Τη δεκαετία του ’70, μετά την πετρελαϊκή κρίση, οι οικονομολόγοι σάστισαν από την εμφάνιση ενός καινούργιου φαινομένου, αδιανόητου για τον «αιώνα της πλήρους απασχόλησης», δηλαδή της μεταπολεμικής περιόδου αδιατάρακτης εφαρμογής του κεϊνσιανού μοντέλου. Ένας συνδυασμός ύφεσης ή ισχνής ανάπτυξης, υψηλού πληθωρισμού και υψηλής ανεργίας καθήλωνε τις οικονομίες και διέψευδε τις βεβαιότητες της οικονομετρίας ότι ανεργία και πληθωρισμός είναι μεγέθη πάντα αντίστροφα.
Το φαινόμενο αυτό αποτέλεσε τη βάση για να κερδίσουν έδαφος οι λεγόμενες μονεταριστικές πολιτικές που ενθάρρυναν μια διαδικασία «αυτορρύθμισης» των αγορών και των τιμών και περιόρισαν το ρόλο του κράτους στη ρύθμιση της κυκλοφορίας του χρήματος.
Έπειτα από τρεις δεκαετίες κυριαρχίας του μονεταρισμού, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και στους κορυφαίους θεσμούς της διεθνούς οικονομίας (ιδιαίτερα στην Ε.Ε.), η βεβαιότητα ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός είχε βρει το τέλειο εργαλείο κατά των κρίσεων διαψεύδεται. Η χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική κρίση έφερε ξανά στο προσκήνιο όλα τα συστατικά του στασιμοπληθωρισμού, αν και όχι με την ίδια ένταση σε όλες τις χώρες. Στη χώρα-υβρίδιο που λέγεται Ελλάδα, τα μεγέθη που αποτυπώνουν το φαινόμενο την καθιστά case study: η ανεργία σε ποσοστό άνω του 12%, ο πληθωρισμός στο 5,4% και η ύφεση, βάσει των προβλέψεων του μνημονίου ΔΝΤ-Ε.Ε., από 2% έως 4% φέτος.
Οι συντάκτες του μνημονίου που προέβλεπαν πληθωρισμό έως 2% έλεγαν, φυσικά, συνειδητά ψέματα. Όπως ψευδής και υποκριτική ήταν και η «έκπληξη» των επιτηρητών για το άλμα του πληθωρισμού. Θα χρειαζόταν κάποιο θαύμα για να μην υπάρξει αυτό, με δεδομένη την αύξηση κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες στον ΦΠΑ και την αντίστοιχη αύξηση στους ειδικούς φόρους (καύσιμα, τσιγάρα, αλκοόλ). Κι ενώ Παπακωνσταντίνου και Κατσέλη θα παίζουν το θέατρο «Κέινς εναντίον Φρίντμαν» (με ευφάνταστες εναλλαγές στους ρόλους) για το αν φταίνε οι φόροι ή οι κερδοσκόποι, στις αρχές του νέου έτους, και εφόσον δεν υπάρξουν νέα μέτρα, αναμένεται το επόμενο πληθωριστικό σοκ, με τη μετάθεση στον υψηλό συντελεστή του ΦΠΑ (23%) του 30% των αγαθών πρώτης ανάγκης, και δη των τροφίμων.
Υποτίθεται ότι η συνταγή του μνημονίου ΔΝΤ-Ε.Ε. ήταν ο αποπληθωρισμός μισθών και τιμών, με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων, τη συντήρηση της ζήτησης και την ανάκαμψη, έστω σε 2-3 χρόνια. Στην πραγματικότητα, ο αποπληθωρισμός αφορά μόνο την αγορά εργασίας, ενώ στην αγορά των αγαθών εφαρμόζεται ένας άγριος «φορολογικός πληθωρισμός» που υπόσχεται ύφεση, συντριβή της αγοραστικής δύναμης των φτωχότερων νοικοκυριών και, σε δεύτερο χρόνο, κατάρρευση τιμών της βιομηχανίας. Η οποία ωστόσο, από λίγο έως ελάχιστα θα αμβλύνει τον «φορολογικό πληθωρισμό». Αντιθέτως, και την ύφεση θα διευρύνει, και τα λουκέτα στις επιχειρήσεις θα αυξήσει, και την ανεργία θα εκτινάξει, και θα οδηγήσει σε κατάρρευση επιμέρους υπερτιμημένες αγορές, όπως των ακινήτων.
