Μια εξαιρετική δουλειά που κρατάει χρόνια, στο 2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης
Ένα παιδί σκοτώνεται κάθε μία ώρα στη Λωρίδα της Γάζας, σύμφωνα με την προχθεσινή έκθεση του ΟΗΕ. Ο συνολικός απολογισμός από την έναρξη της πρόσφατης ισραηλινής επιχείρησης είναι 800 νεκροί Παλαιστίνιοι και ανάμεσά τους 190 παιδιά. Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ συμφώνησε (επιτέλους) να ξεκινήσει έκτακτη διεθνή έρευνα για «όλες τις παραβιάσεις που ενδέχεται να έχουν διαπραχθεί», με στόχο να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι, σαν να υπάρχει περίπτωση να αναγνωριστούν ελαφρυντικά στην εξόντωση άμαχου πληθυσμού, στην εξολόθρευση ενός λαού.
Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε ότι θα λάμψει κάποτε η αλήθεια, αν δεν είναι να λάμψει το γρηγορότερο, ώστε να σταματήσει αμέσως πριν «ολοκληρωθεί» αυτή η πολεμική κτηνωδία;
Μόνο τα μάτια της ψυχής φαίνεται να μπορούν να δουν αμέσως την αλήθεια, χωρίς να χρειάζονται συσκέψεις επί συσκέψεων και «βαθυστόχαστες» γραφειοκρατικές εντρυφήσεις και αναβολές. Τα μάτια ίσως των μικρών παιδιών που διαπερνούν τις ευτελείς σκοπιμότητες και τις φτηνές δικαιολογίες ώστε να συναντήσουν την υπέρτερη αξία της ανθρώπινης ζωής και του δικαίου.
Αυτήν ακριβώς την αφοπλιστική παιδική ματιά-καταλύτη, αυτά τα μάτια της αθωότητας με την ευεργετική προοπτική αναζήτησε και βρήκε ο Δρόμος στο 2ο Γυμνάσιο Ηλιούπουλης, και μάλιστα συγκεντρωμένα υπό τη σκέπη της καθηγήτριας Τζένης Σιούτη, που συντονίζει και προσπαθεί να διαδώσει τα ευρήματα της ευαισθησίας τους στην κοινωνία.
Με θεατρικές παραστάσεις, παραμύθια, κείμενα και εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης, μοιάζουν να υπηρετούν άριστα τους γνωστούς στίχους του Γιάννη Ρίτσου, «αν όλα τα παιδιά της γης/ φωνάζαν τους μεγάλους/ κι αφήναν τα γραφεία τους/ και μπαίναν στο χορό/ ο κύκλος θα γινότανε/ ακόμα πιο μεγάλος/ και δυο φορές τη Γη μας/ θ’ αγκάλιαζε θαρρώ».
Το ιστορικό της αφύπνισης των μαθητών
Εξηγώντας πώς ξεκίνησε το εγχείρημα, η καθηγήτρια Τζένη Σιούτη περιγράφει:
«Στο σχολείο μας το Νοέμβρη του 2010 στήθηκε μια ομάδα αλληλεγγύης στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού. Αυτή προέκυψε αυθόρμητα όταν στους μαθητές της πολιτιστικής ομάδας διάβασα τους μονολόγους των παιδιών της Γάζας, που είχαν γραφτεί μετά την ισραηλινή επέμβαση το Δεκέμβρη 2008-Γενάρη 2009 από τους Ισραηλινούς. Όλοι μαζί συμφωνήσαμε να τους δραματοποιήσουμε και να τους παρουσιάσουμε, ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου το αποδέχτηκε με θέρμη και έτσι προχωρήσαμε σε μεγάλη εκδήλωση στο δημοτικό θέατρο της πόλης μας.
