Η αστική δημοκρατία δεν είναι ένα σύστημα που εφαρμόστηκε για να διασφαλιστεί η ισότητα, η ισονομία και η ισοπολιτεία στις κοινωνίες. Δεν είναι ένα σύστημα που εφάρμοσαν οι ισχυροί και οι πλούσιοι για να μοιραστούν την εξουσία και τα κέρδη τους με τους εξουσιαζόμενους. Ούτε είναι ένα σύστημα που το επιβάλλανε στους εξουσιαστές οι εξουσιαζόμενοι με τους αγώνες τους για δημοκρατία. Η πορεία προς την αστική δημοκρατία ξεκίνησε πολύ πριν οι κοινωνίες αρχίσουν να σκέφτονται δημοκρατικά και να απαιτούν δημοκρατικές παραχωρήσεις. Είναι ένα σύστημα που εξελίχτηκε σταδιακά, σε βάθος μερικών αιώνων, με το οποίο οι άρχουσες τάξεις επιδιώκουν να διασφαλίσουν την κοινωνική ισορροπία και συναίνεση που είναι αναγκαία για τη διατήρηση του στάτους κβο της ανισότητας, χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγουν κάθε φορά που αμφισβητούνται ή απειλούνται σε σκληρά κατασταλτικά μέτρα που αφενός είναι αντιοικονομικά και αφετέρου μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, ανεξέλεγκτες έως και ανατρεπτικές της καθεστηκυίας τάξης.
Κι αυτή η ισορροπία δεν αφορά μόνο τις διαφορές και αντιθέσεις ανάμεσα στους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους, αλλά και τους ανταγωνιστές μέσα στην ίδια την κυρίαρχη τάξη που πρέπει να έχει τα κατάλληλα εργαλεία ώστε να τους συγκρατεί και να τους διευθετεί για να μην ξεσπούν εμφύλιοι πόλεμοι μέσα στους κόλπους της κυρίαρχης τάξης και οδηγήσουν στην αποσύνθεση και κατάλυσή της. Η αστική δημοκρατία είναι διαμορφωμένη έτσι ώστε να απορροφάει τους κραδασμούς που είναι συνεχείς τόσο ανάμεσα στις αντίπαλες τάξεις, χοντρικά των πλουσίων και των φτωχών, όσο και μέσα στο εσωτερικό των διαφόρων τάξεων και δη μέσα στην ίδια την άρχουσα τάξη που αποτελείται από μονάδες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους στην απόσπαση του μέγιστου δυνατού μεριδίου μέχρι τελικής εξόντωσης αν το σύστημα διακυβέρνησης δεν έχει τα μέσα και το πλαίσιο για να αποτρέψει τα χειρότερα.
Δεν είναι ψέμα ότι τα πιο μορφωμένα και ταλαντούχα άτομα των δυτικών αρχουσών τάξεων εμπνεύστηκαν το σύστημα της αστικής δημοκρατίας από την αθηναϊκή δημοκρατία. Αλλά δεν είναι και αλήθεια ότι την υιοθέτησαν ατόφια κι αυτούσια. Πρώτον, γιατί δεν θα μπορούσαν, εφ’ όσον οι συνθήκες που την είχαν δημιουργήσει ήταν πολύ διαφορετικές δυο χιλιάδες χρόνια πριν. Και δεύτερον, γιατί οι άρχουσες τάξεις δεν ήθελαν το σύστημα της άμεσης δημοκρατίας που ήταν σε μεγάλο βαθμό εξισωτικό και είχε φίλτρα για να αποφεύγονται οι μεγάλες υπερβάσεις. Οι άρχουσες τάξεις ήθελαν ένα σύστημα που θα εξομαλύνει τις αντιθέσεις και θα αποτρέπει τις συγκρούσεις χωρίς να θίγει την προνομιακή τους, πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική, ανωτερότητα και διαφορετικότητα. Κι αυτό το σύστημα, με παραλλαγές κατά τόπους ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες κάθε κοινωνίας, προκρίθηκε τελικά και εφαρμόστηκε στις μητροπόλεις και μόνο στις μητροπόλεις, ούτε καν στις αποικίες ή στα προτεκτοράτα και τις κτήσεις τους.
