Φαίνεται, ωστόσο, πως οι ΗΠΑ συνειδητοποιούν πως η Αλλαγή έρχεται και έχουν, σύμφωνα με μια πληροφορία που διέρρεαν στις 27 Δεκέμβρη, αποφασίσει να παραχωρήσουν άσυλο στο Σάλεχ (υπό το πρόσχημα της «αποθεραπείας» του). Έτσι, το καθεστώς παίζει το τελευταίο του χαρτί για να διατηρήσει τη στήριξή του από τη «Διεθνή Κοινότητα»: τις τελευταίες ημέρες έχουν αναζωπυρωθεί οι μάχες με την Αλ Κάιντα, ενώ ένοπλοι Ισλαμιστές φέρονται ως υπεύθυνοι για το μακελειό στις 4 Γενάρη σε ξενοδοχείο του Άντεν όπου σερβιριζόταν αλκοόλ.
Του Μουράντ Αλαζάνι
Ανάμεικτα συναισθήματα περηφάνιας και θαυμασμού με κατέλαβαν όταν άκουσα για το καραβάνι της «Πορείας για τη Ζωή» που ξεκίνησε την Τρίτη το πρωί της 20ής Δεκέμβρη από την Πλατεία Ελευθερίας, στο Κυβερνείο της Ταΐζ. Χιλιάδες νέων συμμετείχαν με τα πόδια στην πορεία διάρκειας 5 ημερών και μήκους 250 χλμ.
Έφτασαν στον προορισμό στην Πλατεία Της Αλλαγής στη Σανάα το Σάββατο 24 Δεκέμβρη προϋπαντούμενοι θερμά από νεολαίους επαναστάτες στην είσοδο της πόλης. Περπατώντας, ήθελαν να αναδείξουν δύο σημεία-κλειδιά για τα νεολαιϊστικο κίνημα: τη δημόσια απόρριψη της αμνηστίας στο Σάλεχ και τη διατράνωση της συνέχισης της επαναστατικής τους διαμαρτυρίας.
Ήθελαν ολόκληρη η διεθνής κοινότητα να καταλάβει πως αυτό που συμβαίνει στην Υεμένη είναι, στην πραγματικότητα, μια επανάσταση, όχι μια πολιτική κρίση. Απ’ αυτή την άποψη, ήθελαν ο κόσμος να πάρει στα σοβαρά τα αιτήματά τους για πλήρη ανατροπή του καθεστώτος Σάλεχ και έναρξη οικοδόμησης μιας δημοκρατικής χώρας των πολιτών.
Όταν άρχιζαν την πορεία, γνώριζαν πως μπορεί να έμπαιναν σε πολλούς κινδύνους, ακόμα και για τη ζωή τους. Δεν ήταν απίθανο αλήτες και ελεύθεροι σκοπευτές να τους προκαλούσαν απώλειες. Ωστόσο, αυτές οι σκέψεις διαλύονταν καθώς ανέβαιναν τους ορεινούς δρόμους των πόλεων Ιμπ και Ντάμαρ. Στην είσοδο της πόλης Σανάα και κάποιους δρόμους της δέχτηκαν σφοδρή επίθεση από τέτοιους. Οι αρχικές αναφορές έκαναν λόγο για τουλάχιστον 13 νεκρούς διαδηλωτές και δεκάδες άλλους τραυματίες. Παρά τις απώλειες σε ψυχές, τους κινδύνους και τα προβλήματα, που η νεολαία συνάντησε στο διάβα της, η ηρωική πορεία ολοκληρώθηκε και αποτελεί μια τομή στην πορεία της επανάστασης. Από μια πλευρά αποκάλυψε το πραγματικό βάθος της συνεισφοράς της αραβικής νεολαίας στην επιτυχία των επαναστατικών διαμαρτυριών. Πράγματι, αυτό που περισσότερο εξέπληξε τον κόσμο από την Αραβική Άνοιξη δεν ήταν το απρόβλεπτο των γεγονότων, όσο το επίπεδο πολιτισμού που χρησιμοποιήθηκε για την επίτευξη της επιτυχίας. Η «Πορεία για τη Ζωή» είναι απλώς ένα παράδειγμα της αποφασιστικότητας της νεολαίας να καθορίσει το μέλλον της Υεμένης χωρίς όπλα, βία και αιματοχυσία.
Παρά το θάρρος των διαδηλωτών και την αφοσίωσή τους στη μη βία, τα ΜΜΕ αποσιώπησαν τη σημασία της πορείας, παρουσιάζοντάς τη ως μια ακόμα «ειρηνική πορεία». Η πορεία έσπασε τα κλισέ της Υεμένης ως μιας χώρας βομβιστικών επιθέσεων και τρομοκρατών. Αν καλυπτόταν όπως της άξιζε, θα παρουσίαζε σε όλο τον κόσμο την Υεμένη ως έναν απελευθερωτικό στρατό που δίνει ελπίδα σε όσους επιζητούν την ελευθερία αλλά στερούνται τα μέσα επίτευξής της.