Μετά την εκδήλωση εκφράστηκε από τα παιδιά η επιθυμία να παραμείνει αυτή η ομάδα αλληλεγγύης, εφόσον το παλαιστινιακό ζήτημα έμενε άλυτο. Έτσι οι μαθητές μου έγραψαν τότε τους δικούς τους μονολόγους, απαντώντας ουσιαστικά στα εγκλωβισμένα παιδιά της Γάζας.
Πρόκειται για συγκλονιστικά κείμενα τα οποία με τη βοήθεια κάποιων συναδέλφων και του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, εκδώσαμε με τη μορφή λευκώματος. Τότε αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια γωνιά αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, με ταμπλό και ανακοινώσεις, φωτογραφίες και ζωγραφιές και ειδήσεις από τη μαρτυρική χώρα. Αυτή η γωνιά βρήκε τη θέση της στη δική μου αίθουσα. Αργότερα παρουσιάσαμε τις εργασίες των μαθητών μας σε μια εκπομπή στο 105,5 FM στο Κόκκινο (11/03/2011).
Όταν το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ετοιμαζόταν ο απόπλους του Στόλου της Ελευθερίας, φιλοτεχνήσαμε ένα πανό αλληλεγγύης και παρεμβαίνοντας σε εκδήλωση του Καραβιού για τη Γάζα και της κινηματογραφικής λέσχης της πόλης μας, το παραδώσαμε στους αλληλέγγυους για να το μεταφέρουν στα παιδιά της Γάζας. Το πανό μας τελικά «επιβιβάστηκε», αλλά δεν έφτασε ποτέ στη Γάζα, είχε φροντίσει η ελληνική κυβέρνηση Παπανδρέου να απαγορεύσει τον απόπλου από τα ελληνικά λιμάνια, των καραβιών με τους ακτιβιστές απ’ όλο τον κόσμο και την Ελλάδα που είχαν σκοπό να φτάσουν στη θαλάσσια περιοχή της Γάζας.
Αργότερα το Νοέμβρη 2012, όταν οι Ισραηλινοί σφυροκόπησαν και πάλι τη Λωρίδα της Γάζας, οι μαθητές μου, οι οποίοι εν τω μεταξύ είχαν αποφοιτήσει οι περισσότεροι από το Γυμνάσιο, με γρήγορα και συντονισμένα αντανακλαστικά έγραψαν νέα επιστολή αλληλεγγύης, η οποία είχε κάνει τότε το γύρο του Διαδικτύου.
Τα χρόνια περνούν, μαθητές έρχονται και φεύγουν, ο σεβασμός, η αγάπη και η έγνοια των μαθητών μου παραμένει σταθερή. Σε εκδηλώσεις ή στο πλαίσιο της πολιτιστικής ομάδας πάντοτε γίνεται λόγος, αφορμές άλλωστε υπάρχουν, για συζήτηση, προβληματισμό, γνωριμία με την παλαιστινιακή ποίηση και κουλτούρα, προβολές ντοκιμαντέρ και ταινιών κλπ., κλπ.
Αυτές λοιπόν τις δύσκολες, για τους Παλαιστίνιους φίλους, ώρες, δηλώνουμε την αγανάκτησή μας και την οργή μας γι’ αυτά που διαδραματίζονται εκεί κάτω. Ως εκπαιδευτικός οφείλω να συνεχίσω να μιλώ στους μαθητές μου για το δικαίωμα στην ελευθερία, στην ταυτότητα, την αυτοδιάθεση, ενάντια στην αδικία, ενάντια στην αδιαφορία και τις δήθεν “ίσες αποστάσεις”.
Δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι, εκεί γίνεται γενοκτονία, επιχειρείται η εξαφάνιση ενός φιλικού και ηρωικού λαού, η αγωνιστικότητα του οποίου πρέπει να λειτουργήσει παραδειγματικά σε όλους μας».
