Το «Κέντρο» στο επίκεντρο, ο «λαϊκισμός» στην πυρά
Από μια άποψη, ζούμε ακόμα τους μετασεισμούς της ΣΥΡΙΖικής προσαρμογής. Για πέντε περίπου χρόνια, μια νέα διαίρεση συγκλόνισε το πολιτικό σκηνικό. Δίπλα στην παραδοσιακή κλίμακα «Δεξιά-Αριστερά», ο άξονας «Μνημόνιο-αντιμνημόνιο» οδήγησε σε νέους διαχωρισμούς, συγκρούσεις αλλά και συμμαχίες. Η αποδοχή των μνημονίων από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, σηματοδοτεί ένα νέο τοπίο στο οποίο όλοι επιδιώκουν να πλασαριστούν ξανά.
Έτσι, η πρώτη λέξη-κλειδί είναι το «Κέντρο», αφού ο επαναπροσδιορισμός με βάση το δίπολο «Δεξιά-Αριστερά», το καθιστά αντικείμενο απεύθυνσης ή λαφυραγώγησης από τους βασικούς παίκτες. «Κεντροδεξιά» και «Κεντροαριστερά», λοιπόν, υπό διαμόρφωση, ερίζουν για το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο την επόμενη μέρα, ενώ τα σενάρια ευρύτερων συνεργασιών καθόλου δεν έχουν εκλείψει και ας τα ξορκίζουν προς το παρόν σχεδόν οι πάντες.
Το φουλάρισμα, πάντως, των ενέσεων στήριξης του Κ. Μητσοτάκη από διεθνή και εγχώρια κέντρα, ειδικά μετά την πρώτη απόπειρα-φιάσκο εκλογών στη Ν.Δ., μόνο τυχαίο δεν ήταν. Ο Αλέξης Τσίπρας βγάζει προς το παρόν τη «βρόμικη δουλειά», αποδεχόμενος τις μνημονιακές υποχρεώσεις, αφού η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται (κατά Σκουρλέτη) από τους Καναδούς, αλλά δήλωσε το καλοκαίρι θύμα εκβιασμού από τους Ευρωπαίους, υποσχόμενη να εφαρμόσει μέχρι τέλους το αποτέλεσμα του εκβιασμού… Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να φέρει, στην παρούσα φάση, το 3ο Μνημόνιο και η κεντροαριστερή διαχείριση κρίνεται απαραίτητη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο σημερινός πρωθυπουργός θα χριστεί από τους «έξω» απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, στηριζόμενος μάλιστα στην ιδιόμορφη συμμαχία με το «καραμανλικό μπλοκ».
Έτσι, δίπλα στην κυβερνώσα Κεντροαριστερά που είναι υποχρεωμένη να συντηρεί μια δική της φρασεολογία (σε διάσταση βεβαίως με την πραγματικότητα), συγκροτείται και το «ακραίο Κέντρο» ξιφουλκώντας εναντίον κάθε υποψίας ή κατάλοιπου «λαϊκισμού».
Να λοιπόν και η δεύτερη λέξη-κλειδί των ημερών, συχνά εξίσου κενή περιεχομένου όσο και η πρώτη: Ο λαϊκισμός! Οι πάντες μιλούν για αυτόν αναγορεύοντάς τον στον νούμερο 1 υπεύθυνο για την κακοδαιμονία του τόπου. Και όχι μόνο οι κεντροδεξιοί… «Το συντηρητικό βαθύ συναρτημένο με τον αριστερολαϊκισμό και τις φαντασιώσεις μιας ριζοσπαστικής μετάλλαξης του τόπου συντηρούν μια κλειστή, καταπιεστική και οπισθοδρομική κοινωνία που αντιστέκεται στον εκσυγχρονισμό». Τάδε έφη Κώστας Σημίτης στο πρόσφατο άρθρο του στο Βήμα της Κυριακής με το οποίο επαναφέρει «εκσυγχρονισμένη» τη θεωρία της Ψωροκώσταινας εξηγώντας γιατί η Ελλαδίτσα δεν μπορεί να χαράξει καμιά δική της πολιτική, ενώ εκλιπαρεί να γίνουμε επιτέλους «μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα»…
Σχολιάζοντας το άρθρο Σημίτη, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης τουιτάρει: «Ο κ. Σημίτης ορθά τονίζει τις παθογένειες και την ανάγκη εκσυγχρονισμού. Η αυτοκριτική όμως, για λάθη κ σκάνδαλα της οκταετίας του, απουσιάζει…». Το βάρος φαίνεται να πέφτει στη δεύτερη φράση, όμως πιο χαρακτηριστική είναι η πρώτη. Το κυβερνητικό στρατόπεδο δεν αντιπαραβάλλει επί της ουσίας καμιά διαφορετική αφήγηση και συστρατεύεται με τον εκσυγχρονισμό στην αέναη πάλη του κατά του λαϊκισμού… Με λίγο άρωμα «ταξικής μεροληψίας», αφού τώρα τα μικρά και μεσαία στρώματα καταστρέφονται ως προνομιούχα έναντι -υποτίθεται- των «πιο αδύναμων» που βεβαίως επίσης εξοντώνονται (λεπτομέρειες).
Σε μια άλλη παρέμβαση, και πάλι στον κυριακάτικο Τύπο, αυτή τη φορά στην Αυγή, ο Γ. Δραγασάκης τονίζει ότι «από μια αντιμνημονιακή συμμαχία, πρέπει να περάσουμε σε μια κοινωνική συμμαχία, με στόχο τη μεταμνημονιακή Ελλάδα»! Από το αντιμνημόνιο στο μεταμνημόνιο, λοιπόν, και στη μέση (τι άλλο;) το 3ο Μνημόνιο… Έτσι κι αλλιώς ζούμε στην εποχή του μεταμοντέρνου, ίσως και του μετα-μεταμοντέρνου.
Εκείνο που όλοι προσπαθούν να αποκρύψουν είναι το αυτονόητο. Ότι μαζί κεντρώοι, κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, λιγότερο ή περισσότερο αντιλαϊκιστές, κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι, ένα πρόγραμμα καλούνται να υπηρετήσουν, αυτό που επιβάλλουν οι «εκβιαστές» του καλοκαιριού. Αυτό είναι που προδιαγράφει και άλλου είδους διεργασίες, πέρα από αυτές που γίνονται στο φανταστικό κόσμο των κομμάτων και της Βουλής της (προ)μεταμνημονιακής Ελλάδας…
