Συνέντευξη στον Γιώργο Παπαϊωάννου
Το καλοκαίρι, εν μέσω των βομβαρδισμών του Ισραήλ στη Γάζα, το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού και η ανθρωπιστική οργάνωση Fair Planet ξεκίνησαν στην Ελλάδα μια πρωτοβουλία συλλογής ιατροφαρμακευτικού υλικού, εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στον δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό. Σύντομα, στους οργανωτές της πανελλαδικής εκστρατείας προστέθηκαν η Αλληλεγγύη Για Όλους, ο ραδιοφωνικός σταθμός 105,5 Στο Κόκκινο και η Ένωση Παλαιστινίων Εργαζομένων. Τα αποτελέσματα ήταν πάνω από κάθε προσδοκία αφού συγκεντρώθηκαν και στάλθηκαν 11 τόνοι υλικού. Εκπρόσωποι της εκστρατείας αλληλεγγύης κατάφεραν να βρεθούν πριν από λίγες μέρες στη Γάζα, παραδίδοντας την προσφορά χιλιάδων πολιτών. Η Έλενα Χατζημιχάλη από την Αλληλεγγύη Για Όλους και η οποία συμμετείχε στην αποστολή, μίλησε στον Δρόμο για την εμπειρία και ό,τι είδε στη Γάζα.
Η αποστολή ιατροφαρμακευτικού υλικού στη Γάζα ολοκληρώθηκε με μεγάλη, από όσο ξέρουμε, επιτυχία. Θα θέλαμε να μας μιλήσετε καταρχάς για όλη την προσπάθεια συγκέντρωσης του υλικού αλλά και για την αλληλεγγύη που επιδείχτηκε από χιλιάδες πολίτες.
Πραγματικά ήταν εντυπωσιακή η όλη προσπάθεια αλλά και η συμμετοχή του κόσμου. Η έκκληση για συλλογή φαρμάκων και υγειονομικού υλικού ξεκίνησε μετά και τους πρώτους βομβαρδισμούς και τις εικόνες που άρχισαν να έρχονται από τη Λωρίδα της Γάζας. Καταλάβαμε ότι υπάρχει πολύ μεγάλη ανάγκη, λόγω των σοβαρών ελλείψεων που οφείλονταν όχι μόνο στους βομβαρδισμούς, αλλά και στο συνεχή αποκλεισμό. Η συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη και στο επίπεδο της συλλογής φαρμάκων και στο επίπεδο της καταγραφής τους. Στη συλλογή συμμετείχαν κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία αλληλεγγύης από όλη την Ελλάδα, καθώς και διάφοροι τοπικοί φορείς, ραδιοφωνικοί σταθμοί, αλλά και μεμονωμένοι πολίτες που με πολύ συγκινητικό τρόπο έδειξαν την αλληλεγγύη τους.
Μεγάλη ποσότητα φαρμάκων συγκεντρώθηκε στη συναυλία αλληλεγγύης στις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών με τη Χαρούλα Αλεξίου. Ο κόσμος που ήρθε να συμπαρασταθεί σε εκείνο τον αγώνα, έδειξε ταυτόχρονα και την αλληλεγγύη του στον αγώνα των Παλαιστινίων. Άλλοι μας έπαιρναν συνεχώς τηλέφωνο και ρωτούσαν πού μπορούν να στείλουν και τι είδους φάρμακα χρειάζονται. Έτυχε να απαντήσω στο τηλέφωνο όταν ένας κύριος από την Σαντορίνη, μου είπε: «Θέλουμε να στείλουμε κάποιες κούτες με φάρμακα που έχουμε συγκεντρώσει από διάφορες περιοχές του νησιού». Όταν τον ρώτησα αν πρόκειται για κάποια συλλογικότητα, φορέα ή ομάδα αλληλεγγύης, μου είπε: « Όχι, είμαστε μια παρέα φίλων που δεν μπορούμε άλλο να βλέπουμε αυτές τις εικόνες στην Παλαιστίνη, τα τραυματισμένα παιδιά και τα βομβαρδισμένα σχολεία, για αυτό και θέλουμε να βοηθήσουμε όπως μπορούμε». Αυτό ήταν το έργο της συλλογής των φαρμάκων.
Πώς οργανώθηκε η καταγραφή χιλιάδων, από ό,τι καταλαβαίνουμε, σκευασμάτων και άλλου ιατρικού υλικού.
Ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο έργο που δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την μεγάλη συμμετοχή εθελοντών. Μέσα στο κατακαλόκαιρο, γιατί όλο αυτό γίνονταν κυρίως τον Αύγουστο, δούλευαν καθημερινά και με βάρδιες, πήγαιναν στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ελληνικού, το οποίο το είχε παραχωρήσει ο προηγούμενος δήμαρχος, ο κ. Κορτζίδης, ακριβώς για την δουλειά αυτή. Άνοιγαν κούτες που έφταναν καθημερινά, έκαναν καταγραφή, έλεγχο στις ημερομηνίες λήξης και διαχωρισμό. Μετά από αυτή τη διαδικασία, το υλικό τοποθετούνταν σε ειδικές κούτες για να είναι έτοιμο για αποστολή. Αφού ολοκληρώθηκε όλο αυτό και αφού κάναμε τις απαραίτητες διαδικασίες και επαφές, τόσο με το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, όσο και με την παλαιστινιακή πλευρά, αλλά και την πρεσβεία της Αιγύπτου, μπορέσαμε και ξεκινήσαμε το ταξίδι.
Ποιος ήταν ο επόμενος στόχος σας;
Ο δεύτερος στόχος ήταν, εκτός από τα φάρμακα, να μπορέσουμε να περάσουμε και εμείς! Δηλαδή, άνθρωποι από την Πρωτοβουλία να μπορέσουμε να φθάσουμε στη Γάζα, ώστε να μιλήσουμε με τους ανθρώπους εκεί και να μας μεταφέρουν τι έζησαν και πως πέρασαν την περίοδο των βομβαρδισμών αλλά και να δούμε σε τι κατάσταση είναι τα πράγματα τώρα. Το να περάσουν τα φάρμακα και εμείς ταυτόχρονα, είχε να κάνει με τη θέλησή μας να σπάσουμε, ως έμπρακτη αλληλεγγύη αλλά και συμβολικά, τον αποκλεισμό που βιώνει η Γάζα όλα αυτά τα χρόνια.
Καταφέρατε, λοιπόν, με δυσκολίες από όσο ξέρουμε, να φθάσετε στην Γάζα μαζί με τα φάρμακα. Ποια ήταν η κατάσταση που αντιμετωπίσατε εκεί;
Η αλήθεια είναι ότι η υποδοχή που μας επιφύλαξαν εκεί ήταν μεγαλύτερη από αυτό που περιμέναμε. Φτάσαμε στα σύνορα περνώντας από συνεχείς ελέγχους και ήταν μεγάλο το άγχος μας για το αν θα καταφέρουμε να περάσουμε. Όταν μετά από κάποιες ώρες περάσαμε, συναντήσαμε αναπάντεχα από την άλλη πλευρά των συνόρων ανθρώπους που είχαν έρθει εκεί για να μας υποδεχτούν. Ήταν, κυρίως, μια ομάδα υποδοχής από το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μια από τις αριστερές οργανώσεις της Παλαιστίνης και από την ομάδα Υγείας, με την οποία είχαμε συνεργασία και οι οποίοι έγιναν αποδέκτες μέρους της βοήθειας. Από το μεγάλο άγχος και την πίεση, βρεθήκαμε σε πολύ μεγάλη χαρά που μπορέσαμε και περάσαμε στην Γάζα και συναντήσαμε τους πρώτους ανθρώπους. Οι δυσκολίες ήταν πολλές και προκύπτουν ακριβώς από το ότι είναι μια χώρα σε αποκλεισμό, στην οποία είναι πολύ δύσκολο να μπουν και να βγουν άνθρωποι και εμπορεύματα.
Επιμένετε πολύ στο θέμα του αποκλεισμού. Μιλήστε μας περισσότερο για αυτόν.
Οι βομβαρδισμοί, οι επιθέσεις, ο πόλεμος είναι, φυσικά, μια τρομερή κατάσταση. Επιμένω, όμως, ότι το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν δεν είναι το ότι δεν έχουν νοσοκομεία και φάρμακα. Είναι ότι δεν μπορούν να έχουν φάρμακα γιατί τους απαγορεύεται! Για τον αποκλεισμό πρέπει να φωνάζουμε συνέχεια. Θα πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες γι’ αυτό, όχι μόνο από κοινωνικούς φορείς αλλά και σε επίπεδο ευρωπαϊκών κομμάτων και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ούτως ώστε να μπαίνει στην ατζέντα και να βρεθεί μια λύση με τη συμμετοχή αυτών των ανθρώπων. Το πρόβλημα δεν είναι απλά ανθρωπιστικό, για παράδειγμα η Αίγυπτος δίπλα έχει πολύ μεγάλο ανθρωπιστικό πρόβλημα φτώχειας και εγκατάλειψης. Στην Παλαιστίνη, όμως, υπάρχει μεγάλο πολιτικό θέμα, η Γάζα είναι μια τεράστια φυλακή και πρέπει όλοι να αντιδράσουμε σε αυτό.