Η εισαγωγή αυτή έχει νόημα, γιατί για να κατανοήσουμε την κρίση των αστικών δημοκρατιών σήμερα πρέπει να έχουμε κατανοήσει τη φύση τους, την προέλευσή τους, τους λόγους και τους τρόπους που τις δημιούργησαν και τα όρια που έχουν από τη γέννησή τους και από τις συνθήκες που συνεχώς μεταβάλλονται από ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες.
Λύση ανάγκης
Προπολεμικά, οι άρχουσες τάξης της Ευρώπης είχαν εφαρμόσει τη δημοκρατία εδώ κι εκεί, αλλά φορτωμένη με πολλά βάρη και εκπτώσεις, με βασιλιάδες και αριστοκρατίες, που την καθιστούσαν δυσεφάρμοστη. Δεν επιτελούσε το βασικό σκοπό της που ήταν να λειάνει και να εξουδετερώσει τις αντιθέσεις μεταξύ των αρχουσών τάξεων που μέσα στον εικοστό αιώνα οδήγησαν στους δύο μεγάλους πολέμους και τη βιβλική καταστροφή που αυτοί συνεπάγονταν. Ο φασισμός είχε επιβληθεί στην Ευρώπη εκ των έσω και έγινε η ισχυρότερη δύναμη στον Μεσοπόλεμο με κοινωνική απήχηση και συνασπισμό των πάνω και κάτω τάξεων που ποτέ δεν είχε πετύχει η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ή όποια άλλη δημοκρατία, από την άνω Ευρώπη ως τα Βαλκάνια και την Ελλάδα.
Μεταπολεμικά, οι αστικές δημοκρατίες ευδοκίμησαν για ένα διάστημα, μεγάλο για τη διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου, αλλά πολύ μικρό για τον ιστορικό χρόνο. Στην πραγματικότητα, ο δρόμος που επιλέχθηκε μόνο εν μέρει ήταν αποτέλεσμα ωρίμασης της πολιτικής σκέψης των δυτικών αρχουσών τάξεων. Βασικά ήταν η έσχατη λύση ανάγκης για κοινωνίες που είχαν αυτοκαταστραφεί και αναζητούσαν σανίδες βοηθείας για να ανασυγκροτηθούν.
Οικονομικά, η δυτική Ευρώπη μπόρεσε να ανακάμψει γρήγορα έχοντας διατηρήσει ένα όχι ασήμαντο μέρος από τις αποικίες της, από την Αγκόλα και την Αλγερία μέχρι την Ινδοκίνα και το Χονγκ Κονγκ, προνόμιο που συνέχισε να της διασφαλίζει διεθνείς αγορές για τα βιομηχανικά της προϊόντα και πηγές φτηνών, αν όχι τζάμπα, πρώτων υλών, συν την πολύ σημαντική αμερικάνικη οικονομική στήριξη με το σχέδιο Μάρσαλ, κυρίως της Γερμανίας στην οποία ανέθεσαν να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος του Ψυχρού Πολέμου που είχαν κηρύξει οι ΗΠΑ κατά της ΕΣΣΔ.