Στο φύλλο αυτό, και με την καρδιά και το μυαλό στον για άλλη μια φορά δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό, ο Δρόμος παρουσιάζει μερικά «στιγμιότυπα» από τη ματιά που ρίχνουν στη Γάζα οι μαθητές του 2ου Γυμνασίου Ηλιούπολης.
Θα ζήσω κι εγώ κάποτε σαν άνθρωπος;
3 Νοεμβρίου 2010
Σήμερα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου! Επιτέλους μετά από σχεδόν δύο χρόνια στους καταυλισμούς, έχουμε το δικό μας σπίτι. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, μια καμαρούλα με ένα μικρό κουζινάκι και τουαλέτα δική μας, αυτό όλο κι όλο, μα σε σχέση με τους καταυλισμούς σε μένα φαντάζει παλάτι! Οι γονείς μου βρήκαν και καλύτερη δουλειά σε ένα μικρό κατάστημα τροφίμων και ποιος μας πιάνει τώρα! Άλλαξε η ζωή μας! Επιτέλους νιώθουμε άνθρωποι! Άνθρωποι!
24 Δεκεμβρίου 2011
Φαίνεται το ’χει η μοίρα μας! Η μοίρα των Παλαιστινίων!
Ήταν απόγευμα, οι γονείς μου είχαν τελειώσει τη δουλειά κι εγώ το σχολείο, όταν ξαφνικά ακούμε τις καταραμένες τις σειρήνες να ηχούν! Παγώσαμε! Θυμηθήκαμε τους βομβαρδισμούς στη Γάζα! Ο πατέρας βγήκε για λίγο έξω να δει τι συμβαίνει! Εμείς μείναμε με το κεφάλι σκυμμένο, σαν τα μαραμένα λουλούδια! Σε λίγο γύρισε ο πατέρας, ήταν αναστατωμένος! «Δεν έχουμε πολύ χρόνο» μας λέει, «πάρτε τα πιο σημαντικά πράγματα και ελάτε στην πίσω αυλή του σπιτιού». Κατάλαβα αμέσως τι γινότανε, ήμουνα πια έμπειρος! Δεν ρώτησα τίποτα, δεν έφερα αντίρρηση. Βγήκαμε έξω με ένα σακίδιο ο καθένας στις πλάτες του και αρχίσαμε να τρέχουμε. Τρέχαμε ασταμάτητα, μόνο αυτό κάναμε. Πίσω μας ακούγαμε τις σφαίρες να σφυρίζουν και τις φωνές των ανθρώπων! Κρυφτήκαμε για ένα διάστημα σε κάτι καλύβες στο βουνό. Μετά μας φόρτωσαν σε ένα φορτηγό, μετά σε άλλο, περπατήσαμε και με τα πόδια για μέρες και μετά πάλι σε ένα φορτηγό, ξοδέψαμε στους λαθρέμπορους ό,τι με κόπο είχαμε μαζέψει, ώσπου φτάσαμε στη θάλασσα! Μπήκαμε σε κάτι σαπιοκάικα που θα μας πέρναγαν στην Ευρώπη, μακριά από τη Συρία και τον πόλεμο, ακόμα πιο μακριά όμως από τον τόπο μας, την Παλαιστίνη!