Ήρθατε σε επαφή με καθημερινούς ανθρώπους στην Γάζα, πώς σας αντιμετώπισαν και τι είδατε;
Μιλήσαμε με πολλούς ανθρώπους, επισκεφτήκαμε διάφορες δομές Υγείας που κάποιες από αυτές είχαν καταστραφεί, επισκεφθήκαμε νοσοκομεία, μιλήσαμε με γιατρούς, πήγαμε και σε κάποιους κοινωνικούς φορείς. Εμείς θέλαμε δύο πράγματα, κυρίως, να μάθουμε. Το ένα ήταν το μέγεθος των καταστροφών και το δεύτερο είναι η καθημερινότητα σε μια αποκλεισμένη χώρα. Οι καταστροφές είναι τεράστιες. Στην πόλη της Γάζας, το κέντρο έχει μείνει σχετικά αλώβητο και βλέπεις μόνο κτίρια που, στοχευμένα, έχουν γκρεμιστεί. Παραέξω, όμως, δεν υπάρχει σπίτι που να είναι όρθιο ή να μην έχει ζημιές, να μην έχει περάσει ο πόλεμος απ’ αυτό. Όλο το βορειοανατολικό κομμάτι της Γάζας είναι κατεστραμμένο, πάρα πολλές συνοικίες, ολόκληροι δρόμοι και γειτονιές είναι χαλάσματα κι ο κόσμος μένει μέσα σε αυτά. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να πέσουν, αλλά και γιατί έγινε χρήση χημικών που δεν ξέρουν τι ακριβώς είδους ήταν και πόσο επικίνδυνα για την υγεία. Είναι τραγικό να βλέπεις παιδιά ξυπόλητα, να παίζουν και να ζουν στα χαλάσματα, να πίνουν ό,τι νερό βρίσκουν σε αυτές τις συνθήκες. Μεγαλύτερη αδικία δεν υπάρχει, όταν βλέπεις τέτοιες εικόνες.
Υπάρχει η αίσθηση ότι παρ’ όλο που στη Γάζα τα κτίρια έχουν γκρεμιστεί, το ηθικό και το φρόνημα των ανθρώπων παραμένει υψηλό.
Αυτό ήταν το δεύτερο εντυπωσιακό που αντικρίσαμε. Αν σκεφθεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι η πρώτη φορά που βομβαρδίζονται, είναι εντυπωσιακό το πώς κάθε φορά βρίσκουν το κουράγιο να αρχίσουν από την αρχή. Αυτήν την εντύπωση μας έδωσαν και τώρα. Μπορεί να φαίνονται φοβισμένοι, μπορεί να βλέπεις φόβο στα μάτια των παιδιών, για παράδειγμα, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που λένε είναι ότι εγώ είμαι εδώ, κατάφερα και έζησα, η ζωή συνεχίζεται και θα ξαναρχίσω από την αρχή, όπως το έχω ξανακάνει. Πολλοί από τους ανθρώπους που μιλούσαμε στις διάφορες συνοικίες, και μας έπαιρναν από το χέρι, μας πήγαιναν να μας δείξουν τα σπίτια τους, πού είναι ή μάλλον πού ήταν και πώς ζουν, μας έλεγαν: Πριν από λίγους μήνες είχα ολοκληρώσει το χτίσιμο του σπιτιού μου και τώρα έχει καταστραφεί, αλλά θα βρω τον τρόπο να το ξανακάνω. Δεν είναι εύκολος ο τρόπος, γιατί και πάλι εξαρτάται από το Ισραήλ που δεν επιτρέπει την εισαγωγή οικοδομικών υλικών. Δηλαδή, και να θέλει κάποιος να ξεκινήσει άμεσα εργασίες, μπορεί να το κάνει μόνο με υλικά που θα μαζέψει από τα ερείπια. Ήταν εντυπωσιακό, λοιπόν, όταν σου έλεγαν: Εγώ θα ξαναρχίσω πάλι από την αρχή…