Πολιτικά, η δυτική Ευρώπη δεν είχε άλλο δρόμο από την αστική δημοκρατία, γεύση της οποίας είχε πάρει προπολεμικά. Οι άλλοι δύο γνωστοί δρόμοι που είχαν εφαρμοστεί ήταν απαγορευμένοι. Ο φασισμός που, σε στιγμές μεγάλης κρίσης, αποτελεί λύση για τις άρχουσες τάξεις εφ’ όσον δεν θίγει τον καπιταλισμό και μαντρώνει τους εργαζόμενους, είχε ηττηθεί και απαξιωθεί. Αντίθετα, το σοβιετικό σύστημα που είχε εντυπωσιακή πορεία στο Μεσοπόλεμο με ρυθμούς ανάπτυξης πολύ υψηλούς ενώ η Δύση κατέρρεε το 1929, ήταν ανεπιθύμητο εκ προοιμίου, γιατί η εφαρμογή του σήμαινε το τέλος της καπιταλιστικής οικονομίας. Έτσι, η αστική δημοκρατία ήταν μονόδρομος. Με πολύ καπιταλισμό και λίγο σοσιαλισμό για να μην υστερεί το μοντέλο έναντι των σοσιαλιστικών χωρών, και με την καθοριστική συμβολή των ΗΠΑ, η Ευρώπη γνώρισε την καλύτερη περίοδο στην ιστορία της. Η «Ένδοξη Τριακονταετία» στον Βορρά, όπως την αποκαλεί στο βιβλίο του «Μικρή ιστορία της ανισότητας» (μετ. Α. Μουταφίδη, εκδ. Πατάκη 1923) ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί, με μεικτή οικονομία και ενισχυμένο το κοινωνικό κράτος, έληξε το 1980. Και ο νεοφιλελευθερισμός που ταυτίστηκε πολιτικά με την Θάτσερ και τον Ρίγκαν και βασίζεται «στην αποσύνδεση της οικονομίας από την κοινωνία», ως πιο καθαρή μορφή καπιταλισμού, όχι μόνο προκάλεσε βαθειά ρήγματα και χάσματα στο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό οικονομικό μοντέλο, αλλά στραπατσάρισε και την αστική δημοκρατία που ήταν στην καλύτερη φάση της ζωής της.
Και τώρα τι;
Το 1945, η εκ των πραγμάτων απόρριψη του πρόσφατου πολιτικού παρελθόντος, όταν η μισή Ευρώπη -13 χώρες- ήταν φασιστική και η υπόλοιπη βασιλοκοινοβουλευτική, ο φόβος του κομμουνισμού που δελέαζε τις μάζες των εργαζομένων και των διανοουμένων και ο υποχρεωτικός μονόδρομος του αμερικάνικου μοντέλου, καθόρισαν την πορεία της Ευρώπης. Τώρα, όμως, η σταθερότητα αυτή έχει κλονιστεί. Τελικά, οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξης δεν κατάφεραν να απογαλακτιστούν από τον υπερατλαντικό κηδεμόνα τους, παρ’ όλο που είχε γίνει κοινή πεποίθηση ότι αυτό είχε επιτευχθεί. Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι συχνά τα φαινόμενα απατούν.
Όταν διαβάζεις τα άρθρα και τις αναλύσεις σχολιαστών, δημοσιογράφων και πολιτικών από την Αφρική, τη Λατινική Αμερική ή την Ασία, αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι αλλάζει στον τρόπο που οι άνθρωποι που ανήκουν στο πιο μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας βλέπουν τη Δύση. Οι Ευρωπαίοι νιώθουν στο πετσί τους, στα πορτοφόλια τους και στα περιθώρια τους που στενεύουν, ότι το μεγάλο τους πολυκατάστημα έχει σοβαρά προβλήματα, αλλά παρηγορούνται ακόμα απ’ αυτό που μισούν περισσότερο, από τους ξένους που μεταναστεύουν στις χώρες τους. Δεν τους θέλουν, κι αυτό είναι φανερό από την άνοδο των ξενοφοβικών κομμάτων, ενώ ταυτόχρονα ανακουφίζονται από τη σκέψη ότι η Ευρώπη τους είναι ακόμα περιζήτητη λόγω της εγγενούς ανωτερότητάς της. Γι’ αυτό και δεν μπορούν να τοποθετήσουν τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Δεν θέλουν να σκεφτούν ότι, παρ’ όλο που οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι τα τελευταία 30 χρόνια έχουν καταστρέψει ολοσχερώς πολλά κράτη στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και τροφοδοτούν τον πόλεμο στην Ουκρανία, χώρες με κατοίκους συνολικά άνω των 150 εκατομμυρίων ανθρώπων, οι μετανάστες-πρόσφυγες στην κεντρική Ευρώπη αποτελούν ένα μικρό ποσοστό αυτού του ταλαίπωρου πληθυσμού. Κι αυτοί που ταξιδεύουν με φουσκωτά και σαπιοκάραβα προς τις ευρωπαϊκές ακτές από την Αφρική του ενός δισεκατομμυρίου τετρακοσίων χιλιάδων ψυχών, στατιστικά είναι ελαχιστότατοι.
