Πόσο πραγματικός είναι ο ακροδεξιός κίνδυνος;
του Ερρίκου Φινάλη
Πλησιάζουν οι γαλλικές προεδρικές εκλογές (πρώτος γύρος στις 23 Απριλίου), και εντείνεται η αγωνία για την πιο αβέβαιη αναμέτρηση των τελευταίων δεκαετιών, αφού τα παραδοσιακά πολιτικά στρατόπεδα έχουν γίνει άνω κάτω. Πράγμα που βέβαια δεν θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση, αφού η άρχουσα τάξη σπαράσσεται από εσωτερικές αντιθέσεις και η έλλειψη ενιαίου προσανατολισμού της επιτείνεται από το όλο και πιο ασταθές ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο. Έτσι, κανείς από τους επικρατέστερους υποψήφιους δεν κάνει μέχρι στιγμής την έκπληξη, πόσο μάλλον που και οι τρεις πρώτοι των δημοσκοπήσεων, η ακροδεξιά Λεπέν, ο «προοδευτικός» Μακρόν και ο κεντροδεξιός Φιγιόν, πλήττονται από την εμπλοκή τους σε οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα [βλ. φύλλο 345 και φύλλο 347]. Και επιτείνουν την απέχθεια των πολιτών προς ένα διεφθαρμένο και αντιδραστικό πολιτικό σύστημα. Γι’ αυτό εξάλλου το 35-40% λέει ότι δεν θα ψηφίσει και, επιπλέον, το 40% όσων εκφράζουν οποιαδήποτε πρόθεση ψήφου δηλώνει ότι «μπορεί να αλλάξουν γνώμη».
Παρ’ όλα αυτά, τα γαλλικά και διεθνή ΜΜΕ εξακολουθούν να επισείουν τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς Λεπέν – η οποία έρχεται μεν πρώτη στις δημοσκοπήσεις, αλλά κι αυτή καθηλωμένη στο 25% περίπου. Δεν κάνουν βέβαια κανέναν κόπο να εξηγήσουν πώς η Ακροδεξιά αναδεικνύεται σε πρώτη δύναμη της πεφωτισμένης Γαλλίας, έστω και με 25%, και περιορίζονται να κινδυνολογούν για το χάος που θα επιφέρει μια (μάλλον απίθανη) επικράτηση της «Γαλλίδας Τραμπ» στο δεύτερο γύρο. Το μόνο που κάνουν είναι να κουνούν το φόβητρο της Λεπέν ώστε να μαζέψουν πίσω στο μαντρί των παραδοσιακών συστημικών κομμάτων τα πρόβατα που τους έχουν ξεφύγει. Και είναι πολλά! Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να εξετάσουμε τι προτείνει η Λεπέν, και γιατί αυτό συγκινεί ένα ικανό τμήμα του εκλογικού σώματος, αλλά και τα όρια της δυναμικής της.
«Θα ξαναστήσουμε τη Γαλλία στα πόδια της»
Η Γαλλία πάσχει, πάνω απ’ όλα, εξαιτίας της επιτροπείας της από την Ευρωπαϊκή Ένωση και της γενικής αποδιοργάνωσης που βασιλεύει πρώτα-πρώτα στα μυαλά των υποτιθέμενων ελίτ… Όπως έγινε κάθε φορά στην πολυτάραχη ιστορία της Γαλλίας, η ανάταση θα προέλθει από το λαό – δηλαδή την καρδιά της χώρας.
Έτσι ξεκινά το προοίμιο της «προεδρικής δέσμευσης της Μαρίν Λεπέν», και συνεχίζει ως εξής:
Θα ξαναστήσουμε τη Γαλλία στα πόδια της μέσα σε πέντε χρόνια:
– Ανακτώντας την εδαφική, νομισματική, οικονομική και νομοθετική ανεξαρτησία.
– Αποκαθιστώντας ένα ισχυρό κράτος και επαναφέροντας παντού τη δημοκρατική τάξη.
– Επιβεβαιώνοντας τις γαλλικές αξίες και τους κανόνες του κοσμικού κράτους.
– Δίνοντας αξία στην εργασία, υπερασπίζοντας την αγοραστική δύναμη και αναπτύσσοντας τη γαλλική απασχόληση.
– Οργανώνοντας τη φορολογική δικαιοσύνη και την αποτελεσματικότητα της διαχείρισης του δημόσιου χρήματος.
