Ο «πιο πολιτισμένος στρατός της Μέσης Ανατολής» ανακοίνωσε την περασμένη Κυριακή ότι εξόντωσε δύο στελέχη της Χαμάς στη Ράφα χρησιμοποιώντας «πυρομαχικά ακριβείας με βάση ακριβείς πληροφορίες». Λίγο μετά η παγκόσμια κοινή γνώμη πληροφορούνταν ότι στην πραγματικότητα οι ισραηλινές βόμβες έπληξαν έναν αυτοσχέδιο καταυλισμό από σκηνές στην παραλία που βρίσκεται δίπλα στη συνοικία Ταλ ας-Σουλτάν. Οι βόμβες ήταν αμερικανικής κατασκευής βέβαια – από αυτές που ο αξιοθρήνητος Μπάιντεν δήλωνε ότι δεν επιτρέπει να χρησιμοποιηθούν στη Ράφα. Ο καταυλισμός είχε κηρυχθεί «ασφαλής ζώνη»… Ο απολογισμός ανήλθε σε τουλάχιστον 45 νεκρούς (πολλοί διαμελίστηκαν από την έκρηξη ή/και κάηκαν ζωντανοί) και 249 βαριά τραυματισμένους, στην πλειοψηφία τους παιδιά και γυναίκες.
Λίγο αργότερα, κι αφού ο ισραηλινός στρατός είχε προβεί στη συνήθη ανακοίνωση («ερευνούμε το συμβάν»), φάνηκε ότι αυτό το νιοστό έγκλημα πολέμου θα κόστιζε στο Ισραήλ περισσότερο από προηγούμενα. Μάλλον επειδή έχει βαρύνει γενικά το κλίμα για το γενοκτονικό καθεστώς, κι όχι επειδή ήταν το χειρότερο έγκλημά του μέχρι τώρα (δυστυχώς, δεν ήταν). Έτσι, με χρονοκαθυστέρηση, οι στρατιωτικοί εκπρόσωποι των εγκληματιών πολέμου, κι έπειτα και ο ίδιος ο Νετανιάχου, δήλωσαν ότι ήταν «λάθος». Και ήταν, και δεν ήταν.
Δεν ήταν, διότι οι «ακριβείς πληροφορίες» εντόπιζαν δύο στελέχη της Χαμάς στην περιοχή. Και, καθώς οι σιωνιστές διψούσαν για άμεση απάντηση στις ρουκέτες της «διαλυμένης» Χαμάς ενάντια στο Τελ Αβίβ, αποφάσισαν να χτυπήσουν γνωρίζοντας ότι θα σκοτωθούν και άμαχοι. Άλλωστε το εγχειρίδιο του κατοχικού στρατού κοστολογεί κάθε στόχο: όσο πιο σημαντικός είναι, τόσο μεγαλύτερος αριθμός «παράπλευρων απωλειών» επιτρέπεται. Εκτός εγχειριδίου, δεν επιτρέπεται απλώς: συνιστάται, στα πλαίσια του σχεδίου εκδίωξης ή/και εξόντωσης των αυτοχθόνων.
Υπήρχε δε και συμπληρωματικό κίνητρο για τους εγκληματίες πολέμου: να επιβεβαιώσουν ότι τις αποφάσεις του ΟΗΕ και των Διεθνών Δικαστηρίων τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Αυτό ακριβώς κάνουν τώρα εισβάλλοντας βαθύτερα στο τελευταίο παλαιστινιακό καταφύγιο, στο κέντρο της Ράφα, και εντείνοντας τους βομβαρδισμούς. Το εξήγησε πάλι αυτήν την εβδομάδα, χωρίς να αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, ο «κεντρώος» σιωνιστής υπουργός Μπένι Γκαντζ στον Μπλίνκεν.
Είπε ο Γκαντζ: «Το Ισραήλ ξεκίνησε έναν δίκαιο αμυντικό πόλεμο για να εξαλείψει τη Χαμάς. Ενεργούμε βάσει του δικαιώματός μας να υπερασπιζόμαστε την επικράτειά μας σύμφωνα με τις ηθικές μας αξίες και σε συμμόρφωση με το διεθνές δίκαιο». Από πότε έγιναν επικράτειά τους τα Κατεχόμενα Εδάφη, θα ήταν αφελές να το ρωτήσει κανείς. Είναι πάντως σαφές ότι, για σύμπασα την ισραηλινή ηγεσία, διεθνές δίκαιο δεν είναι οι σχετικές συμβάσεις και αποφάσεις, αλλά μόνο ό,τι λέει η ίδια.
Εν πάση περιπτώσει, από την άλλη ήταν και «λάθος» (το οποίο επαναλήφθηκε την Τρίτη με τον βομβαρδισμό, αυτή τη φορά από ισραηλινά τανκς, ενός ακόμη αυτοσχέδιου καταυλισμού σε άλλη μία «ασφαλή ζώνη», στην παραλία αλ-Μαουάζι – 21 νεκροί…). Το λάθος οφείλεται, όπως εξηγούσαμε στο προηγούμενο φύλλο*, στο γεγονός ότι η ηγεσία του ισραηλινού παρακράτους νομίζει –εσφαλμένα– ότι εξακολουθεί να την καλύπτει το ακαταδίωκτο. Υπό την αυξανόμενη πίεση όμως που ασκεί η παγκόσμια κινητοποίηση ενάντια σε μια εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε κοινή θέα, σε συνδυασμό με τους φόβους των ισχυρών ότι η σύγκρουση μπορεί να πάρει μορφή και διαστάσεις που δεν θα ελέγχουν, το ακαταδίωκτο εξαϋλώνεται.
Αυτά γίνονται κατανοητά όταν ένας Τριντό, εκών άκων, χρησιμοποιεί τον όρο «φρίκη» για να περιγράψει το έγκλημα, όταν ένας Μακρόν εκφράζει «αγανάκτηση» κ.ο.κ. Προφανέστατα, η ισραηλινή ηγεσία αδυνατεί να συλλάβει τι έχει αλλάξει από τότε που όλοι ορκίζονταν στο «δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ». Βάζει έτσι γερή υποψηφιότητα για το εδώλιο του κατηγορουμένου, αλλά κυρίως υπονομεύει το μέλλον αυτού καθαυτού του σιωνιστικού κράτους. Διότι όλο και περισσότεροι συμφωνούν με τον… Νετανιάχου, ότι έτσι δεν «βγαίνει» το σχέδιο των δύο κρατών. Μονάχα που δεν εννοούν ότι, αν τελικά μόνο ένα κράτος μπορεί να υπάρχει στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη, αυτό είναι το ισραηλινό.
«Αυξάνεται η πίεση στο κατοχικό κράτος» (φύλλο 686).
