Ο μηχανισμός ελεγχόμενης χρεοκοπίας, που υιοθετήθηκε στη σύνοδο της ΕΕ για την μετά το 2013 εποχή, στις αδρές του γραμμές περιλαμβάνει τα στοιχεία για τα οποία έχουμε επανειλημμένα γράψει:
Πρώτον, έκδοση ομολόγων με ρήτρα χρεοκοπίας, δηλαδή συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών σε ενδεχόμενη επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, αναδιάρθρωσής του ή και χρεοστασίου.
Δεύτερον, θεσμοθέτηση της συμμετοχής του «παγκόσμιου τοκογλύφου», του ΔΝΤ, στον νέο μηχανισμό.
Τρίτον, ένταξη και των ιδιωτών πιστωτών στην «πολιτική διαδικασία» επιτήρησης μιας χώρας σε αδυναμία πληρωμών, αλλά σε δεύτερο χρόνο. Πρώτα θα διαπιστώνεται η αδυναμία από Κομισιόν, ΔΝΤ και ΕΚΤ, έπειτα θα αποφασίζεται ομόφωνα από τις χώρες της Ευρωζώνης η χορήγηση βοήθειας και ακολούθως θα μπαίνει στο παιχνίδι το κλαμπ των πιστωτών που θα αποφασίζει για τον τρόπο και το εύρος της αναδιάρθρωσης του χρέους που του αναλογεί. Σε κάθε περίπτωση οι «τοκογλύφοι» αποκτούν λόγο στις πολιτικές λιτότητας, απορρύθμισης και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας που αποτελούν τις «αυστηρές προϋποθέσεις» για τη χορήγηση βοήθειας.
Αυτό το σημείο είναι το επίκεντρο της αντιπαράθεσης Ε.Ε. και αγορών οι οποίες πιέζουν για περισσότερα «δικαιώματα» στους πιστωτές. Πρακτικά ζητούν να εξοφλούνται κατά προτεραιότητα οι τράπεζες και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια που κατέχουν ομόλογα μιας υπό ελεγχόμενης χρεοκοπίας χώρας έναντι των «προνομιούχων πιστωτών», δηλαδή του ΔΝΤ και των χωρών της Ε.Ε.
Γι’ αυτό και οι αγορές αντιμετωπίζουν με καχυποψία ή και εχθρότητα τις αποφάσεις των 27, εκτιμώντας ότι ούτε από την κρίση χρέους βγάζει την Ευρωζώνη, ούτε τις πιθανότητες διάλυσής της απομακρύνει. Και ίσως γι’ αυτό, ένας βαθύς κάτοχος της… τεχνογνωσίας καταστροφής εθνικών νομισμάτων και χωρών, ο Τζορτζ Σόρος, με άρθρο του στους Financial Times, πρότεινε κάτι πιο ριζικό ως λύση «διάσωσης» της Ευρωζώνης: αντί τα δίνονται χρήματα στις χώρες, να δίνονται κυρίως στις ευρωπαϊκές τράπεζες για την αποκατάσταση της κεφαλαιακής τους βάσης. Έτσι, λέει ο Σόρος, οι τράπεζες που είναι κάτοχοι ομολόγων, θα ανησυχούν λιγότερο για την αποπληρωμή τους κι επομένως οι υπερχρεωμένες χώρες θα μπορούν να επιστρέψουν στις αγορές ταχύτερα και να δανειστούν με χαμηλότερα επιτόκια.
Τι καταδεικνύει αυτό; Ότι όλοι οι διαγκωνιζόμενοι για τις συνταγές «διάσωσης» της ευρωζώνης από την κρίση του χρέους- κράτη και ιδιώτες- συμφωνούν στο ότι η διάσωση δεν αφορά άλλον από τις τράπεζες. Διαφωνούν μόνο στη σειρά προτεραιότητας. Οι πολιτικές ηγεσίες προτάσσουν τη σωτηρία των «εθνικών» τραπεζικών συστημάτων, ενώ τα επενδυτικά κεφάλαια, που φυσικά δεν έχουν «πατρίδα» θέλουν να σώσουν τις δικές τους τράπεζες, είτε βρίσκονται στην Ε.Ε., είτε στις ΗΠΑ, είτε στην Ασία.
