Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Μέσα στην παραζάλη, στον τρόμο και στην απόγνωση που έχει σκορπίσει ο κορωνοϊός, ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι βιώνουμε την πιο σκληρή, θανατηφόρα και ανελέητη επίθεση που εξαπέλυσε ο καπιταλισμός.
ΕΑΝ ΕΡΕΥΝΗΣΟΥΜΕ τον πυρήνα του όλου προβλήματος, θα νομίσει κανείς ότι πρόκειται για… μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας! Κι όμως, η πραγματικότητα ξεπέρασε και την πιο αχαλίνωτη φαντασία των συγγραφέων. Υπάρχουν μαρτυρίες στις οποίες δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία και δημοσιότητα, που δείχνουν τα εγκληματικά σχέδια διεστραμμένων εγκεφάλων. Κι απ’ αυτά τα σχέδια, βγαίνουν ωφελημένοι μόνον οι ξένοι τραπεζίτες, το μεγάλο κεφάλαιο και μεγάλες εταιρείες που ελέγχουν ακόμα και κυβερνήσεις. Πολύ πριν εμφανισθεί η περίεργη αυτή πανδημία, οι Κροίσοι του διεθνούς πλούτου, είχαν μιλήσει για τη «νέα βιομηχανική εποχή». Το ίδρυμα Ροκφέλερ έκανε λόγο για τη «μετα-κορωνοϊό εποχή». Είπαν ότι οι άνθρωποι δεν θα ξεχρεώσουν ποτέ, το χρέος θα περνά από γενιά σε γενιά. Η παγκόσμια οικονομία ήδη ανατρέπεται. Και ο Τιτανικός της οικονομίας, επιφέρει τις πολύτιμες αλλαγές. Ένα καινούργιο φασισμός, με άλλο προσωπείο. Διότι τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, το εργασιακό Δίκαιο, η ίδια η ψυχή της Δημοκρατίας τινάζονται στον αέρα. Ο Covid-19 δεν εμφανίσθηκε από το «πουθενά». Κατασκευάσθηκε και εξαπολύθηκε στους αιθέρες από άρρωστα μυαλά.
Δεν θα μπούμε όμως τώρα σ’ αυτό το θέμα. Απλά θα επισημάνουμε μόνο, ότι κανένας πολιτικός και κανένας λοιμωξιολόγος δεν τόλμησε να θέσει το ερώτημα: Από πού και από ποιους εξαπολύθηκε το βακτηρίδιο του θανάτου; Εάν απαντηθεί το ερώτημα, τότε θα γίνει κατανοητή και η αιτία.
ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ μας ενδιαφέρει να δούμε τις κινήσεις και τους στόχους του παγκόσμιου καπιταλισμού, πίσω από το εφιαλτικό ιατρικό σκηνικό. Και ακόμα να εξετάσουμε, πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτός ο πρωτόγνωρος Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η γενική έφοδος του καπιταλισμού σχεδιάστηκε αμέσως μετά την κατάρρευση ή ανατροπή του Ανατολικού Κόσμου, δηλαδή την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Όχι ότι δεν υπήρχαν τα γνωστά τρωτά του Ανατολικού Μπλοκ. Αλλά, όσο υπήρχε Σοβιετική Ένωση και οι «δορυφόροι» της, ο Καπιταλισμός δεν τολμούσε να προχωρήσει. Όταν το πεδίο βρέθηκε ακάλυπτο, τότε έγινε η επέλαση.