11 Φεβρουαρίου 2012
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε ένα πάρκο και περιπλανιέμαι για μέρες! Σπίτι μου τα παγκάκια και σκεπή μου τα δέντρα του πάρκου. Ζητήσαμε βοήθεια, αλλά κανείς δεν ήταν πρόθυμος για κάτι τέτοιο. Κάποιοι επιχείρησαν να μας χτυπήσουν γιατί είμαστε λέει λαθρομετανάστες και να γυρίσουμε πίσω στον τόπο μας, γιατί εδώ είναι Ελλάδα και δεν χωράει άλλους ξένους κι ότι αυτοί που είναι περήφανοι Έλληνες θα μας πετάξουν έξω από τη χώρα για να ξεβρομίσει ο τόπος! Κι εγώ δεν καταλάβαινα! Η μάνα μου με τιμωρούσε αν δεν πλενόμουνα πριν το βραδινό φαγητό και το σπίτι μας έλαμπε πάντα από καθαριότητα! Γιατί μας λένε λοιπόν βρομιάρηδες; Μια γυναίκα καλοντυμένη με έφτυσε και με είπε βρομοάραβα. Ας μου έδινε λίγο νερό και σαπούνι να πλυθώ και θα έβλεπε πόσο αγαπώ την καθαριότητα! Γιατί η βρομιά μου είναι εξωτερική και φεύγει με το νεράκι του θεού, όμως η βρομιά της ψυχής της, πείτε μου, με τι νερό μπορεί να ξεπλυθεί;
Όσο για το ταξίδι… τι να σας πω! Ήμασταν στοιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες, κόσμος πολύς, οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στη Συρία, υπήρχαν και κάποιοι Σύριοι και λίγοι Αφγανοί. Μεσοπέλαγα οι λαθρέμποροι μας παράτησαν ακυβέρνητους και την έκαναν με ένα ταχύπλοο. Το καΐκι μας πήγαινε στο πουθενά ακυβέρνητο, νερό και τροφή δεν είχαμε, τι να σας λέω! Ώσπου μας εντόπισε το ελληνικό λιμενικό, έδεσαν με σκοινί το σαπιοκάικό μας και ανάπτυξαν ταχύτητα, κάποιοι έπεσαν στο νερό και πνίγηκαν αβοήθητοι. Ανάμεσά τους και αρκετά παιδιά και η φίλη μου η Amira με τις χοντρές πλεξούδες και τα γυριστά κατάμαυρα ματοτσίνορα! Εμείς για μια ακόμα φορά επιζήσαμε!
9 Απριλίου 2014
Αυτή ίσως να είναι η τελευταία φορά που γράφω αυτό το ημερολόγιο. Μετά από μήνες περιπλάνησης στο πάρκο και με τη βοήθεια κάποιων Ελλήνων φίλων των μεταναστών και περισσότερο των Παλαιστινίων, καταφέραμε να βρούμε στέγη και τροφή σε ένα κέντρο εξυπηρέτησης προσφύγων. Ζούμε όμως σε ένα σπίτι εμείς μαζί με άλλους είκοσι ανθρώπους. Η κατάσταση είναι άσχημη, είναι κάτι σαν καταυλισμός. Βρόμα, σκουπίδια, απόνερα και… μύγες!
Μύγες, μύγες, μύγες! Και στην Παλαιστίνη και στην Συρία και εδώ στην Ελλάδα, μύγες, παντού μύγες! Έως τώρα έχω τη ζωή της μύγας.
Θα έχω άραγε την ευκαιρία να ζήσω κάποτε κι εγώ σαν άνθρωπος;
Ηλίας Σ. / A΄ Γυμνασίου
2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης
(Απόσπασμα από το παραμύθι του μικρού μαθητή, το οποίο έγραψε στο πλαίσιο του μαθήματος της Βιωματικής Δράσης, με αντικείμενο το δικαίωμα στην ταυτότητα και τη διαφορετικότητα και ειδικότερα στην παιδική προσφυγιά)
«Αντέξτε άλλη μια μέρα, άλλη μια νύχτα»
Ανακοίνωση αλληλεγγύης στα παιδιά της Γάζας, στα παιδιά της Παλαιστίνης
Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι η ιστορία διδάσκει. Αυτές τις μέρες όμως στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική όχθη είναι ξεκάθαρο πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δεν μπορεί ένας λαός που έχει υποστεί διώξεις και έχει αφανιστεί στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, να φέρεται με αυτό τον απάνθρωπο τρόπο σε έναν άλλο λαό, που εδώ και αιώνες ζει σε αυτά τα μέρη.