Επομένως, ο στασιμοπληθωρισμός αλά ελληνικά δεν είναι μια απόκλιση από τους στόχους του μνημονίου κατοχής, αλλά η ουσία του. Και με την αδιάψευστη μαρτυρία και των αριθμών, είναι μια συνταγή χρεοκοπίας της χώρας και καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας.
Έπειτα από τρεις δεκαετίες κυριαρχίας του μονεταρισμού, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και στους κορυφαίους θεσμούς της διεθνούς οικονομίας (ιδιαίτερα στην Ε.Ε.), η βεβαιότητα ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός είχε βρει το τέλειο εργαλείο κατά των κρίσεων διαψεύδεται. Η χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική κρίση έφερε ξανά στο προσκήνιο όλα τα συστατικά του στασιμοπληθωρισμού, αν και όχι με την ίδια ένταση σε όλες τις χώρες. Στη χώρα-υβρίδιο που λέγεται Ελλάδα, τα μεγέθη που αποτυπώνουν το φαινόμενο την καθιστά case study: η ανεργία σε ποσοστό άνω του 12%, ο πληθωρισμός στο 5,4% και η ύφεση, βάσει των προβλέψεων του μνημονίου ΔΝΤ-Ε.Ε., από 2% έως 4% φέτος.
Οι συντάκτες του μνημονίου που προέβλεπαν πληθωρισμό έως 2% έλεγαν, φυσικά, συνειδητά ψέματα. Όπως ψευδής και υποκριτική ήταν και η «έκπληξη» των επιτηρητών για το άλμα του πληθωρισμού. Θα χρειαζόταν κάποιο θαύμα για να μην υπάρξει αυτό, με δεδομένη την αύξηση κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες στον ΦΠΑ και την αντίστοιχη αύξηση στους ειδικούς φόρους (καύσιμα, τσιγάρα, αλκοόλ). Κι ενώ Παπακωνσταντίνου και Κατσέλη θα παίζουν το θέατρο «Κέινς εναντίον Φρίντμαν» (με ευφάνταστες εναλλαγές στους ρόλους) για το αν φταίνε οι φόροι ή οι κερδοσκόποι, στις αρχές του νέου έτους, και εφόσον δεν υπάρξουν νέα μέτρα, αναμένεται το επόμενο πληθωριστικό σοκ, με τη μετάθεση στον υψηλό συντελεστή του ΦΠΑ (23%) του 30% των αγαθών πρώτης ανάγκης, και δη των τροφίμων.
Υποτίθεται ότι η συνταγή του μνημονίου ΔΝΤ-Ε.Ε. ήταν ο αποπληθωρισμός μισθών και τιμών, με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων, τη συντήρηση της ζήτησης και την ανάκαμψη, έστω σε 2-3 χρόνια. Στην πραγματικότητα, ο αποπληθωρισμός αφορά μόνο την αγορά εργασίας, ενώ στην αγορά των αγαθών εφαρμόζεται ένας άγριος «φορολογικός πληθωρισμός» που υπόσχεται ύφεση, συντριβή της αγοραστικής δύναμης των φτωχότερων νοικοκυριών και, σε δεύτερο χρόνο, κατάρρευση τιμών της βιομηχανίας. Η οποία ωστόσο, από λίγο έως ελάχιστα θα αμβλύνει τον «φορολογικό πληθωρισμό». Αντιθέτως, και την ύφεση θα διευρύνει, και τα λουκέτα στις επιχειρήσεις θα αυξήσει, και την ανεργία θα εκτινάξει, και θα οδηγήσει σε κατάρρευση επιμέρους υπερτιμημένες αγορές, όπως των ακινήτων.
Επομένως, ο στασιμοπληθωρισμός αλά ελληνικά δεν είναι μια απόκλιση από τους στόχους του μνημονίου κατοχής, αλλά η ουσία του. Και με την αδιάψευστη μαρτυρία και των αριθμών, είναι μια συνταγή χρεοκοπίας της χώρας και καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας.
Σάιλοκ
Σχόλια
