Η βασική προϋπόθεση για να έρθει ο λαός στην εξουσία. Του Μάνου Κατριβάνου
Ένα μήνα περίπου μετά τις εκλογές και το ζήτημα που κυριαρχεί στην πολιτική ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, είναι η μετεξέλιξή του σε ενιαίο κόμμα. Ως συμβολή στη διαδικασία αυτή, θα ήθελα να αναδείξω την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει η ριζοσπαστική Αριστερά η κυρίαρχη πολιτική δύναμη στη χώρα και να έρθει ο λαός στην εξουσία.
Και αυτή η προϋπόθεση είναι η σύζευξη ταξικού και εθνικού συμφέροντος, η συνέργεια κοινωνικού και πατριωτικού καθήκοντος, η κοινή αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική μας δράση.
Πρόκειται για τη βασική προϋπόθεση που, δυστυχώς, δεν υπήρξε στις διπλές εκλογές Μαΐου-Ιουνίου. Η έλλειψη αυτή ήταν το κύριο αίτιο που το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που θέλαμε. Μία προϋπόθεση που αποτελεί το πρώτιστο καθήκον μας για το μέλλον, στον προγραμματισμό που θα συναποφασίσουμε. Μία προϋπόθεση που θα πρέπει να αποτελεί το κύριο πολιτικό στοιχείο, να προσδίδει το πολιτικό στίγμα και να καταδεικνύει τον πολιτικό χαρακτήρα του ενιαίου πολιτικού φορέα που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Προχωρώ αμέσως σε παραδείγματα-σχόλια για να καταδείξω, ακριβώς, αυτή την ανάγκη.
Αναδύθηκε έντονα, τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά, το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, άμεσα συνδεδεμένο με το επίκαιρο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που δεν είναι θέμα μόνο οικονομικό αλλά συνδέεται στενά με την ανασυγκρότηση στο χώρο της Παιδείας, αλλά και με ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας και άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Στο οικονομικό πεδίο σημαίνει πώς θα αναδιαταχθούν οι τρεις βασικοί συντελεστές παραγωγής, δηλ. το κεφάλαιο, η εργασία και οι φυσικοί πόροι υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού, που έχει κάθε δικαίωμα στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της πατρίδας του. Που έχει αναφαίρετο δικαίωμα στην ανακήρυξη της ΑΟΖ και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της χώρας σε στεριά και θάλασσα. Και γεννιούνται εδώ τα ερωτήματα:
Είναι ή δεν είναι κοινό το ταξικό με το εθνικό συμφέρον, αν μπορούσαμε να εκμεταλλευθούμε τους ενεργειακούς πόρους και γενικά το φυσικό πλούτο της χώρας με ένα δημόσιο φορέα προς όφελος όλου του λαού; Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. στους τομείς της ενέργειας και του νερού) και υπέρ της προάσπισης του δημόσιου συμφέροντος, είναι ή δεν είναι συγχρόνως ταξικός μα και εθνικός, κοινωνικός μα και πατριωτικός;
Προχωρώντας σε ένα δεύτερο επίπεδο σχολιασμού, λέμε συχνά ότι η οικονομική αυτή κρίση είναι συστημική, ότι δεν οφείλεται στο Μνημόνιο αλλά ότι είναι μια κρίση του συστήματος συνολικά και ότι ο πολιτικός μας αγώνας είναι αγώνας ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Μνημονίου κ.λπ. Το σύστημα όμως που αντιπαλεύουμε έχει δύο όψεις. Με το ένα «χέρι» χρεοκοπεί κράτη και καταστρέφει λαούς (ΔΝΤ, τράπεζες, πολυεθνικό κεφάλαιο κ.λπ.) και με το άλλο χέρι βομβαρδίζει χώρες και εισβάλλει σε περιοχές του πλανήτη (ΝΑΤΟ, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κ.λπ.). Και στις δύο περιπτώσεις, ο κοινός στόχος του συστήματος είναι η καταλήστευση των φυσικών πόρων και πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών και των λαών τους. Το ίδιο σύστημα, αυτό το στρατιωτικό, βιομηχανικό και τραπεζιτικό πολυεθνικό σύμπλεγμα της παγκοσμιοκρατίας είναι συγχρόνως ιμπεριαλιστικό και καπιταλιστικό, όπως έχει και ιστορικά αποδειχτεί. Και γεννιούνται και πάλι κάποια ερωτήματα:
