Μετά την έγκριση του περιβόητου Μνημονίου τρόικας και ελληνικής κυβέρνησης από την ελληνική Bουλή, δεν πρέπει πια να έχουμε κανένα δίλημμα για το ποιoν πρέπει να βάλουμε στο σημάδι άμεσα στη χώρα μας αυτή τη στιγμή.
Αν μάλιστα ισχύουν στην έκταση που τα παρουσίασε ο σύντροφος Δημήτρης Καζάκης, αυτοί οι όροι της δανειακής σύμβασης που έχει υπογραφεί, είναι συγκλονιστικά τα στοιχεία. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, μπορούμε πολύ άνετα να μιλάμε ότι στη χώρα έχει επιβληθεί μια ιδιότυπη κατοχή, ένας νέος διεθνής οικονομικός έλεγχος, τον οποίο πρέπει ο λαός, ενωμένος σε συγκεκριμένο μέτωπο, να αποκρούσει. Εγώ σας λέω τώρα πολύ πρακτικά ζητήματα. Η χώρα αυτή τη στιγμή κυβερνάται με διατάγματα και με υπουργικές αποφάσεις. Δεν λειτουργεί ούτε στοιχειωδώς και αυτή ακόμα η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Έχει δοθεί μια γενική εξουσιοδότηση στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει εν λευκώ και εν κρυπτώ, ό,τι θέλει με την τρόικα και με χώρες-μέλη, και εκ των υστέρων μπορεί να ζητηθεί η επικύρωσή τους από την ελληνική Βουλή. Αν αυτό λέγεται κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν ξέρω πώς αλλιώς θα λεγόταν μια δικτατορική διακυβέρνηση.
Απέναντι λοιπόν σ’ αυτό το δίλημμα η απάντηση είναι σαφέστατη. Με αποφάσεις υπουργών καταργούνται συλλογικές συμβάσεις εργασίας, θεσμός της διαιτησίας, κατοχυρωμένες διεθνείς συμβάσεις εργασίας. Είναι νόμος του Βενιζέλου, το θέμα της αποζημίωσης των απολυόμενων στην Ελλάδα, ο νόμος 2112 του 1920, κατοχυρωμένος και με διεθνείς συμβάσεις εργασίας.
Επομένως απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση, υπάρχει δίλημμα ότι πρέπει αυτή η κυβέρνηση να φύγει και μάλιστα το ταχύτερο δυνατόν; Είναι αντιλαϊκή κυβέρνηση, είναι αντιδραστική κυβέρνηση. Και τις αντιλαϊκές αντιδραστικές κυβερνήσεις τις αντιμετωπίζεις μόνο με την ανατροπή τους. Τώρα, από εκεί και πέρα τι θα προκύψει; Εδώ είναι ο ρόλος της Aριστεράς. Να συγκροτήσουμε το λαϊκό μέτωπο που χρειάζεται ο λαός και ο τόπος. Το λαϊκό μέτωπο που θα αναδείξει μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία την οποία έχει ανάγκη η χώρα για να εφαρμόσει άλλη πολιτική. Εγώ θεωρώ ότι υπάρχει έδαφος και απ’ τη σημερινή συζήτηση, έδαφος συγκρότησης μιας πορείας, αυτό το μέτωπο να προκύψει από τη βάση, από το λαό, από τα κάτω. Με βάση συγκεκριμένα πράγματα, δεν θέλουμε πολλές αναλύσεις, όταν αυτή τη στιγμή, φτάσανε στο σημείο να καταργούν τη σύνταξη χηρείας μιας γυναίκας που δεν είναι, λέει, μεγαλύτερη από 50 χρονών. Χρειάζεται να βγούμε στους δρόμους και να μην αφήσουμε τίποτα όρθιο. Κι από αυτή την άποψη θεωρώ ότι η πρόταση που μπορεί να γίνει σήμερα προς τις δυνάμεις της Aριστεράς είναι, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη, σε κάθε εργοστάσιο, επιχείρηση, σε κάθε κλάδο, συγκρότηση μετώπου λαϊκών δυνάμεων που θα ανήκουν σε όλο το λαό, που θα συσπειρώνεις αυτούς που θίγονται σε όλα τα στρώματα του λαού.
Μέσα από αυτούς τους πυρήνες σε όλη την Ελλάδα, μπορεί να συγκροτηθεί άμεσα, πολιτικό μέτωπο, κοινωνικό μέτωπο που θα αναπτύξει ξανά το κύτταρο του εργατικού κινήματος που λέγεται πρωτοβάθμιο συνδικάτο –τα οποία έχουν διαλυθεί–, ώστε να παίξουν το ρόλο που επιβάλλουν οι καιροί. Και θεωρώ ότι σε αυτή την κατεύθυνση και εμείς που είμαστε εδώ, εγώ πιστεύω και ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να προσφέρει ακόμα, γιατί ξεκίνησε να συγκροτηθεί όχι στη βάση ιδεολογικής ενότητας, αλλά στη βάση κοινής δράσης πάνω στα προβλήματα και πολιτικής συνεργασίας. Εγώ είχα την τύχη να έχω καθοδηγητές πολύ παλιούς συντρόφους στο ΚΚΕ. Ένα πράγμα μου έχει μείνει από τη δουλειά που έκαναν όλα εκείνα τα χρόνια.
Βάση, πάνω απ’ όλα, η ενότητα της εργατικής τάξης. Αυτά μου λέγανε οι σύντροφοι και αυτά παλεύαμε χρόνια ολόκληρα. Και βάση συσπείρωσης είναι το πρόβλημα. Με βάση λοιπόν το πρόβλημα, να βγούμε στις γειτονιές, να βγούμε στις πόλεις, να βγούμε στα χωριά, να βγούμε στους κλάδους και στα εργοστάσια και να συσπειρώσουμε τον κόσμο. Αυτήν την πρωτοβουλία μπορούν να την αναλάβουν οι δυνάμεις της Aριστεράς; Θεωρώ ότι μπορούν να την αναλάβουν.
* Αποσπάσματα από την ομιλία στο Φεστιβάλ Resistance
