Του Δημήτρη Υφαντή. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως το πιο σημαντικό εύρημα των πρώτων δημοσκοπήσεων, μετά τον καλοκαιρινό «παγετό», πέρασε ασχολίαστο. Τύπος και κομματικοί φορείς περιορίστηκαν στους συνήθεις σχολιασμούς των αυξομειώσεων των ποσοστών. Σε ποιο, όμως, εκλογικό σώμα;
Η έρευνα της VPRC καταγράφει το συντριπτικό ποσοστό που συνειδητά δηλώνει ότι θα απέχει ή θα ψηφίσει άκυρο – λευκό στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση: 48,8%! Δηλαδή, κοντά ένας στους δύο ψηφοφόρους γυρίζει την πλάτη στο πολιτικό σύστημα, δεν αισθάνεται ότι τον εκφράζει καμία από τις λύσεις που του «προσφέρονται» και με τη στάση του κάθε άλλο παρά δηλώνει παθητικότητα ή παραίτηση. Εδώ το στοιχείο της συνείδησης παίζει καθοριστικό, αποφασιστικό χαρακτήρα. Πώς προκύπτει;
Δεν έχουμε να κάνουμε με πολίτες που δηλώνουν άγνοια, ότι δεν τους αφορούν οι εξελίξεις. Όλο το προηγούμενο διάστημα σφραγίστηκε από την πρωτοφανή κοινωνική έκρηξη συμμετοχής, δημιουργικότητας, αναζήτησης και εξεγερτικής πρακτικής εκατοντάδων χιλιάδων σε όλη τη χώρα. Στον έναν ή τον άλλον βαθμό στο κίνημα των πλατειών, σε κοινωνικές αντιστάσεις και απεργίες δήλωσε ότι έχει λάβει χώρα το ένα τρίτο σχεδόν του πληθυσμού. Αυτό το πανεθνικό γνήσιο παλλαϊκό ρεύμα είχε και λόγο και στόχο και περιεχόμενο. Το σύστημα «κυβέρνηση-ΜΜΕ» από τη χυδαία και εξόφθαλμη απόπειρα χειραγώγησης πέρασε στην ωμή και εγκληματική καταστολή, όταν ήρθε η ώρα της αναμέτρησης στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Όμως ο κόσμος έχει πλέον χαράξει και πορεία και ορίζοντα. «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω». «Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Δικαιοσύνη».
Αυτές οι αξίες και ιδέες, αυτές οι συλλογικές, μαζικές, μοναδικές εμπειρίες οργάνωσης, αλληλεγγύης και αντίστασης, «δουλεύουν» πλατιά και γόνιμα στις συνειδήσεις, με την προσδοκία μιας μεγάλης ανατροπής, μιας μεγάλης στροφής, που θα παρασύρει όλα τα στηρίγματα του σάπιου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, αλλά και θα θέσει στο περιθώριο όλους όσοι απλά επενδύουν στην πολιτική τους επιβίωση.
Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το μεγάλο αγκάθι. Το στοίχημα της απονάρκωσης μιας ισοπεδωμένης και διαλυμένης κοινωνίας δεν βγαίνει. Έχοντας οι ίδιοι εξευτελίσει τον «κοινοβουλευτικό» μανδύα, πώς τώρα θα νομιμοποιηθούν να κυβερνήσουν με όποιες μεθοδεύσεις και αν μηχανευτούν, δημοψηφίσματα, εκλογικά πραξικοπήματα, συγκυβερνήσεις, όταν το 50% του λαού θα βρίσκεται απέναντι; Κι αν αυτά αφορούν το δικομματισμό και τους δηλωμένους ή επίδοξους δορυφόρους του, δεν θα έπρεπε η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται και πλέον αποτυπώνεται ολοκάθαρα στις έρευνες να σημάνει συναγερμό για την υπαρκτή Αριστερά; Είναι δυνατόν η «λογιστική» αύξηση των ποσοστών της, σε ένα προφανώς συρρικνωμένο εκλογικό σώμα, να φουσκώνει με μακάρια αυτοϊκανοποίηση τις ηγεσίες; Επικοινωνεί ή δεν επικοινωνεί με αυτό το νέο και πηγαίο ρεύμα η Αριστερά; Το πρόγραμμά της, η τακτική της, οι στόχοι της; Το 50% δεν την αφορά; Και μόνο αν η συζήτηση ξεκινούσε, θα ήταν ένα πρώτο ελπιδοφόρο μήνυμα συμπόρευσης με το βηματισμό που υπαγορεύει η ίδια η κίνηση του κόσμου.