Στην Ελλάδα σήμερα, ο αγώνας ενάντια στην εξουσία της παγκοσμιοκρατίας δεν προϋποθέτει κοινή αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική δράση; Ο αγώνας αυτός δεν είναι κοινός αγώνας για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή εξουσία; Στον αγώνα αυτό δεν συνταυτίζεται το ταξικό συμφέρον της εργατικής τάξης με το εθνικό συμφέρον όλου του λαού; Δεν είναι ένα ενιαίο συμπαγές και συνεχές νοηματικό σύνολο, το κοινωνικό καθήκον που έχουμε ως ενεργοί πολίτες με το πατριωτικό καθήκον μας ως πατριώτες;
Συνεχίζοντας το συλλογισμό σ’ ένα τρίτο και τελευταίο σχόλιο, πολύς λόγος έγινε για την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και μάλιστα με υψηλά ποσοστά. Εδώ οι αναλύσεις περιττεύουν. Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο αντιφασιστικός αγώνας ενάντια στους νεοναζί είναι πατριωτικός αγώνας όπως εκείνος των παππούδων μας τα χρόνια της Κατοχής; Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το διεθνιστικό μας καθήκον στο χτίσιμο ενός πανευρωπαϊκού αντιφασιστικού μετώπου ταυτίζεται με το πατριωτικό και ενώνει το λαό σε μια πλατιά, λαϊκή και δημοκρατική συμμαχία, μια ευρύτερη λαϊκή ενότητα;
Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα η ενότητα της Αριστεράς. Η στόχευση αυτή ξεπεράστηκε από την ίδια τη ζωή. Με τις πολιτικές των μνημονίων, η ανάγκη για τον τόπο και το λαό είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, μια πλατιά λαϊκή ενότητα με στόχο τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την πολιτισμική αναγέννηση. Αυτή η πλατιά ενότητα του λαού, αυτό το ενιαίο κόμμα που οραματιζόμαστε, το ένα, ενιαίο, ενωμένο και στο λαό αρραγές πολιτικό μέτωπο, δεν μπορεί παρά να βασιστεί στον ενιαίο χαρακτήρα του πολιτικού μας αγώνα. Ταξικό μα και εθνικό, διεθνιστικό μα και πατριωτικό, αντιιμπεριαλιστικό μα και αντικαπιταλιστικό.
Για μια πατριωτική, ριζοσπαστική και δημοκρατική Αριστερά.
Και αυτή η προϋπόθεση είναι η σύζευξη ταξικού και εθνικού συμφέροντος, η συνέργεια κοινωνικού και πατριωτικού καθήκοντος, η κοινή αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική μας δράση.
Πρόκειται για τη βασική προϋπόθεση που, δυστυχώς, δεν υπήρξε στις διπλές εκλογές Μαΐου-Ιουνίου. Η έλλειψη αυτή ήταν το κύριο αίτιο που το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που θέλαμε. Μία προϋπόθεση που αποτελεί το πρώτιστο καθήκον μας για το μέλλον, στον προγραμματισμό που θα συναποφασίσουμε. Μία προϋπόθεση που θα πρέπει να αποτελεί το κύριο πολιτικό στοιχείο, να προσδίδει το πολιτικό στίγμα και να καταδεικνύει τον πολιτικό χαρακτήρα του ενιαίου πολιτικού φορέα που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Προχωρώ αμέσως σε παραδείγματα-σχόλια για να καταδείξω, ακριβώς, αυτή την ανάγκη.
