Όταν τελείωσε ο πόλεμος στο Βιετνάμ, την Καμπότζη και το Λάος το 1975, η ταπεινωτική αποχώρηση των Αμερικάνων άφηνε στην Ινδοκίνα πάνω από τρία εκατομμύρια νεκρούς και πολλαπλάσιους ανάπηρους, αλλά δημιουργούσε την ψευδαίσθηση ότι έκλεινε μια περίοδος μεγάλων επιδρομών της Δύσης εναντίον άλλων χωρών. Το γεγονός ότι και στην Ευρώπη εξελισσόταν ειρηνικά η προσέγγιση της Δυτικής Γερμανίας με τη Σοβιετική Ένωση, την Ανατολική Γερμανία και την Πολωνία, ενίσχυε αυτή την ελπίδα που θα αποδεικνυόταν παραπλανητική. Ακολούθησε η εποχή του Ρίγκαν (1981-1989) στη διάρκεια της οποίας οι ΗΠΑ ακύρωσαν την επιδιωκόμενη ύφεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης που έτεινε να κυριαρχήσει στην προηγούμενη δεκαετία με τις πρωτοβουλίες των Γερμανών. Αναβίωσαν το συγκρουσιακό κλίμα του Ψυχρού Πολέμου, εφάρμοσαν επιθετική πολιτική εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, εισβάλανε στη Γρενάδα και τον Παναμά, βομβάρδισαν τη Λιβύη, ενίσχυσαν τη συμμορία των Κόντρας στη Νικαράγουα και εντείνανε γενικώς τις επεμβάσεις τους σε όλο τον κόσμο. Επιβάλλοντας κυρώσεις και αποκλεισμούς, ανατρέποντας εκλεγμένες κυβερνήσεις, εμποδίζοντας οποιαδήποτε ειρηνική επίλυση υφιστάμενων διαφορών και καλλιεργώντας νέες. Από κοντά και η Βρετανία με τη Θάτσερ, το πολιτικό έτερο ήμισυ του Ρίγκαν στην Ευρώπη.
Και κολλητά σ’ αυτό, ήρθε ξαφνικά στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1990, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης η οποία διατάραξε εκ βάθρων την εύθραυστη ισορροπία δυνάμεων και απελευθέρωσε πλήρως την αλαζονική επιθετικότητα της Δύσης. Η -παρά τα διαμειφθέντα μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και ΗΠΑ- επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα σύνορα της Ρωσίας και η προσπάθεια περικύκλωσής της με παρεμβάσεις και διεισδύσεις στην πολιτική ζωή των νεοσύστατων κρατών που προκύψανε από τη διάλυση της ΕΣΣΔ ( Γεωργίας, Μολδαβίας, Αζερμπαϊτζάν, Λευκορωσίας, Ουκρανίας κ.λπ., αλλά και της Ρωσίας στη δεκαετία του 1990), επιβεβαίωσε τους φόβους των πιο επιφυλακτικών αναλυτών και διαλλακτικών πολιτικών που αντί να πανηγυρίζουν σκέφτονταν ότι χωρίς την αντισταθμιστική δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης η Δύση θα ήταν ασυγκράτητη στην εκδήλωση της πειρατικής, αποικιοκρατικής και ιμπεριαλιστικής της φύσης.
Ξεσάλωμα
Πράγματι, από την αρχή της νέας χιλιετίας, η Δύση ξεσάλωσε. Είχε προαναγγελθεί ο προσανατολισμός της με την καταστροφή και τον κατακερματισμό σε κρατίδια της Γιουγκοσλαβίας, του πιο σημαντικού πολυεθνικού κράτους που είχε απομείνει στην ηπειρωτική Ευρώπη, με πρωτεργάτες τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και το ΝΑΤΟ.
Μέσα στις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, σύσσωμη η Δύση, ΗΠΑ, Ευρώπη, Καναδάς και Αυστραλία, κατέστρεψε εκ θεμελίων το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, κράτη με ανεξάρτητη πολιτική, σκοτώνοντας, τραυματίζοντας και ξεριζώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους, διαλύοντας οργανωμένες κοινωνίες και σημαντικούς πολιτισμούς χιλιετιών. Κι αυτό συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, αν και με ισχνότερα αποτελέσματα γιατί εντωμεταξύ αλλάζει η παγκόσμια κατανομή δυνάμεων.