Το μεταναστευτικό φοβίζει τους Ευρωπαίους καθώς η ανασφάλειά τους από την κακή πορεία των ευρωπαϊκών πραγμάτων εντείνεται, αλλά και συντηρεί την ψευδαίσθησή τους ότι η Ευρώπη παραμένει το κέντρο της γης.
Σιγά τα ωά!
Στη Γαλλία, οι πολιτικές εξελίξεις μοιάζουν σαν να είναι μέρος των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων και των κολυμβητικών αγώνων στον Σηκουάνα που άφησαν την πολύ ταπεινωτική γεύση του φιάσκου. Αφού καθυστέρησε επτά βδομάδες μεθοδεύοντας το άδειασμα της γαλλικής Αριστεράς που περίμενε ως πρώτο κόμμα στις εκλογές την ανάθεση για το σχηματισμό κυβέρνησης, ο Μακρόν διόρισε πρωθυπουργό τον δεξιότατο Barnier στον οποίο κατέληξε μετά από διαβουλεύσεις με την Λεπέν! Και μετά σου λένε ότι η άκρα Δεξιά δεν είναι η εναλλακτική της Κεντροδεξιάς! Αντιθέτως, οι Γερμανοί της άκρας Δεξιάς το διατυμπανίζουν, εξ ου και το κόμμα τους λέγεται «εναλλακτικό» (γερμανιστί AFD, δηλαδή alternative). Φαίνεται ότι από τη μεγάλη γαλλική παράδοση, από τον Βολταίρο, τον Ροβεσπιέρο και τον Ναπολέοντα μέχρι σήμερα, πιο κοντά στη φιλοναζιστική κυβέρνηση του Βισί με τον στρατηγό Πετέν επικεφαλής αισθάνεται όλη η γαλλική Δεξιά. Το παραμύθι για τη δημοκρατία που χρόνια τώρα εμπορεύονται διεθνώς, δεν πείθει πια ούτε Γάλλους…
Στην Αγγλία, μετά τις εκλογές με το πιο αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα παγκοσμίως, όπου ένα κόμμα που πήρε το 14% των ψήφων έβγαλε μόνο 5 βουλευτές αντί για 90 που του αναλογούν, απαγορεύτηκε η δημοσίευση βίντεο και φωτογραφιών από τους ξυλοδαρμούς εγχρώμων και αλληλέγγυων, τους κάθε είδους βανδαλισμούς και τις πυρπολήσεις κτηρίων και αυτοκινήτων από μπουλούκια χιλιάδων ευυπόληπτων λευκών Βρετανών σε όλες τις πόλεις, για να μην δει ο έξω κόσμος τα χάλια τους, το ρατσισμό και την αγριότητά τους. Αφού όλοι ξέρουμε ότι οι Άγγλοι είναι πολιτισμένοι, τζέντλεμεν… Και ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Στάρμερ των «Εργατικών» ανακάλεσε 30 από τις 350 άδειες για εξαγωγή όπλων στο Ισραήλ! Σιγά τα ωά!
Στη Γερμανία, μπορεί η Θουριγγία και η Σαξονία να είναι μόνο δύο από τα 13 κρατίδια της Ομοσπονδίας, και όχι τα μεγαλύτερα, αλλά τα αποτελέσματα στις πρόσφατες εκλογές θορύβησαν τον κυβερνητικό συνασπισμό Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Νεοφιλελευθέρων που απαξάπαντες καταποντίστηκαν! Βέβαια, ανησύχησαν και πολλούς Γερμανούς πολίτες που είναι δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση που έχει σύρει τη Γερμανία σε μια ταπεινωτικά υποτελή συμπεριφορά απέναντι στους Αμερικάνους, που έμπλεξε τη χώρα σε ένα βλαπτικό για την ίδια πόλεμο και τρύπησε το καζάνι της ατμομηχανής που κρατούσε σε κίνηση όλη την Ευρώπη.