Δεύτερον, θεσμοθέτηση της συμμετοχής του «παγκόσμιου τοκογλύφου», του ΔΝΤ, στον νέο μηχανισμό.
Τρίτον, ένταξη και των ιδιωτών πιστωτών στην «πολιτική διαδικασία» επιτήρησης μιας χώρας σε αδυναμία πληρωμών, αλλά σε δεύτερο χρόνο. Πρώτα θα διαπιστώνεται η αδυναμία από Κομισιόν, ΔΝΤ και ΕΚΤ, έπειτα θα αποφασίζεται ομόφωνα από τις χώρες της Ευρωζώνης η χορήγηση βοήθειας και ακολούθως θα μπαίνει στο παιχνίδι το κλαμπ των πιστωτών που θα αποφασίζει για τον τρόπο και το εύρος της αναδιάρθρωσης του χρέους που του αναλογεί. Σε κάθε περίπτωση οι «τοκογλύφοι» αποκτούν λόγο στις πολιτικές λιτότητας, απορρύθμισης και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας που αποτελούν τις «αυστηρές προϋποθέσεις» για τη χορήγηση βοήθειας.
Αυτό το σημείο είναι το επίκεντρο της αντιπαράθεσης Ε.Ε. και αγορών οι οποίες πιέζουν για περισσότερα «δικαιώματα» στους πιστωτές. Πρακτικά ζητούν να εξοφλούνται κατά προτεραιότητα οι τράπεζες και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια που κατέχουν ομόλογα μιας υπό ελεγχόμενης χρεοκοπίας χώρας έναντι των «προνομιούχων πιστωτών», δηλαδή του ΔΝΤ και των χωρών της Ε.Ε.
Γι’ αυτό και οι αγορές αντιμετωπίζουν με καχυποψία ή και εχθρότητα τις αποφάσεις των 27, εκτιμώντας ότι ούτε από την κρίση χρέους βγάζει την Ευρωζώνη, ούτε τις πιθανότητες διάλυσής της απομακρύνει. Και ίσως γι’ αυτό, ένας βαθύς κάτοχος της… τεχνογνωσίας καταστροφής εθνικών νομισμάτων και χωρών, ο Τζορτζ Σόρος, με άρθρο του στους Financial Times, πρότεινε κάτι πιο ριζικό ως λύση «διάσωσης» της Ευρωζώνης: αντί τα δίνονται χρήματα στις χώρες, να δίνονται κυρίως στις ευρωπαϊκές τράπεζες για την αποκατάσταση της κεφαλαιακής τους βάσης. Έτσι, λέει ο Σόρος, οι τράπεζες που είναι κάτοχοι ομολόγων, θα ανησυχούν λιγότερο για την αποπληρωμή τους κι επομένως οι υπερχρεωμένες χώρες θα μπορούν να επιστρέψουν στις αγορές ταχύτερα και να δανειστούν με χαμηλότερα επιτόκια.
Τι καταδεικνύει αυτό; Ότι όλοι οι διαγκωνιζόμενοι για τις συνταγές «διάσωσης» της ευρωζώνης από την κρίση του χρέους- κράτη και ιδιώτες- συμφωνούν στο ότι η διάσωση δεν αφορά άλλον από τις τράπεζες. Διαφωνούν μόνο στη σειρά προτεραιότητας. Οι πολιτικές ηγεσίες προτάσσουν τη σωτηρία των «εθνικών» τραπεζικών συστημάτων, ενώ τα επενδυτικά κεφάλαια, που φυσικά δεν έχουν «πατρίδα» θέλουν να σώσουν τις δικές τους τράπεζες, είτε βρίσκονται στην Ε.Ε., είτε στις ΗΠΑ, είτε στην Ασία.
Σχόλια