Οι δυτικές μητροπόλεις δεν είχαν αφήσει, από το 1500, καμία γωνιά του πλανήτη να προκόψει, εκτός από τρία-τέσσερα κράτη «ειδικού σκοπού» που ενισχύθηκαν προνομιακά, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπως η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και το Ισραήλ, ενταγμένα στους γεωπολιτικούς τους σχεδιασμούς, προκειμένου να λειτουργήσουν ως προωθημένα οχυρά της ηγεμονίας τους. Μάλιστα, οι δυτικοί χρησιμοποιούν αυτές τις χώρες σαν παραδείγματα επιτυχίας, υπονοώντας ότι όλες οι άλλες έχουν μείνει καθυστερημένες με δική τους υπαιτιότητα, με ευθύνη των κοινωνιών, της κουλτούρας και των ηγετών τους. Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που έχει πλασάρει η Δύση για να δικαιολογήσει τα εγκλήματά της. Ένα κατασκευασμένο αφήγημα, συστατικό στοιχείο του ρατσισμού, της ανωτερότητας των κατακτητών και της κατωτερότητας των κατακτημένων, που καλλιεργήθηκε συστηματικά και επιβλήθηκε σαν αξίωμα για να νομιμοποιηθεί ως φυσικό φαινόμενο η αποικιοκρατία, της οποίας δύο πυλώνες είναι η λεηλασία των θυμάτων και η παρεμπόδισή τους να ξεφύγουν από τα δεσμά της υπανάπτυξης.
Μονοφαγία
Η Δύση, με νέα ένταση τους δύο τελευταίους αιώνες, καρπώθηκε κατ’ αποκλειστικότητα όλα τα μερίδια όλων των λαών. Εάν υπήρχε θεός που είχε διαμοιράσει σε ίσα κομμάτια τον πλούτο της γης σε όλες τις φυλές και τα έθνη, όπως θα όφειλε εάν ήταν δίκαιος, δεν θα επέτρεπε στη Δύση να σαρώσει όλα τα μερίδια, αφήνοντας μόνο δάκρυα και ψίχουλα στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας. Γιατί ακριβώς αυτό έκανε με ζήλο και φανατισμό. Κι αυτό είναι η αποικιοκρατία. Γι’ αυτό η Δύση διαμόρφωσε συν τω χρόνω, ιδίως από τις σταυροφορίες και μετά, και το θεό στα μέτρα της. Να είναι αυτοί, οι δυτικοί, οι περιούσιοι, οι λευκοί, οπότε να τους ανήκει όλος ο πλούτος που έφτιαξε ο θεός σε επτά μέρες, όλα για πάρτη τους. Και για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει όλοι οι άλλοι, μαύροι, σοκολατί και κίτρινοι, να είναι υποτακτικοί, δούλοι των δυτικών, υποχρεωμένοι εσαεί να υπηρετούν τους λευκούς αφέντες. Αυτή είναι η θεωρία και πρακτική τους που εφαρμόστηκε με μεγάλη συνέπεια και απεριόριστη σκληρότητα.
Κι αυτή η αντίληψη παραμένει κυρίαρχη στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τις λευκές αποικίες τους, στον Καναδά, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Και σ’ αυτό το μπλοκ προσκολλούνται και οι ελίτ της Ιαπωνίας που έχουν εκτιμήσει ότι όσες κατραπακιές κι αν φάνε από τους δυτικούς, χωρίς τη συμμαχία τους δεν μπορούν να ικανοποιήσουν και τις δικές τους φιλοδοξίες να επεκταθούν σε βάρος των άλλων έξω από νησί τους. Γι’ αυτό οι Ιάπωνες είχαν συμμαχήσει και με τους Ευρωπαίους ναζί, τους οποίους ξεπέρασαν σε αγριότητα στην Ασία, και γι’ αυτό -μετά τη συντριβή τους το 1945- για να ανακάμψουν έπεσαν στην κηδεμονία των ΗΠΑ προσπαθώντας έκτοτε, ανεπιτυχώς πλέον, να γίνουν η ηγετική δύναμη της Ανατολής.