– Σώζοντας την Κοινωνική Ασφάλιση και εγγυώμενοι τις συντάξεις…
Όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν στο όνομα του λαού, δηλαδή με το λαό και για το λαό. Θα υλοποιηθούν στα πλαίσια μιας Δημοκρατίας ενδυναμωμένης από την προσφυγή σε δημοψηφίσματα, τα οποία θα επιτρέψουν στους πολίτες να εγκρίνουν τα μεγάλα βήματα της προεδρικής δράσης. Η ανάταση θα σέβεται τις ισορροπίες, που είναι απαραίτητες για τη συνοχή και για την επιτυχή ανάκαμψη του έθνους…
Μετά τις γενικότητες ακολουθεί ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που χωρίζεται σε 7 κεφάλαια: 1) Γαλλία ελεύθερη, 2) Γαλλία ασφαλής, 3) Γαλλία ευημερούσα, 4) Γαλλία δίκαιη, 5) Γαλλία περήφανη, 6) Γαλλία ισχυρή, 7) Γαλλία αειφόρος. Κι αυτά εξειδικεύονται σε 144 συνολικά σημεία που αποτελούν ένα αμάλγαμα ακραίων νεοφιλελεύθερων και αυταρχικών μέτρων με προστατευτικές, «φιλολαϊκές» ή και… αμεσοδημοκρατικές ρυθμίσεις.
Γαλλικό άρωμα «μόνο για καθαρόαιμους»
Πράγματι, εάν διατρέξει κανείς το προεκλογικό πρόγραμμα της Λεπέν θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα εκσυγχρονισμένο και καλοδιατυπωμένο μεν, αλλά «κλασικό» πρόγραμμα της Ακροδεξιάς, όπου ένα πανίσχυρο κράτος συνδυάζει τη… στοργή έναντι των «καθαρόαιμων» υπηκόων του με την πυγμή προς τα «παράσιτα». Και ταυτόχρονα επιχειρεί να εκφράσει πολιτικά την αντίθεση (πλέον οξυμένη σε ακραίο βαθμό, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά διεθνώς) ανάμεσα σε έναν «καλό» καπιταλισμό που παράγει και έναν «κακό» που σπεκουλάρει.
Το πρόβλημα και η σύγχυση ξεκινά όταν συγκρίνει κανείς ένα τέτοιο πρόγραμμα με αυτά των υπόλοιπων συστημικών ανθυποψηφίων της Λεπέν, περιλαμβανομένων αυτών που προέρχονται από τη σοσιαλδημοκρατία – οι οποίοι δεν μπορούν να κρύψουν ότι θέλουν ακόμη περισσότερη παγκοσμιοποίηση και νεοφιλελευθερισμό. Φτάνοντας έτσι να καθιστούν συγκριτικά συμπαθή(!) μια Ακροδεξιά που δεν διστάζει να βάλει στη σημαία της αιτήματα τα οποία είχε συνηθίσει –και ξέχασε– να υπερασπίζει η Αριστερά.
Η σύγχυση επιτείνεται από το γεγονός ότι την ατζέντα την καθορίζει αυτή η διαμάχη μεταξύ του «εθνικού» και του «κοσμοπολίτικου» κεφαλαίου (που στην πραγματικότητα και πολεμούν μεταξύ τους, και αλληλοσυμπληρώνονται – αλλά αυτό απαιτεί ένα ξεχωριστό άρθρο!). Η Αριστερά απλά παρακολουθεί αμήχανα και μπατάρει είτε προς τη μία είτε προς την άλλη πλευρά, ανίκανη να καταλάβει πώς και πόσο αλλάζει ο κόσμος και να διαμορφώσει αυτόνομη στρατηγική που θα υπηρετεί τις ανάγκες της λαϊκής πλειοψηφίας. Οι λαμπρές εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον καταθλιπτικό κανόνα… Έτσι φτάνει η ακροδεξιά Λεπέν να ελκύει στρώματα που παραδοσιακά ανήκαν στην Αριστερά, και να ποζάρει ως «φιλολαϊκή».
Η περίπτωση Μελανσόν, ανάχωμα στην Ακροδεξιά
Παραμένοντας στη γαλλική περίπτωση, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν δεν υπήρχε η υποψηφιότητα του Ζαν-Λικ Μελανσόν. Με το 10-12% που φαίνεται να έχει ως πρόθεση ψήφου, ο Μελανσόν ανακόπτει το ρεύμα φυγής απογοητευμένων και θυμωμένων παραδοσιακών ψηφοφόρων της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς προς τη Λεπέν, αφού αποτελεί μια ριζοσπαστική και προοδευτική εναλλακτική λύση. Και, κυρίως, επειδή απορρίπτει το «τελειωμένο» πολιτικό σύστημα και αρνείται να συνεργαστεί μαζί του – περιλαμβάνοντας σ’ αυτό και τους «σοσιαλιστές», πράγμα πρωτοφανές για τις συνήθειες της γαλλικής Αριστεράς, η οποία είχε μάθει να σέρνεται πίσω τους.
