Από τις μεταλλάξεις του δικομματισμού ώς τις «προσαρμογές» της ΔΗΜΑΡ
Οι 251 βουλευτές που είχαν εκλεγεί με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ το 2009, είχαν γίνει 240 -συν τους 15 βουλευτές του ΛΑΟΣ- όταν έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου, είχαν απομείνει 201 όταν ψήφιζαν τη Δανειακή Σύμβαση και είναι σήμερα 162 μετά από 2 εκλογικές διαδικασίες όπου προς στιγμήν είχαν πέσει στους 149. Το ποσοστό των δυο κομμάτων, αθροιστικά, επιμένει να μην ξεπερνά το πενιχρό 41,94%, το οποίο απέσπασε με πολύ «σπρώξιμο» – εγχώριο και διεθνές. Συνεπώς, η στήριξη και συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ του 6,26% στην κυβέρνηση, με ή χωρίς δικά της στελέχη, χωρίς την παρουσία της να παρέχει την πλειοψηφία του 50% και χωρίς καν να είναι αναγκαία για τη δεδηλωμένη όπως στις 6 Μάη, είναι εν τούτοις αναγκαία γιατί παρέχει ενός είδους νομιμοποίηση – πόσο κάλπικη ή κλεμμένη από τους ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ έχει μικρή σημασία.
Πιο σημαντικό ακόμη είναι ότι η εμβάπτιση του «σεσημασμένου» δικομματισμού στην οικουμενικότητα -τάχα- που προσφέρει η συγκυβέρνηση με τη ΔΗΜΑΡ τροποποιεί τα δεδομένα για το μνημονιακό μπλοκ και την αντιπαράθεσή του με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Η ΔΗΜΑΡ είχε ξαναμπεί στον πειρασμό της άμεσης στήριξης και συγκυβέρνησης με το μνημονιακό μπλοκ κατά τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Οι πιο ψύχραιμα σκεπτόμενοι απέφυγαν την παγίδα που θα οδηγούσε τη ΔΗΜΑΡ στην πορεία του ΛΑΟΣ. Λίγο πριν από τις εκλογές ο Φώτης ανακάλυψε την ψευδεπίγραφη απαγκίστρωση από το Μνημόνιο ως αναγκαίο ελιγμό ψαρέματος κάποιων ψήφων από το ρεύμα που προκαλούσε το «κυβέρνηση εμείς» του ΣΥΡΙΖΑ και τα κατάφερε. Τώρα μπορεί να ξαναξεχάσει τα προεκλογικά περί απαγκίστρωσης και να γίνει πράγματι ο «αριστερός Καρατζαφέρης» αλλά σε άλλες συνθήκες.
Όποιος πιστεύει πως αυτή η επιλογή απλώς θα εξατμίσει τις ψήφους της ΔΗΜΑΡ ίσως βιάζεται. Θα εξατμίσει τις αντιμνημονιακές ψήφους της ΔΗΜΑΡ, αλλά ο Φώτης δεν «παίζει» με κάποιο σταθερό εκλογικό κοινό.
Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ψήφων της 6 Μάη προέρχονταν από το χώρο του δικομματισμού και στις 17 Ιούνη έχασε τους μισούς από αυτούς για να τους αναπληρώσει με νέους, άλλους ψηφοφόρους. Με εξαίρεση ένα πολύ μικρό τμήμα λίγων δεκάδων χιλιάδων ψήφων που ανήκε παραδοσιακά στην «ανανεωτική Αριστερά» (για την ακρίβεια το μισό, γιατί το άλλο μισό είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ) και ένα άλλο μικρό τμήμα που ακολουθεί τους πασόκους που εγκολπώθηκε η ΔΗΜΑΡ, η τελευταία έχει την ιδιαιτερότητα να επιπλέει πάνω σε ένα εντελώς ρευστό, φευγαλέο και «μιας χρήσης» εκλογικό κοινό. Κάτι τέτοιο έχει βέβαια κοντά ποδάρια, αλλά οι δυνατότητας ελιγμών και εφεύρεσης νέων «θέσεων» αναπλήρωσης του εκλογικού κοινού που έχει ήδη απογοητεύσει δεν έχουν ακόμη εξαντληθεί. Μπορεί να ξεγελά η φιγούρα του Φώτη, ανθρώπου σοβαροφανούς και με αρχές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας επιτήδειος σέρφερ της πολιτικής ρευστότητας (ή τζογαδόρος αν προτιμάτε) που του αρκεί να βρίσκεται πάνω σε κύματα χωρίς να τον απασχολεί αν μεταπηδά από κύμα σε κύμα. Ποσώς τον είχε απασχολήσει αντίστοιχα και η αποχώρηση ολόκληρων νομαρχιακών οργανώσεων, στελεχών κ.λπ.