Η Δύση εξάντλησε προς όφελός της τους πόρους που ανήκαν σε όλους τους άλλους. Η Δύση που έχει το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού άρπαξε και ό,τι ανήκε στο υπόλοιπο 85%!
Η Δύση κατέλαβε και λεηλάτησε τη φύση περιορίζοντας ασφυκτικά τον ζωτικό χώρο των πολλών. Η Δύση αφαίρεσε τον ορυκτό πλούτο, τους καρπούς της γης, από τον καφέ ως τις μπανάνες, το ζωικό βασίλειο, τη γνώση και τα μέσα επιβίωσης και προόδου, ακόμα και το ανθρώπινο δυναμικό. Εμπορευματοποίησε ακόμα και τις ζωές σκλαβώνοντας και εξολοθρεύοντας δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους!
Η Δύση με την απληστία της αδιαφόρησε πλήρως και συνειδητά για τις αρνητικές επιπτώσεις της δικής της ευημερίας εξαντλώντας τους διαθέσιμους πόρους που έπρεπε να μοιράζονται αναλογικά σε όλους. Αφαίρεσε με τη βία και με λεόντειες συμφωνίες ακόμα και τα μερίδια ρύπανσης του περιβάλλοντος ξοδεύοντας τα αλόγιστα για τη δική της αποκλειστικά ανάπτυξη. Αρπάζοντας και μολύνοντας όλη τη γήινη σφαίρα, έφερε τη ζωή στον πλανήτη στο χείλος του γκρεμού.
Η Δύση ήξερε από την αρχή τις συνέπειες από την αλόγιστη εκμετάλλευση των ανθρώπων και των πόρων. Μέχρι το 1900 είχαν αφανιστεί από τη δυτική υπερεκμετάλλευση όχι μόνο οι περισσότεροι ιθαγενείς της αμερικάνικης ηπείρου, που υπολογίζονται σε 70 περίπου εκατομμύρια, αλλά και οι βίσωνες που τους έτρεφαν. Και στον 20ο αιώνα, αφανίστηκαν όχι μόνο χιλιάδες είδη ζώων, αλλά και χιλιάδες γλώσσες και ιδιώματα. Όχι από κάποια φυσική επιλογή, όπως συχνά ισχυρίζονται προσαρμόζοντας τη θεωρία του Δαρβίνου στην αποικιοκρατική λογική, αλλά από την απληστία της Δύσης που θεωρεί ότι η γη ανήκει στους εκλεκτούς, οι οποίοι ελέω θεού και ισχύος μπορούν να ξεκοκκαλίζουν εσαεί τον πλανήτη χωρίς να υπολογίζουν όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, ούτε καν τη δική τους τύχη στο τέλος. Γιατί η αλαζονεία και η υπεροψία, το κόμπλεξ ανωτερότητας, η μανία της αρπαγής, πηγαίνουν μαζί με την τύφλωση. Κι όταν είσαι πολύ ισχυρός και γίνεται ετσιθελικά το δικό σου, μπορεί και να μην το καταλαβαίνεις. Όταν, βέβαια, η δύναμη σου εξασθενεί, τότε η τύφλωσή σου φαίνεται καλύτερα, αλλά μπορεί να είναι πλέον αργά για να αλλάξεις τον τρόπο που διαμορφώνεις τα πράγματα.
Τύφλα
Τι κάνουν τώρα; Στέλνουν στρατούς, βομβαρδίζουν, ανατρέπουν κυβερνήσεις, παρεμβαίνουν παντού, απειλούν, επιβάλλουν κι άλλες κυρώσεις. Σήμερα, όμως, ο κόσμος γεωπολιτικά αλλάζει. Δεν είναι πια αυτός που ήταν πριν από τριάντα χρόνια. Η Δύση, μετά από 500 χρόνια μεγάλων επιτυχιών στην πειρατεία, έχοντας συσσωρεύσει αμύθητο πλούτο που τον έχει συγκεντρώσει από όλη την ανθρωπότητα, έχει τόσο μεγάλη ωχρή κηλίδα που δυσκολεύεται να δει ακόμα και τη μύτη της, όσο κι αν αυτή έχει μεγαλώσει στους αιώνες, κι έχει γίνει υπερπολλαπλάσια του Πινόκιο, από τα πολλά ψέματα πάνω στα οποία έχει οικοδομήσει την ευημερία και την ηγεμονία της. Οι κομπορρημοσύνες του βαρόνου Hieronymus Carl Friedrich von Münchhausen είναι παιδαριώδεις σε σύγκριση με την καυχησιολογία της Δύσης για την υπεροχή της, έχοντας αποκρύψει ότι το κόστος της ευημερίας και της ισχύος της το πλήρωσε η ανθρωπότητα με πάρα πολύ αίμα και δυστυχία.