Αναδύθηκε έντονα, τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά, το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, άμεσα συνδεδεμένο με το επίκαιρο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που δεν είναι θέμα μόνο οικονομικό αλλά συνδέεται στενά με την ανασυγκρότηση στο χώρο της Παιδείας, αλλά και με ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας και άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Στο οικονομικό πεδίο σημαίνει πώς θα αναδιαταχθούν οι τρεις βασικοί συντελεστές παραγωγής, δηλ. το κεφάλαιο, η εργασία και οι φυσικοί πόροι υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού, που έχει κάθε δικαίωμα στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της πατρίδας του. Που έχει αναφαίρετο δικαίωμα στην ανακήρυξη της ΑΟΖ και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της χώρας σε στεριά και θάλασσα. Και γεννιούνται εδώ τα ερωτήματα:
Είναι ή δεν είναι κοινό το ταξικό με το εθνικό συμφέρον, αν μπορούσαμε να εκμεταλλευθούμε τους ενεργειακούς πόρους και γενικά το φυσικό πλούτο της χώρας με ένα δημόσιο φορέα προς όφελος όλου του λαού; Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. στους τομείς της ενέργειας και του νερού) και υπέρ της προάσπισης του δημόσιου συμφέροντος, είναι ή δεν είναι συγχρόνως ταξικός μα και εθνικός, κοινωνικός μα και πατριωτικός;
Προχωρώντας σε ένα δεύτερο επίπεδο σχολιασμού, λέμε συχνά ότι η οικονομική αυτή κρίση είναι συστημική, ότι δεν οφείλεται στο Μνημόνιο αλλά ότι είναι μια κρίση του συστήματος συνολικά και ότι ο πολιτικός μας αγώνας είναι αγώνας ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Μνημονίου κ.λπ. Το σύστημα όμως που αντιπαλεύουμε έχει δύο όψεις. Με το ένα «χέρι» χρεοκοπεί κράτη και καταστρέφει λαούς (ΔΝΤ, τράπεζες, πολυεθνικό κεφάλαιο κ.λπ.) και με το άλλο χέρι βομβαρδίζει χώρες και εισβάλλει σε περιοχές του πλανήτη (ΝΑΤΟ, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κ.λπ.). Και στις δύο περιπτώσεις, ο κοινός στόχος του συστήματος είναι η καταλήστευση των φυσικών πόρων και πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών και των λαών τους. Το ίδιο σύστημα, αυτό το στρατιωτικό, βιομηχανικό και τραπεζιτικό πολυεθνικό σύμπλεγμα της παγκοσμιοκρατίας είναι συγχρόνως ιμπεριαλιστικό και καπιταλιστικό, όπως έχει και ιστορικά αποδειχτεί. Και γεννιούνται και πάλι κάποια ερωτήματα:
Στην Ελλάδα σήμερα, ο αγώνας ενάντια στην εξουσία της παγκοσμιοκρατίας δεν προϋποθέτει κοινή αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική δράση; Ο αγώνας αυτός δεν είναι κοινός αγώνας για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή εξουσία; Στον αγώνα αυτό δεν συνταυτίζεται το ταξικό συμφέρον της εργατικής τάξης με το εθνικό συμφέρον όλου του λαού; Δεν είναι ένα ενιαίο συμπαγές και συνεχές νοηματικό σύνολο, το κοινωνικό καθήκον που έχουμε ως ενεργοί πολίτες με το πατριωτικό καθήκον μας ως πατριώτες;
Συνεχίζοντας το συλλογισμό σ’ ένα τρίτο και τελευταίο σχόλιο, πολύς λόγος έγινε για την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και μάλιστα με υψηλά ποσοστά. Εδώ οι αναλύσεις περιττεύουν. Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο αντιφασιστικός αγώνας ενάντια στους νεοναζί είναι πατριωτικός αγώνας όπως εκείνος των παππούδων μας τα χρόνια της Κατοχής; Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το διεθνιστικό μας καθήκον στο χτίσιμο ενός πανευρωπαϊκού αντιφασιστικού μετώπου ταυτίζεται με το πατριωτικό και ενώνει το λαό σε μια πλατιά, λαϊκή και δημοκρατική συμμαχία, μια ευρύτερη λαϊκή ενότητα;
Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα η ενότητα της Αριστεράς. Η στόχευση αυτή ξεπεράστηκε από την ίδια τη ζωή. Με τις πολιτικές των μνημονίων, η ανάγκη για τον τόπο και το λαό είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, μια πλατιά λαϊκή ενότητα με στόχο τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την πολιτισμική αναγέννηση. Αυτή η πλατιά ενότητα του λαού, αυτό το ενιαίο κόμμα που οραματιζόμαστε, το ένα, ενιαίο, ενωμένο και στο λαό αρραγές πολιτικό μέτωπο, δεν μπορεί παρά να βασιστεί στον ενιαίο χαρακτήρα του πολιτικού μας αγώνα. Ταξικό μα και εθνικό, διεθνιστικό μα και πατριωτικό, αντιιμπεριαλιστικό μα και αντικαπιταλιστικό.
Για μια πατριωτική, ριζοσπαστική και δημοκρατική Αριστερά.
* Ο Μάνος Κατριβάνος είναι εκπαιδευτικός, υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Α΄ Θεσσαλονίκης, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης Γερμανικών Οφειλών ([email protected])
Σχόλια