Περιοριστική, όμως, είναι από την άλλη μεριά και η προσέγγιση που απλώς «είχε προβλέψει» (χαίρω πολύ χαιρόπουλος) τη σημερινή κατάληξη της ΔΗΜΑΡ και κάνει το λάθος να νομίζει για αυτό πως η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στο μνημονιακό μπλοκ δεν αλλάζει κάτι. Ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε, προεκλογικά, να είναι πιο επιθετικός απέναντι στη ΔΗΜΑΡ και το πυροτέχνημα της «απαγκίστρωσης», χωρίς να δυναμιτίσει τη πιθανότητα μιας κυβερνητικής συνεργασίας αν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τις εκλογές. Η πιθανότητα αυτή είχε σημασία; Για απόψεις όπως αυτή της Παπαρήγα που ακόμη και μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την προεξοφλούσε ως «κεντροαριστερή», το αν υπάρχει ή όχι μια επιπλέον δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς με τη βοήθεια της ΔΗΜΑΡ, έχει προφανώς μηδενική σημασία. Η δυνατότητα αυτή παύει πλέον να υπάρχει και η αλλαγή που έχει συνολικά συντελεστεί είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη. Με την ανοιχτή προσχώρηση της ΔΗΜΑΡ στο μπλοκ του (προς… απαγκίστρωση) Μνημονίου, τη μερική απορρόφηση της Κοινωνικής Συμφωνίας της Κατσέλη στο ΣΥΡΙΖΑ και τη μερική εξάτμιση των Οικολόγων, έχει ουσιαστικά εξατμιστεί ο ενδιάμεσος πολιτικός χώρος (σε επίπεδο πολιτικών και όχι ακροατηρίων) ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το μνημονιακό μπλοκ.
Η εξέλιξη αυτή έχει πολλαπλές και αντιφατικές συνέπειες για τις δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ να καρπώνεται τη γιγαντούμενη δυσαρέσκεια του κόσμου, τις δυνατότητες χειρισμού από την πλευρά του αστισμού, τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα Αριστερά του και βέβαια, μην το ξεχνάμε, τη θέση που αποκτούν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου.
Πιο σημαντικό ακόμη είναι ότι η εμβάπτιση του «σεσημασμένου» δικομματισμού στην οικουμενικότητα -τάχα- που προσφέρει η συγκυβέρνηση με τη ΔΗΜΑΡ τροποποιεί τα δεδομένα για το μνημονιακό μπλοκ και την αντιπαράθεσή του με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Η ΔΗΜΑΡ είχε ξαναμπεί στον πειρασμό της άμεσης στήριξης και συγκυβέρνησης με το μνημονιακό μπλοκ κατά τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Οι πιο ψύχραιμα σκεπτόμενοι απέφυγαν την παγίδα που θα οδηγούσε τη ΔΗΜΑΡ στην πορεία του ΛΑΟΣ. Λίγο πριν από τις εκλογές ο Φώτης ανακάλυψε την ψευδεπίγραφη απαγκίστρωση από το Μνημόνιο ως αναγκαίο ελιγμό ψαρέματος κάποιων ψήφων από το ρεύμα που προκαλούσε το «κυβέρνηση εμείς» του ΣΥΡΙΖΑ και τα κατάφερε. Τώρα μπορεί να ξαναξεχάσει τα προεκλογικά περί απαγκίστρωσης και να γίνει πράγματι ο «αριστερός Καρατζαφέρης» αλλά σε άλλες συνθήκες.