Αλλάζει, λοιπόν, γεωπολιτικά ο κόσμος, γιατί υπάρχει εκτεταμένα αναπτυσσόμενη αφύπνιση, που δεν αφορά μόνο τους επί αιώνες καταπιεσμένους και λεηλατημένους λαούς, αλλά και πολλές ηγετικές ελίτ αυτών των κοινωνιών που δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν στον σύγχρονο κόσμο, έναν κόσμο που η ερμηνεία των συσσωρευμένων αρνητικών εμπειριών και η ευρύτερη και αμεσότερη διακίνηση των πληροφοριών δημιουργούν νέες θεωρήσεις και αντιλήψεις στις κοινωνίες. Σήμερα, μπορεί να μην έχουν ηλεκτρικό ρεύμα οι μισοί Αφρικανοί, αλλά 600 εκατομμύρια, στη συντριπτική τους πλειονότητα νέοι, έχουν κινητά τηλέφωνα και ξέρουν τι γίνεται στον κόσμο και καταλαβαίνουν όλο και περισσότεροι ποιοι τους καταδίκασαν στη φτώχεια. Και πιέζουν τις ελίτ ή διεκδικούν τις εξουσίες. Κι αυτό συμβαίνει και στην Ασία και στη Λατινική Αμερική.
Για πρώτη φορά στην ιστορία, η καταγγελία της αποικιοκρατίας ως αιτίας των δεινών του 85% της ανθρωπότητας, γίνεται πια ανοιχτά, σε όλα τα διεθνή φόρουμ, όχι μόνο από εκπροσώπους κινημάτων, αλλά και από τους κυβερνήτες των κρατών, από πρωθυπουργούς, προέδρους, υπουργούς, ακόμα κι από βασιλιάδες, στρατιωτικούς και σεΐχηδες! Και τα λένε στους δυτικούς κατάμουτρα. Η περίοδος που μας εκμεταλλευόσασταν ασύστολα και μονόπατα έχει τελειώσει. Θα πληρώνετε για ό,τι θέλετε να σας δώσουμε, δεν θα ανακατεύεστε στις εσωτερικές μας υποθέσεις και δεν θα μας φορτώνετε τα απόβλητα σας! Αυτά, με διάφορους τρόπους και σε διάφορες γλώσσες, ακούγονται πλέον καθημερινά και γράφονται κατά κόρον, από το βήμα του ΟΗΕ και από τα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα του Παγκόσμιου Νότου, αλλά και τα εναλλακτικά του Παγκόσμιου Βορρά. Αυτό εκφράζουν ρητά και οι νέοι συνασπισμοί που συγκροτούνται, χωρίς τη συμμετοχή των δυτικών κρατών. Τεράστιοι οργανισμοί σε επίπεδο πληθυσμών, εδαφών, φυσικού πλούτου και παραγόμενου προϊόντος. BRICS, Συνεργασία της Σαγκάης, Νέος Δρόμος του Μεταξιού, Αδέσμευτοι 77+Κίνα, ASEAN, RCEP και πολλοί άλλοι διμερείς και πολυμερείς διακρατικοί και διηπειρωτικοί φορείς, στην Αφρική, την Ασία, τον Ειρηνικό Ωκεανό, την Κεντρική και Νότια Αμερική, αναπτύσσονται με τρομακτικές ταχύτητες, μειώνοντας ακατάπαυστα την εξάρτηση από τη Δύση. Και η Δύση, στη θολούρα της, το νιώθει ήδη, καθώς το έδαφος κάτω από τα πόδια της γίνεται όλο και πιο ασταθές και η παρουσία της στον έξω κόσμο, τον πλατύ, όλο και λιγότερο καλοδεχούμενη.
