Ήταν αλησμόνητες εποχές τότε θα λένε, ίσως, κάποιοι στη Ν.Δ. και στον ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για τα Συνέδρια του ΚΚΣΕ όταν ο πατερούλης Ιωσήφ γινόταν δεκτός με ζητωκραυγές ουρανομήκεις μόλις έμπαινε στην αίθουσα. Πού τέτοια δοξαστικά σήμερα, εποχή που μπροστά γλύφεις και πισώπλατα μαχαιρώνεις; Αλλά και πάλι οι σημερινοί αρχηγοί δεν περνάνε άσχημα.
Ο Τσίπρας μάζεψε παραμάσχαλα και έριξε στο καλάθι με τα άπλυτα όσους τον αμφισβητούν ενώ αυτοί ματαίως προσπαθούσαν να ανοίξουν την «ομπρέλα» τους.
Ούτε ο Μητσοτάκης θα πάρει ασπιρίνες για να βγάλει το Συνέδριο. Εντός του κόμματος δεν υπάρχουν διεκδικητές. Οι δυο πρώην αρχηγοί δεν απειλούν, δεν διεκδικούν ηγετικό ρόλο, δεν έχουν διάδοχο, είναι ακίνδυνοι. Το πολύ να προκαλέσουν κάποιο πρωτοσέλιδο σχόλιο. Οι ψίθυροι περί επανόδου προκαλούν το ερώτημα προς τι; Εξαιρώντας λόγους υγείας, κάθε «απομάκρυνση εκ του ταμείου» αφήνει μεν κενό αλλά υπονοεί ότι η διαφύλαξη της αξιοπρέπειας πρωτεύει. Εξέλιπαν οι απειλές ή το κριτήριο κρίθηκε παρωχημένο;
Εκτός Ν.Δ., στα δεξιά της, οι επίδοξοι είναι μικροί το δέμας. Ακόμα και οι πιο ενοχλημένοι οπαδοί θα πρέπει να πιέσουν πολύ τον εαυτό τους μπροστά στην κάλπη για να τους προτιμήσουν. Αν μάλιστα οι δημοσκοπήσεις καταφέρουν να παρουσιάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως πραγματική απειλή, η σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. θα τρίβει τα χέρια της. Άλλο να βρίζεις τον αρχηγό και άλλο να χάσεις την κυβέρνηση. Ο έξυπνος που νόμιζε ότι χυδαιολογώντας κατά του Μητσοτάκη θα έπειθε το ακροατήριο μάλλον παίρνει βραβείο άχρηστου ηλίθιου.
Στόχος, βέβαια, δεν είναι, τώρα, ο εξοβελισμός του Μητσοτάκη αλλά να γίνουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Οπότε, κατά το γνωστόν, όπου λαλούν πολλοί κοκόροι κερδίζει το σκοτάδι και οι άνθρωποί του. Η ακρίβεια είναι μόνο ο πρόλογος. Έρχονται πιο δύσκολες και πιο σύνθετες μέρες
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι με Μητσοτάκη η Ν.Δ. θα κερδίσει τις εκλογές και μάλιστα αυτοδύναμα. Απλώς είναι σαφές ότι ούτε με κάποιον άλλο έχει τέτοιες πιθανότητες. Επειδή αυτός ο «άλλος» δεν υπάρχει. Η απλή αναλογική αποκλείει την αυτοδυναμία. Είναι εξαιρετικά αμφίβολη και με τις δεύτερες εκλογές. Στόχος, βέβαια, δεν είναι, τώρα, ο εξοβελισμός του Μητσοτάκη αλλά να γίνουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Οπότε, κατά το γνωστόν, όπου λαλούν πολλοί κοκόροι κερδίζει το σκοτάδι και οι άνθρωποί του. Η ακρίβεια είναι μόνο ο πρόλογος. Έρχονται πιο δύσκολες και πιο σύνθετες μέρες.