Οι κυβερνώντες έχουν κι άλλους λόγους να μετράνε τα κουρέλια τους. Η Σάρα Βάγκενκνεχτ, γυναίκα του Λαφοντέν και πρώην στέλεχος του Die Linke, με 16% και 12%, αντιμετωπίζεται ως ρυθμιστικός παράγοντας στα τοπικά κοινοβούλια, στέλνοντας κι ένα μαντάτο σε όλους, από την κυβέρνηση ως τη συμβιβασμένη ακόμα και με την πολεμική εναντίον της Ρωσίας Αριστερά, ότι δεν είναι λίγοι οι Γερμανοί που στερήθηκαν τη φωνή τους ακολουθώντας ελλείψει άλλης επιλογής τα κατεστημένα κόμματα της Κεντροαριστεράς που υπερκέρασαν την Κεντροδεξιά σε αντιδραστικές πολιτικές.
Παρακμή και καθίζηση
Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί κ.λπ. Ευρωπαίοι έχουν συμπτύξει υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ ένα θανατηφόρο πλέγμα υποστήριξης της γενοκτονίας που πραγματοποιεί το Ισραήλ στην Παλαιστίνη, παρέχοντας βοήθεια στους Σιωνιστές και φιμώνοντας με λογοκρισία, απαγορεύσεις και διώξεις πάσης φύσεως τις αντιρρήσεις σημαντικής μερίδας των κοινωνιών τους που έχει εξοργιστεί και αηδιάσει με τη σήψη της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας.
Μια βαθειά σήψη που φαίνεται τρανταχτά στο Ισραήλ, που αποτελεί προέκταση της Δύσης στην καρδιά της Ανατολής. Μια χώρα που αποτελείται σχεδόν 100% από εποίκους που έχουν πάρει μερίδια από την αρπαγή της γης των Παλαιστινίων, γι’ αυτό και συναινούν στην εθνοκάθαρση, ενώ κανένας δεν αναφέρεται στους 500.000 Εβραίους που έχουν από φόβο και απογοήτευση αποχωρήσει από το Ισραήλ με το πλεονέκτημα ότι έχουν διπλή υπηκοότητα. Μια κοινωνία που τη λένε δημοκρατική επειδή κάνει εκλογές, ενώ είναι η πιο στρατοκρατούμενη στον κόσμο και οι κάτοικοί της έχουν το δικαίωμα να σκοτώνουν κατά βούληση όποιον θέλουν για να του κλέψουν το σπίτι, το χωράφι ή τα πρόβατα!
Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η εικόνα της Αμερικής είναι τόσο άσχημη και τόσο γελοία που κανένα από τα προϊόντα προπαγάνδας που χρησιμοποιεί η υπερδύναμη δεν μπορεί να την εξωραΐσει. Είναι γεμάτα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από συνεντεύξεις και αναλύσεις συγγραφέων, πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων, πρώην αξιωματικών, ακτιβιστών και πολιτικών απ’ όλο τον κόσμο, με πλειοψηφία τους Αμερικάνους, που μιλούν εντελώς απαξιωτικά για τις ΗΠΑ, που διακωμωδούν το πολιτικό της προσωπικό και το πολιτικό της σύστημα, που υποστηρίζουν ότι βρίσκεται σε αναπότρεπτη παρακμή κι ότι χάνει την παγκόσμια ηγεμονία της. Και ποτέ δεν άλλοτε δεν έχουν κυκλοφορήσει τόσα βιβλία ταυτόχρονα, πάλι κυρίως Αμερικάνων συγγραφέων, που αναλύουν και επισφραγίζουν την παρακμή και καθίζηση της Αμερικής. Κανένας δεν λέει ότι οι ΗΠΑ ξεδοντιάστηκαν, αλλά και κανένας δεν πιστεύει ότι μπορεί να διατηρήσουν για πολύ ακόμα το θρόνο που θεωρούσαν δεδομένο. Ακόμα κι ο Τραμπ που θέλει «να κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά», κάθε μέρα διατυμπανίζει ότι η χώρα του είναι σε κατάσταση υποβάθμισης και απώλειας του ηγετικού της ρόλου.
Χαρακτηριστική του ξεπεσμού τους είναι η αποκαθήλωση του προέδρου των ΗΠΑ που το πρωί δήλωνε κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί από υποψήφιος και το βράδυ είχε φάει πόρτα!
