην αυτοάμυνα (άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ) δεν αντιστοιχεί στους Παλαιστινίους, επικυρώνοντας έτσι την θέση ότι η Παλαιστινιακή Αρχή έχει ένα σχεδόν ανύπαρκτο νομικό στάτους ως υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου, πάντοτε κατά τους Δυτικούς.
Είναι τουλάχιστον παράδοξο το γεγονός ότι ο ίδιος ο κ. Δένδιας, που είναι μάλλον από τους βασικούς εισηγητές της φιλοϊσραηλινής γραμμής, στο ζήτημα των υδρογονανθράκων, που υποτίθεται αποτελεί κοινό τόπο με το Ισραήλ, έχει πρόσφατα δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την εξόρυξη των υδρογονανθράκων. Άρα, απλώς εγγυόμαστε τους υδρογονάνθρακες και τα γεωστρατηγικά συμφέροντα του Ισραήλ;
Η ελληνική εξωτερική πολιτική
Η ελληνική πολιτική, πέρα από το να είναι παρακολουθηματική των πολιτικών των ΗΠΑ και της Γερμανίας, είναι και μια πολιτική γεωπολιτικά κοντόφθαλμη και λανθασμένη. Υπολαμβάνει ότι το Ισραήλ θα παίξει έναν ενεργό ρόλο στην προστασία των ελληνικών συμφερόντων κα ι κυριαρχικών δικαιωμάτων έναντι της Τουρκίας του Ερντογάν. Είναι η συνέπεια της λογικής ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι πάντοτε φίλος μου». Αυτό ντύνεται και με το πολιτιστικό λούστρο ότι η Ελλάδα είναι «το οχυρό ή η ασπίδα της Δύσης» έναντι του Ισλάμ, καθώς υποτίθεται οι Παλαιστίνιοι έχουν παραδοθεί στον φανατικό τζιχαντικό ισλαμισμό και το Ισραήλ είναι, όπως και η Ελλάδα, μηχανισμός ανάσχεσης του Ισλάμ και «ασπίδα της Δύσης». Φαίνεται ότι ιδίως το υπουργείο Εξωτερικών έχει εμβαπτισθεί τελείως από την αντίληψη ότι είμαστε αναγκαστικά προνομιακός σύμμαχος του Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα. Μια βασική διάσταση του ελληνικού «λάθους» σχετίζεται με το ότι το Ισραήλ πέρα από την υπεράσπιση των κοινών οικονομικών του συμφερόντων με Ελλάδα και Κύπρο στη Ν.Α. Μεσόγειο (υδρογονάνθρακες, αγωγοί κ.λπ.) σε καμία περίπτωση δεν έχει αγκαζαριστεί να προστατεύσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και ούτε και πρόκειται να το κάνει σε περίπτωση κρίσης. Παρά ταύτα, η στρατιωτική συνεργασία έχει γιγαντωθεί, μετατρέποντας την Ελλάδα σε στρατιωτικό δορυφόρο όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά ήδη και του σιωνιστικού κράτους. Επίσης, είναι τουλάχιστον παράδοξο το γεγονός ότι ο ίδιος ο κ. Δένδιας, που είναι μάλλον από τους βασικούς εισηγητές της φιλοϊσραηλινής γραμμής, στο ζήτημα των υδρογονανθράκων, που υποτίθεται αποτελεί κοινό τόπο με το Ισραήλ, έχει πρόσφατα δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την εξόρυξη των υδρογονανθράκων. Άρα, απλώς εγγυόμαστε τους υδρογονάνθρακες και τα γεωστρατηγικά συμφέροντα του Ισραήλ;
Με όλα αυτά, η ελληνική εξωτερική πολιτική, που ως και τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ήταν συστηματικά φιλοαραβική και φιλοπαλαιστινιακή , ιδίως επί διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, έχει μεταστραφεί πια στο πλήρες αντίθετό της. Κυκλοφορεί σε ευρύτερη κλίμακα ένας ατλαντικός «ρεαλισμός», όπου επισημαίνεται ότι το Ισραήλ είναι ο φορέας του δυτικού ορθολογισμού στην περιοχή, ενώ οι Παλαιστίνιοι είναι μια εκδοχή του πρωτόγονου τζιχαντισμού απλώς. Και, βεβαίως, οι σύμμαχοι του Ερντογάν. Από εκεί που ήμασταν η μόνη χώρα το 1982 που δέχθηκε τον Αραφάτ με τιμές αρχηγού κράτους στο Παναθηναϊκό Στάδιο, έχουμε γίνει ένας από τους καλύτερους συνεργάτες του σιωνιστικού κράτους και είμαστε και περήφανοι γι ‘ αυτό.
