Του Μάριου Διονέλλη
Είναι κάτι σαν την πρώτη λιακάδα μέσα στη βαρυχειμωνιά. Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, έστω κι αν είναι κουτσουρεμένη σε σχέση με το διεκδικητικό πλαίσιο που χρόνια τώρα βάζει η ΟΛΚΕ, είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για τον τομέα των δικαιωμάτων στην Ελλάδα.
Είναι δικαίωση για τους αγώνες χιλιάδων ανθρώπων στη χώρα, που ζητούσαν το αυτονόητο ως προς τη νομική κατοχύρωση της επιλογής του συντρόφου τους.
Είναι δικαίωση για χιλιάδες παιδιά στην ελληνική επαρχία που βλέπουν μια αχτίδα φωτός στο θεοσεβούμενο σκοτάδι που περιβάλλει τη λαχτάρα της αποδοχής τους, κάποτε, από την οικογένεια και τον ασφυκτικό κοινωνικό περίγυρο.
Είναι δικαίωση για τον πρόωρα χαμένο δήμαρχο Τήλου, Τάσο Αλιφέρη, που το 2008 έλεγε στα πρώτα ζευγάρια που πάντρεψε: «Διεκδικούμε να ανήκουμε σε εκείνους τους πολίτες του κόσμου που σκοπός τους είναι η κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Διεκδικώ να ανήκω σε εκείνους για τους οποίους είναι αδιανόητο να αρνηθούν σε δύο ανθρώπους να ασκήσουν το όποιο δικαίωμά τους και ιδιαίτερα όταν αφορά στο άβατο της ιδιωτικής τους ζωής». Είναι εκείνο το συγκινητικό δημόσιο γράμμα του από την Τήλο στην τελετή των πολιτικών γάμων, που φτάνει στον προορισμό του σήμερα, με εφτά χρόνια καθυστέρηση.
Έχει δίκιο ο Αλ. Τσίπρας όταν λέει πως σε όλους αυτούς χρειάζεται μια συγγνώμη για τη μεγάλη καθυστέρηση.
Ένα χρόνο μετά την «πρώτη φορά Αριστερά», είναι ίσως η πρώτη λιακάδα που μας επέτρεψε η τρόικα. Κρίμα που γύρω της βασιλεύει η αποικιακή βαρυχειμωνιά του «…αριστερού» μνημονίου.