Το πολιτικό σύστημα, υποχωρώντας διαρκώς στους εσωτερικούς και εξωτερικούς ελεγκτές, είναι πια με την πλάτη στον τοίχο. Δύναμη να διεκδικήσει κάτι από τους έξωθεν-έσωθεν προστάτες δεν έχει. Να ξεφύγει από τις πιέσεις και να κάνει παραχωρήσεις στην απαιτητική Τουρκία δεν τολμάει. Να ενδώσει στον Ερντογάν θα είναι η καταδίκη, όχι μόνο πολιτική αλλά και προσωπική. Στις Δημοκρατίες, λέει, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για εσωτερικό θέμα δημοκρατικής λειτουργίας. Και τα προβλήματα με τον Ερντογάν και τα προβλήματα με το αέριο/πετρέλαιο είναι θέματα εξωτερικής πολιτικής. Δεν είναι πρόβλημα Δημοκρατίας. Είναι πρόβλημα γεωπολιτικής, συμμαχιών. Είναι, κυριολεκτικά, θέμα ύπαρξης. Και δεν μπορεί να λυθεί με τον κλασικό τρόπο που ξέρουν τα ελληνικά κόμματα, δηλαδή με κάποιο ξεπούλημα, ευσχήμως. Δεν υπάρχει τίποτα πια να πουληθεί ή να ξεπουληθεί. Εκτός από το τομάρι μας. Αυτό το είχε προβλέψει ο Παν. Κονδύλης από τη δεκαετία του ’90 λέγοντας ότι οι ελίτ αφού ξεπούλησαν τη γεωπολιτική αξία της χώρας θα ξεπουλήσουν και την ίδια τη χώρα. Φτάσαμε στο σημείο. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που στα λεγόμενα εθνικά θέματα ο κόσμος αντιστέκεται και οι ιθύνοντες δεν τολμούν να θίξουν. Γι’ αυτό όσοι δουλεύουν για κυβερνήσεις συνεργασίας ή χάνουν τον καιρό τους ή ξέρουν ότι στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος.
Γιατί οι Τούρκοι χαλάνε τη σούπα της ειρήνης
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ιθύνοντες στην Αθήνα συναντιούνται με Τούρκους ομολόγους για να συζητήσουν τις τουρκικές απαιτήσεις, π.χ. Ερντογάν-Μητσοτάκης. Και δεν είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία, και προ Ερντογάν, σαμποτάρει το υποτίθεται καλό κλίμα, ματαιώνει την πιθανότητα «να τα βρούμε» κάνοντας κάποια προκλητική κίνηση που υποχρεώνει την Αθήνα σε αναδίπλωση. Απ’ όσο ξέρω οι εν Αθήναις αναλυτές η μόνη ερμηνεία που προβάλλουν είναι η… κακία των Τούρκων! Αλλά δεν είναι έτσι.
Οι Τούρκοι ηγέτες και προ Ερντογάν, βασίζονται στην πολιτική των Σουλτάνων, της Υψηλής Πύλης, που τους οδήγησε κάποτε προ των πυλών της Βιέννης. Γνωρίζουν συνεπώς ότι αν κάποιος κάνει, εξαναγκασμένος, κάποια σημαντική παραχώρηση, χωρίς όμως να έχει υποστεί κάποια ήττα και καταστροφή (όπως στη Σμύρνη το ’22), τότε με την πρώτη ευκαιρία θα επιδιώξει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Αν λοιπόν η Αθήνα κάνει παραχωρήσεις εθνικού χαρακτήρα σε συνθήκες ειρηνικές λόγω πολιτικών πιέσεων, το αποτέλεσμα θα είναι ευάλωτο, θα είναι μια ανοιχτή πληγή για την Τουρκία. Επί πλέον η Τουρκία δεν θέλει κάποιες επιμέρους παραχωρήσεις, αλλά θέλει να ανατρέψει εντελώς, ριζικά, τους συσχετισμούς στο Αιγαίο και στη Ν.Α. Μεσόγειο. Ασκεί αυτοκρατορική πολιτική, της απόλυτης κυριαρχίας. Δεν της αρκούν μετριοπαθείς συμβιβασμοί. Και γι’ αυτό δεν θέλει παραπομπή στη Χάγη, όπου θα υποχρεωθεί σε συμβιβασμό. Ενώ η Αθήνα θα τον αποδεχόταν ευχαρίστως έχοντας την κάλυψη του Διεθνούς Δικαστηρίου για τις παραχωρήσεις που θα έκανε.
Ο κόσμος ορθώνει τείχη. Αλλά χωρίς ηγεσία οι φύλακες είναι αδύναμοι. Όλο και κάποιος «απρόσεχτος» θα αφήσει ξεκλείδωτη την Κερκόπορτα.