Οι εικόνες των παιδιών της Γάζας που τρέχουν και πέφτουν νεκρά ή τραυματισμένα από τα ισραηλινά πυρά κάνουν το γύρο του κόσμου και μας πληγώνουν και μας πονούν. Και την ίδια στιγμή κάποιες άλλες εικόνες δείχνουν «ανθρώπους» να έχουν εξοικειωθεί τόσο με τη βία, που να την απολαμβάνουν σαν θέαμα, τρώγοντας και χαζεύοντας, θεωρώντας τους εαυτούς τους νικητές και τροπαιούχους! Αυτό πληγώνει διπλά!
Τα παιδιά της Παλαιστίνης, παιδιά σαν και μας, θα έπρεπε να σπουδάζουν, να χορεύουν, να ερωτεύονται, κι όμως πέφτουν χτυπημένα και ξεψυχούν πριν φτάσουν σε ό,τι έχει απομείνει από τα νοσοκομεία τους. Και μετά λέμε ότι τα ζώα είναι άγρια! Δεν υπάρχει αγριότερο ζώο από τον άνθρωπο!
Αυτή τη δύσκολη στιγμή η σκέψη μας και η αγωνία μας είναι στραμμένη σε σας. Αντέξτε άλλη μια μέρα, άλλη μια νύχτα, γιατί ο πόθος για ελευθερία είναι υπέρτατη αξία και να ξέρετε ότι σας έχουμε στην καρδιά μας!
Αλληλέγγυοι μαθητές από το 2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης
22 Ιουλίου 2014
Κάπου εκεί είναι ’να δέντρο
[…]
Τον κάλυκα του δακρυγόνου που σκότωσε τον γιο μου τον κράτησα. Πήγα κάτω από την ελιά, τον γέμισα με χώμα και φύτεψα μέσα του ένα γεράνι. Το απόθεσα κάτω από το δέντρο. Αργότερα μάζεψα και άλλους αιματοβαμμένους κάλυκες, φύτεψα και σ’ αυτούς λουλούδια, τους απόθεσα κάτω από το δέντρο, για να ’χει το παιδί μου παρέα. Μιλούσα με τα λουλούδια, ήταν σαν να μιλούσα με το παιδί μου! Οι συγχωριανοί μου απόκτησαν κι αυτοί το δικό μου χούι και γέμισε το Μπιλίν κήπους φυτεμένους μέσα σε κάλυκες φονικών εργαλείων! Γίναμε γνωστοί έτσι σε όλο τον κόσμο, κάναμε τον πόνο μας και τη σκλαβιά μας κήπο με λουλούδια! Είναι αυτός ο δικός μας τρόπος αντίστασης. Ζωή ενάντια στον θάνατο, χρώμα ενάντια στο μαύρο! Τώρα το δέντρο μου το περιβάλλει ένας ξεχωριστός ανθόκηπος, γεμάτος ψυχές σκοτωμένων αηδονιών, δεν κάνω τίποτα άλλο μέρα νύχτα από το να φροντίζω τα ανθισμένα δακρυγόνα του πόνου μου…
[…]
Δεν άντεξε άλλο η καρδιά μου και έφυγα από αυτόν τον άδικο κόσμο!
Τώρα έχω γίνει η φωνή της κοιμισμένης σας συνείδησης και έρχομαι να σας ξυπνήσω! Θα καμώνεστε πως δεν υπάρχουμε, πως δεν έχετε ακούσει για μας; Ή πως είμαστε μακριά σας και δεν κινδυνεύετε ή μήπως πως έχετε τα δικά σας προβλήματα να λύσετε και δεν υπάρχουν περιθώρια;
Θα είμαι πάντα ανάμεσά σας για να σας θυμίζω πως… κάπου εκεί είναι ’να δέντρο.
(Μικρό απόσπασμα από κείμενο της Τζένης Σιούτη, αφιερωμένο στις γυναίκες της Παλαιστίνης)
