Για τη συμμετοχή του τη συναυλία «Μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ», το περασμένο Σάββατο, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μίλησε σαν… Βόσπορος μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα:
«Δεν μπορείς να απέχεις, όταν άνθρωποι αγωνίζονται για τον τόπο τους, για τη ζωή τους, για τις ζωές των παιδιών τους, για τα δέντρα τους, για τα νερά τους, για τα χώματά τους, για τα σπίτια τους, για το μέλλον τους, το παρόν τους… Δεν μπορείς να απέχεις.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό και ελπιδοφόρο το ότι γεννιέται κάτι, σε μια τέτοια περιοχή της Ελλάδας, εκεί που ήμασταν όλοι κοιμισμένοι, ξαφνικά διάφοροι λόγοι μας ανάγκασαν να έρθουμε μαζί, να βγούμε από το σπίτι μας, να σηκωθούμε από τον καναπέ. Να κάνουμε πράγματα, να αγωνιστούμε, με όλο το κόστος, με φυλακές, με διώξεις, με κινδύνους, με συνέπειες τεράστιες στο σπίτι του καθενός…
Δεν μπορείς να απέχεις από αυτό…
Αυτό είναι πατριωτισμός. Πατριωτισμός είναι το να αγαπάς τον τόπο σου και να παλεύεις με νύχια και με δόντια ώστε να συνεχίσει να υπάρχει και να μπορέσουν να τον χαρούν οι άλλοι άνθρωποι που έρχονται μετά από σένα.
Όταν είσαι τέτοιος πατριώτης, τότε αγαπάς και τις πατρίδες όλων των ανθρώπων, όλων των άλλων, που είναι αλλού, που έχουν άλλους τόπους δικούς τους και που κι αυτοί πρέπει να αγωνίζονται για τον τόπο τους, όχι ο ένας τόπος με τον άλλον, αλλά ο καθένας για τον δικό του τόπο και μέσα από αυτόν για τον τόπο όλων των άλλων ανθρώπων. Αυτό είναι το σπουδαίο σε αυτήν την ιστορία. Και μέσα από αυτήν τη σκέψη, αυτήν την αντίληψη που δημιουργείται στους ανθρώπους αυτούς, στα χωριά αυτά της Χαλκιδικής, δημιουργείται και η ανάγκη ταυτόχρονα να παλέψουν για εκείνους οι οποίοι συμφωνούν να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας γιατί είναι άνεργοι. Με τους ανθρώπους που λένε “εγώ προτιμώ ένα μεροκάματο από την υγεία μου”.
Αυτοί είναι απελπισμένοι άνθρωποι και πρέπει το καταλάβουμε και να τους στηρίξουμε. Κανένας απελπισμένος. Κανένας. Γιατί θα έχει τον δίπλα του, θα έχει το γείτονά του, θα έχει το συνάνθρωπό του, την κοινότητά του, τη συλλογικότητα που θα τον στηρίξει όχι σαν ελεημοσύνη, αλλά σαν βαθιά υποχρέωση, για να μπορέσει ο κόσμος να γίνει καλύτερος.
Αυτοί οι άνθρωποι που λένε “προτιμώ ένα μεροκάματο από τη φύση, από τον τόπο μου όπως τον ήξερα, από το μέλλον των παιδιών μου” πρέπει να στηριχτούν. Κι αυτό θα γίνει μόνο με μεγάλη προσπάθεια, μέσα από τη συλλογικότητα, μέσα από αυτό που ο καθένας δίνει στον αγώνα. Το οποίο είναι η ζωή όλη, στο τέλος, που τη δίνεις στον αγώνα, στο συνάνθρωπό σου, στον τόπο σου. Αυτό είναι ο τόπος σου: ο συνάνθρωπος. Και είναι μεγάλη ευλογία που ασχολούμαστε με αυτό το πράγμα, με τη μουσική, με τα τραγούδια και μας προσκαλούν κι εμάς και μας κάνουν συμμέτοχους του αγώνα τους, της προσπάθειάς τους, των αγωνιών τους, των ερωτημάτων τους… Είναι μεγάλη ευλογία, τους ευχαριστώ πάρα πολύ και εύχομαι καλή συνέχεια στον αγώνα.»
(https://www.youtube.com/watch?v=8GKkGivm88M)
Για τη μεταγραφή: Ζαχαρίας Ρουστάνης
