Προς τα τέλη του περασμένου Απριλίου η διοίκηση του πανεπιστήμιου του Μίντλεσεξ αποφάσισε να κλείσει ένα από τα πιο σπουδαία τμήματά του, αυτό της φιλοσοφίας. Από τότε ένα αρκετά μεγάλο κίνημα συμπαράστασης και διαμαρτυρίας έχει ξεκινήσει. Συμμετέχουν σε αυτό φοιτητές και εργαζόμενοι του πανεπιστημίου, διανοούμενοι και επιστήμονες του εξωτερικού.
Αυτό το κύμα συμπαράστασης οφείλεται στο γεγονός ότι το τμήμα αυτό είναι διεθνώς αναγνωρισμένο ως ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα μελέτης της σύγχρονης ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, ενώ ακόμα και οι κρατικές αξιολογήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου γράφουν ότι το 65% της έρευνας που παράγεται εκεί είναι «πρωτοπόρα» και «άριστη».
Παρ’ όλα αυτά, ο πρύτανης Εντ Έσε, μάζεψε τους εργαζόμενους, το διδακτικό προσωπικό, διδακτορικούς και προπτυχιακούς φοιτητές και τους είπε ότι όσο καλό και αν είναι το τμήμα δεν κάνει καμία «μετρήσιμη» συμβολή στο πανεπιστήμιο.
Προφανώς όλοι γνωρίζουμε σε τι μετριέται η γνώση σήμερα. Τις επόμενες μέρες ξεκίνησε η κατάληψη ενός χώρου του πανεπιστημίου μετατρέποντας τον σε κέντρο ενημέρωσης αλλά και εκδηλώσεων, με θέματα όπως ο μαρξισμός, η πολιτική, ο ακτιβισμός, η οικονομική κρίση, η φιλοσοφία κτλ. Κάτω από την πίεση της διοίκησης για αποβολή κάποιων φοιτητών, η κατάληψη τέλειωσε μετά από περίπου δύο εβδομάδες. Ο αγώνας όμως συνεχίζεται.
Πέρα απ’ αυτό όμως θα άξιζε να δούμε δυο-τρία πράγματα ακόμη:
Αρχικά, είναι το επιχείρημα που κυκλοφορεί, και κυκλοφορούσε ακόμη περισσότερο,κατά τη διάρκεια των καταλήψεων 2006-2007 στην Ελλάδα. «Μα καλά! Σε ποια σοβαρά πανεπιστήμια του εξωτερικού γίνονται αυτά τα πράγματα;». Φαίνεται λοιπόν ότι σε αρκετά και σοβαρά πανεπιστήμια του εξωτερικού οι φοιτητές αντιδρούν όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Αντιδρούν και με καταλήψεις και με διαδηλώσεις και με όποια άλλη μορφή αγώνα τους είναι διαθέσιμη. Συμπληρωματικά σε αυτό υπάρχει και το παράδειγμα των φοιτητών στην Καλιφόρνια και πιο συγκεκριμένα του πανεπιστημίου του Μπέρκλεϋ, στο οποίο είχαμε αναφερθεί στο προηγούμενο τεύχος.
Αντίθετα, αυτό που δε συμβαίνει έξω είναι διάφορες μπαγαποντιές του Υπουργείου Παιδείας που θέλει με το ζόρι να ξεπουλήσει τα πανεπιστήμια, που περνάει τους νόμους νύχτα, που τα υποχρηματοδοτεί κτλ. Επίσης, το αγγλοσαξονικό και αμερικάνικο μοντέλο «ανάπτυξης» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης φαίνεται ότι δημιουργεί τα ίδια προβλήματα παντού όπου εφαρμόζεται. Κλείσιμο τμημάτων, πλήρης εξάρτηση από χρηματοδότηση τρίτων, υποβαθμισμένα πτυχία. Φαίνεται ότι τα όρια του ήρθαν πολύ γρήγορα και δεν είναι πλέον κοινό μυστικό.