Μήπως, είχε δίκιο, έστω και κάπως πρόωρα, προφητικά, ο Μπομπ Ντίλαν όταν έγραφε και τραγουδούσε ότι οι καιροί αλλάζουν, το 1964;
Εμπόδια
Όλα αυτά τα αισιόδοξα και παρήγορα, στο δρόμο της ανεξαρτησίας, που στηρίζονται από τις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου, όχι μόνο από την Κίνα και τη Ρωσία, αλλά και από την Ινδία, την Ινδονησία, τη Βραζιλία, το Ιράν, την Αιθιοπία, την Αίγυπτο, το Βιετνάμ, τη Νότια Αφρική, την Τουρκία, το Πακιστάν (μόνο αυτές έχουν πάνω από το μισό πληθυσμό της γης) και δεκάδες άλλες (που όλες μαζί φτάνουν στο 85%) δημιουργούν τον πραγματικό κόσμο, τον μεγάλο, τον μελλοντικό. Θα χρειαστούν δεκαετίες για ολοκληρώσεις, γιατί οι κοινωνίες και οι διεθνείς σχέσεις έχουν σακατευτεί από 500, 400, 300 ή 200 χρόνια καταπίεσης και λεηλασίας. Η αποκατάσταση θέλει κόπο και χρόνο. Οι λαοί έχουν χάσει ολόκληρες φάσης της εξέλιξης, με τη βία. Και κουβαλούν εσωτερικές διαβρώσεις, διαφθορές, ανισότητες, ελλείψεις, ηττοπάθειες, δουλικότητες, προκαταλήψεις, υποχωρήσεις και αυταρχισμούς, που θέτουν εμπόδια και δυσκολεύουν την αναμόρφωση και αναδιάταξη, αλλά η κύρια τάση έχει μπει στ’ αυλάκι.
Υπάρχουν αντιθέσεις κοινωνικές και αντιθέσεις μεταξύ κρατών, φυλών και εθνών, που έχουν κληρονομηθεί από την αποικιοκρατία κι όλα αυτά οδηγούν σε πολέμους μεταξύ γειτόνων και εμφύλιους, γιατί οι δυτικοί χάραξαν τα σύνορα των αποικιών τους με το σκεπτικό του διαίρει και βασίλευε κι αυτό δεν επιλύεται εύκολα αφού τα σύνορα έχουν παγιωθεί. Υπάρχουν καθεστώτα που είναι δικτατορικά, γιατί οι αποικιοκράτες δεν άλλαξαν μόνο τις ονομασίες των περιοχών που κυβέρνησαν, άλλαξαν και τις θρησκείες, άλλαξαν και τις γλώσσες και δημιούργησαν με προνόμια κοινωνικές ομάδες που εξαρτιούνται απ’ αυτούς, νυν και πρώην, φέρνοντας εμπόδια στην από-αποικιοποίηση.
Και οι αποικιοκράτες έκαναν κι ένα άλλο μεγάλο κακό με διαχρονικές επιπτώσεις. Εμπόδισαν με τη βία τον εκδημοκρατισμό των αποικιών τους σε όλο τον κόσμο. Καταδίωξαν τους δημοκράτες και τους σοσιαλιστές μέχρι θανάτου, τους αφάνισαν. Από τον Λουμούμπα ως τον Αλιέντε.
Και στήριξαν την τοπική τους κυριαρχία σε πρόθυμους να παίξουν το ρόλο του τοπικού σατράπη, εγκάθετους φύλαρχους και δικτάτορες που εκπαιδεύτηκαν στη Δύση, πλούσιους που έκαναν περιουσίες συνεργαζόμενοι με τους κατακτητές, δοσίλογους παντός είδους σε όλες τις αποικίες. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να απαλλαγούν οι λαοί από όλα τα προβλήματα που εμφύτευσαν στις κοινωνίες τους οι αποικιοκράτες. Γι’ αυτό βλέπουμε πισωγυρίσματα, γι’ αυτό βλέπουμε άνισες ταχύτητες προς την απελευθέρωση από τους αποικιοκρατικούς δεσμούς.