Η πορεία είναι ένα σύμβολο του ιστορικού νέου δρόμου του αραβικού κόσμου. Η περιοχή είναι μάρτυρας της γέννησης μιας νέας γενιάς που έχει σπάσει τα δεσμά της καταπίεσης και της υποταγής. Συνειδητοποιώντας την οικουμενικότητα του δικαιώματος στην αξιοπρεπή ζωή και την ελευθερία επιλογών, η νέα αυτή γενιά επιθυμεί να καθορίσει το μέλλον της και την οικοδόμησ η της χώρας της. Όπως έλεγαν και κάποιοι «η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα για τη χειραφέτηση». Ωστόσο, προς μεγάλη μας έκπληξη, τέτοια καθοριστική πορεία έτυχε χλιαρής υποδοχής από πολιτικούς αναλυτές και σχολιαστές. Αγνόησαν τη μοναδικότητα του γεγονότος για μια χώρα σαν την Υεμένη και την αποκήρυξαν ως άκαιρη. Κάποιοι, μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να δηλώσουν πως η πορεία θα έθετε κινδύνους για την πρωτοβουλία των χωρών του Κόλπου, καθώς θα παραβίαζε τους όρους που έθεσε ο Σάλεχ για συμφωνία. Όμως, οι διαδηλωτές πρότειναν εμπράκτως στους πολιτικούς αναλυτές να αντικαταστήσουν τέτοιες απόψεις με άλλες, πιο πραγματιστικές.
Πρώτον, στους αναλυτές πρέπει να θυμίσουμε ότι η νεολαία ποτέ δεν αποδέχτηκε μια συμφωνία, επομένως, δεν μπορεί να την παραβιάσει. Να γιατί, εξάλλου, η νεολαία δεν έφυγε από τις Πλατείες Αλλαγής και Ελευθερίας όλης της Υεμένης. Οι αναλυτές πρέπει να θυμούνται πως ήταν η νεολαία και οι θυσίες της που ανάγκασαν το Σάλεχ, απρόθυμα, να υπογράψει τη συμφωνία. Ήταν οι νεολαία που κράτησε τις εστίες της επανάστασης ζωντανές, όταν πολλοί πίστευαν πως είχε πεθάνει. Ακόμα και ο Σάλεχ ήξερε πως ήταν η νεολαία η ραχοκοκαλιά της επανάστασης και ζητούσε να φύγει αυτή από τις πλατείες με τη σύναψη οποιασδήποτε συμφωνίας. Η αντιπολίτευση απέρριψε το αίτημα του Σάλεχ, γιατί και αυτή ήξερε πως η νεολαία είναι η δύναμη της επανάστασης. Για αυτό, η νεολαία δεν μπορεί να αποδεχτεί καμία εγγύηση ή αμνηστία σε όσους επί δεκαετίες λεηλάτησαν την Υεμένη.
Η νεολαία συνιστά δικλείδα ασφαλείας για κάθε μελλοντικό πολιτικό διακύβευμα. Έτσι, όσο πιο πολύ η νεολαία εντείνει τις διαμαρτυρίες της, τόσο πιο πολλές επιτυχίες θα έχει η επανάσταση. Η «Πορεία για τη Ζωή» είναι ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Από μια άλλη πλευρά, έχει διαφανεί πως η επαναστατική διαμαρτυρία είχε φτάσει σε ένα σημείο στασιμότητας, όπου μια ανανέωσή της φαινόταν απίθανη. Η «Πορεία» σταμάτησε αυτή τη στασιμότητα, μπολιάζοντας τις διαμαρτυρίες με νέο πνεύμα και μέσα έκφρασης. Αυτό επαληθεύτηκε σε πολλές πλατείες της χώρας. Ήδη πολλές μεγάλες πορείες σχεδιάζονται: μια ώς το Άντεν (πρωτεύουσα της άλλοτε Β. Υεμένης) για την ανάδειξη της ενότητας και μια άλλη από την Α’ Ντάλια στη Σανάα.
Οι πορείες πρέπει να αγκαλιαστούν, καθώς εκπροσωπούν ό,τι πιστεύουμε πως η Υεμένη πρέπει να γίνει. Συγκλονίστηκα, όπως πολλοί άλλοι, όταν η συμμετοχή στην πορεία μεγάλωνε, καθώς προσχώρησαν νέοι από την Ιμπ, την Αλ Μπιντά, τη Ράντα και τη Ντάμα. Ακόμα και φυλές βάδισαν μαζί, διαδηλώνοντας την επιθυμία τους να προστατέψουν την Πορεία. Είναι σπάνιο να ακούμε ειδήσεις που μας φέρνουν κοντά, ειδικά αφού συχνά φοβόμαστε πως απομακρυνόμαστε συνεχώς. Ο Σάλεχ κυβερνούσε διχαστικά και η Πορεία ακύρωσε το διχασμό, δείχνοντας τη δυνατότητα ενότητας. Η «Πορεία» μάς επέτρεψε, για πρώτη φορά, να συσπειρωθούμε γύρω από ένα στόχο, την ανατροπή του καθεστώτος για ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα.
Οι νέοι θυσιάστηκαν για την επανάσταση και τώρα δεν πρέπει να μειώσουμε το ρόλο τους στη διαμόρφωση της νέας Υεμένης. Η νεολαία πάντα ήταν στην καρδιά των εξεγέρσεων: πρώτη στους δρόμους, λιγότερο πιθανόν να εκφοβιστεί και πιο σίγουρη να υψώσει τη φωνή της έναντι των Αρχών. Δέχτηκαν έντονη κριτική. Είναι ώρα να συμμετέχουμε μαζί τους στις πορείες και να τους επευφημήσουμε ως τους ήρωες που χρειάζεται η χώρα.
* Ο Μουράντ Αλαζάνι είναι αν. καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Σαναά, επικεφαλής της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Συντονιστικού Συμβουλίου της Νεανικής Επανάστασης για την Αλλαγή, συνεργάζεται με το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα, καθώς και με αγγλόφωνες εφημερίδες της Υεμένης. Τον Ιούνιο επισκέφτηκε την Ελλάδα και μίλησε στο φεστιβάλ Resistance της ΚΟΕ.