Βάσιμη αισιοδοξία
Την ώρα που οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι βρίσκονται σε σύγχυση, στο «Νότο», δηλαδή στο 85% της ανθρωπότητας, επικρατεί μεγάλη κινητικότητα που βασίζεται σε συγκρατημένη αλλά βάσιμη αισιοδοξία, τόσο σε τοπικό και περιφερειακό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Τουρκία δεν είναι το μόνο κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ που κάνει «νερά». Η Ουγγαρία και η Σλοβακία έχουν επίσης διαφοροποιηθεί σε σημαντικές αποφάσεις της βορειοατλαντικής συμμαχίας και της Ε.Ε., αλλά ο γείτονάς μας ανατολικά, με το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στους κόλπους της συμμαχίας, βήμα-βήμα διευρύνει το χάσμα. Η ρήξη με το Ισραήλ, η αποκατάσταση των σχέσεων με την Αίγυπτο, ο διαμεσολαβητικός ρόλος στον πόλεμο στην Ουκρανία, η προχωρημένη σχέση με κράτη της κεντρικής Ασίας και με τον Οργανισμό της Σαγκάης και τώρα η αίτηση για ένταξη στους BRICS, τον φορέα που η Δύση θεωρεί ως τη μεγαλύτερη συλλογική απειλή στα συμφέροντά της, είναι επιλογές που υπονομεύουν τη στρατηγική της Δύσης στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα.
Σίγουρα, η Τουρκία και κάθε άλλη χώρα του Παγκόσμιου Νότου δεν θα μπορούσε να πάρει ανάλογες πρωτοβουλίες αν δεν ένιωθε ότι υπάρχει ένας ευρύτερος «χώρος» που σχηματίζεται πλέον με σταθερότητα, ασφάλεια και προοπτική. Η προσφυγή της Νότιας Αφρικής και πολλών άλλων κρατών στο Διεθνές Δικαστήριο για τη Δικαιοσύνη κατά του Ισραήλ για γενοκτονία, η στο άψε-σβήσε εκδίωξη των γαλλικών και αμερικάνικων στρατιωτικών δυνάμεων από τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, Μάλι, Νίγηρα και Μπουρκίνα Φάσο, η αποκατάσταση των σχέσεων Ιράν-Σαουδικής Αραβίας, η τολμηρή στάση της Υεμένης υπέρ των Παλαιστινίων στην Ερυθρά Θάλασσα και άλλες τέτοιες έμπρακτες αμφισβητήσεις της ηγεμονίας της Δύσης, είναι εκφράσεις μιας πολύ ισχυρής παγκόσμιας τάσης και όχι μεμονωμένα φαινόμενα.
Κι αυτό επιβεβαιώνεται πανηγυρικά αυτές τις μέρες από τη συνάντηση Κίνας-Αφρικής στο Πεκίνο (FOCAC). Οι εκπρόσωποι 1,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων συναντούν τους εκπροσώπους επίσης 1,4 δισεκ. ανθρώπων! Οι αντιπροσωπείες σε επίπεδο πρωθυπουργών και προέδρων από 53 αφρικανικά κράτη (απουσιάζει μόνο η Εσουατίνι, με πληθυσμό 1,25 εκατομμύρια, που ακόμα αναγνωρίζει την Ταϊβάν) πραγματοποιούν με τους Κινέζους ιθύνοντες μια σύσκεψη όχι δημοσίων σχέσεων, αλλά λήψης καθοριστικών για τη διαμόρφωση της Αφρικής και ολόκληρης της ανθρωπότητας αποφάσεων. Όλοι ξέρουν ότι δεν θα γλιτώσουν εύκολα από το βραχνά της δυτικής κηδεμονίας που τους κράτησε στην υπανάπτυξη, αλλά ταυτόχρονα έχουν συνειδητοποιήσει, και το δηλώνουν απερίφραστα, ότι ο μόνος τρόπος για να προκόψουν είναι να αποτινάξουν τα εναπομείναντα δεσμά της αποικιοκρατίας και να συνεργαστούν μεταξύ τους ειρηνικά με αμοιβαίο όφελος.
