Η Ελλάδα δικαιούται και οφείλει να προβεί σε μονομερή διαγραφή του
Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Σε ένα πρώτο συμπέρασμα, ότι ολόκληρο το ελληνικό χρέος είναι παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο κατέληξε η Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος, που συστάθηκε τον περασμένο Απρίλιο με πρωτοβουλία της προέδρου της Βουλής, Ζωής Κωνσταντοπούλου, με τη συνδρομή Ελλήνων και ξένων επιστημόνων εγνωσμένου διεθνούς κύρους και παρουσίασε την Πέμπτη στα ΜΜΕ το πόρισμά της.
Όλα τα μέλη της επιτροπής που συμμετείχαν στη συνέντευξη Τύπου, όπως ο Ερίκ Τουσέν, ο Γιώργος Κασιμάτης, η Σοφία Σακοράφα κ.ά., δήλωσαν πεπεισμένοι ότι η Ελλάδα είναι το θύμα μιας προσχεδιασμένης επίθεσης, από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ότι δικαιούται και οφείλει να προβεί σε μονομερή διαγραφή του χρέους.
Όπως εξήγησαν, η μεθοδική εξέταση των οικονομικών, κοινωνικών και νομικών παραμέτρων έδειξε ξεκάθαρα ότι το πρόγραμμα προσαρμογής, στο οποίο καθυποτάχθηκε η Ελλάδα, που τη βύθισε σε κρίση οικονομική, κοινωνική, οικολογική, δημοκρατική, παρέχει τα νομικά επιχειρήματα που επιτρέπουν σε οποιοδήποτε κυρίαρχο κράτος να αποκηρύξει μονομερώς το παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο χρέος.
Τα νομικά επιχειρήματα
Μια μονομερής κυριαρχική πράξη της Ελλάδας θα μπορούσε να θεμελιωθεί: α) Στην κακή πίστη την οποία επέδειξαν οι δανειστές, ωθώντας την Ελλάδα να παραβιάσει το εσωτερικό της δίκαιο και τις διεθνείς της υποχρεώσεις σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. β) Στη νομική υπεροχή και προτεραιότητα των ανθρώπινων δικαιωμάτων απέναντι σε διεθνείς συμφωνίες, όπως εκείνες που υπέγραψαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τους δανειστές ή με την Τρόικα. γ) Στη χρήση καταναγκασμού. δ) Στην επιβολή άδικων και ανεπιεικών όρων, οι οποίοι κατάφωρα παραβιάζουν το Σύνταγμα και την εθνική κυριαρχία. ε) Στο δικαίωμα το οποίο αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο στο κράτος, να παίρνει μέτρα ενάντια σε παράνομες ενέργειες δανειστών.
Ο καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης αναφέρθηκε στην υπεροχή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, κάτι που συνιστά νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, και επισήμανε ότι τόσο η Ε.Ε. όσο και τα κράτη έχουν υποχρέωση να τους τηρούν.
Επιπλέον, τα ποσά που διατέθηκαν μέσω των «προγραμμάτων διάσωσης» του 2010 και του 2012 ελέγχονταν από το εξωτερικό μέσα από περίπλοκες διευθετήσεις, οι οποίες απέκλειαν κάθε δημοσιονομική αυτονομία. Οι δανειστές υπαγόρευσαν αυστηρά τον τρόπο διάθεσής τους κι έτσι στην κάλυψη των τρεχουσών δημόσιων δαπανών κατευθύνθηκαν λιγότερα από το 10% αυτών των ποσών.
Πόρισμα-καταπέλτης
Η διόγκωση του χρέους από το 1980 αποδίδεται, κατά κύριο λόγο, στην πληρωμή εξαιρετικά υψηλών επιτοκίων δανεισμού στους πιστωτές, αλλά και στις υπερβολικά υψηλές και αδικαιολόγητες στρατιωτικές δαπάνες.
Όσον αφορά την εξέλιξη του δημόσιου χρέους, 2010-2015, συμπεραίνει ότι η πρώτη δανειακή σύμβαση, του 2010, αποσκοπούσε πρωταρχικά στη διάσωση των ελληνικών και άλλων ευρωπαϊκών ιδιωτικών τραπεζών, και επέτρεψε στις τελευταίες να μειώσουν την έκθεσή τους σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.
Αποκαλύπτει τους μηχανισμούς που κατασκευάστηκαν μέσα από τις δανειακές συμβάσεις, από τον Μάιο του 2010 και μετά, που παρήγαγαν καταχρηστικά κόστη, βαθαίνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την κρίση και αντί να ωφελήσουν την Ελλάδα, επιτάχυναν, με τη χρήση χρηματοπιστωτικών εργαλείων, τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων.
Καταδεικνύει τις «αιρεσιμότητες εναντίον βιωσιμότητας» και παρουσιάζει πώς οι δανειστές επέβαλαν, μαζί με τις δανειακές συμβάσεις, «παραβιαστικές αιρεσιμότητες», όπως η μείωση του ΑΕΠ και η αύξηση του δημόσιου δανεισμού, οι οποίες εξάλειψαν άμεσα την οικονομική βιωσιμότητα του χρέους. Επιπλέον, επέφεραν δραματικές αλλαγές στην κοινωνία και προκάλεσαν ανθρωπιστική κρίση.
Παρουσιάζει τις καταστροφικές επιπτώσεις των «προγραμμάτων διάσωσης» στα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική δικαιοσύνη, την κοινωνική συνοχή και τη δημοκρατία.
Σε νομικό επίπεδο, τεκμαίρεται παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από την πλευρά τόσο των κυβερνήσεων της ίδιας της Ελλάδας όσο και των δανειστών που επέβαλαν τα μέτρα αυτά στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί οι παράγοντες παρέλειψαν να εκτιμήσουν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις πολιτικές που οι ίδιοι επέβαλαν στην Ελλάδα. Οι συμφωνίες συμπεριλαμβάνουν καταχρηστικούς όρους που, πρακτικά, καταναγκάζουν την Ελλάδα να παραδώσει στους δανειστές σημαντικές πλευρές της εθνικής της κυριαρχίας. Οι παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του εθιμικού Δικαίου, πολλές ενδείξεις κακόπιστης συμπεριφοράς εκ μέρους των συμβαλλόμενων μερών, και ο καταχρηστικός χαρακτήρας αυτών των συμβάσεων καθιστούν τις συναφθείσες συμβάσεις άκυρες.
Παρέχεται, ακόμη, μια αποτίμηση του ελληνικού δημόσιου χρέους με βάση τους ορισμούς του παράνομου, αθέμιτου, επονείδιστου και μη βιώσιμου χρέους, τους οποίους υιοθέτησε η Επιτροπή Αλήθειας.
Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα, τον Ιούνιο του 2015, είναι μη βιώσιμο, διότι η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να το εξυπηρετήσει χωρίς να πλήξει καίρια την ικανότητά της να ανταποκρίνεται στις βασικές υποχρεώσεις της για προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επιπλέον, παρουσιάζονται αρκετές ενδεικτικές περιπτώσεις παράνομου, αθέμιτου και επονείδιστου χρέους προς κάθε έναν δανειστή.