Γι’ αυτό ο Μελανσόν συγκεντρώνει τη μήνι όλων των δυναμικών συστημικών κέντρων, που τον βαφτίζουν ακραίο και ανεύθυνο. Χαρακτηρισμοί που μέχρι πρόσφατα του αποδίδονταν και από το Γαλλικό Κ.Κ. (σκιά του παλιού εαυτού του), το οποίο προσανατολιζόταν σε μια κοινή υποψηφιότητα με τους «σοσιαλιστές» και τους Πράσινους. Αλλά τελικά η ηγεσία του Γαλλικού Κ.Κ. θα πιει και αυτό το πικρό ποτήρι, αφού η βάση εξεγέρθηκε και την εξανάγκασε να δηλώσει, τελικά, τη στήριξή της στον «ακραίο»…
Για να επανέλθουμε στην πέτρα του σκανδάλου: στο παρακείμενο πλαίσιο μπορεί κανείς να δει μια σειρά θέσεις της «προεδρικής δέσμευσης της Μαρίν Λεπέν», και συγκεκριμένα μερικές από αυτές που φέρνουν σε αμηχανία μια Αριστερά προσκολλημένη σε ένα παρελθόν που δεν υφίσταται πλέον. Ούτως ή άλλως, η πλειοψηφία της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς «χάρισε» στη Λεπέν αυτές τις θέσεις, και μαζί τους και εκατομμύρια παραδοσιακών ψηφοφόρων της, από τη στιγμή που επέλεξε το δήθεν μικρότερο κακό: δηλαδή την κοσμοπολίτικη παγκοσμιοποίηση, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση κι άλλα τέτοια ψευδεπίγραφα οράματα που κατέστρεψαν τη ζωή πλατιών στρωμάτων, κόντρα στην «εθνικιστική αναδίπλωση» που επιλέγουν και τμήματα των αρχουσών τάξεων.
Θέσεις που μπερδεύουν
Παραθέτουμε εδώ μερικές από τις 144 προεκλογικές δεσμεύσεις της Λεπέν – ο σχολιασμός τους, έστω και σύντομα, έχει γίνει στο κυρίως άρθρο. Στην επιλογή αυτή δεν περιλαμβάνονται οι εμφανώς αντιδραστικές δεσμεύσεις, δηλαδή οι «κλασικές» ακροδεξιές θέσεις που, ακόμη κι όταν γράφονται με προσεκτικές διατυπώσεις, καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου. Βέβαια, όντας αναγκασμένη να ικανοποιήσει κάπως και το παραδοσιακό ακροδεξιό ακροατήριο, η Λεπέν συχνά χάνει το μοντέρνο προσωπείο της και διατυπώνει τις μπαγιάτικες φαντασιώσεις μιας πεταινικής Γαλλίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τα πιο γελοία, η δέσμευση για επαναφορά της σχολικής ποδιάς! Ας δούμε όμως ορισμένες άλλες θέσεις, που θα μπέρδευαν αρκετούς αν δεν έγραφαν στην ούγια… «Μαρίν Λεπέν»:
1. Να ξαναβρούμε την ελευθερία μας και να γίνουμε κυρίαρχοι της μοίρας μας δίνοντας πίσω στο γαλλικό λαό την κυριαρχία του (νομισματική, νομοθετική, εδαφική, οικονομική). Για να επιτευχθεί, θα ξεκινήσουμε διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους μας που θα ακολουθηθεί από δημοψήφισμα για τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στόχος είναι να επιτύχουμε ένα ευρωπαϊκό σχέδιο που θα σέβεται την ανεξαρτησία της Γαλλίας, τις εθνικές κυριαρχίες, και θα υπηρετεί τα συμφέροντα των λαών.
5. Καθιέρωση πραγματικών δημοψηφισμάτων λαϊκής πρωτοβουλίας κατόπιν πρότασης τουλάχιστον 500.000 εκλογέων.