Δεν έχουμε να κάνουμε με πολίτες που δηλώνουν άγνοια, ότι δεν τους αφορούν οι εξελίξεις. Όλο το προηγούμενο διάστημα σφραγίστηκε από την πρωτοφανή κοινωνική έκρηξη συμμετοχής, δημιουργικότητας, αναζήτησης και εξεγερτικής πρακτικής εκατοντάδων χιλιάδων σε όλη τη χώρα. Στον έναν ή τον άλλον βαθμό στο κίνημα των πλατειών, σε κοινωνικές αντιστάσεις και απεργίες δήλωσε ότι έχει λάβει χώρα το ένα τρίτο σχεδόν του πληθυσμού. Αυτό το πανεθνικό γνήσιο παλλαϊκό ρεύμα είχε και λόγο και στόχο και περιεχόμενο. Το σύστημα «κυβέρνηση-ΜΜΕ» από τη χυδαία και εξόφθαλμη απόπειρα χειραγώγησης πέρασε στην ωμή και εγκληματική καταστολή, όταν ήρθε η ώρα της αναμέτρησης στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Όμως ο κόσμος έχει πλέον χαράξει και πορεία και ορίζοντα. «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω». «Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Δικαιοσύνη».
Αυτές οι αξίες και ιδέες, αυτές οι συλλογικές, μαζικές, μοναδικές εμπειρίες οργάνωσης, αλληλεγγύης και αντίστασης, «δουλεύουν» πλατιά και γόνιμα στις συνειδήσεις, με την προσδοκία μιας μεγάλης ανατροπής, μιας μεγάλης στροφής, που θα παρασύρει όλα τα στηρίγματα του σάπιου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, αλλά και θα θέσει στο περιθώριο όλους όσοι απλά επενδύουν στην πολιτική τους επιβίωση.
Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το μεγάλο αγκάθι. Το στοίχημα της απονάρκωσης μιας ισοπεδωμένης και διαλυμένης κοινωνίας δεν βγαίνει. Έχοντας οι ίδιοι εξευτελίσει τον «κοινοβουλευτικό» μανδύα, πώς τώρα θα νομιμοποιηθούν να κυβερνήσουν με όποιες μεθοδεύσεις και αν μηχανευτούν, δημοψηφίσματα, εκλογικά πραξικοπήματα, συγκυβερνήσεις, όταν το 50% του λαού θα βρίσκεται απέναντι; Κι αν αυτά αφορούν το δικομματισμό και τους δηλωμένους ή επίδοξους δορυφόρους του, δεν θα έπρεπε η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται και πλέον αποτυπώνεται ολοκάθαρα στις έρευνες να σημάνει συναγερμό για την υπαρκτή Αριστερά; Είναι δυνατόν η «λογιστική» αύξηση των ποσοστών της, σε ένα προφανώς συρρικνωμένο εκλογικό σώμα, να φουσκώνει με μακάρια αυτοϊκανοποίηση τις ηγεσίες; Επικοινωνεί ή δεν επικοινωνεί με αυτό το νέο και πηγαίο ρεύμα η Αριστερά; Το πρόγραμμά της, η τακτική της, οι στόχοι της; Το 50% δεν την αφορά; Και μόνο αν η συζήτηση ξεκινούσε, θα ήταν ένα πρώτο ελπιδοφόρο μήνυμα συμπόρευσης με το βηματισμό που υπαγορεύει η ίδια η κίνηση του κόσμου.
Σχόλια