Η ουσία του παλαιστινιακού ζητήματος
Έτσι, θέλουν να ξεχάσουμε ότι το ισραηλινό κράτος ξεκίνησε και ακόμη παραπάνω γιγαντώθηκε με επιθετικούς και κατακτητικούς-εποικιστικούς πολέμους, το 1948, το 1967, το 1973, και μέχρι και σήμερα. Πολέμους κατά των Παλαιστινίων αυτοχθόνων της περιοχής και των αραβικών κρατών (απόσπαση περιοχών από Ιορδανία, Συρία – υψώματα του Γκολάν, Αίγυπτο κ.λπ.). Με τρόπο όμοιο με την Τουρκία στο κατειλημμένο τμήμα της Κύπρου, το Ισραήλ κατέλαβε πολεμικά και εποίκισε μεγάλες περιοχές, που ουσιαστικά θέλει να τις προσαρτήσει νόμιμα στην επικράτειά του, πράγμα που αποτελεί έγκλημα πολέμου. Επίσης, θέλουν να ξεχάσουμε ότι το παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα για πολλά χρόνια υπήρξε κυρίως, αν και σίγουρα όχι αποκλειστικά, ένα κοσμικό κίνημα, στα πλαίσια του οποίου οργανώσεις όπως το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αλλά και μέρος της Φατάχ ήταν αριστερόστροφες, σοσιαλιστικές-μαρξιστικές και κοσμικές οργανώσεις, και διαδραμάτισαν για πολλά χρόνια κυρίαρχο ρόλο εντός του κινήματος. Άλλωστε, το ότι και το σαφώς αριστερό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που τόσο πρόσφερε στον απελευθερωτικό αγώνα, ακόμη και σήμερα θεωρείται από την Ε.Ε. ως «τρομοκρατική οργάνωση», στον γνωστό διεθνή κατάλογο, δείχνει πόσο προσχηματικά είναι τα περί απόλυτης ταύτισης των Παλαιστινίων με τον «ισλαμικό κίνδυνο». Πέραν του ότι η λυσσασμένη πάλη, επί δεκαετίες, του Ισραήλ κατά των κάποτε αριστερών-κοσμικών οργανώσεων και στην Παλαιστίνη, αλλά και στη Συρία και τον Λίβανο, έβαλε τις βάσεις για την αναγκαστική εναπόθεση του παλαιστινιακού κινήματος στο πολιτικό Ισλάμ.
Βεβαίως, από τότε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει εύκολα κανείς ότι η ισλαμική πολιτική ιδεολογία σήμερα έχει έναν βαρύνοντα ρόλο στις οργανώσεις του παλαιστινιακού χώρου. Αυτό, όμως, δεν είναι επιχείρημα για να εγκαταλειφθεί η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό αγώνα, με τον οποίο υπήρξε παλιότερα ένας μακροχρόνιος δεσμός του ελληνικού λαού, και υπάρχει ακόμη ένας δεσμός της ελληνικής και της διεθνούς Αριστεράς. Επίσης, η σχέση Ερντογάν και Χαμάς ή άλλων πολιτικών ισλαμικών οργανώσεων δεν ήταν κάτι που αυτές οι οργανώσεις επέλεξαν σε καθεστώς ελεύθερης πολιτικής επιλογής και με περισσότερες εναλλακτικές δυνατότητες συμμαχιών. Ο Ερντογάν καλύπτει ένα μεγάλο πολιτικό κενό ως «εγγυητής των Παλαιστινίων». Αυτό είναι , προφανώς, και με βάση τις γενικότερες στρατηγικές βλέψεις του Ερντογάν στην όλη περιοχή πολύ αρνητικό. Δεν μπορεί, όμως, ελαφρά την καρδία να καταλογισθεί στους Παλαιστίνιους, που τα τελευταία χρόνια έχουν εγκαταλειφθεί από σχεδόν όλους τους πρώην συμμάχους τους και ιδίως τα αραβικά κράτη, με την πιθανή εξαίρεση της Συρίας και την κυμαινόμενη υποστήριξη της Ρωσίας.
Όσο περισσότερο οι Παλαιστίνοι εγκαταλειφθούν από την κοινωνική και πολιτική Αριστερά στην Ευρώπη και τη Δύση (2) και από τα λαϊκά κινήματα στη Δύση όσο περισσότερο αφεθούν στην τύχη τους, τόσο περισσότερο θα λάμψει το σουνιτικό άστρο του Ερντογάν πάνω από την Ιερουσαλήμ και την Παλαιστίνη. Υπάρχει και το προηγούμενο στη σχέση Κούρδων και ΗΠΑ. Ζούμε σε μια εποχή όπου η εγκατάλειψη και απομόνωση ορισμένων λαϊκών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων γεννά εκ των πραγμάτων ανόσιες συμμαχίες.
Παραπομπές
1) Ήδη οι νεκροί Παλαιστίνιοι ανέρχονται σε δεκάδες μόνο κατά την τωρινή κρίση.
2) Ας θυμηθούμε εδώ ότι ακόμη και ένα τμήμα των Γεςρμανών Αντίφα κατεβαίνει σε διαδηλώσεις κατά του αντισημιτισμού ξεδιπλώνοντας την σημαία του Ισραήλ.