Ακολούθησε η γερμανοευρωπαϊκή Ένωση, στο «γκέτο» της οποίας μπήκαν τα κράτη, χωρίς να καταλάβουν τις συνέπειες. Δεν χρειάζονταν τα γνωστά όπλα. Το «ευρώ» έκανε τη δουλειά του. Χώρα που δεν διαθέτει εθνικό νόμισμα, χάνει την εθνική της ανεξαρτησία και γίνεται υποτελής στις δυνάμεις του καπιταλισμού. Η μείωση του πληθυσμού της Γης και οι νέοι κανόνες που επιβάλλονται διά της βίας στην παγκόσμια οικονομία, ήδη έχουν επιφέρει την φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών όλου του κόσμου, και απίστευτα κέρδη στους «επιτήδειους». Εάν αυτή η φτωχοποίηση, εφαρμοζόταν σε συνθήκες πριν από την πανδημία, θα είχαν ξεσπάσει τεράστιες εξεγέρσεις και δυναμικές αντιδράσεις. Τώρα, οι «επιτήδειοι» απαγορεύουν τέτοιες «επαναστατικές» δυνατότητες, με δικαιολογία το… «καλό μας»! Να μην προσβληθούμε και να μην μεταδώσουμε το μικρόβιο. Έτσι, μένουμε κρατούμενοι μέσα στα σπίτια μας, ενώ έχουμε αποξενωθεί και από τους συνανθρώπους μας. Επαγγέλματα τινάχτηκαν στον αέρα και η ανεργία έφτασε σε πρωτοφανή ύψη. Τα lockdown έγιναν δαμόκλειος σπάθη, και αποκεφάλισαν επαγγελματίες. Αντιδράσεις όμως δεν επιτρέπονται!
Επιστρέψαμε στις εποχές της αθλιότητας, όπως τις περιέγραφαν ο Κάρολος Ντίκενς, και ο Ντοστογιέφσκι, και ο Μαξίμ Γκόρκυ. Μέσα στο πέρασμα του χρόνου, ποιες δυνάμεις ήσαν εκείνες που αντιστάθηκαν στις συμφορές που προξενούσε ο καπιταλισμός; Οι δυνάμεις της Αριστεράς. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι προοδευτικές αυτές δυνάμεις νικούσαν. Σημασία είχε η προσπάθεια και ο αγώνας. Ναι, το ξέρουμε ότι η Ιστορία το σοσιαλισμού είναι μια πληθώρα από ήττες που συσσωρεύτηκαν μέσα σε σχεδόν δύο αιώνες. Αντί όμως να αφανίσουν τις ιδέες του και τις προσδοκίες του αυτές οι τραγικές και συνήθως αιματοβαμμένες πανωλεθρίες, τις ενίσχυσαν και τις νομιμοποίησαν. Το να πέσεις αφού έχεις πολεμήσει, δίνει στον νικημένο μια αίσθηση αξιοπρέπειας. Οι εξόριστοι και κυνηγημένοι επαναστάτες γνώρισαν συχνά την αθλιότητα, τις στερήσεις, τον πόνο και την απώλεια. Σπάνια όμως βίωσαν την απομόνωση από τον περίγυρό τους. Τώρα, μας έχουν απομονώσει από τον περίγυρό μας.
«Ελάτε λοιπόν όλοι μαζί να φυσήξουμε αυτό το μικρό καρβουνάκι στη χόβολη της ελπίδας, τώρα που η λάμπα μας έσβησε…»
Από τον Χάινε, τον Μαρξ και τον Αλεξάντρ Χέρτσεν στο Παρίσι του 19ου αιώνα, ως τους εμιγκρέδες αντιφασίστες στη Νέα Υόρκη, τον ίδιο αιώνα, οι εξόριστοι επαναστάτες γίνονταν δεκτοί από την Αριστερά και το σοσιαλιστικό κίνημα με θέρμη. Σημαντικό ρόλο στην Αντίσταση κατά του Καπιταλισμού, έπαιξαν οι τρεις «Διεθνείς». Στα 1864 στο Λονδίνο, είχαμε την Πρώτη Διεθνή. Τερματίσθηκε στα 1876, αλλά η γοργή ανάπτυξη του καπιταλισμού συνεχίσθηκε. Στα 1848 το «Μανιφέστο» του Κομμουνιστικού Κόμματος έδειξε ολοκάθαρα την πολιτική του καπιταλισμού. Είναι περίεργο αλλά στο πέρασμα των αιώνων, η καπιταλιστική «γραμμή» δεν μετεβλήθη. Και οι επόμενες «διεθνείς» στην εποχή τους έπαιξαν ουσιώδη ρόλο για τη συσπείρωση των εργαζομένων.