Όποιος πιστεύει πως αυτή η επιλογή απλώς θα εξατμίσει τις ψήφους της ΔΗΜΑΡ ίσως βιάζεται. Θα εξατμίσει τις αντιμνημονιακές ψήφους της ΔΗΜΑΡ, αλλά ο Φώτης δεν «παίζει» με κάποιο σταθερό εκλογικό κοινό.
Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ψήφων της 6 Μάη προέρχονταν από το χώρο του δικομματισμού και στις 17 Ιούνη έχασε τους μισούς από αυτούς για να τους αναπληρώσει με νέους, άλλους ψηφοφόρους. Με εξαίρεση ένα πολύ μικρό τμήμα λίγων δεκάδων χιλιάδων ψήφων που ανήκε παραδοσιακά στην «ανανεωτική Αριστερά» (για την ακρίβεια το μισό, γιατί το άλλο μισό είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ) και ένα άλλο μικρό τμήμα που ακολουθεί τους πασόκους που εγκολπώθηκε η ΔΗΜΑΡ, η τελευταία έχει την ιδιαιτερότητα να επιπλέει πάνω σε ένα εντελώς ρευστό, φευγαλέο και «μιας χρήσης» εκλογικό κοινό. Κάτι τέτοιο έχει βέβαια κοντά ποδάρια, αλλά οι δυνατότητας ελιγμών και εφεύρεσης νέων «θέσεων» αναπλήρωσης του εκλογικού κοινού που έχει ήδη απογοητεύσει δεν έχουν ακόμη εξαντληθεί. Μπορεί να ξεγελά η φιγούρα του Φώτη, ανθρώπου σοβαροφανούς και με αρχές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας επιτήδειος σέρφερ της πολιτικής ρευστότητας (ή τζογαδόρος αν προτιμάτε) που του αρκεί να βρίσκεται πάνω σε κύματα χωρίς να τον απασχολεί αν μεταπηδά από κύμα σε κύμα. Ποσώς τον είχε απασχολήσει αντίστοιχα και η αποχώρηση ολόκληρων νομαρχιακών οργανώσεων, στελεχών κ.λπ.
Περιοριστική, όμως, είναι από την άλλη μεριά και η προσέγγιση που απλώς «είχε προβλέψει» (χαίρω πολύ χαιρόπουλος) τη σημερινή κατάληξη της ΔΗΜΑΡ και κάνει το λάθος να νομίζει για αυτό πως η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στο μνημονιακό μπλοκ δεν αλλάζει κάτι. Ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε, προεκλογικά, να είναι πιο επιθετικός απέναντι στη ΔΗΜΑΡ και το πυροτέχνημα της «απαγκίστρωσης», χωρίς να δυναμιτίσει τη πιθανότητα μιας κυβερνητικής συνεργασίας αν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τις εκλογές. Η πιθανότητα αυτή είχε σημασία; Για απόψεις όπως αυτή της Παπαρήγα που ακόμη και μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την προεξοφλούσε ως «κεντροαριστερή», το αν υπάρχει ή όχι μια επιπλέον δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς με τη βοήθεια της ΔΗΜΑΡ, έχει προφανώς μηδενική σημασία. Η δυνατότητα αυτή παύει πλέον να υπάρχει και η αλλαγή που έχει συνολικά συντελεστεί είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη. Με την ανοιχτή προσχώρηση της ΔΗΜΑΡ στο μπλοκ του (προς… απαγκίστρωση) Μνημονίου, τη μερική απορρόφηση της Κοινωνικής Συμφωνίας της Κατσέλη στο ΣΥΡΙΖΑ και τη μερική εξάτμιση των Οικολόγων, έχει ουσιαστικά εξατμιστεί ο ενδιάμεσος πολιτικός χώρος (σε επίπεδο πολιτικών και όχι ακροατηρίων) ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το μνημονιακό μπλοκ.
Η εξέλιξη αυτή έχει πολλαπλές και αντιφατικές συνέπειες για τις δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ να καρπώνεται τη γιγαντούμενη δυσαρέσκεια του κόσμου, τις δυνατότητες χειρισμού από την πλευρά του αστισμού, τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα Αριστερά του και βέβαια, μην το ξεχνάμε, τη θέση που αποκτούν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου.
Τ.Τ.
Σχόλια
