Γιώργος Γοδεβένος, εργαζόμενος στην Εγνατία Οδός Α.Ε.
Σε συνέχεια της μονομερούς επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, με την εφαρμογή του Mνημονίου και του Mεσοπρόθεσμου, στην εταιρία Εγνατία Οδός Α.Ε. αρχικά δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις των συναδέλφων ορισμένου χρόνου (περί τους 280 εκ των οποίων ελάχιστοι έχουν βρει εργασία μέχρι σήμερα), περικόπηκαν οι μισθοί όπως και σε όλο το φάσμα των εταιριών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, εντάχθηκε το πάγιο της εταιρίας στο γενικότερο πλάνο ξεπουλήματος του Mεσοπρόθεσμου προγράμματος, και την βδομάδα που μας πέρασε εντάχθηκε και στην εγκύκλιο της εργασιακής εφεδρείας του προσωπικού του, μαζί με όλες τις υπόλοιπες ανώνυμες εταιρίες του Δημοσίου, ανεξάρτητα με το αντικείμενο και το υπουργείο που υπάγονται.
Ο σύλλογος, σε όλη αυτή την πορεία, εναρμονισμένος και συμπορευόμενος με την ΟΣΕΤΕΕ (σ.σ. ομοσπονδία των εργαζομένων στις τεχνικές εταιρίες) όπου έχει ενταχθεί, είχε κάνει ανακοινώσεις και έχει συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις, υπό τη σκέπη της θεσμικής συνδικαλιστικής ηγεσίας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και της ΓΣΕΕ. Επίσης, έχει κάνει μια απεργία στις 5/7/2011 με σχεδόν καθολική συμμετοχή που αφορούσε την εκχώρηση των παγίων της Εγνατίας Οδού.
Μετά την έκδοση της εγκυκλίου πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση εργαζομένων στις 15/9/2011, στην οποία παραβρέθηκαν και έκαναν παρέμβαση, ένας εκπρόσωπος της ΟΣΕΤΕΕ και ένας του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας. Επίσης, έγιναν αρκετές τοποθετήσεις συναδέλφων. Η συνέλευση αποφάσισε ότι θα αντισταθούμε σθεναρά στην παραπάνω ανάλγητη κοινωνικά πολιτική της εργασιακής εφεδρείας, η οποία θα οδηγήσει χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία, συντονίζοντας και κορυφώνοντας τις δράσεις μας, μαζί και με όλους τους υπόλοιπους σκληρά δοκιμαζόμενους εργαζόμενους, με άμεση εφαρμογή των κάτωθι δράσεων:
1. Συγκρότηση Συντονιστικού Αγώνα και εξουσιοδότησή του μαζί με το Δ.Σ. να πάρουν αποφάσεις για τις συντονισμένες μορφές αγώνα και με τα υπόλοιπα σωματεία των εταιριών που εμπλέκονται στην εγκύκλιο, με σκοπό τον καθορισμό συγκεκριμένων μαζικών και δραστικών δράσεων, για την μη εφαρμογή της εργασιακής εφεδρείας.
2. Δίωρες παραστάσεις διαμαρτυρίας με συμβολικές καταλήψεις των κτιρίων της εταιρίας μέχρι την ημερομηνία αποστολή εισηγήσεων, που ορίζει η εγκύκλιος.
3. Αίτημα προς την ολομέλεια της διοίκησης της εταιρίας για κοινή συνάντηση μαζί με το συντονιστικό αγώνα, ώστε να τους ενημερώσουμε για τις αποφάσεις της γενικής συνέλευσης και να μας ενημερώσουν για τις προθέσεις τους.
4. Να χρησιμοποιήσει όποια νόμιμα ένδικα μέσα έχει ο Σύλλογος, για τη μη εφαρμογή της εγκυκλίου.
Θεωρώ, ότι λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη μηδαμινή συμμετοχή των συναδέλφων στην πορεία της ΔΕΘ, αλλά και σε παλιότερες αγωνιστικές συλλογικές δράσεις και την έντονη ριζοσπαστικοποίησή τους στην τελευταία συνέλευση (μετά την έκδοση της εγκυκλίου), τα έντονα κοινωνικά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι από την εφαρμογή των αδιέξοδων πολιτικών του Μνημονίου και της εξασφάλισης των δανειστών μας, είναι αυτά που τους οδηγούν στη ριζοσπαστικοποίηση και όχι ένα προοδευτικό αριστερό κίνημα μαζικοποίησης του κόσμου.
Μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας είναι εγκλωβισμένη στο βολεμένο ατομικισμό του παρελθόντος, νομίζοντας ότι τα κοινωνικά αδιέξοδα που βιώνουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν τους αγγίζουν. Το ίδιο το σύστημα το συντηρεί αυτό, στοχοποιώντας κοινωνικές ομάδες (τα παλιά ρετιρέ που τώρα είναι πλέον ισόγεια, αλλά έχουν αυξηθεί να υπόγεια), χρησιμοποιεί τους κοινωνικούς αυτοματισμούς, χρησιμοποιεί την εδώ και χρόνια αποσύνδεση της εργασίας από το παραγόμενο προϊόν και την αναγωγή των άυλων (μη έχοντας πραγματική υπόσταση) προϊόντων σε «πλούτο». Το ίδιο το σύστημα συσσωρεύει όλο και περισσότερο κόσμο στα κοινωνικά αδιέξοδα, μια που από ό,τι φαίνεται είναι και το ίδιο σε αδιέξοδο, όμως καταφέρνει να κερδίζει χρόνο. Άρα, οι fast track πολιτικές των «μνημονίων» ίσως να είναι μια ευκαιρία για την κοινωνία να καταλάβει γρηγορότερα πoια είναι τα δικά της πραγματικά συμφέροντα, ποιες είναι οι πραγματικές της ανάγκες, πόσο σημαντική είναι η αλληλεγγύη, η συλλογική δράση, η πραγματική άμεση δημοκρατία για τη λήψη των αποφάσεων.Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι μόνο με τη συλλογική και μαζική δράση ενάντια στα αδιέξοδα του συστήματος και με την πολιτικοποίησή της μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα σταματήσουμε την περαιτέρω κοινωνική εξαθλίωση και να την ανατρέψουμε.
1. Συγκρότηση Συντονιστικού Αγώνα και εξουσιοδότησή του μαζί με το Δ.Σ. να πάρουν αποφάσεις για τις συντονισμένες μορφές αγώνα και με τα υπόλοιπα σωματεία των εταιριών που εμπλέκονται στην εγκύκλιο, με σκοπό τον καθορισμό συγκεκριμένων μαζικών και δραστικών δράσεων, για την μη εφαρμογή της εργασιακής εφεδρείας.
2. Δίωρες παραστάσεις διαμαρτυρίας με συμβολικές καταλήψεις των κτιρίων της εταιρίας μέχρι την ημερομηνία αποστολή εισηγήσεων, που ορίζει η εγκύκλιος.
3. Αίτημα προς την ολομέλεια της διοίκησης της εταιρίας για κοινή συνάντηση μαζί με το συντονιστικό αγώνα, ώστε να τους ενημερώσουμε για τις αποφάσεις της γενικής συνέλευσης και να μας ενημερώσουν για τις προθέσεις τους.
4. Να χρησιμοποιήσει όποια νόμιμα ένδικα μέσα έχει ο Σύλλογος, για τη μη εφαρμογή της εγκυκλίου.
Θεωρώ, ότι λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη μηδαμινή συμμετοχή των συναδέλφων στην πορεία της ΔΕΘ, αλλά και σε παλιότερες αγωνιστικές συλλογικές δράσεις και την έντονη ριζοσπαστικοποίησή τους στην τελευταία συνέλευση (μετά την έκδοση της εγκυκλίου), τα έντονα κοινωνικά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι από την εφαρμογή των αδιέξοδων πολιτικών του Μνημονίου και της εξασφάλισης των δανειστών μας, είναι αυτά που τους οδηγούν στη ριζοσπαστικοποίηση και όχι ένα προοδευτικό αριστερό κίνημα μαζικοποίησης του κόσμου.
Μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας είναι εγκλωβισμένη στο βολεμένο ατομικισμό του παρελθόντος, νομίζοντας ότι τα κοινωνικά αδιέξοδα που βιώνουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν τους αγγίζουν. Το ίδιο το σύστημα το συντηρεί αυτό, στοχοποιώντας κοινωνικές ομάδες (τα παλιά ρετιρέ που τώρα είναι πλέον ισόγεια, αλλά έχουν αυξηθεί να υπόγεια), χρησιμοποιεί τους κοινωνικούς αυτοματισμούς, χρησιμοποιεί την εδώ και χρόνια αποσύνδεση της εργασίας από το παραγόμενο προϊόν και την αναγωγή των άυλων (μη έχοντας πραγματική υπόσταση) προϊόντων σε «πλούτο». Το ίδιο το σύστημα συσσωρεύει όλο και περισσότερο κόσμο στα κοινωνικά αδιέξοδα, μια που από ό,τι φαίνεται είναι και το ίδιο σε αδιέξοδο, όμως καταφέρνει να κερδίζει χρόνο. Άρα, οι fast track πολιτικές των «μνημονίων» ίσως να είναι μια ευκαιρία για την κοινωνία να καταλάβει γρηγορότερα πoια είναι τα δικά της πραγματικά συμφέροντα, ποιες είναι οι πραγματικές της ανάγκες, πόσο σημαντική είναι η αλληλεγγύη, η συλλογική δράση, η πραγματική άμεση δημοκρατία για τη λήψη των αποφάσεων.Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι μόνο με τη συλλογική και μαζική δράση ενάντια στα αδιέξοδα του συστήματος και με την πολιτικοποίησή της μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα σταματήσουμε την περαιτέρω κοινωνική εξαθλίωση και να την ανατρέψουμε.
Σχόλια
