Η ερντογανική Τουρκία δεν αφήνει ούτε μια ευκαιρία ανεκμετάλλευτη για να αναδείξει την «αυτοκρατορική» νοοτροπία της και κυρίως να προωθήσει τους επεκτατικούς της σχεδιασμούς σε όλα τα πεδία.
Πρόσφατο παράδειγμα η εκμετάλλευση της σπουδής της δυτικής συμμαχίας να εντάξει με ταχύτατες διαδικασίες, εντός δύο βδομάδων είχε ανακοινώσει ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, τη Σουηδία και τη Φινλανδία στο ΝΑΤΟ ως κρίσιμο στοιχείο της κλιμακούμενης επιθετικότητας σε βάρος της Ρωσίας και εγκλωβισμού της σε ένα μακροχρόνιο πόλεμο-αντιπαράθεση τόσο στην Ουκρανία όσο και σε ολόκληρη την περιοχή.
Όλες οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ αποδέχθηκαν με ενθουσιασμό την πρόθεση των δύο χωρών για ένταξη στο ΝΑΤΟ και επιδόθηκαν σε μια «ευγενή άμιλλα» σχετικά με το ποια θα εγκρίνει πρώτη τη σχετική αίτηση. Το κλίμα ευφορίας της δυτικής συμμαχίας χάλασε προσωρινά ο Ερντογάν καθώς σε επίπεδο πρέσβεων του ΝΑΤΟ μπλόκαρε προσωρινά κάθε σχετική συζήτηση.
Είχε βέβαια προηγηθεί η διατύπωση επιφυλάξεων από την πλευρά της Τουρκίας για τις οποίες οι ΝΑΤΟϊκοί ιθύνοντες είχαν τη βεβαιότητα ότι θα ξεπεραστούν. Σουηδία και Φινλανδία ζήτησαν μάλιστα συνάντηση με τον Ερντογάν για να δοθούν οι αναγκαίες εξηγήσεις, πρόταση που η Τουρκία απέρριψε με προσβλητικό τρόπο.
Ο εκνευρισμός που επικρατεί στις γραμμές του ΝΑΤΟ δεν είναι ικανός να κάμψει την αποφασιστικότητα της Τουρκίας να εκμεταλλευτεί τον δυτικό σχεδιασμό για δικό της όφελος.
Επίσημα προβάλλεται ως δικαιολογία του βέτο η υποστήριξη που δήθεν δίνουν οι δυο σκανδιναβικές χώρες στο Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) και στο λεγόμενο δίκτυο Γκιουλέν που η Άγκυρα θεωρεί τρομοκρατικές οργανώσεις. Έχει μάλιστα διατυπώσει μια λίστα με 10 αιτήματα, που δύσκολα γίνονται αποδεκτά καθώς αποτελούν ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά των δύο χωρών, ως προϋποθέσεις άρσης του βέτο.
Είναι όμως φανερό ότι όλα αυτά αποτελούν απλά προσχήματα. Το βέτο της Τουρκίας αφορά κυρίως τους αμερικάνικους σχεδιασμούς και σηματοδοτεί την επιθυμία διαπραγματεύσεων για όλα τα επίμαχα θέματα: Έγκριση της αγοράς των μαχητικών F-16, άρση των κυρώσεων για τους ρωσικούς S-400 και επιστροφή στο πρόγραμμα των F-35, πράσινο φως για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε Συρία και Ιράκ, αποδοχή των τουρκικών σχεδιασμών σε Λιβύη, αναγνώριση της «Γαλάζιας Πατρίδας», διαμοιρασμός του Αιγαίου, «δύο κράτη» στην Κύπρο κ.λπ.
Η Τουρκία τα ζητά όλα γνωρίζοντας ότι η Δύση είναι πρόθυμη να ικανοποιήσει όποιες απαιτήσεις προκειμένου να αποτραπεί η μεγαλύτερη προσέγγισή της με τη Ρωσία.
Μένει να φανεί που θα καταλήξει το παζάρι και ποιος θα είναι ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης…
Σ.Π.