Κύρια τάση
Αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Και η Δύση μπορεί να προκαλεί προσκόμματα σ’ αυτή την εξέλιξη γιατί ελέγχει ακόμα τα δίκτυα που ο κόσμος όλος επικοινωνεί και συνεργάζεται. Οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, μεταφορικά, εμπορικά, στρατιωτικά, χρηματοπιστωτικά, επικοινωνιακά, όλα τα παγκόσμια δίκτυα ελέγχονται παλαιόθεν από τη Δύση. Δεν μπορούσε κανείς σε όλο τον κόσμο να αγοράσει μια καρφίτσα ή να στείλει ένα γράμμα χωρίς να περάσει από ένα δίκτυο ελεγχόμενο από τη Δύση. Αλλά αυτό το δίκτυο ξηλώνεται και αντικαθίσταται από άλλα δίκτυα, πιο διαφανή, πιο συμμετοχικά, πιο κοινοπρακτικά. Θα χρειαστεί χρόνος, θα χρειαστούν πολλοί αγώνες, θα γίνουν κι άλλες θυσίες, αλλά η αφύπνιση είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου.
Η θερμοκρασία ανεβαίνει από τη ρύπανση που η Δύση αλόγιστα προκάλεσε από το 1800 μέχρι σήμερα, οι πόροι γίνονται σπανιότεροι και ακριβαίνουν, οι καρκίνοι αυξάνονται ανεξέλεγκτα και η υπογεννητικότητα απειλεί άμεσα τις αναπτυγμένες κοινωνίες. Αλλά η Δύση έχει ξεπεραστεί και σε επίπεδο αντιλήψεων και θεώρησης του κόσμου. Αποτελεί πλέον φύρα γιατί δεν μπορεί να προσαρμοστεί στη νέα πορεία του 85% και προσπαθεί άγαρμπα να κρατήσει την ανθρωπότητα στη φάση που φθίνει. Το βλέπεις κάθε μέρα. Η Δύση, όχι πια τόσο ισχυρή όσο πριν από τριάντα χρόνια, επιμένει να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις όχι με ειρήνη και συνεργασία, που είναι ο πολιτισμός στον οποίο θέλουμε να ζούμε, αλλά με πολέμους, γενοκτονίες και καταστροφές. Σ’ αυτά οφείλει την ευημερία και την ισχύ της, σ’ αυτά επιμένει και αυτά εφαρμόζει. Αλλά με όλο και μικρότερη επιτυχία.
Η Δύση αβαντάρει και παρατείνει τον πόλεμο στην Ουκρανία, πριμοδοτεί τη σφαγή των Παλαιστινίων και προσπαθεί να πυροδοτήσει κι άλλους πολέμους στα στενά της Θάλασσας της Κίνας, στη Γεωργία και τη Μολδαβία, στην Κορέα, τη Σομαλία και την Ερυθρά Θάλασσα. Και συνεχίζει να εκβιάζει, να απειλεί και να τιμωρεί χώρες και λαούς που επιζητούν την ανεξαρτησία και υπερασπίζονται την αξιοπρέπεια τους. Δημιουργεί, πέρα από τις χίλιες που ήδη διαθέτει σε όλο τον κόσμο, καινούργιες στρατιωτικές βάσεις στις Φιλιππίνες, την Ιαπωνία, την Αυστραλία, τις Βαλτικές, την Πολωνία και την Ελλάδα! Στέλνει αεροπλανοφόρα σε όλες τις θάλασσες και βομβαρδίζει χώρες που δεν συμμορφώνονται στις επιταγές της. Ούτε ο ΟΗΕ, ούτε το Συμβούλιο Ασφαλείας λαμβάνονται υπόψη, ούτε η διεθνής κατακραυγή που δυναμώνει. Συνεχίζουν όπως έκαναν πάντα. Δια πυρός και σιδήρου. Αλλά τώρα το 85% οργανώνεται, βασανιστικά, μετ’ εμποδίων, αλλά αποφασιστικά. Ενώ το 15% σέρνεται τυφλά στην παρακμή και δεν φαίνεται να μπορεί να αντιληφθεί ότι επιτέλους οι καιροί αλλάζουν!
