Απλήρωτοι εργαζόμενοι, εγκαταλειμμένα εργοστάσια, πάρτι προμηθειών. Ρεπορτάζ: Γιώργος Κατερίνης.
Όταν επί εννιά μήνες αφήνεις τα 8 εργοστάσια των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων να μαραζώνουν, χωρίς διοίκηση, χωρίς χρηματοδότηση, χωρίς παραγγελίες και, τελευταία, και χωρίς μισθούς, στους 1.500 εργαζόμενους, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οδηγείς μια παραγωγική βιομηχανία στο ξεπούλημα. Αυτή είναι η αίσθηση και των ίδιων των εργαζομένων στα ΕΑΣ, που βλέπουν μέρα με τη μέρα τη δουλειά τους να απαξιώνεται, την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Άμυνας να μη θέλει να παίξει το ρόλο της ως μέτοχος, αλλά και «πελάτης» αυτής της στρατηγικής βιομηχανίας, αντιθέτως να μιλά για στρατηγικό επενδυτή.
Οι εργαζόμενοι κήρυξαν αυτή την εβδομάδα, για δεύτερη φορά, επίσχεση εργασίας, αφού δεν έχουν εξοφληθεί το μισθό Ιουνίου, δεν έχουν πάρει την προκαταβολή Ιουλίου και βέβαια δεν υπάρχει… φως για το επίδομα άδειας. Η εταιρία αλλά και ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας δηλώνουν αδυναμία πληρωμών, που αφορά τόσο δεδουλευμένα, όσο και ασφαλιστικές εισφορές, προμηθευτές, λειτουργικές δαπάνες.
«Αδιαφανείς διαδικασίες διοχέτευσης προμηθειών σε οίκους του εξωτερικού και πάρτι αντιπροσώπων», κατήγγειλε ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων του Υμηττού (πρώην ΠΥΡΚΑΛ) Γιάννης Σαράντης, σε ημερίδα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, δείχνοντας με το τρόπο του και την αιτία της πολύμηνης απραξίας της κυβέρνησης σχετικά με την επιχείρηση.
Συστηματική απαξίωση
Τα ΕΑΣ δεν είναι μια οποιαδήποτε επιχείρηση. Είναι μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της χώρας, σχετίζεται με την εθνική άμυνα και τις προμήθειες του στρατού, ενώ η παραγωγή της αφορά υπαρκτές ανάγκες, παραγγελίες που, έτσι κι αλλιώς, υφίστανται και δεν χρειάζεται να «εφευρεθούν» για να λειτουργήσει απλά η επιχείρηση. Κι όμως· για 9 μήνες μένει ακέφαλη (μόλις πρόσφατα ανακοινώθηκαν τα ονόματα νέου προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου, αλλά είναι άγνωστο πότε θα γίνει η εγκατάστασή τους), οι δημόσιες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών κάνουν λόγο για εταιρία που προέρχεται «από μια ημιθανή και μια πεθαμένη εταιρία», δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός για το μέλλον. Τα 160 εκατ. ευρώ που έχουν εγκριθεί ως ετήσια χρηματοδότηση, δεν δίνεται το δικαίωμα από τον ΟΔΔΗΧ να εκταμιευθούν γιατί «δεν υπήρχε ενδιαφέρον από τις (ιδιωτικές) τράπεζες». Έτσι, ως λύση προβάλλεται ο «στρατηγικός επενδυτής». Ο γραμματέας του σωματείου του Υμηττού Παν. Δούκας θέτει αφοπλιστικά ερωτήματα: «Πώς ένας ιδιώτης θα έρθει να πάρει μια προβληματική και ζημιογόνα εταιρία;
Τι είναι αυτό που θα τον τραβήξει στα ΕΑΣ; Ο ιδιώτης δεν θα έχει στόχο, σε ένα βάθος χρόνου, να βγάλει κέρδη;».
Στην ανακοίνωσή τους τα σωματεία των εργαζομένων μιλούν για «στρατηγικούς επενδυτές αλά Μυτιληναίο στην ΕΛΒΟ, αλά THYSSEN στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά που, αφού άρμεξαν πρώτα τις κρατικές παραγγελίες, παράτησαν τους εργαζόμενους και τις επιχειρήσεις στη τύχη τους».
Η τραγική εμπειρία των υπόλοιπων μεγάλων βιομηχανιών από τους ιδιώτες «επενδυτές», είναι γνωστή. Άλλωστε, στην πρόσφατη ημερίδα του Σωματείου Υμηττού ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Μετάλλου Γιάννης Στεφανόπουλος εξέθεσε τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλες οι μεγάλες εναπομείνασες βιομηχανίες στον κλάδο – ΕΑΒ, τα δυο ναυπηγεία, η ΕΛΒΟ. «Δεν μπορούν όλα να απεμπολούνται στο όνομα της τρόικας και του ΔΝΤ. Υπάρχουν τομείς στρατηγικού ενδιαφέροντος», δήλωσε ο Γ. Σαράντης. Και ο Π. Δούκας μιλώντας στον Δρόμο και χωρίς να κρύβει την κομματική του προέλευση (ΠΑΣΚΕ) είναι ξεκάθαρος: «Βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μια πολιτική ιδιωτικοποίησης των πάντων. Πρέπει να ανατραπεί αυτή η προοπτική».
