Με αφορμή τη συγκρότηση προεδρείου στη ΓΣΕΕ και όχι μόνο…Της Ελένης Σωτηρίου *
Το προεδρείο της ΓΣΕΕ συγκροτήθηκε με «αναλογικό-αντιπροσωπευτικό» τρόπο. Δηλαδή, με τη συμμετοχή ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και Αυτόνομης Παρέμβασης. Η επιλογή της συμμετοχής από αριστερές δυνάμεις στο προεδρείο της ΓΣΕΕ στη συγκεκριμένη συγκυρία, είναι λανθασμένη και πολιτικά επιζήμια όχι μόνο για την Αυτόνομη Παρέμβαση, αλλά συνολικά για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ως δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η συμμετοχή στα προεδρεία των συνδικαλιστικών οργάνων δεν είναι ένα ζήτημα αρχής, αλλά πρέπει να εξετάζεται συγκεκριμένα κάθε φορά και να στηρίζεται σε ένα πολιτικό σκεπτικό. Τι σημαίνει στις σημερινές συνθήκες η αλληλοϋποστήριξη -έστω σε συνδικαλιστικό επίπεδο- με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ.; Η Αριστερά δεν μπορεί να διακατέχεται ούτε από τη λαγνεία των προεδρείων, ούτε από τη de facto αποχή της από αυτά. Κρίνεται από την πολιτική συγκυρία, τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, άρα την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, το κλίμα και τις διαθέσεις που υπάρχουν στο κόσμο της εργασίας. Κριτήριο, τελικά, για την Αριστερά είναι ποια συγκεκριμένη επιλογή συμβάλλει, ωθεί στη δημιουργία αντιστάσεων και αγώνων.
Η περίοδος στην οποία βρισκόμαστε χαρακτηρίζεται από την ολόπλευρη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και συνολικά η ελληνική κοινωνία, την κατεδάφιση στοιχειωδών εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μέσα στο περιβάλλον της κρίσης.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου, υπηρετώντας πιστά τις εντολές των Βρυξελλών, ήρθε για να βγάλει μπόλικη βρόμικη δουλειά σε όφελος των τραπεζών και του κεφαλαίου και σε βάρος, φυσικά, των εργαζόμενων. Τα μέτρα που επιβάλλει μας αφορούν όλους, αφού με τη φορολογική αφαίμαξη, τη μείωση των μισθών, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, την ακρίβεια, το τσάκισμα του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, οδηγεί σε νέα αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων και ενάντια στους φτωχούς.
Ευκαιρίες και διατεταγμένες υπηρεσίες
Από την άλλη πλευρά, όμως, η περίοδος έδειξε ότι υπάρχουν ευκαιρίες και δυνατότητες, οι εργαζόμενοι να βγουν στο προσκήνιο, να αντιδράσουν, να ακουστεί επιτέλους το δίκιο τους. Αυτή την πορεία προσπαθούν να ανακόψουν η κυβέρνηση, το επιτελείο της, οι πλούσιοι και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.
Ταυτόχρονα, εμπόδιο στην κινητοποίηση των εργαζομένων αναδεικνύεται και ο υποταγμένος, κυβερνητικός συνδικαλισμός. Είναι ο συνδικαλισμός του κ. Παναγόπουλου που όλο το προηγούμενο διάστημα λειτούργησε σαν σε
εργαζόμενους στο λιμάνι μέχρι τα stage και τους συμβασιούχους. Είναι αυτός ο «συνδικαλισμός» που στο πρόσωπο του κ. Παναγόπουλου γιουχαΐστηκε έντονα έξω από τη Βουλή, επειδή επίμονα και για καιρό αρνιόταν κάθε απεργιακή κινητοποίηση κι έφτασε στη συνέχεια να ζητά την προστασία τού κ. Χρυσοχοΐδη γιατί κινδύνευε, τάχα, από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (η γνωστή προβοκάτσια που πανηγυρικά κατέρρευσε).
Για να ακολουθήσει ένα συνέδριο -κατά κοινή ομολογία- φιάσκο, μακριά από τους εργαζόμενους και τα προβλήματά τους, στην «όμορφη» Χαλκιδική, όπου τίποτα σε ό,τι αφορά στους εργατικούς αγώνες δεν κρίνεται, τίποτα δεν αλλάζει. Οι συσχετισμοί παραμένουν περίπου ίδιοι: Η ΠΑΣΚΕ διατηρεί τη δύναμή της και ο κ. Παναγόπουλος διεκδικεί ξανά τη θέση του προέδρου…
Πολλαπλά μηνύματα
Το ελάχιστο, το στοιχειώδες που όφειλε να κάνει μια αριστερή παράταξη, θα ήταν να κρατήσει αποστάσεις από την κυβερνητική πολιτική και τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και να μη διεκδικήσει καμία θέση στο νέο προεδρείο της ΓΣΕΕ. Το μήνυμα που θα έστελνε έξω από τους τοίχους του νεοκλασικού της ΓΣΕΕ, θα ήταν ότι δεν αποδέχεται ένα καθόλου αντιπροσωπευτικό – αναλογικό, αλλά κατεξοχήν δικομματικό προεδρείο. Θα «φώναζε» ότι δεν αποδέχεται πως η κυβερνητική παράταξη εκφράζει τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους, δεν αποδέχεται τον κ. Παναγόπουλο ως πρόεδρο της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας. Το μήνυμα που θα έστελνε θα συναντιόταν, επιτέλους, με την επιθυμία και τις διαθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων που βλέπουν τους συνδικαλιστικούς «εκπροσώπους» τους με οργή και αηδία.
Αυτή η συμβολική αλλά σημαντική πολιτική πράξη, θα μπορούσε να είναι μόνο η αρχή μιας διαφορετικής πορείας της Αριστεράς μέσα στα συνδικάτα. Γιατί το ζητούμενο παραμένει: θα εκφράσει η Αριστερά τον κόσμο που αγωνιά και στριμώχνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο; Θα πείσει ότι μπορεί να υπάρξει ένας άλλος συνδικαλισμός, όχι των εκπροσώπων αλλά των εργαζομένων; Θα πάρει τολμηρά και ενωτικά εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα μπουν φραγμός στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης; Θα αποδείξει ότι μπορεί να γίνει επικίνδυνη στους από πάνω και χρήσιμη στους από κάτω; Μπορεί να κάνει όλα τα παραπάνω; Ναι, μπορεί και το έχει αποδείξει. Γιατί η Αριστερά και μέσα στα συνδικάτα δεν «δρα» για να υπάρχει, αλλά υπάρχει για να δρα και να αγωνίζεται.
Επομένως, με δυο λόγια, έχει μεγάλες ευθύνες η ηγεσία του ΣΥΝ που δεν κόβει τον ομφάλιο λώρο με τον επίσημο πασοκισμό σε καίριους κοινωνικούς χώρους, δεν τολμά να συγχρονιστεί με τις διαθέσεις των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και χιλιάδων ανένταχτων αριστερών εργαζομένων. Αντίθετα, προτιμά τα… τσαλαβουτήματα και τις καλές συμπεριφορές προς τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για ορισμένα ανταλλάγματα αμφίβολης εμβέλειας και, σίγουρα, άσχετα με τις ανάγκες των εργαζομένων.
* Η Ελένη Σωτηρίου είναι μέλος του Τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