7. Εγγύηση της ελευθερίας έκφρασης και των ψηφιακών ελευθεριών μέσω της συμπερίληψής τους στις βασικές ελευθερίες που εγγυάται το Σύνταγμα, με ταυτόχρονη ενίσχυση της καταπολέμησης του ψηφιακού τζιχαντισμού και της παιδοφιλικής εγκληματικότητας.
34. Εφαρμογή σχεδίου επανεκβιομηχάνισης στα πλαίσια συνεργασίας μεταξύ της βιομηχανίας και του κράτους-στρατηγού, ώστε να ευνοηθεί η πραγματική οικονομία έναντι της χρηματιστηριακής σπέκουλας.
37. Εγκαθίδρυση ενός αυθεντικού οικονομικού πατριωτισμού με απελευθέρωση από τους ευρωπαϊκούς καταναγκασμούς και με ανάθεση των δημόσιων συμβάσεων σε γαλλικές επιχειρήσεις, εάν η διαφορά τιμής είναι εύλογη.
39. Δημιουργία ενός κρατικού επενδυτικού ταμείου με διπλή αποστολή: την προστασία των επιχειρήσεων από τα όρνεα των αγορών και από επιθετικές εξαγορές, και την κρατική συμμετοχή σε υποσχόμενους τομείς.
49. Απελευθέρωση της πρόσβασης στην πίστωση για τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις με ευνοϊκά επιτόκια υπό την επίβλεψη της Τράπεζας της Γαλλίας ώστε το χρηματοπιστωτικό σύστημα να τεθεί στην υπηρεσία της πραγματικής οικονομίας.
50. Μείωση στο μισό του ανώτατου επιτοκίου για τα δάνεια και τους χρεωστικούς λογαριασμούς των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών.
63. Διατήρηση των 35 ωρών ως νόμιμης διάρκειας της εβδομαδιαίας εργασίας. Άδεια για αποκλειστικά κλαδικές διαπραγματεύσεις επέκτασης των ωρών εργασίας υπό τον όρο πλήρους μισθολογικής αποζημίωσης (πληρωμή 37 ωρών για 37 ώρες εργασίες).
74. Διασφάλιση δίκαιης φορολογικής συνεισφοράς με απαγόρευση οιασδήποτε αύξησης του ΦΠΑ και της Κοινωνικής Συνεισφοράς, και με διατήρηση του Φόρου Περιουσίας. Μείωση κατά 10% της φορολόγησης των τριών χαμηλότερων εισοδηματικών κατηγοριών.
79. Απαγόρευση πρόσβασης στις δημόσιες αγορές των πολυεθνικών που φοροδιαφεύγουν και αρνούνται να συμμορφωθούν.
118. Αποχώρηση από την ενοποιημένη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ, ώστε η Γαλλία να μην σύρεται σε πολέμους που δεν είναι δικοί της.
122. Θέση της Γαλλίας στην υπηρεσία ενός πολυπολικού κόσμου που θα βασίζεται στην ισότητα δικαιωμάτων των εθνών, στη διαρκή διαβούλευση και στο σεβασμό της ανεξαρτησίας τους.
127. Απόρριψη των διεθνών συνθηκών ελεύθερου εμπορίου (TAFΤA, CETA κ.λπ.)
131. Για την προστασία του περιβάλλοντος, ρήξη με το οικονομικό μοντέλο της άγριας παγκοσμιοποίησης και του κοινωνικού, υγειονομικού και περιβαλλοντικού ντάμπινγκ.
136. Απαγόρευση της εξόρυξης αερίου από σχιστολιθικά πετρώματα όσο δεν πληρούνται ικανοποιητικές συνθήκες για το περιβάλλον, την υγεία και την ασφάλεια. Απαγόρευση των Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών, εφαρμόζοντας την αρχή της πρόληψης.
138. Εγγύηση της ισότιμης πρόσβασης σε δημόσιες υπηρεσίες σε όλο το έδαφος, και ιδίως στις αγροτικές περιοχές. Απόρριψη της απελευθέρωσης των σιδηροδρόμων που ζητά η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα ταχυδρομεία και οι σιδηρόδρομοι θα παραμείνουν δημόσιες επιχειρήσεις.
144. Υποστήριξη της προσπάθειας επενδύσεων σε υποδομές, ιδίως στην ύπαιθρο. Επανεθνικοποίηση των αυτοκινητόδρομων, ώστε να επιστραφεί στους Γάλλους η κληρονομιά που χρηματοδότησαν και τους υφαρπάχθηκε. Γενικότερα, άρνηση πώλησης στρατηγικών τομέων που κατέχονται από το Δημόσιο.