ΣΗΜΕΡΑ, τι θα μπορούσε να γίνει; Ασφαλώς ένα γενικό ξεσήκωμα, μια νέα Διεθνής. Αλλά, με ποιες δυνάμεις; Παραμένει μυστήριο η απίστευτη συρρίκνωση των άλλοτε μεγάλων κομμουνιστικών κομμάτων, και ο αφανισμός των σοσιαλιστικών. Η απολυταρχία των αντιδραστικών δυνάμεων μέσα στη γερμανοευρωπαϊκή Ένωση, φρόντισε να εξαγοράσει ομάδες τυχοδιωκτών που εμφανίζονται με προσωπείο «ριζοσπαστών», ψευδοαριστερών, και με αυτούς πέρασαν όλα τα αποικιοκρατικά αντεργατικά μέτρα. Μ’ αυτούς θεμελίωσαν την εξαθλίωση και υποταγή των πολιτών. Στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, απαιτείται να δημιουργηθεί διεθνώς – και περισσότερο στην Ελλάδα μια άλλη Αριστερά, πάνω σε υγιείς βάσεις. Και να υπάρξει ένας συντονισμός με καινούργιες αριστερές δυνάμεις στην Ευρώπη, που θα συγκρουστούν με τις Βρυξέλλες.
Ο καθηγητής Μπράνκο Μιλάνοβιτς, γεννημένος στο Βελιγράδι, θεωρείται ένας από τους εγκυρότερους μελετητές του φαινομένου της οικονομικής ανισότητας. Αυτός μας είπε την πικρή αλήθεια: «Υποστηρίζω ότι υπάρχει τώρα, μόνο ένα οικονομικό σύστημα, ο Καπιταλισμός! Κι απέμεινε μόνος του, επειδή δεν υπήρχαν άλλοι ανταγωνιστές. Με το τέλος του σοσιαλισμού, οι ανταγωνιστές χάθηκαν…». Κι έδωσε έμφαση, στη μετατροπή της Κίνας που έγινε καπιταλιστική. Κι απ’ εκεί «ξέφυγε» ή εκτοξεύθηκε ο κορωνοϊός. Μια νέα «διεθνής» όχι στενά κομμουνιστική αλλά πλατιά Αριστερά, θα αποτελούσε τη μόνη δύναμη να φρενάρει την «κούρσα θανάτου» του καπιταλισμού, την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και την καταπολέμηση του εφιάλτη της πανδημίας, αφού καταγγελθούν οι υπεύθυνοι αυτού του εγκλήματος, που μένει χωρίς τιμωρία. Η τραγωδία της οικονομικής ανισότητας και της πλήρους φτωχοποίησης των εργαζομένων, θα είναι το τρομακτικό σκηνικό σε μια ρημαγμένη Ελλάδα. Το συνεχιζόμενο λοκντάουν είναι Λάθος.
Υπάρχουν κλάδοι που μπορούν να λειτουργήσουν, παρά την πανδημία, φυσικά με προφυλάξεις. Το γενικό κλείσιμο, είναι μάλλον εκ του πονηρού. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ προφητικά είχε θέσει την ουσία του προβλήματος, στα 1915. Είχε πει: «Στην Ευρώπη, ανοίγεται το δίλημμα: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;» Στις μέρες μας επεκράτησε η βαρβαρότητα, με κάθε μορφή. Ας θυμηθούμε τον στίχο του Τάσου Λειβαδίτη: «Ελάτε λοιπόν όλοι μαζί να φυσήξουμε αυτό το μικρό καρβουνάκι στη χόβολη της ελπίδας, τώρα που η λάμπα μας έσβησε…»
